به حساب عشق چک نکشید

ابراز علاقه ی زیاد همسر اگر حقیقت محض هم باشد چاشنی زندگی است نه حساب پس انداز که روی آن سرمایه گذاری کنیم یا به حساب آن چکهایی با مبالغ بالا بکشیم. آنها که به حساب محبوبیتشان، بدرفتاری می کنند یا به مسئولیتهایشان عمل نمی کنند، چک بی محل می کشند. از حالا راه را اشتباه می روند وقتی به بن بست می خورند آن وقت می خواهند همه ی عالم و آدم را به بی اعتباری و بی عاطفگی متهم کنند.
نوعروسی که به خاطر زمزمه های عاشقانه همسرش برای اموال پدر شوهرش هم نقشه می کشد، یا تازه دامادی که به اعتبار عشق همسر پولدارش بی خیال کار می شود، و... تا چند وقت دیگر ذکر لبشان این می شود که چقدر دنیا بی وفاست، دوست داشتن آدمها بی اعتبار است.... همه ی اطرافیان دروغگو و شیادند و ....همسرتان را از عاشقی پشیمان نکنید اصلا آدمیزاد کلا اگر عاشق دربست یک نفر دیگر هم باشد و در این عشق خلوص کامل هم داشته باشد، چقدر توانایی و قدرت دارد که بخواهد آن را برای دیگری خرج کند؟ هزار و یک بالا پایین روزگار را چه می کند که اصلا به عشق و حساب و کتاب آدمها اعتنایی ندارد؟علاوه براین، باید در نظر داشت که بسیاری از ابراز علاقه ها از روی عادتهای افراد هستند. کلا افرادی که توانایی و تسلط خوبی در بیان و ابراز وجود دارند علاقه های خود را بیشتر ابراز می کنند. خصوصا اگر سرسوزن ذوق ادبی هم داشته باشند می توانند با کمترین هیجانات عاطفی، خود غزلهای عاشقانه بسازند. ولی در مقابل آنها، افراد درونگرا و ساکت، اگر عاشق هم باشند، بعضا، قدرت ابراز علاقه ندارند. بنابراین این ابراز علاقه ها، بیشتر، گویای چگونگی شخصیت روانی و اخلاقی افراد است تا آنکه بیانگر میزان واقعی محبت افراد نسبت به یکدیگر باشد.یکی از اشتباه ترین رفتارهای همسران مخصوصا زنان، زیاد حساب کردن و یا به عبارتی بهتر، غیر منطقی حساب باز کردن روی علاقه ی همسرانشان است.از طرفی ایستادن پای عشق و حمایت کردن از محبوب، عرضه های دیگری جز عاشقی می خواهد. برای حمایت کردن تنها عشق لازم نیست. شهامت، قدرت تحمل مشکلات و ظرفیتهای اخلاقی هم لازم است. اینجا صحبت از خصوصیات اخلاقی است و چندان ربطی به عشق ندارد. عاشق ترسو ، یا ضعیف النفس ، هیچ کاری برای محبوبش انجام نخواهد داد.اما یک شخص شجاع و دارای شخصیت قوی، شاید از کسی که او را اندکی هم دوست داشته باشد بیشتر حمایت کند تا یک عاشق ضعیف که هیچگاه در زندگی اش نسبت به دیگران احساس مسئولیت نکرده است. بنابراین ،نه برای ازدواج با کسی، عشق و علاقه، دلیل تام و کافی است و نه برای حساب کردن روی حمایت کسی تنها علاقه اش را در نظر گرفتن عاقلانه است.باید به عشقی اعتماد کرد که عقل از آن پشتیبانی می کند. عشقی که عقل آن را طرد می کند خیلی زود از بین خواهد رفت. گاهی زندگی های نامناسبی _ فقط به این دلیل که دو نفر نسبت به هم دچار هیجاناتی شده اند که خودشان می گویند عشق بوده است_، شکل می گیرد و نتیجه ای جز پشیمانی ندارد!چه بسا عاشقهایی که زودتر از بقیه کارشان به طلاق کشیده! و چه بسیار شنیده ایم که: "دیدید فلانی و همسرش چقدر خاطرخواه هم بودند...."البته از این حرفها قصد ایجاد بدبینی نداریم می خواهیم بگوییم "عشق" برای طعم دادن به زندگی است، نه برای راه هل دادن زندگی. روی عشق زیاد حساب کنید اما فقط برای لذت بردن.برای پیش بردن زندگی باید هر دو نفر با هم پارو بزنند و حساب و کتاب حق و حقوق هم را داشته باشند، مثل وقتی که اگر هیچ علاقه ای به هم نداشتند. تنها ،در این صورت است که زندگی واقعا قابل اعتماد است. یعنی در صورتی که هیچکدام از طرفین خودش را قربانی و مورد سوء استفاده نبیند.اگر همسری خوش ذوق است و زیاد ابراز محبت می کند باید به او لبخند زد و از او تشکر کرد نه اینکه هر از گاهی امتحان راه انداخت که اگر عاشقی اینطوری و آن طوری ثابت کن. اگر این کار را کردی یعنی عاشقی. اگر آن کار را نکردی معلوم است دروغ می گویی.
زندگی یک جریان دو طرفه است. بیش از هزینه ای که خودمان برای زندگی می کنیم از دیگری توقع هزینه گذاری نداشته باشیم. در بسیاری از موارد همین سوء استفاده ها و برداشتهای نادرست است که ابراز محبت ها را بعد از گذشت سالهای اولیه زندگی سخت می کند. هیچگاه نباید به دلیل حسابهای عاطفی از انجام وظایفی که در زندگی داریم سرباز زنیم. هر اندازه هم که محبوب باشیم باز هم باید برای حفظ و ازدیاد محبت حقیقی تلاش کنیم.خلاصه ی سخن این است که باید بر عمل و اخلاق خود تکیه کرد نه بر عشق و ارادت دیگری. آن چیزی که می تواند کسی را در کشتی زندگی سکاندار عشق کند و دیگران را طوری به او سنجاق نماید که با شعار "بی تو هرگز" زندگی کنند، محبتی است که خرج می کند. اخلاقی است که هر روز به نمایش می گذارد. و گرنه صرف اینکه لطف کرده و ازدواج فرمودند دلیل یک عمر فدایت شوم نمی شود.