وبلاگنویسی؛ گونهای از مسرت و رهایی

به اعتقاد یک وبلاگنویس، وبلاگ و فضای مجازی یکی از ابژههای مسرتبخش و رهاییبخش روزگار و نسل ماست.
افسانه کامران اظهار کرد: هیچ نقطه آرمانی در وبلاگنویسی، روزنامهنگاری و سایر گونههای نوشتن وجود ندارد، چراکه سالهاست اعتقاد به نقطه آرمانی در حال کم رنگ یا بیرنگ شدن است.
به گفتهی وی، درست است که وبلاگ چون هر رسانه دیگری کارکردهای مسلمی چون اطلاعرسانی، خبرپراکنی، آموزش، شرح حالنویسی و ... دارد، در وبلاگنویسی عنصری چون شادی یا لذت از نوشتن و سهیم کردن خود و دیگری از آن وجود دارد.
وی افزود: وجود همین لذت و شادمانی یا حتی سرخوشی پنهانی در وبلاگنویسی به صورت کاری عبث، تکراری، روزمره، بدون بازده اقتصادی، درونی و محدود به گروه و همچنین ساختن گروه و دسته و قبیله و هوادار و کامنت گذار و ... سبب میشود که با وبلاگنویسی گونهای جدید از رهایی را تجربه کنیم؛ شبیه به بازی و لذت از آن.
کامران یادآور شد: شخصی بودن فضای وبلاگ به معنی نبود ساختار و قاعده درونی یا قانون نیست. اتفاقا هر رسانهای خارج از چارچوبهای وضع شده اجتماعی، قانون، قواعد و ساختاری نهفته دارد که رمز بقا و حیات آن و اصلا وجه ممیزه آن با سایر رسانههای مشابهاش وجود همین قاعدههاست.
وی همچنین گفت: کسی که از قاعدهها و ساختارهای درونی یک وبلاگ (همه آن چیزی که یک وبلاگ را وبلاگ میسازد) عدول میکند، در واقع در تعریف آن قالب یا رسانه نمیگنجد. درست است که هر کسی آزادانه میتواند مطالباش را در وبلاگی منتشر کند، اما به دلیل همین منش آزاد وبلاگ است که بسیار سریع مورد نقد، نشر و یا سانسور واقع میشود. گاهی اوقات ممکن است هیچ کدام از این اتفاقات نیفتد و وبلاگ مثل هر نوشته دیگری به فراموشی سپرده شود.
این وبلاگنویس ابراز عقیده کرد: بیشتر از هر مانع درونی، ساختاری و مفهومی که وبلاگ و وبلاگنویسی در ایران با آن دست به گریبان است، عامل بیرونی چون فیلترینگ است که مانع از برخورداری شهروندان شهر مجازی از این شادی و لذت سهیم کردن دیگری از آن میشود چرا که با عنصر رهایی پیوند مییابد.