-
شبی که مونیخ خاموش شد
شبی که مونیخ خاموش شد
مونیخی که چند شب از شادی و هیاهو نخوابیده بود، شنبه شب با سکوت و بی سروصدا به خواب رفت.
تماشا: جو متروی مونیخ بعد از بازی نیمه شب کاملا با جو قبل از آن تفاوت داشت. قطارهایی که پر از فریاد بود به قطارهای ساکت و بی سروصدا تبدیل شده بود. طرفداران بایرن که ناراحت و بهت زده بودند و طرفداران چلسی هم که بیش از یک ساعت با بازیکنان محبوب شان جشن شادی گرفته بودند هم احساس خستگی می کردند هم اینکه کاملا تخلیه شده بودند.
در مجموع همه چیز بعد از بازی با قبل از آن کاملا متفاوت بود. جوی که از سه چهار روز قبل از مسابقه در هر رستوران، کافی شاپ، میدان و خیابان معروف که می رفتی فقط آدم هایی را می دیدی که با نشانه ای قرمز در حال شعار دادن به نفع بایرن است.
البته طرفداران چلسی هم همین حالت را داشتند اما تعداد آنها در سطح شهر، شاید یک صدم بایرنی ها هم نبود. از صف های طولانی هواداران جلوی فروشگاه های رسمی بایرن مونیخ که چند فروشگاه سیار هم به آنها اضافه شده بود، به خوبی می شد فهمید که مونیخی ها چه انگیزه برای این بازی حساس دارند.
همه شهر قرمز شده بود. پیر و جوان، زن و مرد و بچه و بزرگسال، همه و همه با نشانه ای قرمز در سطح شهر تردد می کردند. بعضی ها هم لباس سنتی منطقه باواریا را پوشیده بودند تا از بقیه عقب نیفتند.
یکی از ایرانی ها که در مونیخ داروخانه دارد وقتی با این سوال مواجه شد که آیا همیشه این لباس سنتی را می پوشد یا نه گفت: «نه، امروز چون فوتبال است گفتم من هم این لباس را بپوشم تا کمی شبیه بقیه باشم».
نکته جالب این بود که هرکس در هر کجای شهر که می خواست، می توانست فریاد بزند و تیمش را تشویق کند. فرقی نمی کرد در مترو باشند یا رستوران و اتوبوس. هرجا که چند نفر جمع می شدند سریع یک نفر از آنها شروع به خواندن شعارهای استادیومی می کرد و بقیه هم پشت سرش راه می افتادند.
گاهی اوقات با هواداران چلسی هم مواجه می شدند اما هر دو طرف به هم احترام می گذاشتند و از درگیری و توهین پرهیز می کردند. پلیس هم در سطح شهر حضور داشت و مواظب همه چیز بود.
در 24 ساعت قبل از بازی هر چند 10 متر یک جا، چند پلیس هم به صورت تیمی ایستاده بودند ولی هیچ کاری به هواداران و شعاردادن های آنها نداشتند. هرکس آزاد بود هر کاری بکند غیر از دعوا و درگیری به همین دلیل پلیس ترجیح می داد به هیچ وجه با کسی کاری نداشته باشد تا احیانا کسی ناراحت نشود و همه در کنار هم لحظات خوشی را سپری کنند.
فریاد «بایرن اوله اوله» را در هر نقطه ای از خیابان های مرکز شهر می شد شنید. شاید بدبین ترین هواداران بایرن هم فکر نمی کرد ند بعد از حذف رئال مادرید از پس چلسی برنیایند و جام را از دست بدهند. آنها یک هفته قبل جام حذفی را مقابل دورتموند از دست داده بودند تا این جام را بگیرند. به همین دلیل حداقل نبرد خیابانی پیش از بازی را باتوجه به اینکه میزبان بودند، بردند.
این را می شد حتی جلوی ویترین فروشگاه های آدیداس در سطح شهر هم دید. بعضی از این فروشگاه ها در شب قبل از بازی دو ال سی دی در ویترین خود که لباس های هر دو تیم نیز فضای آن را پر کرده بود، قرار داده بودند و آن را به دکمه های لمسی که روی شیشه قرار داشت متصل کرده بودند. هواداران دو تیم می توانستند هرچندبار که می خواهند دکمه ها را لمس کنند تا شماره انداز مربوط به آن تیم شماره بیندازد.
تا حدود ساعت یک بامداد روز شنبه از جلوی هر فروشگاه آدیداس که رد می شدی عدد ثبت شده روی ال سی دی بایرن بیش از دوبرابر عدد چلسی بود. این شرایط در قطارهای منتهی به استادیوم که بعضی از آنها با کمک پلیس بسته می شد هم وجود داشت.
قطارها به خاطر هجوم تماشارگان گاهی بیش از 5 دقیقه در هر ایستگاه منتظر می ماندند تا شرایط برای حرکت آماده شود به همین دلیل رسیدن به ایستگاه ورزشگاه آلیانس چندبرابر روزهای دیگر زمان می برد که شاید این تنها نکته منفی مربوط به برگزاری این بازی باشد. هرچند که بایرنی ها آن قدر غرق در شادی و سردادن شعار بودند که به هیچ وجه این تاخیر را احساس نمی کردند.
شب باشکوه
اگرچه سوار شدن به قطارها در ساعات قبل از بازی خیلی سخت بود اما ورود به استادیوم دردسر زیادی نداشت. هواداران که خیالشان از صندلی هایشان راحت بود کم کم و بدون استرس به استادیوم می آمدند به همین دلیل تا نیم ساعت مانده به بازی هنوز ورزشگاه پر نشده بود.
فضای استادیوم کاملا شاد بود و اسکوربورد ورزشگاه تضمین پخش تصاویر مختلف ورزشی و غیرورزشی، شمارش معکو برای آغاز بازی را از نیم ساعت قبل آغاز کرده بود.
حدود ساعت 8:05 دقیقه بود که بایرنی ها برای گرم کردن وارد زمین دشند تا ورزشگاه هم منفجر شود. پیش از آن نویر و پیتر چک وارد زمین شده بودن و خودشان را گرم می کردند. چند دقیقه بعد از بایرنی ها هم بازیکنان چلسی به زمین آمدند تا قسمت سمت چپ زمین هم به هوا برود. از ساعت 8:15 دقیقه گوینده ورزشگاه شروع به معرفی بازیکنان دو تیم کرد. اول بایرنی ها را خواند و مونیخی ها هم هنگام معرفی بازیکنان شان آنها را تشویق می کردند.
ولی وقتی بازیکنان چلسی معرفی می شدند، آنها شعار می دادند تا لندنی ها نتوانند بازیکنان شان را تشویق کنند. روز قبل از بازی پشت دروازه های سمت راست که مقر اصلی تیفوسی های بایرن است پرچم های قرمز و سفید را روی صندلی ها گذاشته بودند. به همین دلیل منطقه با حضور تماشاگران، کاملا قرمز و سفید شده بود و فضای خاصی را پیدا کرده بود.
به هر حال چیزی که رویدادی مثل لیگ قهرمانان اروپا را باشکوه تر می کند همین حضور تماشاگران است که هم یوفا و هم فدراسیون فوتبال آلمان و باشگاه بایرن با برنامه هایی که ریخته بودند، همه چیز را برای رسیدن به این هدف آماده کرده بودند. حدود ساعت 8:30 بازیکنان دو تیم به رختکن رفتند تا برای بازی آماده شوند که بعد از رفتن آنها برنامه ویژه اغاز بازی شروع شد. عده ای با پرچم دو تیم وارد زمین شدند و پشت سر یکی از خواننده های معروف آلمان به وسط زمین رفتند.
به هر حال با موسیقی و اضافه شدن تعداد دیگری از جوانان آلمانی، برنامه جالب و باشکوهی برگزار شد تا اینکه دو تیم وارد زمین شدند و بازی را آغاز کردند.
بایرن از عرش تا فرش
روند بازی از این حکایت می کرد که بایرن باید بازی را ببرد چون تقریبا در تمام 120 دقیقه بازی یک طرفه و چلسی به دنبال ضدحمله بود. هواداران بایرن یک لجظه هم ساکت نمی شدند و کاری کرده بودند که انگلیس های پرشور هم کم آورده بودند.
نکته جالب اینکه به غیر از دوبار که ریبری مصدوم شد و لحظه ای که مولر در حال تعویض بود، هیچ بازیکنی به شکل انفرادی تشویق نشد و در تمام لحظات بازی، هواداران بایرن فقط تیمشان را تشویق می کردند تا اینکه بازی به ضربات پنالتی کشیده شد.
همه منتظر بودند ببینند پنالتی ها در کدام دروازه زده می شود به همین دلیل وقتی داور بعد از شیر یا خط، دروازه سمت راست را نشان داد ورزشگاه دوباره منفجر شد. در همین لحظه توماس مولر که تعویضش اشتباه بزرگ هاینکس بود هم به سمت تیفوسی ها رفت.
از آنها خواست که با شدت بیشتری تشویق کنند و بازیکنان چلسی را تحت فشار قرار دهند. واقعا پنالتی زدن در این شرایط سخت بود. وقتی بازیکنان چلسی پشت توپ می ایستادند، صدای سوت تماشاگران کل استادیوم را فرا می گرفت.
به همین خاطر هم بود که بازیکنان چلسی به ویژه داوید لوئیز وقتی توپشان را گل می کردند به سمت هواداران بایرن می رفتند تا به نوعی پاسخ آنها را داده باشند. نویر هم با حرکات خاصی که می کرد تلاش داشت تا روحیه چک و پنالتی زن های چلسی را خراب کند اما شب، شب لندنی ها بود و آنها توانستند بازی را در ضربات پنالتی برگردانند و برای اولین بار در تاریخ قهرمان اروپا شوند و قسمت اعظم استادیوم آلیانس را هم ساکت کنند.
شادی و اندوه
بعد از اینکه دروگبا پنالتی اش را گل کرد یک طرف ورزشگاه را اندوه فرا گرفت و طرف دیگر شاد شد تعدادی از هواداران چلسی ناگهان به زمین ریختند اما پلیس خیلی سریع جلوی بقیه را گرفت و اجازه نداد کسی وارد شود.
چند نفری هم که وارد زمین شده بودند به سمت بازیکنان رفتند و آنها را بغل کردند و بوسیدند و از زمین خارج شدند. بازیکنان بایرن بهت زده روی زمین درازکشیدند. همه دوربین ها روی روبن بود که یک تنه، جام را از بایرن گرفت و به چلسی داد. هواداران قرمز هم بهت زده فقط زمین را تماشا می کردند.
به غیر از تعداد خیلی کمی، همه مونیخی ها در ورزشگاه مانده بودند تا مراسم اهدای جام را تماشا کنند. البته از شعار معروف «حیا کن رها کن» خبری نبود و بعد از دقایقی بازیکنان به سمت تیفوسی ها رفتند و ضمن تشکر از آنها، تشویق هم شدند.
به هر حال باید با واقعیت کنار می آمدند و واقعیت این بود که در بازی یک طرفه فینال، تیمی که بهتر بود باخته بود. آهنگ مخصوص باشگاه چلسی هم فضای استادیوم را پر کرده بود: «رنگ فقط آبی، فوتبال فقط بازی است».
در این لحظات که همه برای اهدای جام و مدال آماده می شدند لوئیز به سمت بازیکنان بایرن آمد و با تک تک آنها دست داد. دوربین های تلویزیونی طبق قراردادشان با بازیکنان و مربیان مصاحبه می کردند و دی ماتئو که فرزندش را هم به داخل زمین آورده بود سوژه اصلی همه آنها بود.
میشل پلاتینی دقایقی بعد در اوج نظم جام را به بازیکنان چلسی داد و از این لحظه بود که بایرنی ها به رختکن رفتند، اغلب هوادارانشان استایدوم را ترک کردند و همه چیز در اختیار بازیکنان چلسی و هوادارانشان قرار گرفت تا نزدیک به یک ساعت شادی کنند.
بازیکنان بایرن که زودتر به رختکن رفته بودند دقایقی بعد با کت و شلوار یک دست وارد میکس زون شدند و بیشترشان با خبرنگاران صحبت کردند. اغلب آنها دوروبر اتوبوس شان راه می رفتند و با موبایل صحبت می کردند. تعدادی هم نوشابه و تغذیه می خوردند و آرین روبن که از همه ناراحت تر بود توسط همه دلداری داده می شد.
کم کم همه شان آمدند و اتوبوس راه افتاد تا اندک بایرنی های مانده در استادیوم هم به سمت مترو بروند. آنها در قطارهای برگشت دیگر سروصدای رفت را نمی کردند و بهت زده به هواداران خوشحال چلسی نگاه می کردند که بعد از پیاده شدن از قطار در شهر پراکنده می شدند و فریاد شادی سر می دادند.
مونیخی که چند شب از شادی و هیاهو نخوابیده بود، شنبه شب با سکوت و بی سروصدا به خواب رفت.
