تربيت كودك در جهان امروز
پـيشواى عالى قدر اسلام پانزده قرن پيش , در زمينه تربيت كودكان مساله اى را مطرح مى كند كه شـايسته است به عنوان ارزنده ترين برنامه تربيتى موردتوجه و استفاده قرارگيرد: الولد سيد سبع سنين , وعبد سبع سنين ووزير سبع سنين , فان رضيت خلائقه لاحدى وعشرين والا فاضرب على جـنـبه فقد اعذرت الى اللّه
منظور پيامبر ما اين است كه كودك در هفت سال اول زندگى سـرور پـدر و مـادر است و آنها ناگزيرند خواسته هاى او راصميمانه اجرا كنند, در هفت سال دوم زنـدگـى , هـمچون بنده اى بايد مجرى اوامر باشد و از خود هيچ گونه مخالفتى ابراز ندارد و اين خودمستلزم داشتن برنامه هاى صحيح تربيتى است , در هفت سال سوم , نه سرور است و نه بنده .
او ديـگـر بـه مـرحـلـه تكامل رسيده و از نظر عقل و احساسات , در آستانه استقلال زندگى قرار گـرفته است , از اين رو بايد در خانواده همچون وزيرمشاور باشد و در حكومت خانواده در مسائل خـانـوادگـى و اجـتـمـاعى و فردى , از فكر و نظر او مدد بگيرد, از آراى صائب او استفاده كند و اشتباهات و خطاهاى او را دوستانه گوشزد نمايد.
هنگامى كه به سن بيست ويك سالگى مى رسد, در صورتى كه اخلاق او درست و مقبول باشد, مربى به هدف مقدس خود نايل آمده است و لذتى كه از اين راه مى برد, برايش بزرگ ترين پاداش محسوب مى شود.
جوانى كه در چنين سنى واجد صلاحيت اخلاقى و اجتماعى باشد, شايسته تشويق است .
رضـايـت خـاطـرمـربى از رفتار پسنديده جوان , ارزنده ترين تشويق و پاداشى است كه به او تقديم مى شود, در عين حال , او پاداش خوش خويى خودرا در زندگى , از محيط و اجتماع خواهد گرفت .
اگـر اخلاق وى در آستانه جوانى و كسب استقلال مورد قبول نباشد, مى توان دست به دامن تنبيه زد و در صـورت لـزوم , شديدترين نوع تنبيه ـكه همان تنبيه بدنى است ـ درباره او به كار بست , اين جاست كه مربى در پيشگاه خداوند نيز معذور است .
بـاز هـم توصيه مى كنيم كه در عين حال نبايد مربى بگذارد عفريت خشم و افراط, اورا تحت تاثير قرار دهد و بالنتيجه از جاده احتياط خارج شود.
عـلى (ع ) فرمود: رب ملوم لاذنب له , گاهى اشخاصى كه مورد سرزنش قرار مى گيرند, گناهى ندارند
