نخستین کلام حضرت فاطمه (س) در بهشت
ایام فاطمیه فرصت مناسبی است تا با سجایای بیکران مادر شیعه بیشتر آشنا شویم. ضمن تسلیت ایام شهادت مظلومانه حضرت زهرا(س) توجه کاربران ارجمند را به روایتی در خصوص اولین کلام حضرت در بهشت جلب می‌کنیم. مرحوم علامه مجلسی در جلد۵ بحارالانوار روایتی نقل می‌کند که مضمون آن این است:
سلمان فارسی از پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم چنین روایت کرده است: هنگامىکه فاطمه داخل بهشت می‌شود و آن‌چه خداوند برایش مهیا کرده مىبیند، این آیه را تلاوت می‌کند: (الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنا لَغَفُورٌ شَکُورٌ الَّذِی أَحَلَّنا دارَ الْمُقامَةِ مِنْ فَضْلِهِ لا یَمَسُّنا فِیها نَصَبٌ وَ لا یَمَسُّنا فِیها لُغُوبٌ؛ الَّذی أَحَلَّنا دارَ الْمُقامَةِ مِنْ فَضْلِهِ لا یَمَسُّنا فیها نَصَبٌ وَ لا یَمَسُّنا فیها لُغُوبٌ ) (سوره فاطر، آیه ۳۴و۳۵)آنها مىگویند: «حمد و ستایش براى خداوندى است که اندوه را از ما برطرف ساخت؛ پروردگار ما آمرزنده و سپاسگزار است!
همان کسى که با فضل خود ما را در این سراى اقامت جاویدان جاى داد که نه در آن رنجى به ما مىرسد و نه سستى و واماندگى!
نورانی شدن بهشت از نور فاطمه سلام‌الله‌علیها
ابن شهرآشوب مىنویسد: در بسیاری از کتابها، از جمله کشف ثعلبی و فضائل ابوالسعادات، در معنای این آیه (مُتَّکِئینَ فیها عَلَى الْأَرائِکِ لا یَرَوْنَ فیها شَمْساً وَ لا زَمْهَریراً) ؛(انسان، آیه۱۳) این در حالى است که در بهشت بر تختهاى زیبا تکیه کردهاند، نه آفتاب را در آنجا مىبینند و نه سرما را! (ونمىبینند در بهشت نه آفتاب و نه سرمایی را. )
آوردهاند که ابن عباس گفت: چنانکه بهشتیان در بهشت هستند، ناگاه نوری مىبینند که باغهای بهشت را نورانی کرد. اهل بهشت اظهار مىدارند: خدایا! تو در کتابی که بر پیامبرت فرستادی، فرمودی: (لایرون فیها شمسا) (بهشتیان در بهشت خورشیدی نخواهند دید. ) ندا مىرسد: این، نور آفتاب و ماه نیست، بلکه علی و فاطمه از چیزی تعجب کرده و خندیدند و از نور آن دو، بهشت روشن گردید. (مناقبالابىطالب، ج۳، ص۳۲۹)
زیارت انبیا از فاطمه در بهشت
آن‌گاه که همه انبیا و اولیای خدا وارد بهشتشدند، آهنگ دیدار دختر پیامبر خدا مىکنند. رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم به فاطمه فرمود: هرگاه اولیای خدا در بهشت مستقر گردیدند، از آدم گرفته تا سایر انبیا همه به دیدارت مىشتابند. - بحارالانوار، ج۴۳، ص
