از امیر توکلی ما تا مارینوو موروسینی
از امیر توکلی ما تا مارینوو موروسینی
امیر بیش از نیم ساعت در کنار زمین با مرگ دست و پنجه نرم می کرد و نبود امکانات پزشکی باعث شد که فرزندم جان خود را از دست بدهد.
عصرایران ورزشی، مهدی قدیمی- تصاویر "پیرماریو موروسینی"، بازیکن بیست و پنج ساله ای که در زمین فوتبال دچار حمله قلبی شد و در گذشت، این روزها در محافل خبری دست به دست می گردد.
می گویند او پدر و مادر و البته برادرش را از دست داده بوده و حالا خواهر معلول او تنها بازمانده خانواده موروسینی است.
اما در این میان یک نکته قابل توجه وجود دارد. نکته این است که به فاصله چند ساعت از وقوع این حادثه تلخ، تصاویر تلویزیونی آن به همه نقاط دنیا مخابره می شود، لیگ سری آ و سری ب ایتالیا بلافاصله به مدت یک هفته تعطیل می شود و همه اهالی فوتبال ایتالیا و جهان، تاثر خود را ابراز می کنند.
اما این سوی جهان اوضاع به گونه ای دیگر است. چرا که وقتی پنج ماه قبل "امیر توکلی" ، نوجوان 15 ساله یزدی در زمین فوتبال و در مقابل دیدگان پدرش جان داد، اتفاقات دیگری افتاد.
هیچ کس تصاویر و خبر پرپر شدن امیر را به جهان مخابره نکرد، هیچ مسابقه ای در ایران تعطیل نشد و حتی بازیکنان فوتبال کشورمان که این روزها می خواهند برای موروسینی یک دقیقه سکوت کنند، هیچ واکنشی نشان ندادند.
زیرا اگر این اتفاق می افتاد باید شرم و سرافکندگی فوتبال ما هم به تاثر و غم ناشی از درگذشت امیر توکلی اضافه می شد.
فوتبالی که در آن جان بازیکنان آن قدر بی ارزش است که حتی یک آمبولانس برای انتقال امیر به بیمارستان در آن وجود ندارد، حق دارد از مخابره اخبار حوادث خود به جهان امتناع ورزد.
موروسینی ایتالیایی، پدر و مادر نداشت اما اگر والدین او در قید حیات بودند، قطعا با دیدن تلاش پزشکان حاضر در این بازی کم اهمیت سری ب کالچیو، برای نجات فرزندشان و همچنین سیل همدردی های مردم ایتالیا و سایر فوتبالدوستان جهان، اندکی تسکین می یافتند.
آن ها اگر قرار بود در یک برنامه تلویزیونی حاضر شوند خیلی حرف ها ممکن بود بزنند اما مطمئنا حرف های پدر امیر توکلی در برنامه 90 را بیان نمی کردند.
پدر امیر توکلی در برنامه نود حادثه منجر به درگذشت پسرش را این گونه شرح داد: " امیر من در دقیقه دو یک گل به تیم فولاد آلیاژی زد. او به من قول داده بود که در این بازی سه گل می زند.در دقیقه ۱۶ او یک توپ را به تیرک دروازه زد که توپ برگشت و خورد به قفسه سینه اش. پزشکیار آنجا بود و با تنفس مصنوعی امیر را برگرداند. او حتی روی زمین نشست و من را صدا زد. اما هر چقدر که منتظر ماندیم آمبولانس نیامد.۲۰ دقیقه طول کشید تا آمبولانس رسید اما بدون تجهیزات. آنها حتی امکانات لازم برای تنفس مصنوعی را هم نداشتند. من واقعا برای این فدراسیون فوتبال و هیئت فوتبال یزد متاسفم که با این شرایط بازی ها را برگزار می کنند."
او این را گفت و ادامه داد:
- پسر من در بغل خودم مرد. امیر من که پرپر شد اما دیگر اجازه ندهید تا امیرهای دیگر پرپر شوند.
- تیم فولاد آلیاژی که میزبان این مسابقه بود تنها یک پزشکیار داشت و تنها کاری توانست در لحظاتی که امیر در حال جان دادن بود بکند، تنفس دهان به دهان بود.
- امیر بیش از نیم ساعت در کنار زمین با مرگ دست و پنجه نرم می کرد و نبود امکانات پزشکی باعث شد که فرزندم جان خود را از دست بدهد.
امروز مسئولان فوتبال ایتالیا و تیم پسکارا که میزبان این بازی تراژدیک بودند، در کنار ناراحتی ناشی از این حادثه تلخ، مجبور نیستند به علت کم کاری و سهل انگاری در تامین امکانات،عذاب وجدان را تحمل کنند.
آیا مسئولان فوتبال ما هم وقتی به حادثه هایی مانند مرگ تلخ امیر توکلی فکر می کنند، وجدانشان آسوده است؟
