# یک نفر تا به ابد دلتنگ است... #

عشق آبی رنگ است...

اشک ها جاری شد...

در فرو دست انگار ، یک نفر دلتنگ است...

همه ی شهر کنون خوابیدند ،

چشم من بیدار است ،

با تپش های دل پنجره گویی امشب ،

لحظه ی دیدار است...

در دل شهر غریب ،

با تو این عمر گرانمایه رقم خواهم زد ،

در شب تنهایی...

با تو در کوچه ی مهتاب قدم خواهم زد...

یاد آن روز بخیر...

فاصله بین من و تو ، فقط نامت بود ،

در میان همگان ،

دل من در سفر عشق خریدارت بود ،

تا افق همسفرت خواهم بود...

با دلم باش که در این وادی

دل مردم سنگ است...

یاد این باش که در پشت سرت ،

یک نفر تا به ابد دلتنگ است...

روزگاري رفت و من در هر زمان ـ

آزمودم رنج « غربت » را بسي

درد « غربت » ميگدازد روح را

جز « غريب » اين را نميداند كسي

هست غربت گونه گون در روزگار

محنت غربت بسي مرگ آور است

از هزاران غربت اندوه خيز

غربت « بي همزباني » بدتر است

مثل یه کابوس بارون عشق پایان گرفت
من
به باور نرسیدم
که چه تنها ماندم
و تمام رویاهایم
خشکیده شد
و تمام روزها و شب هایم در یکرنگی خود می پوسد
و من تنهام
تنهاتر از دیروزهایی که با
زجر یکی شدن می گذشت
و چه شیرین بود همان تحمل های یکسان
که حجم
روزهایم را سبک میکرد
و من احمقانه
پس می زدم
کسی را که از جنس
خودم نبود
اما از جنس عمیق دوست داشتن های ناب بود
شاید
فقط
من فردا را شادتر در انتظارم

زخم می خورم عمیق و جانانه
و یک چیز عجیب دردناک در دلم می شکند
بی صدا
و فریاد بغض آلودم از گلو خارج نمی شود
و هوای اطرافم را خفقان می دهد
دوباره و سه باره
و من را پشیمان می کند
از این
اصرار به ماندن های پوچ

ندانستم که هستی و ستم بر خود روا کردم

برای لحظه ای مستی ، دل از اصلش جدا کردم



کمند عشق را اول تو دادی دست من اما

ندانستم بهایش را ، به آسانی رها کردم



قدم های نگاهم را ، نگاهت تا افق می برد

به پاس قدر دانی پس ، جفا این سان چرا کردم؟



سوارم کرده بودی در ، میان هاله های عشق

پیاده خود شدم از آن ، چرا من این خطا کردم



نگاهم باز امشب در میان آینه سر خورد

به روی شانه دستت را ، دلم دید و صدا کردم:



بده فرصت که من یک بار دیگر عاشقت گردم

خودم می دانم این مدت به نفس خود جفا کردم



پس از هجر تو بی چشمت به چاه و چاله افتادم

تو تا دستم بگیری من ، چه شب ها که دعا کردم
بده در چشم خود راهم ، که کوری را رها کردم

اولین قلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است
دست سرنوشت
خون درد را
با گلم سرشته است
پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟
درد
رنگ و بوی غنچه ی دل است
پس چگونه من
رنگ و بوی غنچه را ز برگهای تو به توی آن جدا کنم؟
دفتر مرا
دست درد می زند ورق
شعر تازه ی مرا
درد گفته است
درد هم شنفته است
پس در این میانه من
از چه حرف می زنم؟
درد، حرف نیست
درد، نام دیگر من است
من چگونه خویش را صدا کنم؟

ما دو نفر بودیم
باد که آمد

یکی رفت و خاطره شد
یکی ماند تا خاطراتش را مرور کند

¸¸.•` جان گرفته `•.¸¸

ミ از دفتر : مرگ رنگ ミ


http://image.kocholo.org/user/Sana/t...ne/line104.gif


ازهجوم نغمه ای بشکافت گور مغز من امشب
مرده ای را جان به رگ ها ریخت
پا شد از جا در میان سایه و روشن
بانگ زد برمن :‌ مرا پنداشتی مرده
و به خاک روزهای رفته بسپرده ؟
لیک پندار تو بیهوده است
پیکر من مرگ را از خویش می راند
سرگذشت من به زهر لحظه های تلخ آلوده است
من به هر فرصت که یابم بر تو می تازم
شادی ات را با عذاب آلوده می سازم
با خیالت می دهم پیوند تصویری
که قرارت را کند در رنگ خود نابود
درد را با لذت آمیزد
در تپش هایت فرو ریزد
نقش های رفته را باز آورد با خود غبار آلود
مرده لب بر بسته بود
چشم می لغزید بر یک طرح شوم
می تراوید از تن من درد
نغمه می آورد بر مغزم هجوم

در دور دست
قويي پريده بي گاه از خواب
شويد غبار نيل ز بال و پر سپيد
لبهاي جويبار
لبريز موج زمزمه در بستر سپيد
در هم دويده سايه و روشن
لغزان ميان خرمن دوده
شبتاب مي فروزد در آذر سپيد
همپاي رقص نازك ني زار
مرداب مي گشايد چشم تر سپيد
خطي ز نور روي سياهي است
گويي بر آبنوس درخشد زر سپيد
ديوار سايه ها شده ويران
دست نگاه درافق دور
كاخي بلند ساخته با مرمر سپيد

سهراب سپهری

به سراغ من اگر مياييد
پشت هيجستانم

پشت هيچستان جاييست
پشت هيچستان رگ هاي هوا پر قاصدهاييست
كه خبر مي ارند از گل واشده ي دورترين بوته خاك
روي شن ها هم نقش هاي سم اسبان سواران ظريفي است ك صبح

به سر تپه معراج شقايق رفتند
پشت هيچستان چتر خواهش باز است
تا نسيم عطشي در بن برگي بدود
زنگ باران به صدا مي ايد
ادم اينجا تنهاست
و در اين تنهايي سايه ي ناروني تا ابديت جاري ست

به سراغ من اگر مي اييد
نرم و اهسته بياييد مبادا كه ترك بردارد
چيني نازك تنهايي من.