حملهٔ قلبى هنگامى بروز مى‌کند که يک يا چند شريان کرونرى يا شاخه‌هاى آنها مسدود شود و در نتيجه خون نتواند به عضله قلب برسد. بدون اکسيژن و مواد مغذّى عضلهٔ قلبى مبتلا مى‌ميرد (انفارکتوس عضلهٔ قلب). علت شايع حملهٔ قلبى تشکيل تدريجى لخته خون (ترومبوز) روى يک تودهٔ آترواسکلروزى (آتروما) است که قبلاً به‌طور نسبى رگ را مسدود کرده است. وقتى رگ کاملاً مسدود شد، جريان خون قلب به‌سرعت متوقف مىشود.
عضلهٔ مرده و آسيب‌ديده‌اى که در اثر حمله قلبى باقى مى‌ماند باعث مىشود قلب بخشى از کارآئى خود را از دست بدهد، زيرا ميزان خونى که قلب تلمبه مى‌کند به انقباض عضلانى وابسته است. هنگامى که بيش از ۵۰ درصد عضله قلب از بين برود به‌علت آثار نامطلوب حملات قلبى يا انفارکتوس جديد-شوک٭ و مرگ پديد مى‌آيد زيرا قلب نمى‌تواند براى حفظ حيات خود کافى فراهم کند.
٭ نارسائى حاد جريان خون که ممکن است باعث اختلال هوشيارى شود -م.
علائم حمله قلبى بستگى به ميزان آسيب عضلهٔ قلب دارد. تقريباً در ۲۰ درصد قربانيان هيچ علامتى ظاهر نمى‌شود و از ابتلاء خود به حملهٔ قلبى آگاه نيستند (حملهٔ قلبى خاموش خوانده مىشود). بنابراين ممکن است تنها هنگامى متوجهٔ حملهٔ قلبى خود شويد که پزشک شواهدى از يک انفارکتوس قديمى را در نوار قلبى شما پيدا کند.
با اين حال اکثر قربانيان دچار درد يا ناراحتى قفسهٔ سينه مى‌شوند. اين درد ممکن است از يک احساس سوءهاضمه تا يک درد خردکنندهٔ قفسهٔ سينه يا احساس فشار زير استخوان جناغ که به پشت، فک يا بازوى چپ منتشر مىشود، متغير باشد. ساير علائم عبارتند از: ضعف، تنگى نفس، تعريق و تهوع. فردى که به‌تازگى دچار حملهٔ قلبى شده است اغلب رنگ پريده، سرد، عرق کرده است. مرگ ناگهانى در اثر اولين حملهٔ قلبى تقريباً در يک چهارم قربانيان اتفاق مى‌افتد. بيمارى‌هاى کمى داراى اين ميزان مرگ و مير هستند.
