http://www.sheekh-3arb.net/3atter/di...s/image324.gifhttp://www.ayehayeentezar.com/galler...1936311407.gifhttp://www.sheekh-3arb.net/3atter/di...s/image324.gif
http://www.ayehayeentezar.com/galler...8996237074.gif
ویژه نامه ولادت با سعادت ششمین اختر تابناک
آسمان امامت و ولایت صادق آل طاها ،
امام جعفر صادق علیه السلام
http://www.ayehayeentezar.com/galler...8996237074.gif
یک انگشتانه معرفت از اقیانوس کلام امام :
قال ابی عبدالله الصادق:
اَلبرُّ وَ حُسنُ الخُلق یعمُرانِ الدّیارَ وَ یزیدانِ فِى الاَعمار
امام صادق (ع) فرمودند:
نیکوکارى و خوش اخلاقى، خانه ها را آباد و عمرها را طولانى مى کنند.
( کافى ، ج 2، ص 100، ح 8 )
گل بپاشید که عید آمده است
شیعیان عید سعید آمده است
عشق در سینه چدید آمده است
نور خلاق مجید آمده است
ز عنایات خداوند غفور
شهر یثرب شده در هاله نور
باقر حلم پیمبر مسرور
خانه اش به بود از وادی طور
هفده ماه ربیع المولود
نیر برج ولا چهره گشود
غم ز دلهای محبان بریود
وجد و شادی به دل ما افزود
گلی از گلشن طاها بدمید
که شمیمش به دل ما بوزید
مذهب شیعه از او گشته پدید
پرده جهل و ضلالت بدرید
” ابوالفضل آسمانی “
اندیشه در حیرت است از کسی که بهتر از او را،
هیچ چشمی ندیده، هیچ گوشی نشنیده
و در هیچ قلبی راه نیافته...
او، آیینه ذات پروردگار بود و میدانست
هر آنچه را در آسمانها و زمین و بهشت و دوزخ بود؛
از گذشته تا آینده.
او هر آنچه داشت، از خدا داشت
و «قرآن» که «بیان کننده همه چیز است».
دولتهایی پوشالی در نبرد بودند و جدال؛
یکی با کژ اندیشههایی محال و دیگری در حال زوال و...
«حال» بهترین مجال برای آنکه «شیعگی» جان بگیرد
و اسلام، سامان.
او بیشتر از همگان، هر چیز را برایمان باز گفت
و خویش آن سان بود، که مینمود.
و «شیعه» منسوب به اوست؛
آیا ما پیروانی صادق هستیم؟
فرزند آسمانی مدینة الرسول،
با سی و چهار سال احیاگری و اهتمام،
شیعه را یکسره «جعفری» کرد.
عطر خوش عرفان، کلام، فقه، عقاید و...
از جانش میتراوید و در جای جای جهان میپیچید؛
آنگونه که هزاران شاگرد را در مکتبش پرورانید.
http://www.ayehayeentezar.com/galler...6282988505.jpg
ای چراغ دانشت گیتی فروز
تا قیامت پیشتاز علم روز
آفرینش را کتاب ناطقی
اهل بینش را امامِ صادقی
*ولادت امام جعفر صادق علیه السلام مبارک*
پرتو رنگارنگ خورشید، اندک اندک بر فراز آسمان مدینه تابیدن می‌گرفت تا زمین، نظاره‌گر طلوع دوباره مهر باشد.
مدینه، بی صبرانه چشم به راه سپیده صبح بود.
... و ناگهان، نبض زمان تندتر از همیشه به تپیدن افتاده، شعله‌های سرکش و ابدی آتش، بیش از پیش، بر دوزخ جسم و جان ابلیس و خودش نشست و از پس ابرهای رحمت آفتابی برآمد.
زلال اشک، چونان شبنم سحرگاهی بر چشمان خسته مادر نشست. مولودی از بطن عشق و طهارت زاده شد تا متن دین را بگستراند.
و او صادق آل محمد بود و بنیانگذار نهضتی بزرگ؛ او چشمه سار فضل و دانش‌اش محلّ فیض چهار هزار درخت طوبی بود و آبشار عظیم عطوفتش، بنیان کن هر چه سنگِ خاراست.
او گستراننده نور پدر بود در تاریکنای جهان و روشنای دیده و دل باقرالعلوم علیه السلام، شکافنده دانشها.
اینک، فرشتگان، دسته دسته می‌آیند و به تماشای ابنُ المکّرمه می‌نشینند.
اینک، زمزمه تسبیح و تهلیل، از چار سوی مدینه، به گوش می‌رسد اینک، شمیم و عطر گل محمدی، سر تا سر زمین را پر کرده است و مشام جانهای خسته شیعیان را می‌نوازد.
اینک، هزار هزار قافله دل، به دیدار آن امام می‌آید تا طلوع هشتمین ستاره عصمت از آسمان ولایت را جَشن بگیرد و مرهم عشق، بر زخم کهنه شیعه بگذارد.
نوشته : نسرین رامادان
تنظیم: گروه دین و اندیشه
راز نامگذاري امام ششم به صادق و جعفر
امام سجاد عليه السلام روايت مى كند كه رسول اكرم (ص) فرمود: «هنگامى كه پسرم جعفربن محمد...متولد شد، نام او را «صادق» بگذاريد چرا كه بزودى از نوه هاى او شخصى به نام جعفر، ظهور مى كند و به دروغ ادعاى امامت مى كند، از اين رو نام او جعفر كذاب است.(منظور از جعفر كذاب، يكى از فرزندان امام هادى عليه السلام است كه به دروغ ادعاى امامت كرد، و با طاغوتيان همكارى مى نمود.)
ابو خالد كابلى مى گويد: «به امام سجاد عليه السلام عرض كردم، امام بعد از شما كيست؟» فرمود پسرم محمد است كه علم را مى شكافد، و بعد از او جعفر است كه نامش در آسمان، «صادق» ميباشد.
عرض كردم: چرا تنها نام او صادق(راستگو) است با اينكه همه شما صادق هستيد؟
فرمود: پدرم، از پدرش نقل كرد كه رسول خدا(ص) فرمود: «هنگامى كه پسرم جعفربن محمد متولد شد، نام او را صادق بگذاريد، زيرا نام پنجمين فرزند او (پسر امام هادى عليه السلام) جعفر است، كه به دروغ ادعاى امامت مى كند، از اين رو در نزد خداوند، به نام جعفر كذاب است...»
بنابراين از آنجا كه امام صادق عليه السلام همنام فرزند ناخلف امام هادى، جعفر است، براى اينكه بين اين دو نفر بر اثر تشابه اسمى، اشتباهى رخ ندهد، امام ششم به عنوان جعفر صادق، ناميده شد، و اين نام را رسول خدا(ص) براى او انتخاب كرد و اين انتخاب پيام آور آن است كه امام صادق عليه السلام در گفتار و رفتار و همه شيوه هاى زندگى راستگو و درستكار است.
نام اصلى امام صادق عليه السلام «جعفر» است، واژه جعفر معانى متعدد دارد، يكى از آن معانى، نام نهرى است در بهشت، از اين رو امام باقر نام او را جعفر نهاد چرا كه و جود پربركت او همچو آب زلال نهر بهشت، حياتبخش و پر ثمر است.
روزى امام صادق به «ضريس كنانى» فرمود:«چرا پدرت نام تو را ضريس نهاده؟(با اينكه ضريس به معنى گرسنه، يا چاه سنگچين و يا مهره هاى پشت است).
او گفت: «پدرم مرا چنين ناميد چنانكه پدرت تو را جعفر ناميده.»
امام صادق فرمود: پدرت از روى نادانى نامت را ضريس ناميد، زيرا ضريس نام يكى از پسران ابليس است، ولى پدر من از روى آگاهى نام مرا جعفر ناميد، زيرا جعفر نام نهرى از نهرهاى بهشت است...»
به اين ترتيب، امام صادق توصيه فرمود كه براى نام فرزندان، نام نيك و معنى دار انتخاب كنيد.
http://www.nooreaseman.com/noraseman...20%2843%29.gif
امام صادق (ع) فرموده است : در شگفتم برای کسی که از چهار مورد بیم دارد، چگونه به چهار کلمه پناه نمی برد!
۱- در شگفتم برای کسی که ترس بر او غلبه کرده، چگونه به ذکر «حسبنا الله و نعم الوکیل» (آل عمران ایه ۱۷۱) پناه نمی برد.
در صورتی که خداوند به دنبال ذکر یاد شده فرموده است: پس (آن کسانی که به عزم جهاد خارج گشتند، و تخویف شیاطین در آنها اثر نکرد و به ذکر فوق تمسک جستند) همراه با نعمتی از جانب خداوند (عافیت) و چیزی زاید بر آن (سود در تجارت) بازگشتند، و هیچگونه بدی به آنان نرسید.
۲- در شگفتم برای کسی که اندوهگین است چگونه به ذکر «لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین» (سوره انبیاء آیه ۸۷) پناه نمی برد.
زیرا خداوند به دنبال این ذکر فرموده است: «پس ما یونس را در اثر تمسک به ذکر یاد شده، از اندوه نجات دادیم و همین گونه مومنین را نجات می بخشیم.» (سوره انبیاء آیه ۸۸)
۳- در شگفتم برای کسی که مورد مکر و حیله واقع شده، چگونه به ذکر «افوض امری الی الله، ان الله بصیر بالعباد» (سوره غافر آیه ۴۴) … پناه نمی برد.
زیرا خداوند به دنبال ذکر فوق فرموده است: «پس خداوند (موسی را در اثر ذکر یاد شده) از شر و مکر فرعونیان مصون داشت.» (سوره غافر آیه ۴۵)
۴- در شگفتم برای کسی که طالب دنیا و زیباییهای دنیاست چگونه به ذکر «ماشاءالله لا قوه الا بالله» پناه نمی برد،
زیرا خداوند بعد از ذکر یاد شده فرموده است: «مردی که فاقد نعمتهای دنیوی بود، خطاب به مردی که از نعمتها برخوردار بود) فرمود: اگر تو مرا به مال و فرزند، کمتر از خود می دانی امید است خداوند مرا بهتر از باغ تو بدهد.»
http://www.nooreaseman.com/noraseman...20%2843%29.gif
زبان رساى اسلام بود
و مبین شریعت مصطفى(صلی الله علیه و آله).
با سخنانى حكیمانه، منطقى استوار، علمى سرشار،
برگزیده روزگار به شمار مى آمد و ... بنده شایسته پروردگار.
در سالهاى سیاهى كه ابرهاى سلطه امویان،
آسمان جهان اسلام را تاریك كرده بود و در سالهایى تیره تر،
كه حكومت عباسیان، مسلمانان را به تیرگى نشانده بود.
او خورشید مدینه دین و دانش بود.
در میان این دو فصل سیاه و سرد و ابرآلود،
چند صباحى كه خورشید وجودش از افق مكتب و مذهب تابید،
اسلام و قرآن را جان بخشید.
او آبیارى نهال حق كرد تا این بذر ایمان پا گرفت
و در افق اندیشه ها تابان شد.
دین به نام او زنده گشت.
درخت علم، در بوستان كلامش رویید و به برگ و بار نشست.
گلشن فضل، از چشمه دانش او سیراب شد.
كتاب فقه، با «الفباى صادقى» نگاشته گشت.
وقتى چشمه فضل و فقه و علم و كمال او مى جوشید،
حسودان و عنودان؛ زبان به طعن مى گشودند
و تیغ دشمنى بر مى كشیدند
و پاى خصومت پیش مى گذاشتند.
ولى... كدام دانشور را مى توان شناخت و نام برد
كه از گنج دانش حضرت صادق علیه السلام بهره نبرده باشد؟
و كدام معلم را مى توان یافت كه به اندازه او،
تربیت یافته در مكتب عترت داشته باشد؟
حوزه هاى علمیه،نقش شاگردى او را
به سر درهاى خویش نوشته اند.
فقیهان دین مدار،
خوشهچین حدیث و حكمت صادقىاند.
آن چهار هزار گوش حكمت نیوش،
كه از زبان این حجت خدا حدیث مى شنیدند
و آن چهار هزار زبان و قلم
كه به گفتن و نوشتن و ثبت و نشر حقایق دین
از زبان او مى پرداختند، هر كدام منشورى بودند
كه آن نورهاى تابان را در رواق اندیشه هاى بشرى مى تاباندند
و آن معارف ناب و والا را از عرش بلند «علم لدنى» حضرتش،
بر فرش كتابها و دفترها فرود مى آوردند.
خوشا به حال آن چهار هزار حكمت آموز محضرش!
آنان، همچون نسیمى خوشبوى،
از كوى معارف او گذشته،
در پهنه قلمرو اسلام، جوهره دین را پخش مى كردند
و «قال الصادق» گویان، كام تشنگان معرفت را عطرآگین مى ساختند.
عصرى بود كه بدعت گذاران و دین ستیزان،
در قالبهاى مختلف به تحریف چهره
آیین محمدى صلی الله علیه و آله مى پرداختند.
امام صادق علیه السلام بود كه خورشیدگون مى تابید
و آن اوهام و خرافات و تحریفات را مى زدود.
اندیشه در حیرت است از کسی که بهتر از او را،
هیچ چشمی ندیده، هیچ گوشی نشنیده
و در هیچ قلبی راه نیافته...
او، آیینه ذات پروردگار بود و میدانست
هر آنچه را در آسمانها و زمین و بهشت و دوزخ بود؛
از گذشته تا آینده.
او هر آنچه داشت، از خدا داشت
و «قرآن» که «بیان کننده همه چیز است».
دولتهایی پوشالی در نبرد بودند و جدال؛
یکی با کژ اندیشههایی محال و دیگری در حال زوال و...
«حال» بهترین مجال برای آنکه «شیعگی» جان بگیرد
و اسلام، سامان.
او بیشتر از همگان، هر چیز را برایمان باز گفت
و خویش آن سان بود، که مینمود.
و «شیعه» منسوب به اوست؛
آیا ما پیروانی صادق هستیم؟
فرزند آسمانی مدینة الرسول،
با سی و چهار سال احیاگری و اهتمام،
شیعه را یکسره «جعفری» کرد.
عطر خوش عرفان، کلام، فقه، عقاید و...
از جانش میتراوید و در جای جای جهان میپیچید؛
آنگونه که هزاران شاگرد را در مکتبش پرورانید.