mozhgan
11-01-2011, 11:07 PM
چرا ما در سجده زیارت عاشورا ،خدا با به خاطر این مصیبت ، حمد و شکر می کنیم ؟
مؤمن به جهت معرفت و شناخت صحیحی که نسبت به خدا و آفرینندة خود دارد و هرچه از سوی خدا به او برسد، شکرگزار است، زیرا چنین انسانی، همواره وظیفة الهی خود را انجام می‌دهد و در برابر حوادث (چه نیک باشد یا به ظاهر ناپسند) تسلیم است و آنها را در مسیر کمال و سیر الى الله به حساب می‌آورد.
امام حسین(ع) در عصر تاسوعا، در جمع اصحاب خود، حمد و ستایش الهی در حال خوبی و ناراحتی به جا می‌آورد: «احمده على السرّاء والضرّاء؛(1) خدا را در حالی که در وضع مناسب و خوب یا در وضع ناراحتی هستم، حمد و ستایش می‌کنم». یاران حضرت، حمد و ستایش الهی را به جا می‌آوردند، به جهت آن که توفیق یاری حضرت و شهادت همراه او را پیدا کردند: «الحمد للّه الذی أکرمنا بنصرک وشرّفنا بالقتل معک».(2)
بنابر این در نظر مؤمن، مصیبت، نعمتی است که از سوی خدا به انسان رسیده است. افزون بر این حادثه کربلا از جهتی برای شیعیان نعمت و لطف بزرگ الهی است که در مسیر زندگی و مبارزه با دشمنان اسلام و دفاع از حق، بهترین الگو و مصداق عملی را دارد که می‌تواند محرّک و مشوّق آنان در پیمودن راه امام حسین(ع) باشد که می‌توان گفت: هیچ مذهب و مکتبی دارای چنین الگوی عملی نمی‌باشد.
پی‌نوشت‌ها:
1. مقتل الحسین(ع)، مقرّم، ص 212.
2. همان، ص 215.
مؤمن به جهت معرفت و شناخت صحیحی که نسبت به خدا و آفرینندة خود دارد و هرچه از سوی خدا به او برسد، شکرگزار است، زیرا چنین انسانی، همواره وظیفة الهی خود را انجام می‌دهد و در برابر حوادث (چه نیک باشد یا به ظاهر ناپسند) تسلیم است و آنها را در مسیر کمال و سیر الى الله به حساب می‌آورد.
امام حسین(ع) در عصر تاسوعا، در جمع اصحاب خود، حمد و ستایش الهی در حال خوبی و ناراحتی به جا می‌آورد: «احمده على السرّاء والضرّاء؛(1) خدا را در حالی که در وضع مناسب و خوب یا در وضع ناراحتی هستم، حمد و ستایش می‌کنم». یاران حضرت، حمد و ستایش الهی را به جا می‌آوردند، به جهت آن که توفیق یاری حضرت و شهادت همراه او را پیدا کردند: «الحمد للّه الذی أکرمنا بنصرک وشرّفنا بالقتل معک».(2)
بنابر این در نظر مؤمن، مصیبت، نعمتی است که از سوی خدا به انسان رسیده است. افزون بر این حادثه کربلا از جهتی برای شیعیان نعمت و لطف بزرگ الهی است که در مسیر زندگی و مبارزه با دشمنان اسلام و دفاع از حق، بهترین الگو و مصداق عملی را دارد که می‌تواند محرّک و مشوّق آنان در پیمودن راه امام حسین(ع) باشد که می‌توان گفت: هیچ مذهب و مکتبی دارای چنین الگوی عملی نمی‌باشد.
پی‌نوشت‌ها:
1. مقتل الحسین(ع)، مقرّم، ص 212.
2. همان، ص 215.