sorna
10-24-2011, 11:42 AM
در سال ۱۷۹۳ ميلادي، دكتر دومينيك ژان لاري پزشك ارشد سپاه ناپلئون، طي جنگ فرانسه و پروس نوعي بيمارستان سيار به نام «ambulance volante» را طراحي كرد كه به قصد انجام اقدامات اوليه و انتقال مجروحان به پشت خط مقدم به‌كار مي‌رفت. همزمان با وي، بارون پرسي نوعي درشكه با قابليت حمل تعداد زيادي مجروح از خط مقدم به نواحي امن‌تر طراحي كرد و نام آن را «mobile emergency room» گذاشت. طي جنگ‌هاي داخلي ايالات متحده با تدبير جاناتان لترمن نوعي درشكه براي حمل مجروحان به‌كار گرفته شد كه به آنها «Rucker wagon» گفته مي‌شد. استفاده از اين‌گونه وسايل نقليه در سال ۱۸۳۲ براي جابه‌جايي بيماران در اپيدمي «وبا» در لندن نيز رواج پيدا كرد، بالاخره در سال ۱۸۶۵ اولين سيستم خدمات پيش‌بيمارستاني برپايه بيمارستان در سين سيناتي آمريكا طراحي شد. در سال ۱۸۶۹ آمبولانس‌هايي در نيويورك به‌كار گرفته شدند كه داراي برخي وسايل امدادي از جمله آتل، داروها (مثل مرفين) بودند و... . اولين آمبولانس‌هاي موتوردار (اتومبيل) در سال ۱۸۹۹ در شيكاگو طراحي شدند.
شرق: شايد اولين مراكز درماني مستقل، در سريلانكاي امروزي در سال‌هاي حدود ۴۳۰ قبل از ميلاد حضرت مسيح شكل گرفته باشند. پس از آن در قرن اول قبل از ميلاد، رومي‌ها نوعي بيمارستان يا مركز درماني براي ارايه خدمات درماني به گلادياتورهاي زخمي در شهرها ايجاد كردند و نام «Valetudinaria» بر آن نهادند. با شكل گرفتن مراكز درماني، مساله انتقال بيماران به اين مراكز نقش جدي‌تري به خود گرفت و اقوام مختلف روش‌هاي مختلفي براي اين مساله برگزيدند. قبايل سرخپوست از نوعي سورتمه، مصريان از كجاوه‌هاي سوار بر شتر و ساير ملل از روش‌هاي ديگر براي حمل بيمار استفاده كردند. در قرن پانزدهم ميلادي پادشاه اسپانيا، شاه فرديناند و همسرش ملكه ايزابل نوعي بيمارستان سيار به نام «Ambulancia» طراحي كردند كه در صحنه نبرد به كمك سربازان زخمي مي‌شتافت.
در سال ۱۷۹۳ ميلادي، دكتر دومينيك ژان لاري پزشك ارشد سپاه ناپلئون، طي جنگ فرانسه و پروس نوعي بيمارستان سيار به نام «ambulance volante» را طراحي كرد كه به قصد انجام اقدامات اوليه و انتقال مجروحان به پشت خط مقدم به‌كار مي‌رفت. همزمان با وي، بارون پرسي نوعي درشكه با قابليت حمل تعداد زيادي مجروح از خط مقدم به نواحي امن‌تر طراحي كرد و نام آن را «mobile emergency room» گذاشت. طي جنگ‌هاي داخلي ايالات متحده با تدبير جاناتان لترمن نوعي درشكه براي حمل مجروحان به‌كار گرفته شد كه به آنها «Rucker wagon» گفته مي‌شد. استفاده از اين‌گونه وسايل نقليه در سال ۱۸۳۲ براي جابه‌جايي بيماران در اپيدمي «وبا» در لندن نيز رواج پيدا كرد، بالاخره در سال ۱۸۶۵ اولين سيستم خدمات پيش‌بيمارستاني برپايه بيمارستان در سين سيناتي آمريكا طراحي شد. در سال ۱۸۶۹ آمبولانس‌هايي در نيويورك به‌كار گرفته شدند كه داراي برخي وسايل امدادي از جمله آتل، داروها (مثل مرفين) بودند و... . اولين آمبولانس‌هاي موتوردار (اتومبيل) در سال ۱۸۹۹ در شيكاگو طراحي شدند.
طي جنگ جهاني اول خدمات پيش بيمارستاني از نظر كيفي ارتقا پيدا كرد و كم‌‌كم با اختراع بي‌سيم، مراكز ديس‌پچ در اين راه به كمك امدادگران آمدند. حتي پيش از جنگ دوم جهاني، آمبولانس‌هاي مدرن حامل پزشك بر بالين بيماران حاضر مي‌شدند و با مراكز ديس‌پچ براي ارايه بهتر خدمات درماني در تماس بودند. در دهه ۶۰ با پيش‌رفت دانش پزشكي به‌خصوص در زمينه احيا و دفيبربلاسيون و ضرورت تسريع در ارايه اين خدمات، نقش سيستم پيش بيمارستاني در اين مسير تقويت شد و جايگاه ويژه‌اي پيدا كرد. از سال ۱۹۶۶ در بزرگراه‌هاي ايالات متحده طرح ارايه خدمات پيش‌بيمارستاني اجرا شد. در سال ۱۹۷۲ دانشگاه سين سيناتي، اولين برنامه آموزش تخصصي طب اورژانس را راه‌اندازي كرد.
شرق: شايد اولين مراكز درماني مستقل، در سريلانكاي امروزي در سال‌هاي حدود ۴۳۰ قبل از ميلاد حضرت مسيح شكل گرفته باشند. پس از آن در قرن اول قبل از ميلاد، رومي‌ها نوعي بيمارستان يا مركز درماني براي ارايه خدمات درماني به گلادياتورهاي زخمي در شهرها ايجاد كردند و نام «Valetudinaria» بر آن نهادند. با شكل گرفتن مراكز درماني، مساله انتقال بيماران به اين مراكز نقش جدي‌تري به خود گرفت و اقوام مختلف روش‌هاي مختلفي براي اين مساله برگزيدند. قبايل سرخپوست از نوعي سورتمه، مصريان از كجاوه‌هاي سوار بر شتر و ساير ملل از روش‌هاي ديگر براي حمل بيمار استفاده كردند. در قرن پانزدهم ميلادي پادشاه اسپانيا، شاه فرديناند و همسرش ملكه ايزابل نوعي بيمارستان سيار به نام «Ambulancia» طراحي كردند كه در صحنه نبرد به كمك سربازان زخمي مي‌شتافت.
در سال ۱۷۹۳ ميلادي، دكتر دومينيك ژان لاري پزشك ارشد سپاه ناپلئون، طي جنگ فرانسه و پروس نوعي بيمارستان سيار به نام «ambulance volante» را طراحي كرد كه به قصد انجام اقدامات اوليه و انتقال مجروحان به پشت خط مقدم به‌كار مي‌رفت. همزمان با وي، بارون پرسي نوعي درشكه با قابليت حمل تعداد زيادي مجروح از خط مقدم به نواحي امن‌تر طراحي كرد و نام آن را «mobile emergency room» گذاشت. طي جنگ‌هاي داخلي ايالات متحده با تدبير جاناتان لترمن نوعي درشكه براي حمل مجروحان به‌كار گرفته شد كه به آنها «Rucker wagon» گفته مي‌شد. استفاده از اين‌گونه وسايل نقليه در سال ۱۸۳۲ براي جابه‌جايي بيماران در اپيدمي «وبا» در لندن نيز رواج پيدا كرد، بالاخره در سال ۱۸۶۵ اولين سيستم خدمات پيش‌بيمارستاني برپايه بيمارستان در سين سيناتي آمريكا طراحي شد. در سال ۱۸۶۹ آمبولانس‌هايي در نيويورك به‌كار گرفته شدند كه داراي برخي وسايل امدادي از جمله آتل، داروها (مثل مرفين) بودند و... . اولين آمبولانس‌هاي موتوردار (اتومبيل) در سال ۱۸۹۹ در شيكاگو طراحي شدند.
طي جنگ جهاني اول خدمات پيش بيمارستاني از نظر كيفي ارتقا پيدا كرد و كم‌‌كم با اختراع بي‌سيم، مراكز ديس‌پچ در اين راه به كمك امدادگران آمدند. حتي پيش از جنگ دوم جهاني، آمبولانس‌هاي مدرن حامل پزشك بر بالين بيماران حاضر مي‌شدند و با مراكز ديس‌پچ براي ارايه بهتر خدمات درماني در تماس بودند. در دهه ۶۰ با پيش‌رفت دانش پزشكي به‌خصوص در زمينه احيا و دفيبربلاسيون و ضرورت تسريع در ارايه اين خدمات، نقش سيستم پيش بيمارستاني در اين مسير تقويت شد و جايگاه ويژه‌اي پيدا كرد. از سال ۱۹۶۶ در بزرگراه‌هاي ايالات متحده طرح ارايه خدمات پيش‌بيمارستاني اجرا شد. در سال ۱۹۷۲ دانشگاه سين سيناتي، اولين برنامه آموزش تخصصي طب اورژانس را راه‌اندازي كرد.