sorna
09-19-2011, 03:56 PM
يكى از خشك ترين مناطق دنيا صحراى تنره (منطقه اى بين نيجريه، الجزيره و چاد)است كه در گذشته هاى دور دشتى سرسبز بوده و درياچه بزرگى در آن قرار داشته است.
باستان شناسان در اكتشافات اخيرشان بزرگترين گورستان متعلق دوران ماقبل تاريخ را در اين منطقه يافته اند كه نشان مى دهد در عصر حجر حداقل دو جامعه انسانى در اين نواحى مى زيسته اند.
اين باستان شناسان كه از اعضاى هيأت اعزامى دانشگاه شيكاگو به آن منطقه هستند در پى يافتن فسيل هاى گونه اى دايناسور بودند كه به ناگاه در حفارى هاى گورستانى با حدود ۲۰۰ گور كشف كردند. با بررسى ۶۷ گور مشخص شد كه اين قبرستان متعلق به دو جامعه متفاوت است كه در زمان عصر حجر در اين ناحيه زندگى مى كردند. نحوه دفن شدن اجساد و ساير نشانه هايى كه در منطقه وجود دارد، مى تواند واقعيت هاى شگفت انگيزى را در رابطه با سبك زندگى مردم در عصر حجر نشان دهد.
تحقيقات نشان داده اند كه اولين گروه ساكن در اين مناطق، شكارچيانى بوده اند كه تا دو متر قد داشته اند. نحوه استخوان بندى آنها نشان مى دهد كه در آن دوره غذا به وفور يافت مى شده است. نوك نيزه هايى كه در اطراف گورستان كشف شده حاكى از آن است كه آنها شكارچيان ماهرى بوده اند. اين گروه از مردم كه بين هشت هزار تا ده هزار سال پيش مى زيسته اند با خشك شدن ناگهانى درياچه از بين رفته اند.
چند سال بعد، با بارش دوباره باران اين منطقه بار ديگر سرسبز شده است و در نتيجه اقوام ديگرى در اطراف درياچه ساكن شده اند. اين افراد كه جثه كوچك ترى نسبت به ساكنان پيشين منطقه داشته اند با ماهيگيرى و گله دارى روزگار مى گذراندند. همچنين آنها براى شكار ماهى و يا ساير حيوانات از ابزار پيشرفته ترى استفاده مى كردند كه با استفاده از آنها مى توانستند با صرف انرژى كمتر نتيجه بهترى به دست بياورند.
يكى از جالب ترين يافته ها گورى است كه در آن اسكلت يك زن كه دو فرزند پنج و هشت ساله خود را با حالت خاصى در آغوش كشيده است وجود دارد. نحوه دفن كردن اجساد به گونه اى است كه نشان مى دهد انسان ها حتى در عصر حجر هم به حيات پس از مرگ اعتقاد داشته اند. محققان اميدوارند با بررسى بيشتر گورها و ساير نشانه هاى طبيعى منطقه تصوير روشن ترى از سبك زندگى مردم عصر حجر و نحوه تطبيق پيدا كردن آنها با تغييرات آب و هوايى به دست بياورند.
باستان شناسان در اكتشافات اخيرشان بزرگترين گورستان متعلق دوران ماقبل تاريخ را در اين منطقه يافته اند كه نشان مى دهد در عصر حجر حداقل دو جامعه انسانى در اين نواحى مى زيسته اند.
اين باستان شناسان كه از اعضاى هيأت اعزامى دانشگاه شيكاگو به آن منطقه هستند در پى يافتن فسيل هاى گونه اى دايناسور بودند كه به ناگاه در حفارى هاى گورستانى با حدود ۲۰۰ گور كشف كردند. با بررسى ۶۷ گور مشخص شد كه اين قبرستان متعلق به دو جامعه متفاوت است كه در زمان عصر حجر در اين ناحيه زندگى مى كردند. نحوه دفن شدن اجساد و ساير نشانه هايى كه در منطقه وجود دارد، مى تواند واقعيت هاى شگفت انگيزى را در رابطه با سبك زندگى مردم در عصر حجر نشان دهد.
تحقيقات نشان داده اند كه اولين گروه ساكن در اين مناطق، شكارچيانى بوده اند كه تا دو متر قد داشته اند. نحوه استخوان بندى آنها نشان مى دهد كه در آن دوره غذا به وفور يافت مى شده است. نوك نيزه هايى كه در اطراف گورستان كشف شده حاكى از آن است كه آنها شكارچيان ماهرى بوده اند. اين گروه از مردم كه بين هشت هزار تا ده هزار سال پيش مى زيسته اند با خشك شدن ناگهانى درياچه از بين رفته اند.
چند سال بعد، با بارش دوباره باران اين منطقه بار ديگر سرسبز شده است و در نتيجه اقوام ديگرى در اطراف درياچه ساكن شده اند. اين افراد كه جثه كوچك ترى نسبت به ساكنان پيشين منطقه داشته اند با ماهيگيرى و گله دارى روزگار مى گذراندند. همچنين آنها براى شكار ماهى و يا ساير حيوانات از ابزار پيشرفته ترى استفاده مى كردند كه با استفاده از آنها مى توانستند با صرف انرژى كمتر نتيجه بهترى به دست بياورند.
يكى از جالب ترين يافته ها گورى است كه در آن اسكلت يك زن كه دو فرزند پنج و هشت ساله خود را با حالت خاصى در آغوش كشيده است وجود دارد. نحوه دفن كردن اجساد به گونه اى است كه نشان مى دهد انسان ها حتى در عصر حجر هم به حيات پس از مرگ اعتقاد داشته اند. محققان اميدوارند با بررسى بيشتر گورها و ساير نشانه هاى طبيعى منطقه تصوير روشن ترى از سبك زندگى مردم عصر حجر و نحوه تطبيق پيدا كردن آنها با تغييرات آب و هوايى به دست بياورند.