Mohamad
07-28-2010, 03:06 AM
تادائو آندو در سال 1941 ميلادي در شهر ازاكاي ژاپن متولد شده است. او برخلاف بيشتر معماران امروزي ، تحصيلات رسمي در مدارس معماري نداشته است و به جاي آن معلومات خودش را با مطالعه و انجام سفرهاي متعدد به آفريقا و اروپا و آمريكا به دست آورده و در سال 1970 دفتر معماري تادائو آندو و همكاران را تأسيس كرده است.
ويژگي‌هاي معماري تادائو آندو :
معماري آندو ، مجموعه‌اي از تركيبات شگفت‌انگيز فضا و كاربردي و هم الهام‌بخش است و وقتي كسي در فضاهاي ساخته شده توسط او حركت مي‌كند، مدام لحظات غيرقابل پيش‌بيني را تجربه مي كند. او مكان‌هايي براي زيستن مي‌آفريند و در پي خلق طرح‌هايي انتزاعي در درون منظر طبيعي اطراف نيست.
او وسواسي عجيب در ساخت و استفاده از اشكال بتني ، براي رسيدن به ساختاري كامل و تميز و ظريف دارد . حتي ، اخيراً از سيمان به‌عنوان مادة اوليه ساختماني بهره مي‌برد و اين دقت ناشي از آموزش‌هايي است كه در دوران كودكي به عنوان شاگرد نجار ديده است. در واقع ، پاويليون ژاپن براي نمايشگاه ( EXPO 92 ) اسپانيا را نيز ، تماماً از چوب ساخته است.
تقريباً تمام پروژه‌هاي آندو ، در ژاپن قرار دارند و بيشتر در ازاكا ، زادگاه آندو واقعند. او علاوه بر تعدادي بناي مذهبي ، موزه‌ها و ساختمان‌هاي اداري ، دفاتر ، كارگاه‌ها و مراكز خريد بسياري نيز طراحي كرده است. البته تمام اين تجربيات حرفه‌اي او . از طراحي فضاي مسكوني آغاز شده است.
خانة آزوما ، كه آندو در زادگاهش ازاكا ، در سال 1977 طراحي كرد ، يكي از اولين پروژه‌هاي او بود و توانست جايزة اول مؤسسة معماري ژاپن را در 1979 به خود اختصاص دهد. او فضاهاي مسكوني قابل توجهي طراحي كرده است. از خانه‌هاي تك‌خانواري و چند خانواري گرفته تا فضاهاي اداري – مسكوني و مجموعه‌هاي آپارتماني.
كارهاي آندو ، ساختار غيرمعمول و عجيبي دارد. ژرفنگري قدرتمند او ، توجهي به جنبش‌ها ، نظريه‌ها و سبك‌هاي رايج معماري ندارد و فضاهايي را با استفاده از فرم‌ها و تركيب‌بندي آنها مي‌آفريند كه عميقاً وابسته به نوع زندگي است كه قرار است در فضا اتفاق بيفتد. يك نكتة كليدي در فلسفة معماري آندو خلق محدوده‌هايي است كه در درون آنها دامنه‌هاي ذهني مي‌آفريند ، فضاهايي كه در آنجا ، مردم با عناصري مانند نور و سايه ، آب و باد ، به دور از آشفتگي‌هاي محيط شهري پيرامون در تعامل، قرار مي‌گيرند.
او به عنوان يك معمار تجربي، با هيچ درجة دانشگاهي يا حتي آموزش‌هاي تخصصي نزد معماران برجسته، مطالعات بسيار گسترده‌اي را در كنار سفرهاي تحقيقاتي به اروپا و آمريكا داشته است و بناهاي تاريخي بسياري را از نزديك مطالعه كرده است. آندو در تمام اين سفرها ، دفترچة طراحي جزئيات ساختماني را با خود داشته و از اين بناها، طرح‌ها و اسكچ‌هايي را تهيه كرده است … و به گفتة خودش ، به‌شدت از فضاي پانتئون در رم و پله‌هاي مارپيچ يكي از طرح‌هاي تخيلي پيرانزّي ، معمار قرن هيجدهمي متاًثر است.
او ، در سخناني پس از دريافت جايزة ( Laureate 1995 ) گفته است :
“ … براي من ، معماري كردن مترادف با فكر كردن است، امروز ، من ، حتي بيش از گذشته ، بايد با مسائل و مشكلات معاصر ، درست در زماني كه به تاريخ رجوع مي‌كنم و به آينده مي‌نگرم ، روبه‌رو شوم و زمان آن فرا رسيده تا روح خود را قوي‌تر سازم ، به اين ترتيب خواهم توانست تا پروژه‌هاي ساختماني بيشتري را تحقق بخشم . در جهاني كه ارزش‌ها در آن به سرعت در تغييرند ، اميدوارم بتوانم به ترقي و ترفيع نوعي معماري و نوعي شهرسازي كمك كنم كه متضمن انسانيت با پايداري علاقه و عشق باشد . ”
آندو ، با وجود استفاده از مصالح و عناصر يكساني مثل ديوار و ستون و طاق ، هميشه تركيباتي متفاوت را مي‌آفريند كه زنده و پويا هستند. ايده‌هاي طراحي او و مصالحي كه مورد استفاده قرار مي‌دهد، مدرنيس بين‌المللي را به سنت زيبايي‌شناسي ژاپني پيوند مي‌زند … يگانگي فضا و طبيعت و استفاده از اشكال هندسي پاية ويژگي‌هاي ذاتي معماري او هستند. ولي در وراي ايده‌هاي انتزاعي در طراحي ، معماري او انعكاسي از يك فرآيند بنيادي در ساختن چيزي برا ي زندگي است.
آندو ، مصرف‌گرايي متداول در كارهاي معماري امروزي را رد مي‌كند. او به آشفتگي محيط شهري ژاپن هم منتقدانه و هم احساسي پاسخ مي‌دهد. اگر چه آندو مدهاي فرهنگي امروزي را رد مي‌كند ، از مصالح و فرم‌ها براي افزودن ماده‌گرايي جامعة مدرن به معماريش بهره مي‌برد. به اين ترتيب ، ساختمان‌هاي بتني و شيشه‌اي او ، انعكاس‌دهندة روند جاري تجدد در ژاپن و جهان است.
در تقابل با معماري سنتي ژاپن ، او به خلق خود فضا مي‌پردازد. او ديوار را براي ايجاد زون‌هاي انساني و خنثي كردن يك‌نواختي فضاها به‌كار مي‌برد. اين ديوارها از بيرون ، جلوي انعكاس آشفتگي محيط شهري اطراف در بنا را مي‌گيرد و از درون فضاهاي خصوصي را تعريف مي‌كند.
آندو با استفاده از سازه‌هاي بتن مسلح ، به خلق نوعي معماري جديد مي‌پردازد و با استفاده از يك هندسة ساده كه غنا و ظرافت را در اتصالات فضايي مكشوف مي‌سازد ، به نوعي معماري مي‌رسد كه آرامش و وضوح را كه ويژگي معماري سنتي ژاپني است در خود دارد.
يك نكتة جالب توجه در مورد نحوة ساختمان‌سازي آندو اين است كه ، در زلزلة ژانوية 1995 كوبه ، هيچ‌كدام از ساختمان‌هاي تادائو آندو واقع در كوبه و اطراف آن تخريب نشد . همة اين بناها سالم و استوارند. بيش از 30 ساختمان، شامل معبد آبي ( واقع در مركز زمين‌لرزه ) ، مجموعة مسكوني روكوكو ، خانه‌هاي شمارة I و II و تعدادي خانه‌هاي شخصي به‌اضافة مجموعة آموزشي در منطقة هانسين ، هنوز پايدارند.
ويژگي‌هاي معماري تادائو آندو :
معماري آندو ، مجموعه‌اي از تركيبات شگفت‌انگيز فضا و كاربردي و هم الهام‌بخش است و وقتي كسي در فضاهاي ساخته شده توسط او حركت مي‌كند، مدام لحظات غيرقابل پيش‌بيني را تجربه مي كند. او مكان‌هايي براي زيستن مي‌آفريند و در پي خلق طرح‌هايي انتزاعي در درون منظر طبيعي اطراف نيست.
او وسواسي عجيب در ساخت و استفاده از اشكال بتني ، براي رسيدن به ساختاري كامل و تميز و ظريف دارد . حتي ، اخيراً از سيمان به‌عنوان مادة اوليه ساختماني بهره مي‌برد و اين دقت ناشي از آموزش‌هايي است كه در دوران كودكي به عنوان شاگرد نجار ديده است. در واقع ، پاويليون ژاپن براي نمايشگاه ( EXPO 92 ) اسپانيا را نيز ، تماماً از چوب ساخته است.
تقريباً تمام پروژه‌هاي آندو ، در ژاپن قرار دارند و بيشتر در ازاكا ، زادگاه آندو واقعند. او علاوه بر تعدادي بناي مذهبي ، موزه‌ها و ساختمان‌هاي اداري ، دفاتر ، كارگاه‌ها و مراكز خريد بسياري نيز طراحي كرده است. البته تمام اين تجربيات حرفه‌اي او . از طراحي فضاي مسكوني آغاز شده است.
خانة آزوما ، كه آندو در زادگاهش ازاكا ، در سال 1977 طراحي كرد ، يكي از اولين پروژه‌هاي او بود و توانست جايزة اول مؤسسة معماري ژاپن را در 1979 به خود اختصاص دهد. او فضاهاي مسكوني قابل توجهي طراحي كرده است. از خانه‌هاي تك‌خانواري و چند خانواري گرفته تا فضاهاي اداري – مسكوني و مجموعه‌هاي آپارتماني.
كارهاي آندو ، ساختار غيرمعمول و عجيبي دارد. ژرفنگري قدرتمند او ، توجهي به جنبش‌ها ، نظريه‌ها و سبك‌هاي رايج معماري ندارد و فضاهايي را با استفاده از فرم‌ها و تركيب‌بندي آنها مي‌آفريند كه عميقاً وابسته به نوع زندگي است كه قرار است در فضا اتفاق بيفتد. يك نكتة كليدي در فلسفة معماري آندو خلق محدوده‌هايي است كه در درون آنها دامنه‌هاي ذهني مي‌آفريند ، فضاهايي كه در آنجا ، مردم با عناصري مانند نور و سايه ، آب و باد ، به دور از آشفتگي‌هاي محيط شهري پيرامون در تعامل، قرار مي‌گيرند.
او به عنوان يك معمار تجربي، با هيچ درجة دانشگاهي يا حتي آموزش‌هاي تخصصي نزد معماران برجسته، مطالعات بسيار گسترده‌اي را در كنار سفرهاي تحقيقاتي به اروپا و آمريكا داشته است و بناهاي تاريخي بسياري را از نزديك مطالعه كرده است. آندو در تمام اين سفرها ، دفترچة طراحي جزئيات ساختماني را با خود داشته و از اين بناها، طرح‌ها و اسكچ‌هايي را تهيه كرده است … و به گفتة خودش ، به‌شدت از فضاي پانتئون در رم و پله‌هاي مارپيچ يكي از طرح‌هاي تخيلي پيرانزّي ، معمار قرن هيجدهمي متاًثر است.
او ، در سخناني پس از دريافت جايزة ( Laureate 1995 ) گفته است :
“ … براي من ، معماري كردن مترادف با فكر كردن است، امروز ، من ، حتي بيش از گذشته ، بايد با مسائل و مشكلات معاصر ، درست در زماني كه به تاريخ رجوع مي‌كنم و به آينده مي‌نگرم ، روبه‌رو شوم و زمان آن فرا رسيده تا روح خود را قوي‌تر سازم ، به اين ترتيب خواهم توانست تا پروژه‌هاي ساختماني بيشتري را تحقق بخشم . در جهاني كه ارزش‌ها در آن به سرعت در تغييرند ، اميدوارم بتوانم به ترقي و ترفيع نوعي معماري و نوعي شهرسازي كمك كنم كه متضمن انسانيت با پايداري علاقه و عشق باشد . ”
آندو ، با وجود استفاده از مصالح و عناصر يكساني مثل ديوار و ستون و طاق ، هميشه تركيباتي متفاوت را مي‌آفريند كه زنده و پويا هستند. ايده‌هاي طراحي او و مصالحي كه مورد استفاده قرار مي‌دهد، مدرنيس بين‌المللي را به سنت زيبايي‌شناسي ژاپني پيوند مي‌زند … يگانگي فضا و طبيعت و استفاده از اشكال هندسي پاية ويژگي‌هاي ذاتي معماري او هستند. ولي در وراي ايده‌هاي انتزاعي در طراحي ، معماري او انعكاسي از يك فرآيند بنيادي در ساختن چيزي برا ي زندگي است.
آندو ، مصرف‌گرايي متداول در كارهاي معماري امروزي را رد مي‌كند. او به آشفتگي محيط شهري ژاپن هم منتقدانه و هم احساسي پاسخ مي‌دهد. اگر چه آندو مدهاي فرهنگي امروزي را رد مي‌كند ، از مصالح و فرم‌ها براي افزودن ماده‌گرايي جامعة مدرن به معماريش بهره مي‌برد. به اين ترتيب ، ساختمان‌هاي بتني و شيشه‌اي او ، انعكاس‌دهندة روند جاري تجدد در ژاپن و جهان است.
در تقابل با معماري سنتي ژاپن ، او به خلق خود فضا مي‌پردازد. او ديوار را براي ايجاد زون‌هاي انساني و خنثي كردن يك‌نواختي فضاها به‌كار مي‌برد. اين ديوارها از بيرون ، جلوي انعكاس آشفتگي محيط شهري اطراف در بنا را مي‌گيرد و از درون فضاهاي خصوصي را تعريف مي‌كند.
آندو با استفاده از سازه‌هاي بتن مسلح ، به خلق نوعي معماري جديد مي‌پردازد و با استفاده از يك هندسة ساده كه غنا و ظرافت را در اتصالات فضايي مكشوف مي‌سازد ، به نوعي معماري مي‌رسد كه آرامش و وضوح را كه ويژگي معماري سنتي ژاپني است در خود دارد.
يك نكتة جالب توجه در مورد نحوة ساختمان‌سازي آندو اين است كه ، در زلزلة ژانوية 1995 كوبه ، هيچ‌كدام از ساختمان‌هاي تادائو آندو واقع در كوبه و اطراف آن تخريب نشد . همة اين بناها سالم و استوارند. بيش از 30 ساختمان، شامل معبد آبي ( واقع در مركز زمين‌لرزه ) ، مجموعة مسكوني روكوكو ، خانه‌هاي شمارة I و II و تعدادي خانه‌هاي شخصي به‌اضافة مجموعة آموزشي در منطقة هانسين ، هنوز پايدارند.