تا چه حد به طول عمر انسان می توان افزود؟

[M.A.H.S.A]

اما وضعیت غیرعادی «كالمنت»، در صورتی كه پیش بینی های تعدادی از زیست شناسان و جمعیت شناسان درست از آب درآید، ممكن است در دهه های بعدی كمرنگ تر شده و به تدریج محو شود. افزایش طول عمر در گونه ها از مخمرها گرفته تا موش ها تعدادی از دانشمندان را قانع كرده است كه انسان ها نیز در آینده قادر خواهند بود بالای ۱۰۰ و یا حتی ۱۱۰ سال عمر كنند. (امروزه و در كشورهای پیشرفته از هر ۱۰ هزار انسان تنها یكی بالای ۱۰۰ سال عمر می كند.) عده ای دیگر نیز معتقدند طول عمر در انسان ممكن است بسیار محدود باشد. انعطاف پذیری دیده شده در گونه های دیگر ممكن نیست در مورد ما قابل انجام باشد. علاوه بر این، آزمایش داروهایی كه می توانند سبب افزایش عمر در انسان شوند ممكن است به دلایل عملی و اخلاقی امكان پذیر نباشد. حدود ۲ تا ۳ دهه قبل تحقیق بر روی پیری همانند آب در هاون كوبیدن بود. اما هنگامی كه زیست شناسان مولكولی درصدد یافتن راه هایی برای افزایش طول عمر بر آمدند، بلافاصله متوجه شدند كه طول عمر در انسان می تواند تغییرپذیر باشد. كاهش فعالیت یك گیرنده انسولین مانند می تواند طول عمر را تا سطح تكان دهنده ای افزایش دهد- در مورد كرم ها با این روش می توان عمر آنها را تا ۶ هفته طولانی تر كرد. با گرسنه نگهداشتن موش ها و در ادامه تغذیه آنها با یك رژیم غذایی سرشار از مواد معدنی می توان عمر آنها را ۵۰ درصد بیشتر از حالت طبیعی افزایش داد.برخی از این تاثیرات ممكن است در سایر گونه ها دیده نشود. به عنوان مثال، توانایی كرم ها برای وارد شدن به مرحله «dauer» كه مشابه زمستان خوابی است، ممكن است بسیار حیاتی باشد. از طرفی گونه های با طول عمر كمتر مثل كرم ها و مگس های سركه ممكن است به دستكاری طول عمر بسیار حساس باشند. اما تمامی روش های موفق در چند فاكتور كلیدی مشترك بوده اند: محدودیت انرژی، كاهش مقدار فاكتور رشد انسولین مانند ۱ -۱ IGF ، یك پروتئین و جلوگیری از آسیب بافت های بدن به وسیله اكسیداسیون. این سه فاكتور ممكن است با یكدیگر مرتبط باشند اما ارتباط آنها با یكدیگر هنوز ثابت نشده است (هر چند كه جانوران با محدودیت انرژی دارای سطح پائین تری از-۱ IGF هستند). آیا این استراتژی ها می توانند به انسان در افزایش طول عمرش كمك كنند؟ و چگونه متوجه شویم كه آنها عمل خواهند كرد؟ به رغم داروهای كشف شده برای سرطان و بیماری های قلبی، مزایای حاصل از داروهای ضدپیری نامعلوم اند. همین مسائل موجب شده اند كه تحقیقات به كندی پیش رفته و از طرفی تفسیر آنها نیز مشكل تر باشد. ایمنی حاصل از این آزمایش ها نیز نامعلوم است، محدودیت انرژی میزان لقاح در جانوران را كاهش می دهد، مگس های سركه ای كه در آزمایشگاه لقاح یافته و دارای عمر طولانی تری هستند نمی توانند با همنوعان خود در طبیعت رقابت كنند. علاوه بر این، به نتایج حاصل از آزمایش های صورت گرفته بر روی داوطلبان جوان نمی توان اعتماد كرد زیرا جوان بودن آنها و از طرفی پاسخ سریع بدن آنها به داروها ممكن است نتایج آزمایش ها را تحت الشعاع خود قرار دهد. علاوه بر این تعدادی از داروها ممكن است برای نشان دادن نتایج خود مدت زمان زیادی ببرند، حتی در مورد تعدادی ممكن است فرد مورد آزمایش قبل از حصول نتیجه بمیرد. دانشمندان هنوز ناامید نشده اند، تعدادی از آنها با كمپانی هایی قرارداد بسته و به كمك آنها درصدد یافتن داروهایی برای به تاخیر انداختن پیری برآمده اند. اما سئوالی كه می توان اینجا مطرح كرد این است: آیا محدودیت انرژی در مورد انسان جواب می دهد؟ این مسئله در مورد نخستی ها آزمایش شده است، انستیتوی ملی پیری در «بتسدای» مریلند بر روی تحقیقات كوتاه مدت صورت گرفته در مورد انسان سرمایه گذاری بسیاری كرده است. شركت كنندگان در این آزمایش برای مدت یك سال تحت رژیم غذایی سرشار از فیبرهای گیاهی قرار می گیرند، در عین حال دانشمندان، متابولیسم آنها و دیگر فاكتورهایی كه به چگونگی پیر شدن آنها كمك می كنند را مورد پایش مستقیم قرار می دهند.با كمك مطالعات مولكولی و ژنتیكی صورت گرفته بر روی افراد صد سال به بالا می توان گفت ممكن است این افراد طول عمر بالای خود را از والدین خود به ارث برده باشند. تعداد زیادی از دانشمندان معتقدند كه متوسط طول عمر انسان دارای یك حد بالای همیشگی است، هر چند كه آنها بر روی این حد بالا كه ممكن است ،۸۵ ۱۰۰ یا ۱۵۰ باشد، اتفاق نظر ندارند. مهم ترین سئوال مطرح شده در دنیای ضدپیری این است كه هدف از انجام این همه تحقیق و بررسی چه چیزی می تواند باشد؟ قاطعانه می توان گفت كشف داروهایی كه پیری را به تاخیر انداخته و از بیماری های مرتبط با پیری برای مدتی جلوگیری كنند. هدف ما این نیست كه طول عمر افراد پیر نحیف و بیمار را افزایش دهیم بلكه می خواهیم سن پیری را به تاخیر بیندازیم. اما حتی به تاخیر انداختن پیری هم تاثیرات عمیق اجتماعی خواهد داشت، جداول سرشماری و برنامه های بازنشستگی به هم خواهد خورد. از طرفی مسئله دیگری كه باقی می ماند مسئله انصاف است، آیا داروهای ضدپیری در دسترس همه قرار خواهند داشت؟ چه كسانی آنها را دریافت خواهند كرد؟ بهای آنها چقدر خواهد بود؟ افراد ممكن است آنهایی كه قادرند عمر خود را افزایش دهند، بیابند؟ اما آنچه مسلم است این است كه برای تمامی جمعیت بشر نمی توان داروی ضدپیری فراهم كرد، هر چند كه تعداد زیادی از جمعیت شناسان معتقدند كه متوسط طول عمر در انسان در حال افزایش است و این مسئله نیز طی چند دهه اخیر به طور ثابت دیده شده است. اگر این مسئله اتفاق بیفتد، قسمت اعظم این افزایش طول عمر ممكن است حاصل استراتژی هایی چون جلوگیری از بیماری های قلبی و ابتلای به سرطان باشد، این مسئله پایان یك زندگی طولانی را تحمل پذیر می سازد.
منبع: جنیفر كوزین
ترجمه: زینب همتی
روزنامه شرق