sarbh
08-27-2011, 12:56 AM
به گزارش خبرگزاري فارس، خبرگزاري آسوشيتدپرس در گزارشي مربوط به قيام مردمي كشور بحرين، وضعيت ورزشكاراني كه همگام با ديگر اقشار جامعه، عليه وضعيت موجود اعتراض خود را اعلام كردند ولي به حبس افتادند را مورد توجه قرار داده است.
مطابق اين گزارش از جمله اين نفرات، علا و محمد هبيل هستند. دو برادري كه عضو تيم ملي فوتبال بحرين بوده و در سطح بين‌المللي معروف هستند ولي به خاطر همگامي با مردم به زندان افتادند.
در ابتداي اين گزارش از قول علا هبيل عنوان شده است: من با عشق و علاقه به كشورم خدمت كرده‌ام و تا جايي كه بتوانم به كار ادامه خواهم داد ولي هيچ گاه اين تجربه سخت زندگي‌ام را فراموش نخواهم كرد.
اين مهاجم 29 ساله در منزلش واقع در محله شيعه‌نشين سي‌ترا پس از آزادي از حبس نقطه نظرش را با خبرنگار خبرگزاري مذكور مطرح كرده است.
وي كه به طور همزمان با برادر و شش ورزشكار ديگر در اوايل اعتراض‌ها در بحرين دستگير شد، افزود: آنچه براي من اتفاق افتاد، در عمل به خاطر شهرتم به عنوان ورزشكار بود در حالي كه شركت در تجمعات توسط ورزشكاران جرم نبوده است.
هبيل پس از آنكه توسط نيروهاي حكومتي شناسايي، دستگير و روانه زندان شد.
مطابق اين گزارش شمار ورزشكاراني كه سرنوشتي همچون هبيل و برادرش يافتند، تعداد ذكر شده نبوده است. به عنوان مثال بيش از 150 ورزشكار، مربي، داور فوتبال و تنيس روي ميز پس از يك جلسه پنهاني كه تصاويرش انتشار يافت، دستگير شدند و به حبس افتادند.
طارق الفرساني مربي بدنساز كه به مدت دو ماه به اين خاطر در حبس بود، گفت: من فقط براي مدت 30 دقيقه در آن جمع حضور يافتم.
هيچ‌وقت حرف بدي عليه حكومت، به ويژه پادشاه بر زبان نياوردم. جامعه ورزشي در حركتي چنين موضعي گرفت زيرا آنها براي مردم آزادي را طلب مي‌كنند. همه خواهان آزادي هستند.
مطابق اين گزارش تمام ورزشكاراني كه به خاطر اعتراض به وضعيت كشور به حبس افتادند، اكنون شغل خود را از دست داده و از حضور در تيم ملي محروم شده‌اند.
صالح حسن، قهرمان 9 دوره رقابت‌هاي داخلي پينگ پنگ كه تا قبل از حبس، سرمربي تيم ملي بود و در وزارت تحقيقات كار مي‌كرد ولي پس از آن تمام منصب‌هاي خود را از دست داد، گفت: وقتي به آنچه براي من اتفاق افتاد، نگاه مي‌اندازم، احساس مي‌كنم در مقابل عزم ملت هيچي نيستم. آنها هيچ توجهي به كسي كه به كشور خدمت كرده و تاريخ ساز شده‌اند، ندارند. 70 روز در زندان، در واقع به نحوي قدرداني از من بود.
براساس اين گزارش هنوز چند ورزشكار پشت ميله‌هاي زندان هستند. از اين نفرات مي‌توان به برادر علا هبيل يعني محمد و علي ميرزا كه در تيم ملي هندبال بحرين در جام جهاني 2011 در ماه ژانويه بازي كرد و همين طور ذوالفقار ناجي، بازيكن 16 ساله عراقي‌الاصل تيم المحرق اشاره كرد.
مون‌تاهاكسيم، مادر ناجي كه خانواده‌اش را هشت سال قبل به بحرين آورد، گفت: دستگيري فرزندم براي من و خانواده بسيار سخت بوده است. آن زمان كه ما در عراق با وجود رژيم صدام بوديم، چنين اتفاقي براي ما نيفتاد. ديگر نمي‌خواهم اينجا بمانم و زندگي كنم.
در مقابل دستگيري اين تعداد ورزشكار، نكته عجيب اظهارات عيد حمزه، مدير امور باشگاهي سازمان جوانان و ورزش بحرين است كه گفته هيچ يك از ورزشكاران به خاطر شغل خود دستگير نشدند بلكه به خاطر تلاش براي نقض حاكميت و امنيت ملي بوده است.
احمد هبيل، پدر هبيل‌هاي دستگير شده در مقابل اين اظهارات واكنش نشان داده و گفته است: فوتبال زندگي ما است و سومين چيز پس از آب و غذا براي ما محسوب مي‌شود. افتخار مي‌كنم كه فرزندانم بخشي از تاريخ ورزش اين كشور بوده‌اند. مطمئن باشيد بعد از اين نيز ما سخت كار خواهيم كرد تا بحرين پيشرفت كند و در جهان مطرح شود.
وي افزوده است: فكر نمي‌كرديم به خاطر هيچ، فرزندمان به زندان بيفتند. فرزنداني كه هيچ خطايي نكردند جز اين كه با مردم هم‌صدا شدند.
مطابق اين گزارش از جمله اين نفرات، علا و محمد هبيل هستند. دو برادري كه عضو تيم ملي فوتبال بحرين بوده و در سطح بين‌المللي معروف هستند ولي به خاطر همگامي با مردم به زندان افتادند.
در ابتداي اين گزارش از قول علا هبيل عنوان شده است: من با عشق و علاقه به كشورم خدمت كرده‌ام و تا جايي كه بتوانم به كار ادامه خواهم داد ولي هيچ گاه اين تجربه سخت زندگي‌ام را فراموش نخواهم كرد.
اين مهاجم 29 ساله در منزلش واقع در محله شيعه‌نشين سي‌ترا پس از آزادي از حبس نقطه نظرش را با خبرنگار خبرگزاري مذكور مطرح كرده است.
وي كه به طور همزمان با برادر و شش ورزشكار ديگر در اوايل اعتراض‌ها در بحرين دستگير شد، افزود: آنچه براي من اتفاق افتاد، در عمل به خاطر شهرتم به عنوان ورزشكار بود در حالي كه شركت در تجمعات توسط ورزشكاران جرم نبوده است.
هبيل پس از آنكه توسط نيروهاي حكومتي شناسايي، دستگير و روانه زندان شد.
مطابق اين گزارش شمار ورزشكاراني كه سرنوشتي همچون هبيل و برادرش يافتند، تعداد ذكر شده نبوده است. به عنوان مثال بيش از 150 ورزشكار، مربي، داور فوتبال و تنيس روي ميز پس از يك جلسه پنهاني كه تصاويرش انتشار يافت، دستگير شدند و به حبس افتادند.
طارق الفرساني مربي بدنساز كه به مدت دو ماه به اين خاطر در حبس بود، گفت: من فقط براي مدت 30 دقيقه در آن جمع حضور يافتم.
هيچ‌وقت حرف بدي عليه حكومت، به ويژه پادشاه بر زبان نياوردم. جامعه ورزشي در حركتي چنين موضعي گرفت زيرا آنها براي مردم آزادي را طلب مي‌كنند. همه خواهان آزادي هستند.
مطابق اين گزارش تمام ورزشكاراني كه به خاطر اعتراض به وضعيت كشور به حبس افتادند، اكنون شغل خود را از دست داده و از حضور در تيم ملي محروم شده‌اند.
صالح حسن، قهرمان 9 دوره رقابت‌هاي داخلي پينگ پنگ كه تا قبل از حبس، سرمربي تيم ملي بود و در وزارت تحقيقات كار مي‌كرد ولي پس از آن تمام منصب‌هاي خود را از دست داد، گفت: وقتي به آنچه براي من اتفاق افتاد، نگاه مي‌اندازم، احساس مي‌كنم در مقابل عزم ملت هيچي نيستم. آنها هيچ توجهي به كسي كه به كشور خدمت كرده و تاريخ ساز شده‌اند، ندارند. 70 روز در زندان، در واقع به نحوي قدرداني از من بود.
براساس اين گزارش هنوز چند ورزشكار پشت ميله‌هاي زندان هستند. از اين نفرات مي‌توان به برادر علا هبيل يعني محمد و علي ميرزا كه در تيم ملي هندبال بحرين در جام جهاني 2011 در ماه ژانويه بازي كرد و همين طور ذوالفقار ناجي، بازيكن 16 ساله عراقي‌الاصل تيم المحرق اشاره كرد.
مون‌تاهاكسيم، مادر ناجي كه خانواده‌اش را هشت سال قبل به بحرين آورد، گفت: دستگيري فرزندم براي من و خانواده بسيار سخت بوده است. آن زمان كه ما در عراق با وجود رژيم صدام بوديم، چنين اتفاقي براي ما نيفتاد. ديگر نمي‌خواهم اينجا بمانم و زندگي كنم.
در مقابل دستگيري اين تعداد ورزشكار، نكته عجيب اظهارات عيد حمزه، مدير امور باشگاهي سازمان جوانان و ورزش بحرين است كه گفته هيچ يك از ورزشكاران به خاطر شغل خود دستگير نشدند بلكه به خاطر تلاش براي نقض حاكميت و امنيت ملي بوده است.
احمد هبيل، پدر هبيل‌هاي دستگير شده در مقابل اين اظهارات واكنش نشان داده و گفته است: فوتبال زندگي ما است و سومين چيز پس از آب و غذا براي ما محسوب مي‌شود. افتخار مي‌كنم كه فرزندانم بخشي از تاريخ ورزش اين كشور بوده‌اند. مطمئن باشيد بعد از اين نيز ما سخت كار خواهيم كرد تا بحرين پيشرفت كند و در جهان مطرح شود.
وي افزوده است: فكر نمي‌كرديم به خاطر هيچ، فرزندمان به زندان بيفتند. فرزنداني كه هيچ خطايي نكردند جز اين كه با مردم هم‌صدا شدند.