mehraboOon
08-23-2011, 02:43 PM
تقدیر صداوسیما از یك قاتل چاقوكش
چه كسی جوابگوی قباحت ریخته ی شده ی قتل در تلویزیون ایران است؟ آیا شایسته است كسی كه جوانی را با شش ضربه ی چاقو به عمد به قتل رسانده است را با افتخار و نورپردازی مانند قهرمانان ملی روی صحنه بیاوریم تا با مردم سخن گوید؟ مگر چه مروارید گرانبهایی قرار است با مردم در میان نهاده شود؟
امیر بیدختی در الف نوشت:
یكی از آداب و رسوم پسندیده ای كه در میان مسلمانان وجود دارد و در ماه رمضان رواج بیشتری پیدا می كند، رسیدگی به مردم گرفتار و به خصوص آزاد كردن زندانیان و ... است.
در یكی از قسمت های ماه عسل، برنامه ی ویژه ی افطار شبكه ی سوم، پدر و مادری كه فرزند بیست و دوساله شان به قتل رسیده بود، دعوت شده بودند. مادر مقتول از هدیه ی فرزندش برای روز مادر دو روز قبل از حادثه می گفت و پدر در شوك ناشی از این حادثه یارای سخن گفتن نداشت؛ هر چند 5 سال از حادثه گذشته بود. فرزندی كه به تازگی سربازی خود را تمام كرده و قرار است به زودی در شركت ایران خودرو به كار مشغول شود، هنوز كارت پایان خدمت خود را نگرفته كه در یك نزاع به قتل می رسد.
در بخشی از گفت و گو مادر بدون هماهنگی قبلی با مجری، نحوه ی قتل را توضیح می دهد: شش ضربه چاقو. و می گوید كه این قتل عمد بوده است. پدر و مادر قاتل را بخشیده اند. مادر دائما می گوید كه برای امام حسین و حضرت علی اصغر بخشیده ام.
خب تا این جای كار موضوع چندان قابل توجهی وجود ندارد. این دست برنامه ها چندی است مد شده است. اما در مقابل چشمانی كه از حدقه بیرون زده شده است، از قاتل با لفظ «میثم جان» دعوت می شود از روی فرش و با عزت به روی سن بیاید و در مقابل چشمان میلیون ها نفر روزه دار بایستد.
جا دارد از مسئولین شبكه ی سوم و تهیه كنندگان برنامه سوال شود كه چه كسی جوابگوی قباحت ریخته ی شده ی قتل در تلویزیون ایران است؟ آیا شایسته است كسی كه جوانی را با شش ضربه ی چاقو به عمد به قتل رسانده است را با افتخار و نورپردازی مانند قهرمانان ملی روی صحنه بیاوریم تا با مردم سخن گوید؟ مگر چه مروارید گرانبهایی قرار است با مردم در میان نهاده شود؟
مادر مقتول، یارای دیدن چهره ی او را ندارد. مجری كه حس نیكوكاری اش گل كرده است، از او می خواهد صورتش را برنگرداند: «شما دیگه معامله كردید». مادر می گوید كه با قاتل معامله ای نكرده و تنها به خاطر خدا و امام حسین بخشیده است. مادر عادت دارد دائما قضیه را با كربلا و علی اصغر –علیه السلام- مقایسه كند.
شاید قتل سهوی را بشود مورد عفو قرار داد و حتی عفو كردن در این گونه موارد را در تلویزیون و رسانه ها تبلیغ كرد. اما مطمئنا عفو قاتلان عمد و تبلیغ آن به بیراهه می رود. نتیجه ای جز ترویج قتل به دنبال نخواهد داشت.
به عنوان نمونه نحوه ی اجرای طرح آزادی زندانیان غیر عمد در یكی از استان های شرقی كشور، منجر به افزایش آمار قتل عمد در آن منطقه شده است. (http://www.harfdar.ir/post/107)
حكم قصاص، یك حكم الهی است كه برای اجرا گذاشته شده است. بیایید در دعوت به عفو اسراف نكنیم.
متاسفانه برنامه های تلویزیونی، گاها موفق نیستند حساسیت های برخی موضوعات ویژه را رعایت كنند و گاهی دیده می شود با قبح زدایی از برخی مسائل دنبال آفرینش جذابیت و هستند؛ بدون این كه نسبت به عواقب و آثار سوء این كار پروایی داشته باشند.
چه كسی جوابگوی قباحت ریخته ی شده ی قتل در تلویزیون ایران است؟ آیا شایسته است كسی كه جوانی را با شش ضربه ی چاقو به عمد به قتل رسانده است را با افتخار و نورپردازی مانند قهرمانان ملی روی صحنه بیاوریم تا با مردم سخن گوید؟ مگر چه مروارید گرانبهایی قرار است با مردم در میان نهاده شود؟
امیر بیدختی در الف نوشت:
یكی از آداب و رسوم پسندیده ای كه در میان مسلمانان وجود دارد و در ماه رمضان رواج بیشتری پیدا می كند، رسیدگی به مردم گرفتار و به خصوص آزاد كردن زندانیان و ... است.
در یكی از قسمت های ماه عسل، برنامه ی ویژه ی افطار شبكه ی سوم، پدر و مادری كه فرزند بیست و دوساله شان به قتل رسیده بود، دعوت شده بودند. مادر مقتول از هدیه ی فرزندش برای روز مادر دو روز قبل از حادثه می گفت و پدر در شوك ناشی از این حادثه یارای سخن گفتن نداشت؛ هر چند 5 سال از حادثه گذشته بود. فرزندی كه به تازگی سربازی خود را تمام كرده و قرار است به زودی در شركت ایران خودرو به كار مشغول شود، هنوز كارت پایان خدمت خود را نگرفته كه در یك نزاع به قتل می رسد.
در بخشی از گفت و گو مادر بدون هماهنگی قبلی با مجری، نحوه ی قتل را توضیح می دهد: شش ضربه چاقو. و می گوید كه این قتل عمد بوده است. پدر و مادر قاتل را بخشیده اند. مادر دائما می گوید كه برای امام حسین و حضرت علی اصغر بخشیده ام.
خب تا این جای كار موضوع چندان قابل توجهی وجود ندارد. این دست برنامه ها چندی است مد شده است. اما در مقابل چشمانی كه از حدقه بیرون زده شده است، از قاتل با لفظ «میثم جان» دعوت می شود از روی فرش و با عزت به روی سن بیاید و در مقابل چشمان میلیون ها نفر روزه دار بایستد.
جا دارد از مسئولین شبكه ی سوم و تهیه كنندگان برنامه سوال شود كه چه كسی جوابگوی قباحت ریخته ی شده ی قتل در تلویزیون ایران است؟ آیا شایسته است كسی كه جوانی را با شش ضربه ی چاقو به عمد به قتل رسانده است را با افتخار و نورپردازی مانند قهرمانان ملی روی صحنه بیاوریم تا با مردم سخن گوید؟ مگر چه مروارید گرانبهایی قرار است با مردم در میان نهاده شود؟
مادر مقتول، یارای دیدن چهره ی او را ندارد. مجری كه حس نیكوكاری اش گل كرده است، از او می خواهد صورتش را برنگرداند: «شما دیگه معامله كردید». مادر می گوید كه با قاتل معامله ای نكرده و تنها به خاطر خدا و امام حسین بخشیده است. مادر عادت دارد دائما قضیه را با كربلا و علی اصغر –علیه السلام- مقایسه كند.
شاید قتل سهوی را بشود مورد عفو قرار داد و حتی عفو كردن در این گونه موارد را در تلویزیون و رسانه ها تبلیغ كرد. اما مطمئنا عفو قاتلان عمد و تبلیغ آن به بیراهه می رود. نتیجه ای جز ترویج قتل به دنبال نخواهد داشت.
به عنوان نمونه نحوه ی اجرای طرح آزادی زندانیان غیر عمد در یكی از استان های شرقی كشور، منجر به افزایش آمار قتل عمد در آن منطقه شده است. (http://www.harfdar.ir/post/107)
حكم قصاص، یك حكم الهی است كه برای اجرا گذاشته شده است. بیایید در دعوت به عفو اسراف نكنیم.
متاسفانه برنامه های تلویزیونی، گاها موفق نیستند حساسیت های برخی موضوعات ویژه را رعایت كنند و گاهی دیده می شود با قبح زدایی از برخی مسائل دنبال آفرینش جذابیت و هستند؛ بدون این كه نسبت به عواقب و آثار سوء این كار پروایی داشته باشند.