shirin71
08-20-2011, 06:52 PM
http://www.parssky.com/tools/picture/269283675306161oriongfr%5B1%5D.jpg
شهاب ها اجرام كوچك جامدي(بشتر به اندازه شن)اندكه فضارادرمي نوردند و اكثر آن ها در همان مدارهايي حركت مي كنند كه در اشغال ستاره هاي دنباله دار است.مطالعه ي مواضع و حركت هاي آن ها حاكي از آن است كه شهابوارها بقاياي ستاره هاي دنباله داري اند كه بخش بزرگي از جرم خود را ضمن عبورهاي متوالي از نزديكي خورشيد از دست داده اند.اندك زماني پس از از مرگ دنباله دار اين ذرات كه جاذبه گرانشي شان توان آن را ندارد كه انسجام و پيوستگي آن ها را به يك ديگر سبب شود اجتماع به هم فشرده اي را به وجود مي آورند كه"كپه ي سنگ ريزه هاي متحرك" توصيف خوبي از آن است.اين اجتماع را كپه مي ناميم.
با گذشت زمان برخورد و پراكندگي زيادي درميان اين ذرات همه در طول مدار بيضوي وهم درعرض آن صورت مي پذيرد توده دراز شده وكشيده اي از اين ذرات كه ممكن است در سرتاسر مدار گسترده باشد به نهر موسوم است.كپه يا نهرهاي متراكم رگبارهاي شخانه اي راپديد مي آورند در شب هاي خاصياز سال مي توان آن ها را ديد .نهرهاي پراكنده مسئول شخانه هاي گاهگاهي اند كه در هرشب تاريك وصاف ديده مي شوند.
زمين در حين حركت برمدارش پيوسته بابسياري از اين ذرات جامد پراكنده برخورد مي كند كه اكثريت عظيم آن ها از اين برخورد جان سالم به در نمي برند.اين شهابوارها كه هنگام ورود به جو زمين سرعت هاي نسبتا زبادي(30كيلومتردر ثانيه)دارند براثرگرماي حاصلا از تراكم هوادرجلوي آن هاو اصطكاك ميان هوا وسطح شان مي سوزند وخاكستر مي شوند.شهابواره نخست در ارتفاع هاي 100تا150كيلومترمرئي مي شوند.اكثر آن ها درارتفاع هاي 50تا80كيلومتراز بين مي روند.
پديده ي نوري كه از ورود شهابوارهابه جوزمين حاصل مي شود شخانه يانيز شهاب تير نام دارد:نوري كه ناظر مي بيند معلول برخورد اتم هايي كه از شهابوارها واجهيده اند با اتم هاي هواي داغ است.
حجمي كه اين اتم هاي برخورد كننده اشغال مي كنندلوله اي است كه طول آن جرقه نور است و مقطع آن دايره اي به قطر3متر يا بيشتر.
تيرهاي شهاب بسيار زياد اند:دريك شب صاف در هر نقطه اي از زمينبيش از5شخانه را درهرساعت مي توان ديد.عده ي كل آن ها در يك شب درسراسر زمين بالغ بر20ميليون براورد مي شود.تعداد شخانه هاي كم نورتر كه تنها به كمك تلسكوپ ديده مي شوند بين5تا10هزار ميليون براورد مي شود.
غباري كه از خاكسترشدن شخانه ها به جا مي ماندبه آرامي بر زمين مي نشيند وروز ها صد تن بر حجم زمين مي افزايد.
http://www.crystalinks.com/asteroidbelt3.jpg
گهگاه شهابواربزرگي با جو زمين برخورد مي كند واز آن چيزي به جا مي ماند و در مسيرش گرمايي عظيم ايجاد مي شود.چنين باقي مانده اي شهاب سنگ نام دارد.شهاب سنگ ها را در موزه هاي مختلف مي توان ديد.اندازه ي بعضي از آن ها چند متر است. شهاب سنگ ها مدارهاي مستقيم با زاويه ي ميل كم را مي پيمايند.اين نكته و داده هاي ديگردال برآن است كه شهاب سنگ ها زماني از اعضاي جمعيت سياركي بوده اندنه از بقاياي ستاره هاي دنباله دار(شهابوارهاي ديگر كه از برخورد باجو زمين جان سالم به در نمي برند از بقاياي ستاره هاي دنباله دار اند).
تا آنجاكه مي دانيم زمين بارها با شهاب سنگ هاي به راستي غول آسابرخوردكرده است.شهاب سنگ 30ژوئن1908كه در حدود40000تن وزن داشت خوشبختانه در نقطه اي متروك درسيبريه ي مركزي سقوط كرد و موجب مرگي نشد،ولي صدمي زيادي به اراضي جنگلي وارد آورد.
نشانه واثر شهاب سنگ غول آساي ديگردر صحراي شمال شرقي آريزونا(آمريكا)درنزديكي كانيون ديابلو به جا مانده است.قطردهانه اي كه ازبرخورد به جا مانده نزديك به1200متراست وآن را كناره اي احاطه كرده كه42متر از سطح دشت سنگ آهكي مجاوربلندتراست.قعردهانه ،نزديك180متراز كناره پايين تراست.برآوردهاي زمين شناختي براساس مطالعه ي سنگ هاي داخل دهانه دال بر آن اند برخوردشهاب سنگ بازمين در حدود30يا40هزارسال پيش روي داده است.درسال هاي دهه1970سي دهانه شهاب سنگي شناخته ش و تعداد زيادي تشكيلات زمين شناختي ديگركه از برخورد شهاب سنگ ها به وجود آمده بود تشخيص داده شد.اين مجموعه شامل دهانه56كيلومتري مانيكواگان در كبك كانادانيز مي شود.
شهاب ها اجرام كوچك جامدي(بشتر به اندازه شن)اندكه فضارادرمي نوردند و اكثر آن ها در همان مدارهايي حركت مي كنند كه در اشغال ستاره هاي دنباله دار است.مطالعه ي مواضع و حركت هاي آن ها حاكي از آن است كه شهابوارها بقاياي ستاره هاي دنباله داري اند كه بخش بزرگي از جرم خود را ضمن عبورهاي متوالي از نزديكي خورشيد از دست داده اند.اندك زماني پس از از مرگ دنباله دار اين ذرات كه جاذبه گرانشي شان توان آن را ندارد كه انسجام و پيوستگي آن ها را به يك ديگر سبب شود اجتماع به هم فشرده اي را به وجود مي آورند كه"كپه ي سنگ ريزه هاي متحرك" توصيف خوبي از آن است.اين اجتماع را كپه مي ناميم.
با گذشت زمان برخورد و پراكندگي زيادي درميان اين ذرات همه در طول مدار بيضوي وهم درعرض آن صورت مي پذيرد توده دراز شده وكشيده اي از اين ذرات كه ممكن است در سرتاسر مدار گسترده باشد به نهر موسوم است.كپه يا نهرهاي متراكم رگبارهاي شخانه اي راپديد مي آورند در شب هاي خاصياز سال مي توان آن ها را ديد .نهرهاي پراكنده مسئول شخانه هاي گاهگاهي اند كه در هرشب تاريك وصاف ديده مي شوند.
زمين در حين حركت برمدارش پيوسته بابسياري از اين ذرات جامد پراكنده برخورد مي كند كه اكثريت عظيم آن ها از اين برخورد جان سالم به در نمي برند.اين شهابوارها كه هنگام ورود به جو زمين سرعت هاي نسبتا زبادي(30كيلومتردر ثانيه)دارند براثرگرماي حاصلا از تراكم هوادرجلوي آن هاو اصطكاك ميان هوا وسطح شان مي سوزند وخاكستر مي شوند.شهابواره نخست در ارتفاع هاي 100تا150كيلومترمرئي مي شوند.اكثر آن ها درارتفاع هاي 50تا80كيلومتراز بين مي روند.
پديده ي نوري كه از ورود شهابوارهابه جوزمين حاصل مي شود شخانه يانيز شهاب تير نام دارد:نوري كه ناظر مي بيند معلول برخورد اتم هايي كه از شهابوارها واجهيده اند با اتم هاي هواي داغ است.
حجمي كه اين اتم هاي برخورد كننده اشغال مي كنندلوله اي است كه طول آن جرقه نور است و مقطع آن دايره اي به قطر3متر يا بيشتر.
تيرهاي شهاب بسيار زياد اند:دريك شب صاف در هر نقطه اي از زمينبيش از5شخانه را درهرساعت مي توان ديد.عده ي كل آن ها در يك شب درسراسر زمين بالغ بر20ميليون براورد مي شود.تعداد شخانه هاي كم نورتر كه تنها به كمك تلسكوپ ديده مي شوند بين5تا10هزار ميليون براورد مي شود.
غباري كه از خاكسترشدن شخانه ها به جا مي ماندبه آرامي بر زمين مي نشيند وروز ها صد تن بر حجم زمين مي افزايد.
http://www.crystalinks.com/asteroidbelt3.jpg
گهگاه شهابواربزرگي با جو زمين برخورد مي كند واز آن چيزي به جا مي ماند و در مسيرش گرمايي عظيم ايجاد مي شود.چنين باقي مانده اي شهاب سنگ نام دارد.شهاب سنگ ها را در موزه هاي مختلف مي توان ديد.اندازه ي بعضي از آن ها چند متر است. شهاب سنگ ها مدارهاي مستقيم با زاويه ي ميل كم را مي پيمايند.اين نكته و داده هاي ديگردال برآن است كه شهاب سنگ ها زماني از اعضاي جمعيت سياركي بوده اندنه از بقاياي ستاره هاي دنباله دار(شهابوارهاي ديگر كه از برخورد باجو زمين جان سالم به در نمي برند از بقاياي ستاره هاي دنباله دار اند).
تا آنجاكه مي دانيم زمين بارها با شهاب سنگ هاي به راستي غول آسابرخوردكرده است.شهاب سنگ 30ژوئن1908كه در حدود40000تن وزن داشت خوشبختانه در نقطه اي متروك درسيبريه ي مركزي سقوط كرد و موجب مرگي نشد،ولي صدمي زيادي به اراضي جنگلي وارد آورد.
نشانه واثر شهاب سنگ غول آساي ديگردر صحراي شمال شرقي آريزونا(آمريكا)درنزديكي كانيون ديابلو به جا مانده است.قطردهانه اي كه ازبرخورد به جا مانده نزديك به1200متراست وآن را كناره اي احاطه كرده كه42متر از سطح دشت سنگ آهكي مجاوربلندتراست.قعردهانه ،نزديك180متراز كناره پايين تراست.برآوردهاي زمين شناختي براساس مطالعه ي سنگ هاي داخل دهانه دال بر آن اند برخوردشهاب سنگ بازمين در حدود30يا40هزارسال پيش روي داده است.درسال هاي دهه1970سي دهانه شهاب سنگي شناخته ش و تعداد زيادي تشكيلات زمين شناختي ديگركه از برخورد شهاب سنگ ها به وجود آمده بود تشخيص داده شد.اين مجموعه شامل دهانه56كيلومتري مانيكواگان در كبك كانادانيز مي شود.