afsanah82
08-19-2011, 06:33 AM
- فوتودینامیک تراپی (PDT) یکی از روش های مقابله با سرطان است. در این روش طی واکنش هایی که نور در آنها نقش عمده ای دارد سلولهای سرطانی در حد مطلوبی درمان می¬شوند. به عبارتی این درمان در اثر یک رشته فرآیندهای شیمیایی- نوری و زیستی- نوری حاصل میگردد که سبب میشوند سلولهای بافت تومور به طور برگشت ناپذیری آسیب ببینند. مطالعات بالینی انجام شده در طول مدت 25 سال، اکنون PDT را در حوزه ی برخی از سرطان¬ها به یک روش درمانی سودمند و کارآمد تبدیل کردهاست. از سال 1993 در کشورهای ژاپن، آامان، فرانسه، هلند، کانادا و ایالات متحده ی آمریکا استفاده از این روش برای درمان سرطان¬هایی نظیر سرطان پوست، ریه، دستگاه گوارشی، دستگاه ادراری و تناسلی و ... گواهی نامه های معتبری کسب کرده است.
فوتودینامیک تراپی(PDT) با تحقیقات Lipson و Schwartz در کلینیک مایو از سال 1960 شروع به شکل گیری کرد. آنها ضمن جراحی یک ضایعه ی نئوپلاستیک (ضایعه ای که به عنوان مشخصه ای از سرطان در قسمتی از بدن رشد میکند) مشاهده کردند که تزریق هماتوپورفیرین خام به بافت نئوپلاستیک سبب افزایش قابل ملاحظه ای در فلوئورسانس آن بافت گردید. این موضوع ایده ای شد برای تشخیص محل دقیق بافتهای سرطانی تا در درمان تومور به طور موضعی تر عمل شود(PDD) . مدتی بعد با پی بردن به مکانیزم واکنشهایی که در اثر تابش نور در بافت تومورِ آغشته به هماتوپورفیرین رخ میدهد این روش برای درمان سلولهای سرطانی مورد استفاده قرار گرفت و روز به روز بر مقبولیّت اش افزوده شد.
Photochemotheray برای سرطان اغلب فوتودینامیک تراپی نامیده میشود. به منظور تمایز قائل شدن بین فرآیند هایی در زیست شناسی که سبب ایجاد حساسیت نسبت به نور در یک بافت میشود و واکنشهای شیمیایی- فیزیکی که موجب ایجاد همین حساسیت در امولسیون فیلمهای عکاسی میگردد از اصطلاح فوتودینامیک استفاده میشود. محققین پیشنهاد کردند که این اصطلاح تنها باید برای آن دسته از واکنشهای ایجاد حساسیت به نور استفاده شود که ضمن آن اکسیژن مصرف میگردد نظیر واکنش هایی که در بافت آغشته شده به هماتوپورفیرین رخ میدهد.
مکانیزم عمل
به طور خلاصه در درمان تومور به روش PDT به یک ترکیب متابولیک تحت عنوان حساس کننده ی نوری نیاز داریم. بافت تومور به طور موضعی به حساس کننده ی نوری آغشته شده و سپس در معرض تابش نوری با طول موج مشخص قرار میگیرد که حاصل آن برانگیخته شدن حساس کننده ی نوری و در نتیجه تولید واسط های اکسیژن با واکنش پذیری بالا است. در اثر انتقال انرژی از حساس کننده طی واکنشهایی این واسط ها به رادیکال های آزاد اکسیژن تبدیل میشوند. این رادیکال ها سمی بوده و سبب مرگ سلولهای تومور میگردند.
منبع (http://www.dezmed.com)
فوتودینامیک تراپی(PDT) با تحقیقات Lipson و Schwartz در کلینیک مایو از سال 1960 شروع به شکل گیری کرد. آنها ضمن جراحی یک ضایعه ی نئوپلاستیک (ضایعه ای که به عنوان مشخصه ای از سرطان در قسمتی از بدن رشد میکند) مشاهده کردند که تزریق هماتوپورفیرین خام به بافت نئوپلاستیک سبب افزایش قابل ملاحظه ای در فلوئورسانس آن بافت گردید. این موضوع ایده ای شد برای تشخیص محل دقیق بافتهای سرطانی تا در درمان تومور به طور موضعی تر عمل شود(PDD) . مدتی بعد با پی بردن به مکانیزم واکنشهایی که در اثر تابش نور در بافت تومورِ آغشته به هماتوپورفیرین رخ میدهد این روش برای درمان سلولهای سرطانی مورد استفاده قرار گرفت و روز به روز بر مقبولیّت اش افزوده شد.
Photochemotheray برای سرطان اغلب فوتودینامیک تراپی نامیده میشود. به منظور تمایز قائل شدن بین فرآیند هایی در زیست شناسی که سبب ایجاد حساسیت نسبت به نور در یک بافت میشود و واکنشهای شیمیایی- فیزیکی که موجب ایجاد همین حساسیت در امولسیون فیلمهای عکاسی میگردد از اصطلاح فوتودینامیک استفاده میشود. محققین پیشنهاد کردند که این اصطلاح تنها باید برای آن دسته از واکنشهای ایجاد حساسیت به نور استفاده شود که ضمن آن اکسیژن مصرف میگردد نظیر واکنش هایی که در بافت آغشته شده به هماتوپورفیرین رخ میدهد.
مکانیزم عمل
به طور خلاصه در درمان تومور به روش PDT به یک ترکیب متابولیک تحت عنوان حساس کننده ی نوری نیاز داریم. بافت تومور به طور موضعی به حساس کننده ی نوری آغشته شده و سپس در معرض تابش نوری با طول موج مشخص قرار میگیرد که حاصل آن برانگیخته شدن حساس کننده ی نوری و در نتیجه تولید واسط های اکسیژن با واکنش پذیری بالا است. در اثر انتقال انرژی از حساس کننده طی واکنشهایی این واسط ها به رادیکال های آزاد اکسیژن تبدیل میشوند. این رادیکال ها سمی بوده و سبب مرگ سلولهای تومور میگردند.
منبع (http://www.dezmed.com)