afsanah82
08-19-2011, 05:28 AM
پيوند های رگی
رگ‌هاي خوني شرياني، ساختمان چند لايه‌اي مركب از كلاژن و الياف الاستين، ماهيچه صاف، ساختار پيچيده، مواد پايه و اندوتليوم دارند. رگ خوني به دليل نحوه جهت‌گيري اجزاء فيبروز آن ناهمسان‌گرد است. پيوندهاي رگي براي تعويض قسمت‌هايي از سيستم قلبي – عروقي طبيعي (اغلب پيوندهاي انجام شده با قطر داخلي بيش از 5mmموفق بوده است) كه دچار بيماري شده و يا مسدود شده (بواسطه آلترواسكلروزيس، رسوبات سطوح داخلي كه در برابر عبور جريان خون مقاومت مي‌كند و فشار خون را بالا مي برد)، مورد استفاده قرار ميگيرند. اغب پيوندهاي رگي (رگ‌هاي مصنوعي) مورد استفاده از الياف بهم بافته شده PET يا تيوب‌هاي اكسترود شده با ديواره متخلخل از جنس پلي‌تترا فلورو اتيلن يا پلي‌يورتان هستند. خصوصيت بسيار مهم اين پيوندها، تخلخل آنها است. وجود خلل و فرج در رگ مصنوعي مطلوب است چرا كه رشد بافت را تسريع مي‌كند و باعث پذيرش پيوند بوسيله بافت‌هاي ميزبان مي‌گردد. البته خلل و فرج بيش از حد نيز باعث نشست خون مي‌شود.
اغب رگ‌هاي مصنوعي قبل از انجام پيوند تحت فرآيند لخته شدن قرار ميگيرند كه به منظور جلوگيري از نشست خون است. در راهكار ديگر، رگ‌هاي مصنوعي با كلاژن يا ژلاتين اشباع ميشوند تا ابعاد پيوندها تصحيح گردد. غير از تخلخل مناسب، عملكرد خوب و خصوصيات بخيه زني، درمان رضايت بخش (رشد سريع بافت)، پايداري مكانيكي و شيميايي (استحكام كششي خوب و مقاومت به تخريب) از ديگر پارامترهائي است كه يك رگ مصنوعي بايد داشته باشد. تيوب‌هاي ساخته شده به منظور ايجاد خاصيت ارتجاعي، نرم بودن و توده‌اي شدن، بصورت چين خورده هستند. علاوه بر آن، چين خوردن قابليت انبساط يافتن و خم شدن تيوب‌هاي ساخته شده را بدون تاب خوردن و تمركز تنش فراهم مي‌كند كه اين خصوصيات براي رگ‌هاي مصنوعي بسيار با اهميت است. رگ‌هاي مصنوعي از جنس پلي‌اتيلن ترفتالات (داكرون) بطور موفقيت‌آميزي براي تعويض رگ‌هاي خوني با قطر بزرگ ( mm38-12 (مورد استفاده قرار گرفته‌اند. موضوع اصلي در پيوندهاي رگي، واكنش بين سطح ماده و خون است كه ميتواند باعث تخريب سلول‌هاي خوني و ايجاد لخته گردد. زيست‌سازگاري الياف و محصولات تهيه شده از PET بسيار مناسب است. بهمنظور كاهش خصوصيت لخته‌زائي و بهبود موفقيت عملكرد، سلول‌هاي اندوتليال بر روي سطح رگ‌هاي مصنوعي از جنس PET كاشته مي‌شود. اين پيوندها در واقع كامپوزيتي از سلول‌ها و PET است. PTFE كشيده شده ( e-PTFE يا كورتكس) بطور وسيعي براي پيوندهاي رگي با قطر متوسط (mm12-6) بكار برده ميشوند. e-PTFE متخلخل با بكارگيري فرآيند اكستروژن اصلاح شده تهيه مي‌گردد. سطح داخلي پيوندe-PTF، شكل‌گيري لايه نئواينتيما (بافت اندوتليال جديد) را تسهيل مي‌كند، كه از مشكلاتي مانند شكل گيري لخته خون ثابت و متحرك، جلوگيري به‌عمل مي‌آورد. مكانيزم‌هاي اصلي شكل‌گيري نئواينتيما دقيقاً مشخص نيست.
جايگزيني قسمت‌هاي مسدود و يا باريك شده‌ي شريان‌هاي بزرگ يكي از جراحي‌هاي متداول پزشكي است. در حال حاضر بهترين پيوند عروقي مربوط به پيوند اتوگرافت است كه در آن بافت رگ از يك قسمت بدن بيمار به قسمت ديگري پيوند زده مي‌شود. در اغلب موارد از وريد سافن به‌عنوان رگ اتوگرافت استفاده مي‌گردد. مهمترين مشكل اين نوع پيوند، لخته ساكن و متحرك و رشد اضافي اينتيما است. رشد بيش از حد سلول‌هاي ماهيچه‌اي صاف باعث تورم بافت اينتيما به درون رگ مي‌شود كه اغلب در محل بخيه پيوند بوجود مي‌آيد. اين امر باعث مسدود شدن رگ و يا كاهش جريان خون مي‌شود. به نظر مي‌رسد كه هم عوامل شيميايي و هم مكانيكي در پيدايش اين پديده موثر هستند. سلول‌هاي خوني موجود در شريان‌ها در معرض تنش برشي بيشتري نسبت به سلول‌هاي وريدي قرار دارند، بنابراين سلول‌هاي خوني درون وريد پيوندي نسبت به تغييرات مكانيكي محيط جديد پاسخ جدي‌تري مي‌دهند. در محل اتصال (به هنگام بخيه زدن) برروي بافت‌هاي اطراف كرنش مكانيكي اعمال مي‌شود كه در افزايش رشد بافت موثر هستند. آسيب به سلول اندوتليال و مرگ آن به هنگام پيوند رگ، پلاكت‌ها و انعقاد را تحريك مي‌كند. برخي از محصولات آزاد شده از پلاكت‌ها در هنگام مهاجرت (مثل عامل رشد گرفته شده از پلاكت) باعث تحريك تكثير سلول‌هاي ماهيچه صاف مي‌گردد.
اگر نتوان از وريدهاي بيمار براي اتوگرافت استفاده كرد، پيوند رگ مصنوعي بكار مي‌رود. داكرون بافته شده ماده‌اي است كه نتايج باليني مناسبي را براي پيوند رگ نشان داده است و بطور گسترده‌اي در رگ‌هاي مصنوعي با قطر زياد يا متوسط استفاده مي‌شود. قبل از كاشت نهايي رگ مصنوعي را در خون شخص قرار مي‌دهند تا پيش لخته‌زايي صورت گيرد و نشت خون از ديواره رگ متوقف گردد. ماده مصنوعي پر مصرف ديگر براي رگ مصنوعي پلي تترافلورواتيلن (تفلون) است كه لخته‌زايي و رشد بافت اضافي كمي را نشان داده و تاكنون در رگ‌هاي با قطر بيش از 4 ميليمتر موفق بوده است. پيوندهاي عروقي با قطر كمتر از 4 ميليمتر، در مواردي نظير جايگزيني رگ زير زانو مورد نياز است و بطور كلي ماده مطلوبي براي آنها يافت شده است. در رگ‌هاي با قطر كم، به جهت كاهش جريان خون، تماس بيومتريال با خون افزايش مي‌يابد كه احتمال فعال شدن فرآيندهاي انعقادي بيشتر مي‌شود.
منبع (http://www.dezmed.com)
رگ‌هاي خوني شرياني، ساختمان چند لايه‌اي مركب از كلاژن و الياف الاستين، ماهيچه صاف، ساختار پيچيده، مواد پايه و اندوتليوم دارند. رگ خوني به دليل نحوه جهت‌گيري اجزاء فيبروز آن ناهمسان‌گرد است. پيوندهاي رگي براي تعويض قسمت‌هايي از سيستم قلبي – عروقي طبيعي (اغلب پيوندهاي انجام شده با قطر داخلي بيش از 5mmموفق بوده است) كه دچار بيماري شده و يا مسدود شده (بواسطه آلترواسكلروزيس، رسوبات سطوح داخلي كه در برابر عبور جريان خون مقاومت مي‌كند و فشار خون را بالا مي برد)، مورد استفاده قرار ميگيرند. اغب پيوندهاي رگي (رگ‌هاي مصنوعي) مورد استفاده از الياف بهم بافته شده PET يا تيوب‌هاي اكسترود شده با ديواره متخلخل از جنس پلي‌تترا فلورو اتيلن يا پلي‌يورتان هستند. خصوصيت بسيار مهم اين پيوندها، تخلخل آنها است. وجود خلل و فرج در رگ مصنوعي مطلوب است چرا كه رشد بافت را تسريع مي‌كند و باعث پذيرش پيوند بوسيله بافت‌هاي ميزبان مي‌گردد. البته خلل و فرج بيش از حد نيز باعث نشست خون مي‌شود.
اغب رگ‌هاي مصنوعي قبل از انجام پيوند تحت فرآيند لخته شدن قرار ميگيرند كه به منظور جلوگيري از نشست خون است. در راهكار ديگر، رگ‌هاي مصنوعي با كلاژن يا ژلاتين اشباع ميشوند تا ابعاد پيوندها تصحيح گردد. غير از تخلخل مناسب، عملكرد خوب و خصوصيات بخيه زني، درمان رضايت بخش (رشد سريع بافت)، پايداري مكانيكي و شيميايي (استحكام كششي خوب و مقاومت به تخريب) از ديگر پارامترهائي است كه يك رگ مصنوعي بايد داشته باشد. تيوب‌هاي ساخته شده به منظور ايجاد خاصيت ارتجاعي، نرم بودن و توده‌اي شدن، بصورت چين خورده هستند. علاوه بر آن، چين خوردن قابليت انبساط يافتن و خم شدن تيوب‌هاي ساخته شده را بدون تاب خوردن و تمركز تنش فراهم مي‌كند كه اين خصوصيات براي رگ‌هاي مصنوعي بسيار با اهميت است. رگ‌هاي مصنوعي از جنس پلي‌اتيلن ترفتالات (داكرون) بطور موفقيت‌آميزي براي تعويض رگ‌هاي خوني با قطر بزرگ ( mm38-12 (مورد استفاده قرار گرفته‌اند. موضوع اصلي در پيوندهاي رگي، واكنش بين سطح ماده و خون است كه ميتواند باعث تخريب سلول‌هاي خوني و ايجاد لخته گردد. زيست‌سازگاري الياف و محصولات تهيه شده از PET بسيار مناسب است. بهمنظور كاهش خصوصيت لخته‌زائي و بهبود موفقيت عملكرد، سلول‌هاي اندوتليال بر روي سطح رگ‌هاي مصنوعي از جنس PET كاشته مي‌شود. اين پيوندها در واقع كامپوزيتي از سلول‌ها و PET است. PTFE كشيده شده ( e-PTFE يا كورتكس) بطور وسيعي براي پيوندهاي رگي با قطر متوسط (mm12-6) بكار برده ميشوند. e-PTFE متخلخل با بكارگيري فرآيند اكستروژن اصلاح شده تهيه مي‌گردد. سطح داخلي پيوندe-PTF، شكل‌گيري لايه نئواينتيما (بافت اندوتليال جديد) را تسهيل مي‌كند، كه از مشكلاتي مانند شكل گيري لخته خون ثابت و متحرك، جلوگيري به‌عمل مي‌آورد. مكانيزم‌هاي اصلي شكل‌گيري نئواينتيما دقيقاً مشخص نيست.
جايگزيني قسمت‌هاي مسدود و يا باريك شده‌ي شريان‌هاي بزرگ يكي از جراحي‌هاي متداول پزشكي است. در حال حاضر بهترين پيوند عروقي مربوط به پيوند اتوگرافت است كه در آن بافت رگ از يك قسمت بدن بيمار به قسمت ديگري پيوند زده مي‌شود. در اغلب موارد از وريد سافن به‌عنوان رگ اتوگرافت استفاده مي‌گردد. مهمترين مشكل اين نوع پيوند، لخته ساكن و متحرك و رشد اضافي اينتيما است. رشد بيش از حد سلول‌هاي ماهيچه‌اي صاف باعث تورم بافت اينتيما به درون رگ مي‌شود كه اغلب در محل بخيه پيوند بوجود مي‌آيد. اين امر باعث مسدود شدن رگ و يا كاهش جريان خون مي‌شود. به نظر مي‌رسد كه هم عوامل شيميايي و هم مكانيكي در پيدايش اين پديده موثر هستند. سلول‌هاي خوني موجود در شريان‌ها در معرض تنش برشي بيشتري نسبت به سلول‌هاي وريدي قرار دارند، بنابراين سلول‌هاي خوني درون وريد پيوندي نسبت به تغييرات مكانيكي محيط جديد پاسخ جدي‌تري مي‌دهند. در محل اتصال (به هنگام بخيه زدن) برروي بافت‌هاي اطراف كرنش مكانيكي اعمال مي‌شود كه در افزايش رشد بافت موثر هستند. آسيب به سلول اندوتليال و مرگ آن به هنگام پيوند رگ، پلاكت‌ها و انعقاد را تحريك مي‌كند. برخي از محصولات آزاد شده از پلاكت‌ها در هنگام مهاجرت (مثل عامل رشد گرفته شده از پلاكت) باعث تحريك تكثير سلول‌هاي ماهيچه صاف مي‌گردد.
اگر نتوان از وريدهاي بيمار براي اتوگرافت استفاده كرد، پيوند رگ مصنوعي بكار مي‌رود. داكرون بافته شده ماده‌اي است كه نتايج باليني مناسبي را براي پيوند رگ نشان داده است و بطور گسترده‌اي در رگ‌هاي مصنوعي با قطر زياد يا متوسط استفاده مي‌شود. قبل از كاشت نهايي رگ مصنوعي را در خون شخص قرار مي‌دهند تا پيش لخته‌زايي صورت گيرد و نشت خون از ديواره رگ متوقف گردد. ماده مصنوعي پر مصرف ديگر براي رگ مصنوعي پلي تترافلورواتيلن (تفلون) است كه لخته‌زايي و رشد بافت اضافي كمي را نشان داده و تاكنون در رگ‌هاي با قطر بيش از 4 ميليمتر موفق بوده است. پيوندهاي عروقي با قطر كمتر از 4 ميليمتر، در مواردي نظير جايگزيني رگ زير زانو مورد نياز است و بطور كلي ماده مطلوبي براي آنها يافت شده است. در رگ‌هاي با قطر كم، به جهت كاهش جريان خون، تماس بيومتريال با خون افزايش مي‌يابد كه احتمال فعال شدن فرآيندهاي انعقادي بيشتر مي‌شود.
منبع (http://www.dezmed.com)