shirin71
08-16-2011, 09:38 AM
به گزارش خبرگزاری برنا، قوانینی وجود دارد که طبق آن، دوست داشتن در خالص ترین شکل خود و بی تکلف و بی قید و شرط است.
سه مورد از این قوانین عبارتند از :
- پذیرفتن در برابر طرد کردن
- درک کردن به جای قضاوت کردن
- همراهی کردن به جای اعمال نفوذ
زندگی کردن با این قوانین یک انتخاب خودخواسته است که تکیه بر رفتارهای دیگران یا شرایط اجتماعی، موفقیت تحصیلی، ثروت، شهرت یا هر عامل دیگر، به جز شایستگی های ذاتی بشر ندارد.
این قوانین، مبنای فرهنگ غنی خانوادگی است. چون وقتی ما با این قوانین ابتدایی دوست داشتن زندگی می کنیم، برای پیروی کردن از قوانین اولیه ی زندگی نیز تشویق می شویم، قوانینی همچون صداقت، مسئولیت پذیری، بی عیب بودن و خدمتگزاری.
گاهی اوقات مردم با کسی که دوستش دارند در ستیزند و هر کاری بتوانند انجام می دهند تا به آن شخص بفهمانند که خط و مشی آنها مسئولانه است، این افراد ممکن است در نوع دوم قوانین دوست داشتن، یعنی قضاوت گرفتار شوند. آنها دیگران را با قید و شرط دوست دارند؛ به عبارت دیگر دوست داشتن را برای تحت نفوذ قرار دادن و کنترل کردن دیگران به کار می برند. درنتیجه دیگران احساس طرد شدگی می کنند و سعی می کنند بر موضع خود باقی بمانند. ولی وقتی که عمیقاً مردم را دوست داشته باشید و آنها را همان گونه که هستند بپذیرید، در واقع آنها را به بهتر بودن ترغیب می کنید.
شما با پذیرفتن افراد، نه رفتارهای ضعیف آنها را به کل شخصیتشان نسبت می دهید و نه با نظرشان توافق می کنید، بلکه به سادگی شایستگی ذاتی آنها را تشویق می کنید. شما روش خاص احساسات و افکار آنها را می شناسید و آنها را تأیید می کنید و دست آنها را در دفاع، حمایت و حفاظت از خود باز می گذارید. بنابراین آنها به جای تلف کردن انرژی شان برای دفاع از موضع خویش، قادر به تمرکز بر تعامل با وجدان خود می شوند و رشد بالقوه ی خود را شکوفا می کنند.
از طریق دوست داشتن بی قید و شرط افراد، شما نیروی طبیعی آنها را برای بهتر شدن آزاد می کنید. ملاحظه کنید که در برخورد با یک عضو خانواده که در دوره ی خاصی دچار اشتباه شده است این برخورد چقدر ارزشمند است. تصور کنید اگر به جای سرزنش کردن و برچسب زدن به آن فرد، به واسطه ی رفتارهای خوب و ظرفیت های پنهانی او را دوست بدارید چه اتفاقی می افتد؟
بعضی افراد هرگز بدون قید و شرط دوست داشته نشده اند و هرگز یک حس شایستگی ذاتی را در خود متحول نساخته اند، برای جبران احساس بینوایی، تهی بودن و خلاء درونی، تمام عمر به دنبال گرفتن تأیید و تقدیر هستند. آنها از قدرت، حاکمیت، پول، مالکیت، اعتبار یا شهرت نیرو به عاریت می گیرند و اغلب بسیار خود شیفته می شوند و هر چیزی را به گونه ای شخصی تعبیر می کنند و تمام رفتارهایشان آنچنان با بی رغبتی است که دیگران آن را طرد می کنند.
به همین دلیل است که قوانین ابتدایی دوست داشتن این قدر مهم هستند. آنها شایستگی پایه ای افراد را تشویق و تأیید می کنند. افرادی که نامشروط دوست داشته شده اند، قدرت خود را از طریق متحد شدن با ذات درونی شان آزاد می کنند.
سه مورد از این قوانین عبارتند از :
- پذیرفتن در برابر طرد کردن
- درک کردن به جای قضاوت کردن
- همراهی کردن به جای اعمال نفوذ
زندگی کردن با این قوانین یک انتخاب خودخواسته است که تکیه بر رفتارهای دیگران یا شرایط اجتماعی، موفقیت تحصیلی، ثروت، شهرت یا هر عامل دیگر، به جز شایستگی های ذاتی بشر ندارد.
این قوانین، مبنای فرهنگ غنی خانوادگی است. چون وقتی ما با این قوانین ابتدایی دوست داشتن زندگی می کنیم، برای پیروی کردن از قوانین اولیه ی زندگی نیز تشویق می شویم، قوانینی همچون صداقت، مسئولیت پذیری، بی عیب بودن و خدمتگزاری.
گاهی اوقات مردم با کسی که دوستش دارند در ستیزند و هر کاری بتوانند انجام می دهند تا به آن شخص بفهمانند که خط و مشی آنها مسئولانه است، این افراد ممکن است در نوع دوم قوانین دوست داشتن، یعنی قضاوت گرفتار شوند. آنها دیگران را با قید و شرط دوست دارند؛ به عبارت دیگر دوست داشتن را برای تحت نفوذ قرار دادن و کنترل کردن دیگران به کار می برند. درنتیجه دیگران احساس طرد شدگی می کنند و سعی می کنند بر موضع خود باقی بمانند. ولی وقتی که عمیقاً مردم را دوست داشته باشید و آنها را همان گونه که هستند بپذیرید، در واقع آنها را به بهتر بودن ترغیب می کنید.
شما با پذیرفتن افراد، نه رفتارهای ضعیف آنها را به کل شخصیتشان نسبت می دهید و نه با نظرشان توافق می کنید، بلکه به سادگی شایستگی ذاتی آنها را تشویق می کنید. شما روش خاص احساسات و افکار آنها را می شناسید و آنها را تأیید می کنید و دست آنها را در دفاع، حمایت و حفاظت از خود باز می گذارید. بنابراین آنها به جای تلف کردن انرژی شان برای دفاع از موضع خویش، قادر به تمرکز بر تعامل با وجدان خود می شوند و رشد بالقوه ی خود را شکوفا می کنند.
از طریق دوست داشتن بی قید و شرط افراد، شما نیروی طبیعی آنها را برای بهتر شدن آزاد می کنید. ملاحظه کنید که در برخورد با یک عضو خانواده که در دوره ی خاصی دچار اشتباه شده است این برخورد چقدر ارزشمند است. تصور کنید اگر به جای سرزنش کردن و برچسب زدن به آن فرد، به واسطه ی رفتارهای خوب و ظرفیت های پنهانی او را دوست بدارید چه اتفاقی می افتد؟
بعضی افراد هرگز بدون قید و شرط دوست داشته نشده اند و هرگز یک حس شایستگی ذاتی را در خود متحول نساخته اند، برای جبران احساس بینوایی، تهی بودن و خلاء درونی، تمام عمر به دنبال گرفتن تأیید و تقدیر هستند. آنها از قدرت، حاکمیت، پول، مالکیت، اعتبار یا شهرت نیرو به عاریت می گیرند و اغلب بسیار خود شیفته می شوند و هر چیزی را به گونه ای شخصی تعبیر می کنند و تمام رفتارهایشان آنچنان با بی رغبتی است که دیگران آن را طرد می کنند.
به همین دلیل است که قوانین ابتدایی دوست داشتن این قدر مهم هستند. آنها شایستگی پایه ای افراد را تشویق و تأیید می کنند. افرادی که نامشروط دوست داشته شده اند، قدرت خود را از طریق متحد شدن با ذات درونی شان آزاد می کنند.