مبانی عکاسی از کودک

[shirin71]

گام اول آمادگی:
خودتان را آماده کنید:عکاسی از کودک کاری بسیار وقتگیر است، حوصله کنید. اگر وقت ندارید. اگر میهمانید یا مسافر، بگذارید برای روزی دیگر یا روزهایی دیگر. بچه شما با سرعتی هم که فکر می کنید بزرگ نمی شود. حتماً تجربه کرده اید که بی حوصله گی شما با چه سرعتی و مستقیماً به بچه منتقل می شود.
راجع به عکسی که می خواهید بگیرید قبل از کار ، فکر کنید. به عادات بچه فکر کنید. پر تحرک است؟ یا معمولاً آرام اســت؟ چه چیزی را می خواهید نمایش بدهید. برای نمایش این حالات چه عکسی مناسبتر است؟عکس های دیگران را ببینید . نه به خاطر تکرار آنها . فقط ایده بگیرید و امتحان کنید. کمترین حسن دوربین های دیجیتال همین است!
بدترین اشتباهی که اغلب والدین مرتکب می شوند، اینست که می خواهند عکس بچه شان مثل دختر عمه اش باشد! یا بدتر از آن وقتی که می خواهند عکس بچه شان شبیه عکس های خارجی باشد! یا از همه بدتر وقتی که می خواهند عکس بچه شان شبیه هنر پیشه های خارجی باشد! تصور کنید یک پسر بچه شش ساله جلوی دوربین ادای کلارک گیبل را درآورد! اصلاً سعی نکنید به بچه ها فیگور بدهید. آنها خودشان چند سال است که دارند به شما فیگور می دهند! پس از شما واردترند! در منظره یاب منتظر فیگور مناسب بمانید. اغلب همراهان می گویند مگر داری فیلمبرداری می کنی؟ یک عکس خوب و ماندنی به چند متلک می ارزد!یادمان باشد خاصیت خوب بچگی، رو بودن احساسات است.
بچه ها هنوز تظاهر را یاد نگرفته اند. در نشستن یا نگاه کردن ملاحظه حرف مردم را نمیکنند. زیبایی کودکی همین است ، ثبتش کنید. از کمک نزدیکان بچه استفاده کنید اما اجازه دخالت ندهید . اغلب موارد دوربین دست یک نفر است و فقط او داخل منظره یاب را می بیند . پس دیگران باید به او کمک کنند نه دخالت. خیلی وقت ها برای من پیش آمده که عمو و خاله و عمه ها همه هرکدام یک طرف اتاق ایستاده و همه با هم بچه را صدا می کنند که بخندد! نتیجه هم معلوم است! ....خنده پیشکش، این وقت ها عکاس و سوژه هر دو با هم سرگیجه می گیرند! اتاق هرچه خلوت تر اغلب بهتر است.
آمادگی بچه سوژه اصلی یک بچه است ! این را فراموش نکنید. دامنه توجهش کوتاه است (مخصوصاً پسر بچه ها). اخلاقش زود تغییر می کند. اگر بچه عادت به خواب بعد از ظهر دارد ، یک روز که نخوابیده روز مناسبی برای عکاسی نیست! در مورد بچه های کوچکتر حتی مراقب تشنگی یا گرسنگی او هم باشید.اصلی ترین کار یک بچه بازی است! پس یا در ساعت بازی او عکاسی نکنید یا اگر می خواهید از بازی او عکس بگیرید مزاحمش نباشید. او به مراتب بهتر از من و شما میداند کدام اسباب بازی را بیشتر دوست دارد یا چطور باید با آن بازی کند. این یعنی احترام به حریم خصوصی او به عنوان یک انسان . بزرگتر ها نسبت به تجاوز به حریمشان به اشکال مختلف واکنش نشان می دهند اما بچه ها فقط یک راه بیشتر بلد نیستند: فریاد! اگر آنقدر هنرمند باشید که بتوانید عکاسی را هم به بازی تبدیل کنید ، بهترین نتیجه را خواهید گرفت.
آمادگی محیط و وسایل
محیط عکاسی:آشنایی بچه با محیط یک نیاز اساسی است. اگر به آتلیه رفته اید بچه باید حداقل نیم ساعت قبل از شروع کار محیط را ببیند یا چه بهتر اگر بتواند در آنجا بازی کند. این که به شما این اجازه را می دهند یا نه را نمی دانم! اما باور کنید نتیجه بسیار فراتر از حد انتظارتان خواهد بود! بچه در محیط غریبه هر چه بگویید را انجام میدهد، نه به این خاطر که حرف شنو شده ، بلکه چون می خواهد زودترخلاص شود! اما با انقباض عضلات صورتش هیچ کاری نمی توانید بکنید. برای رفع این مشکل بهترین راه حل، عکاسی در محیط آشنای خودش است. چه بهتر اگر این محیط اصلاً اتاق خودش باشد.
جایزه فراموش نشود!یادتان باشد این شمایید که می خواهید از بچه عکس بگیرید، نه خودش! بنابر این از اوکاری را می خواهید که مجبور به انجامش نیست. در این مواقع جایزه می تواند بسیار کارساز باشد. حتماً لازم نیست قول سفر به ماه را بدهید. یک لبخند یا دست زدن و ذوق کردن بعد از هر عکس کافیست تا او را به ادامه کار تشویق کند. خجالت ندارد عکاسان کودک قاعدتاً باید با حوصله باشند.
وسایل:در مورد وسایل بسته به مورد تصمیم بگیرید. برای عکاسی از بچه ها نور بسیار نرم مناسبتر است. این نور را روزها می توانید از یک پنجره شمالی بگیرید. اما شب ها هرگز از فلاش مستقیم استفاده نکنید. نور فلاش بسیار تیز است. در صورت اجبار یک لایه دستمال کاغذی روی لامپ فلاش چسبانده و یک توقف به دیافراگم اضافه کنید.
در دوربین های دیجیتال یک قابلیت بسیار خوبی هست به نام Whitebalance که هر نوری را به سفید تبدیل می کند. اگر دوربین شما اجازه بالابردن حساسیت را هم به شما بدهد می توانید از نور چراغ های معمولی هم به خوبی استفاده کنید. مشروط بر اینکه غیر مستقیم باشند. این کار اگر جواب بدهد حسنش آنست که بچه متوجه عکاسی
دوربین را حتماً از حالت اتوماتیک خارج کنید. نگران نباشید، شما دارید عکاس می شوید! تنظیمات را تغییر دهید تا به مناسبترین حالت برسید. یعنی سرعت مناسب (با توجه به نورو حالت بچه حداقل60) با دیافراگم حد وسط (نه خیلی باز و نه خیلی بسته، با توجه به امکانات دوربین) اگرجواب نگرفتید، حساسیت را کم و زیاد کنید.اگر در منزل کامپیوتر دارید، موقع عکاسی نگران کادر بندی نباشید. بچه ها آنقد حرکت می کنند که فوکوس کردن روی آن ها به تنهایی خودش هنر است! کادر را بزرگتر ببندید بعداً روی کامپیوتر اصلاحش کنید.

حرف آخر اگر به یک آتلیه مراجعه می کنید:در عکس کودک باید یک کودک دیده شود! غیب نگفتم! اما حقیقت آنست که در بسیاری از عکس های مخصوصاً آتلیه ای، (گاهی از نوع تخصصی اش!) کودکی در کار نیست! یک دختر کم سن و سال با آرایش عروس، یا پسربچه ای معصوم ، اما در شرف انفجار! که به زور، فکل زده و اتوکشیده جلوی دوربین سیخ نشسته و عذاب می کشد! اینها هیچکدام کودک واقعی نیستند! در عالم واقع آیا خارج از استودیو هم به دختر8 ساله تان اجازه می دهید آرایش کند؟ یا پسر شش ساله شما با کراوات فوتبال بازی می کند؟ موضوع خیلی ساده است: هر بچه ای به خاطر خودش قشنگ است ، به خاطر فقط بچه بودنش. شیطنت معصومانه اش ! این اداها مال آدم بزرگ هایی است که می خواهند کسی غیر از خودشان باشند.بگذارید بچه جلوی دوربین خودش باشد. کاری که برای خود شما بسیار سخت است اما بچه ها به سادگی از پس آن برمی آیند. به علایق و عادت های بچه توجه کنید. اگر فوتبال دوست دارد بگذارید با همان لباسی عکاسی شود که معمولاٌ بازی میکند ، یا چیزی مشابه آن که همان حس را به بچه بدهد. بقیه اش هنر و خلاقیت عکاس است که باید با کادر بندی یا بازی با نور، نقاط ناخوشایند لباس را کمتر نشان بدهد.همینطور به همراه داشتن اسباب بازی های محبوب بچه ، بسیار کمک کننده است. فکر کنید سی سال دیگر، وقتی که دارید این عکس را به نوه تان نشان می دهید. چه احساسی به او دست می دهد اگر ببیند پدرش در شش سالگی داماد بوده یا مادرش عروس!