ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

گل از تو چراغ حسن در گلشن برد

وز روی تو آیینه دل روشن برد


هر خانه که شمع رخت افروخت درو

خورشید چو ذره نور از روزن برد

[sorna]

شادم بدمی کز آرزویت گذرد

خوشدل بحدیثی که ز رویت گذرد


نازم بدو چشمی که به سویت نگرد

بوسم کف پایی که به کویت گذرد

[sorna]

گر پنهان کرد عیب و گر پیدا کرد

منت دارم ازو که بس برجا کرد


تاج سر من خاک سر پای کسیست

کو چشم مرا به عیب من بینا کرد

[sorna]

گفتار دراز مختصر باید کرد

وز یار بدآموز حذر باید کرد


در راه نگار کشته باید گشتن

و آنگاه نگار را خبر باید کرد

[sorna]

دردا که همه روی به ره باید کرد

وین مفرش عاشقی دو ته باید کرد


بر طاعت و خیر خود نباید نگریست

در رحمت و فضل او نگه باید کرد

[sorna]

قدت قدم زبار محنت خم کرد

چشمت چشمم چو چشمه‌ها پر نم کرد


خالت حالم چو روز من تیره نمود

زلفت کارم چو تار خود در هم کرد

[sorna]

من بی تو دمی قرار نتوانم کرد

احسان ترا شمار نتوانم کرد


گر بر تن من زفان شود هر مویی

یک شکر تو از هزار نتوانم کرد

[sorna]

از واقعه‌ای ترا خبر خواهم کرد

و آنرا به دو حرف مختصر خواهم کرد


با عشق تو در خاک نهان خواهم شد

با مهر تو سر ز خاک بر خواهم کرد

[sorna]

آن دشمن دوست بود دیدی که چه کرد

یا اینکه بغور او رسیدی که چه کرد


میگفت همان کنم که خواهد دل تو

دیدی که چه میگفت و شنیدی که چه کرد

[sorna]

جمعیت خلق را رها خواهی کرد

یعنی ز همه روی بما خواهی کرد


پیوند به دیگران ندامت دارد

محکم مکن این رشته که واخواهی کرد

[sorna]

عاشق چو شوی تیغ به سر باید خورد

زهری که رسد همچو شکر باید خورد


هر چند ترا بر جگر آبی نبود

دریا دریا خون جگر باید خورد

[sorna]

عارف بچنین روز کناری گیرد

یا دامن کوه و لاله‌زاری گیرد


از گوشهٔ میخانه پناهی طلبد

تا عالم شوریده قراری گیرد

[sorna]

من صرفه برم که بر صفم اعدا زد

مشتی خاک لطمه بر دریا زد


ما تیغ برهنه‌ایم در دست قضا

شد کشته هر آنکه خویش را بر ما زد

[sorna]

حورا به نظارهٔ نگارم صف زد

رضوان بعجب بماند و کف بر کف زد


آن خال سیه بر آن رخ مطرف زد

ابدال زبیم چنگ در مصحف زد

[sorna]

گر غره به عمری به تبی برخیزد

وین روز جوانی به شبی برخیزد


بیداد مکن که مردم آزاری تو

در زیر لبی به یا ربی برخیزد

[sorna]

خواهی که ترا دولت ابرار رسد

مپسند که از تو بر کس آزار رسد


از مرگ میندیش و غم رزق مخور

کین هر دو بوقت خویش ناچار رسد

[sorna]

این گیدی گبر از کجا پیدا شد

این صورت قبر از کجا پیدا شد


خورشید مرا ز دیده‌ام پنهان کرد

این لکهٔ ابر از کجا پیدا شد

[sorna]

دلخسته و سینه چاک می‌باید شد

وز هستی خویش پاک می‌باید شد


آن به که به خود پاک شویم اول کار

چون آخر کار خاک می‌باید شد

[sorna]

تا ولولهٔ عشق تو در گوشم شد

عقل و خرد و هوش فراموشم شد


تا یک ورق از عشق تو از بر کردم

سیصد ورق از علم فراموشم شد

[sorna]

انواع خطا گر چه خدا می‌بخشد

هر اسم عطیه‌ای جدا می‌بخشد


در هر آنی حقیقت عالم را

یک اسم فنا یکی بقا می‌بخشد

[sorna]

از لطف تو هیچ بنده نومید نشد

مقبول تو جز مقبل جاوید نشد


مهرت بکدام ذره پیوست دمی

کان ذره به از هزار خورشید نشد

[sorna]

صوفی به سماع دست از آن افشاند

تا آتش دل به حیلتی بنشاند


عاقل داند که دایه گهوارهٔ طفل

از بهر سکون طفل می‌جنباند

[sorna]

کی حال فتاده هرزه گردی داند

بی‌درد کجا لذت دردی داند


نامرد به چیزی نخرد مردان را

مردی باید که قدر مردی داند

[sorna]

اسرار وجود خام و ناپخته بماند

و آن گوهر بس شریف ناسفته بماند


هر کس به دلیل عقل چیزی گفتند

آن نکته که اصل بود ناگفته بماند

[sorna]

چرخ و مه و مهر در تمنای تواند

جان و دل و دیده در تماشای تواند


ارواح مقدسان علوی شب و روز

ابجد خوانان لوح سودای تواند

[sorna]

آنها که ز معبود خبر یافته‌اند

از جملهٔ کاینات سر یافته‌اند


دریوزه همی کنند مردان ز نظر

مردان همه از قرب نظر یافته‌اند

[sorna]

زان پیش که طاق چرخ اعلا زده‌اند

وین بارگه سپهر مینا زده‌اند


ما در عدم آباد ازل خوش خفته

بی ما رقم عشق تو بر ما زده‌اند

[sorna]

آن روز که نور بر ثریا بستند

وین منطقه بر میان جوزا بستند


در کتم عدم بسان آتش بر شمع

عشقت به هزار رشته بر ما بستند

[sorna]

قومی ز خیال در غرور افتادند

و ندر طلب حور و قصور افتادند


قومی متشککند و قومی به یقین

از کوی تو دور دور دور افتادند

[sorna]

در تکیه قلندران چو بنگم دادند

در کاسه بجای لوت سنگم دادند


گفتم ز چه روی خاست این خواری ما

ریشم بگرفتند و به چنگم دادند

[sorna]

هوشم نه موافقان و خویشان بردند

این کج کلهان مو پریشان بردند


گویند چرا تو دل بدیشان دادی

والله که من ندادم ایشان بردند

[sorna]

در دیر شدم ماحضری آوردند

یعنی ز شراب ساغری آوردند


کیفیت او مرا ز خود بیخود کرد

بردند مرا و دیگری آوردند

[sorna]

مردان خدا ز خاکدان دگرند

مرغان هوا ز آشیان دگرند


منگر تو ازین چشم بدیشان کایشان

فارغ ز دو کون و در مکان دگرند

[sorna]

سبزی بهشت و نوبهار از تو برند

آنجا که به خلد یادگار از تو برند


در چینستان نقش و نگار از تو برند

ایران همه فال روزگار از تو برند

[sorna]

مردان خدا ز خاکدان دگرند

مرغان هوا ز آشیان دگرند


منگر تو ازین چشم بدیشان کایشان

فارغ ز دو کون و در مکان دگرند

[sorna]

آن کس که به کوه ظلم خرگاه زند

خود را به دم آه سحرگاه زند


ای راهزن از دور مکافات بترس

راهی که زنی ترا همان راه زند

[sorna]

خوبان همه صید صبح خیزان باشند

در بند دعای اشک ریزان باشند


تا تو سگ نفس را به فرمان باشی

آهو چشمان ز تو گریزان باشند

[sorna]

در مدرسه اسباب عمل می‌بخشند

در میکده لذت ازل می‌بخشند


آنجا که بنای خانهٔ رندانست

سرمایهٔ ایمان به سبل می‌بخشند

[sorna]

عاشق همه دم فکر غم دوست کند

معشوق کرشمه‌ای که نیکوست کند


ما جرم و گنه کنیم و او لطف و کرم

هر کس چیزی که لایق اوست کند

[sorna]

نقاش اگر ز موی پرگار کند

نقش دهن تنگ تو دشوار کند


آن تنگی و نازکی که دارد دهنت

ترسم که نفس لب تو افگار کند

[sorna]

با شیر و پلنگ هر که آمیز کند

از تیر دعای فقر پرهیز کند


آه دل درویش به سوهان ماند

گر خود نبرد برنده را تیز کند

[sorna]

خواهی که خدا کار نکو با تو کند

ارواح ملایک همه رو با تو کند


یا هر چه رضای او در آنست بکن

یا راضی شو هر آنچه او با تو کند

[sorna]

زان خوبتری که کس خیال تو کند

یا همچو منی فکر وصال تو کند


شاید که به آفرینش خود نازد

ایزد که تماشای جمال تو کند

[sorna]

عاشق که تواضع ننماید چه کند

شبها که به کوی تو نیاید چه کند


گر بوسه دهد زلف ترا رنجه مشو

دیوانه که زنجیر نخاید چه کند

[sorna]

دل گر ره عشق او نپوید چه کند

جان دولت وصل او نجوید چه کند


آن لحظه که بر آینه تابد خورشید

آیینه انا الشمس نگوید چه کند

[sorna]

نی دیده بود که جستجویش نکند

نی کام و زبان که گفتگویش نکند


هر دل که درو بوی وفایی نبود

گر پیش سگ افگنند بویش نکند

[sorna]

در چنگ غم تو دل سرودی نکند

پیش تو فغان و ناله سودی نکند


نالیم به ناله‌ای که آگه نشوی

سوزیم به آتشی که دودی نکند

[sorna]

ای باد ! به خاک مصطفایت سوگند

باران ! به علی مرتضایت سوگند


افتاده به گریه خلق، بس کن بس کن

دریا ! به شهید کربلایت سوگند

[sorna]

گر عدل کنی بر جهانت خوانند

ور ظلم کنی سگ عوانت خوانند


چشم خردت باز کن و نیک ببین

تا زین دو کدام به که آنت خوانند

[sorna]

گه زاهد تسبیح به دستم خوانند

گه رندو خراباتی و مستم خوانند


ای وای به روزگار مستوری من

گر زانکه مرا چنانکه هستم خوانند

[sorna]

شب خیز که عاشقان به شب راز کنند

گرد در و بام دوست پرواز کنند


هر جا که دری بود به شب بربندند

الا در عاشقان که شب باز کنند

[sorna]

مردان رهش میل به هستی نکنند

خودبینی و خویشتن پرستی نکنند


آنجا که مجردان حق می نوشند

خم خانه تهی کنند و مستی نکنند

[sorna]

خلقان تو ای جلال گوناگونند

گاهی چو الف راست گهی چون نونند


در حضرت اجلال چنان مجنونند

کز خاطر و فهم آدمی بیرونند

[sorna]

مردان تو دل به مهر گردون ننهند

لب بر لب این کاسهٔ پر خون ننهند


در دایرهٔ اهل وفا چون پرگار

گر سر بنهند پای بیرون ننهند

[sorna]

کامل ز یکی هنر ده و صد بیند

ناقص همه جا معایب خود بیند


خلق آینهٔ چشم و دل یکدگرند

در آینه نیک نیک و بد بد بیند

[sorna]

در عشق تو گاه بت پرستم گویند

گه رند و خراباتی و مستم گویند


اینها همه از بهر شکستم گویند

من شاد به اینکه هر چه هستم گویند

[sorna]

اول رخ خود به ما نبایست نمود

تا آتش ما جای دگر گردد دود


اکنون که نمودی و ربودی دل ما

ناچار ترا دلبر ما باید بود

[sorna]

اول که مرا عشق نگارم بربود

همسایهٔ من ز نالهٔ من نغنود


واکنون کم شد ناله چو دردم بفزود

آتش چو همه گرفت کم گردد دود

[sorna]

رفتم به کلیسیای ترسا و یهود

دیدم همه با یاد تو در گفت و شنود


با یاد وصال تو به بتخانه شدم

تسبیح بتان زمزمه ذکر تو بود

[sorna]

ز اول ره عشق تو مرا سهل نمود

پنداشت رسد به منزل وصل تو زود


گامی دو سه رفت و راه را دریا دید

چون پای درون نهاد موجش بربود

[sorna]

آنروز که بنده آوریدی به وجود

میدانستی که بنده چون خواهد بود


یا رب تو گناه بنده بر بنده مگیر

کین بنده همین کند که تقدیر تو بود

[sorna]

فردا که زوال شش جهت خواهد بود

قدر تو به قدر معرفت خواهد بود


در حسن صفت کوش که در روز جزا

حشر تو به صورت صفت خواهد بود

[sorna]

گر ملک تو شام و گر یمن خواهد بود

وز سر حد چین تا به ختن خواهد بود


روزی که ازین سرا کنی عزم سفر

همراه تو هفت گز کفن خواهد بود

[sorna]

عاشق که غمش بر همه کس ظاهر بود

جمعیت او تفرقهٔ خاطر بود


در دهر دمی خوش نزده شاد بزیست

گویا که دم خوشش دم آخر بود

[sorna]

آن کس که زروی علم و دین اهل بود

داند که جواب شبهه بس سهل بود


علم ازلی علت عصیان بودن

پیش حکما ز غایت جهل بود

[sorna]

زان ناله که در بستر غم دوشم بود

غمهای جهان جمله فراموشم بود


یاران همه درد من شنیدند ولی

یاری که درو کرد اثر گوشم بود

[sorna]

هر چند که جان عارف آگاه بود

کی در حرم قدس تواش راه بود


دست همه اهل کشف و ارباب شهود

از دامن ادراک تو کوتاه بود

[sorna]

دوشم به طرب بود نه دلتنگی بود

سیرم همه در عالم یکرنگی بود


می‌رفتم اگرچه از سر لنگی بود

من بودم و سنگ من دو من سنگی بود

[sorna]

بخشای بر آنکه جز تو یارش نبود

جز خوردن اندوه تو کارش نبود


در عشق تو حالتیش باشد که دمی

هم با تو و هم بی تو قرارش نبود

[sorna]

آن وقت که این انجم و افلاک نبود

وین آب و هوا و آتش و خاک نبود


اسرار یگانگی سبق می‌گفتم

وین قالب و این نوا و ادارک نبود

[sorna]

جایی که تو باشی اثر غم نبود

آنجا که نباشی دل خرم نبود


آن را که ز فرقت تو یک دم نبود

شادیش زمین و آسمان کم نبود

[sorna]

عاشق به یقین دان که مسلمان نبود

در مذهب عشق کفر و ایمان نبود


در عشق دل و عقل و تن و جان نبود

هر کس که چنین باشد نادان نبود

[sorna]

نه کس که زجور دهر افسرده نبود

نی گل که درین زمانه پژمرده نبود


آنرا که بیامدست زیبا آمد

دانی که بیامده چو آورده نبود

[sorna]

چندانکه به کوی سلمه تارست و پود

چندانکه درخت میوه دارست و مرود


چندانکه ستاره است بر چرخ کبود

از ما به بر دوست سلامست و درود

[sorna]

هر کو ز در عمر درآید برود

چیزیش بجز غم نگشاید برود


از سر سخن کسی نشانی ندهد

ژاژی دو سه هر کسی بخاید برود

[sorna]

عاشق که غم جان خرابش نرود

تا جان بود از جان تب و تابش نرود


خاصیت سیماب بود عاشق را

تا کشته نگردد اضطرابش نرود

[sorna]

در دل چو کجیست روی بر خاک چه سود

چون زهر به دل رسید تریاک چه سود


تو ظاهر خود به جامه آراسته‌ای

دلهای پلید و جامهٔ پاک چه سود

[sorna]

روزی که چراغ عمر خاموش شود

در بستر مرگ عقل مدهوش شود


با بی دردان مکن خدایا حشرم

ترسم که محبتم فراموش شود

[sorna]

گر دشمن مردان همگی حرق شود

هم برق صفت به خویشتن برق شود


گر سگ به مثل درون دریا برود

دریا نشود پلید و سگ غرق شود

[sorna]

گفتی که شب آیم ارچه بیگاه شود

شاید که زبان خلق کوتاه شود


بر خفته کجا نهان توانی کردن

کز بوی خوش تو مرده آگاه شود

[sorna]

یا رب برهانیم ز حرمان چه شود

راهی دهیم به کوی عرفان چه شود


بس گبر که از کرم مسلمان کردی

یک گبر دگر کنی مسلمان چه شود

[sorna]

آن رشته که بر لعل لبت سوده شود

وز نوش دهانت اشک آلوده شود


خواهم که بدین سینهٔ چاکم دوزی

شاید که زغمهای تو آسوده شود

[sorna]

تا مرد به تیغ عشق بی سر نشود

اندر ره عشق و عاشقی بر نشود


هر یار طلب کنی و هم سر خواهی

آری خواهی ولی میسر نشود

[sorna]

تا دل ز علایق جهان حر نشود

اندر صدف وجود ما در نشود


پر می نشود کاسهٔ سرها ز هوس

هر کاسه که سرنگون بود پر نشود

[sorna]

هرگز دلم از یاد تو غافل نشود

گر جان بشود مهر تو از دل نشود


افتاده ز روی تو در آیینهٔ دل

عکسی که به هیچ وجه زایل نشود

[sorna]

تا مدرسه و مناره ویران نشود

این کار قلندری به سامان نشود


تا ایمان کفر و کفر ایمان نشود

یک بنده حقیقة مسلمان نشود

[sorna]

دلبر دل خسته رایگان می‌خواهد

بفرستم گر دلش چنان می‌خواهد


وانگه به نظاره دیده بر ره بنهم

تا مژده که آورد که جان میخواهد

[sorna]

دل وصل تو ای مهر گسل می‌خواهد

ایام وصال متصل می‌خواهد


مقصود من از خدای باشد وصلت

امید چنان شود که دل می‌خواهد

[sorna]

یک نیم رخت الست منکم ببعید

یک نیم دگر ان عذابی لشدید


بر گرد رخت نبشته یحی و یمیت

من مات من العشق فقد مات شهید

[sorna]

آورد صبا گلی ز گلزار امید

یا روح قدس شهپری افگند سفید


یا کرد صبا شق ورقی از خورشید

یا نامهٔ یارست که آورد نوید

[sorna]

گوشم چو حدیث درد چشم تو شنید

فی‌الحال دلم خون شد و از دیده چکید


چشم تو نکو شود به من چون نگری

تا کور شود هر آنکه نتواند دید

[sorna]

هر چند که دیده روی خوب تو ندید

یک گل ز گلستان وصال تو نچید


اما دل سودا زده در مدت عمر

جز وصف جمال تو نه گفت و نه شنید

[sorna]

معشوقهٔ خانگی به کاری ناید

کودل برد و روی به کس ننماید


معشوقه خراباتی و مطرب باید

تا نیم شبان زنان و کوبان آید

[sorna]

یاد تو کنم دلم به فریاد آید

نام تو برم عمر شده یاد آید


هرگه که مرا حدیث تو یاد آید

با من در و دیوار به فریاد آید

[sorna]

در باغ روم کوی توام یاد آید

بر گل نگرم روی توام یاد آید


در سایهٔ سرو اگر دمی بنشینم

سرو قد دلجوی توام یاد آید

[sorna]

پیریم ولی چو عشق را ساز آید

هنگام نشاط و طرب و ناز آید


از زلف رسای تو کمندی فگنیم

بر گردن عمر رفته تا باز آید

[sorna]

در دوزخم ار زلف تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید


ور بی تو به صحرای بهشتم خوانند

صحرای بهشت بر دلم تنگ آید

[sorna]

ای خواجه ز فکر گور غم می‌باید

اندر دل و دیده سوز و نم می‌باید


صد وقت برای کار دنیا داری

یک وقت به فکر گور هم می‌باید

[sorna]

چشمی به سحاب همنشین می‌باید

خاطر به نشاط خشمگین می‌باید


سر بر سر دار و سینه بر سینهٔ تیغ

آسایش عاشقان چنین می‌باید

[sorna]

آسان گل باغ مدعا نتوان چید

بی سرزنش خار جفا نتوان چید


بشکفته گل مراد بر شاخ امید

تا سر ننهی به زیر پا نتوان چید

[sorna]

جانم به لب از لعل خموش تو رسید

از لعل خموش باده نوش تو رسید


گوش تو شنیده‌ام که دردی دارد

درد دل من مگر به گوش تو رسید

[sorna]

گلزار وفا ز خار من می‌روید

اخلاص ز رهگذار من می‌روید


در فکر تو دوش سر به زانو بودم

امروز گل از کنار من می‌روید

[sorna]

یا رب بدو نور دیدهٔ پیغمبر

یعنی بدو شمع دودمان حیدر


بر حال من از عین عنایت بنگر

دارم نظر آنکه نیفتم ز نظر

[sorna]

تا چند حدیث قامت و زلف نگار

تا کی باشی تو طالب بوس و کنار


گر زانکه نه‌ای دروغزن عاشق‌وار

در عشق چو او هزار چون او بگذار

[sorna]

چشمم که نداشت تاب نظارهٔ یار

شد اشک فشان به پیش آن سیم عذار


در سیل سرشک عکس رخسارش دید

نقش عجبی بر آب زد آخر کار

[sorna]

سر رشته دولت ای برادر به کف آر

وین عمر گرامی به خسارت مگذار


دایم همه جا با همه کس در همه کار

میدار نهفته چشم دل جانب یار

[sorna]

هر در که ز بحر اشکم افتد به کنار

در رشتهٔ جان خود کشم گوهروار


گیرم به کفش چو سبحه در فرقت یار

یعنی که نمی‌زنم نفس جز بشمار

[sorna]

یا رب بگشا گره ز کار من زار

رحمی که زعقل عاجزم در همه کار


جز در گه تو کی بودم در گاهی

محروم ازین درم مکن یا غفار

[sorna]

بستان رخ تو گلستان آرد بار

لعل تو حیوت جاودان آرد بار


بر خاک فشان قطره‌ای از لعل لبت

تا بوم و بر زمانه جان آرد بار

[sorna]

گفتم: چشمم، گفت: براهش میدار

گفتم: جگرم، گفت: پر آهش میدار


گفتم که: دلم، گفت: چه داری در دل

گفتم: غم تو، گفت: نگاهش میدار

[sorna]

یا رب در دل به غیر خود جا مگذار

در دیدهٔ من گرد تمنا مگذار


گفتم گفتم ز من نمی‌آید هیچ

رحمی رحمی مرا به من وامگذار

[sorna]

ناقوس نواز گر ز من دارد عار

سجاده نشین اگر ز من کرده کنار


من نیز به رغم هر دو انداخته‌ام

تسبیح در آتش، آتش اندر زنار

[sorna]

با یار موافق آشنایی خوشتر

وز همدم بی‌وفا جدایی خوشتر


چون سلطنت زمانه بگذاشتنیست

پیوند به ملک بینوایی خوشتر

[sorna]

یا رب به کرم بر من درویش نگر

در من منگر در کرم خویش نگر


هر چند نیم لایق بخشایش تو

بر حال من خستهٔ دلریش نگر

[sorna]

لذات جهان چشیده باشی همه عمر

با یار خود آرمیده باشی همه عمر


هم آخر عمر رحلتت باید کرد

خوابی باشد که دیده باشی همه عمر

[sorna]

امروز منم به زور بازو مغرور

یکتایی من بود به عالم مشهور


من همچو زمردم عدو چون افعی

در دیدهٔ من نظر کند گردد کور

[sorna]

ای پشت تو گرم کرده سنجاب و سمور

یکسان به مذاق تو چه شیرین و چه شور


از جانب عشق بانگ بر بانگ و تو کر

وز جانب حسن عرض در عرض و تو کور

[sorna]

خورشید چو بر فلک زند رایت نور

در پرتو آن خیره شود دیده ز دور


و آن دم که کند ز پردهٔ ابر ظهور

فالناظر یجتلیه من غیر قصور

[sorna]

گر دور فتادم از وصالت به ضرور

دارد دلم از یاد تو صد نوع حضور


خاصیت سایهٔ تو دارم که مدام

نزدیک توام اگر چه می‌افتم دور

[sorna]

هر لقمه که بر خوان عوانست مخور

گر نفس ترا راحت جانست مخور


گر نفس ترا عسل نماید بمثل

آن خون دل پیر زنانست مخور

[sorna]

در بارگه جلالت ای عذر پذیر

دریاب که من آمده‌ام زار و حقیر


از تو همه رحمتست و از من تقصیر

من هیچ نیم همه تویی دستم گیر

[sorna]

شمشیر بود ابروی آن بدر منیر

و آن دیده به خون خوردن چستست چو شیر


از یک سو شیر و از دگر سو شمشیر

مسکین دل من میان شیر و شمشیر

[sorna]

مجنون و پریشان توام دستم گیر

سرگشته و حیران توام دستم گیر


هر بی سر و پا چو دستگیری دارد

من بی سر و سامان توام دستم گیر

[sorna]

ای فضل تو دستگیر من، دستم گیر

سیر آمده‌ام ز خویشتن، دستم گیر


تا چند کنم توبه و تا کی شکنم

ای توبه ده و توبه شکن، دستم گیر

[sorna]

گفتم که: دلم، گفت: کبابی کم گیر

گفتم: چشمم، گفت: سرابی کم گیر


گفتم: جانم، گفت: که در عالم عشق

بسیار خرابست، خرابی کم گیر

[sorna]

آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر

چون طالب منزلی تو در راه بمیر


عشقست بسان زندگانی ور نه

زینسان که تویی خواه بزی خواه بمیر

[sorna]

تا روی ترا بدیدم ای شمع تراز

نی کار کنم نه روزه دارم نه نماز


چون با تو بوم مجاز من جمله نماز

چون بی تو بوم نماز من جمله مجاز

[sorna]

در هر سحری با تو همی گویم راز

بر درگه تو همی کنم عرض نیاز


بی منت بندگانت ای بنده نواز

کار من بیچارهٔ سرگشته بساز

[sorna]

من بودم دوش و آن بت بنده نواز

از من همه لابه بود و از وی همه ناز


شب رفت و حدیث ما به پایان نرسید

شب را چه گنه قصهٔ ما بود دراز

[sorna]

ای سر تو در سینه هر محرم راز

پیوسته در رحمت تو بر همه باز


هر کس که به درگاه تو آورد نیاز

محروم ز درگاه تو کی گردد باز

[sorna]

گر چشم تو در مقام ناز آید باز

بیمار تو بر سر نیاز آید باز


ور حسن تو یک جلوه کند بر عارف

از راه حقیقت به مجاز آید باز

[sorna]

دل جز ره عشق تو نپوید هرگز

جان جز سخن عشق نگوید هرگز


صحرای دلم عشق تو شورستان کرد

تا مهر کسی در آن نروید هرگز

[sorna]

دانی که مرا یار چه گفتست امروز

جز ما به کسی در منگر دیده بدوز


از چهره خویش آتشی افروزد

یعنی که بیا و در ره دوست بسوز

[sorna]

جهدی بکن ار پند پذیری دو سه روز

تا پیشتر از مرگ بمیری دو سه روز


دنیا زن پیریست چه باشد ار تو

با پیر زنی انس نگیری دو سه روز

[sorna]

دل خسته و جان فگار و مژگان خونریز

رفتم بر آن یار و مه مهرانگیز


من جای نکرده گرم گردون به ستیز

زد بانگ که هان چند نشینی برخیز

[sorna]

الله، به فریاد من بی کس رس

فضل و کرمت یار من بی کس بس


هر کس به کسی و حضرتی مینازد

جز حضرت تو ندارد این بی کس کس

[sorna]

ای جملهٔ بی کسان عالم را کس

یک جو کرمت تمام عالم را بس


من بی کسم و تو بی کسان را یاری

یا رب تو به فریاد من بی کس رس

[sorna]

نوروز شد و جهان برآورد نفس

حاصل زبهار عمر ما را غم و بس


از قافلهٔ بهار نامد آواز

تا لاله به باغ سر نگون ساخت جرس

[sorna]

دارم دلکی غمین بیامرز و مپرس

صد واقعه در کمین بیامرز و مپرس


شرمنده شوم اگر بپرسی عملم

یا اکرم‌اکرمین بیامرز و مپرس

[sorna]

در دل دردیست از تو پنهان که مپرس

تنگ آمده چندان دلم از جان که مپرس


با این همه حال و در چنین تنگدلی

جا کرده محبت تو چندانکه مپرس

[sorna]

ای شوق تو در مذاق چندانکه مپرس

جان را به تو اشتیاق چندان که مپرس


آن دست که داشتم به دامان وصال

بر سر زدم از فراق چندان که مپرس

[sorna]

شاها ز دعای مرد آگاه بترس

وز سوز دل و آه سحرگاه بترس


بر لشکر و بر سپاه خود غره مشو

از آمدن سیل به ناگاه بترس

[sorna]

اندر صف دوستان ما باش و مترس

خاک در آستان ما باش و مترس


گر جمله جهان قصد به جان تو کنند

فارغ دل شو، از آن ما باش و مترس

[sorna]

ای آینهٔ ذات تو ذات همه کس

مرآت صفات تو صفات همه کس


ضامن شدم از بهر نجات همه کس

بر من بنویس سیئات همه کس

[sorna]

ای واقف اسرار ضیمر همه کس

در حالت عجز دستگیر همه کس


یا رب تو مرا توبه ده و عذر پذیر

ای توبه ده و عذرپذیر همه کس

[sorna]

تا در نزنی به هرچه داری آتش

هرگز نشود حقیقت حال تو خوش


اندر یک دل دو دوستی ناید خوش

ما را خواهی خطی به عالم درکش

[sorna]

چون ذات تو منفی بود ای صاحب هش

از نسبت افعال به خود باش خمش


شیرین مثلی شنو مکن روی ترش

ثبت العرش اولا ثم انقش

[sorna]

چون تیشه مباش و جمله بر خود متراش

چون رنده ز کار خویش بی‌بهره مباش


تعلیم ز اره گیر در امر معاش

نیمی سوی خود می کش و نیمی می پاش

[sorna]

در میدان آ با سپر و ترکش باش

سر هیچ بخود مکش بما سرکش باش


گو خواه زمانه آب و خواه آتش باش

تو شاد بزی و در میانه خوش باش

[sorna]

گر قرب خدا میطلبی دلجو باش

وندر پس و پیش خلق نیکوگو باش


خواهی که چو صبح صادق‌القول شوی

خورشید صفت با همه کس یک رو باش

[sorna]

شاهی‌طلبی برو گدای همه باش

بیگانه زخویش و آشنای همه باش


خواهی که ترا چو تاج بر سر دارند

دست همه گیر و خاک پای همه باش

[sorna]

از قد بلند یار و زلف پستش

وز نرگس بی خمار بی می‌مستش


ترسا بکلیسیای گبرم بینی

ناقوس بدستی و بدستی دستش

[sorna]

دل جای تو شد و گر نه پر خون کنمش

در دیده تویی و گر نه نه جیحون کنمش


امید وصال تست جان را ورنه

از تن به هزار حیله بیرون کنمش

[sorna]

سودای توام در جنون می زد دوش

دریای دو دیده موج خون میزد دوش


در نیم شبی خیل خیال تو رسید

ورنه جانم خیمه برون میزد دوش

[sorna]

دارم گنهان ز قطره باران بیش

از شرم گنه فگنده‌ام سر در پیش


آواز آید که سهل باشد درویش

تو در خور خود کنی و ما در خور خویش

[sorna]

در خانه خود نشسته بودم دلریش

وز بار گنه فگنده بودم سر پیش


بانگی آمد که غم مخور ای درویش

تو در خور خود کنی و ما در خور خویش

[sorna]

شوخی که به دیده بود دایم جایش

رفت از نظرم سر و قد رعنایش


گشت از پی او قطره ز نان مردم چشم

چندان که زاشک آبله شد بر پایش

[sorna]

آتش بدو دست خویش بر خرمن خویش

چون خود زده‌ام چه نالم از دشمن خویش


کس دشمن من نیست منم دشمن خویش

ای وای من و دست من و دامن خویش

[sorna]

پیوسته مرا ز خالق جسم و عرض

حقا که همین بود و همینست غرض


کان جسم لطیف را به خلوتگه ناز

فارغ بینم همیشه ز آسیب مرض

[sorna]

ای بر سر حرف این و آن نازده خط

پندار دویی دلیل بعدست بخط


در جملهٔ کاینات بی سهو و غلط

یک عین فحسب دان و یک ذات فقط

[sorna]

گشتی به وقوف بر مواقف قانع

شد قصد مقاصدت ز مقصد مانع


هرگز نشود تا نکنی کشف حجب

انوار حقیقت از مطالع طالع

[sorna]

کی باشد و کی لباس هستی شده شق

تابان گشته جمال وجه مطلق


دل در سطوات نور او مستهلک

جان در غلبات شوق او مستغرق

[sorna]

دل کرد بسی نگاه در دفتر عشق
جز دوست ندید هیچ رو در خور عشق

چندانکه رخت حسن نهد بر سر حسن

شوریده دلم عشق نهد بر سر عشق

[sorna]

بر عود دلم نواخت یک زمزمه عشق

زان زمزمه‌ام ز پای تا سر همه عشق


حقا که به عهدها نیایم بیرون

از عهدهٔ حق گزاری یک دمه عشق

[sorna]

ما را شده‌است دین و آیین همه عشق

بستر همه محنتست و بالین همه عشق


سبحان الله رخی و چندین همه حسن

انالله دلی و چندین همه عشق

[sorna]

خلقان همه بر درگهت ای خالق پاک

هستند پی قطرهٔ آبی غمناک


سقای سحاب را بفرما از لطف

تا آب زند بر سر این مشتی خاک

[sorna]

دامان غنای عشق پاک آمد پاک

زآلودگی نیاز با مشتی خاک


چون جلوه گر و نظارگی جمله خود اوست

گر ما و تو در میان نباشیم چه باک

[sorna]

گر فضل کنی ندارم از عالم باک

ور عدل کنی شوم به یک باره هلاک


روزی صدبار گویم ای صانع پاک

مشتی خاکم چه آید از مشتی خاک

[sorna]

بر چهره ندارم زمسلمانی رنگ

بر من دارد شرف سگ اهل فرنگ


آن رو سیهم که باشد از بودن من

دوزخ را ننگ و اهل دوزخ را ننگ

[sorna]

تا شیر بدم شکار من بود پلنگ

پیروز شدم به هرچه کردم آهنگ


تا عشق ترا به بر درآوردم تنگ

از بیشه برون کرد مرا روبه لنگ

[sorna]

در عشق تو ای نگار پر کینه و جنگ

گشتیم سرا پای جهان با دل تنگ


شد دست زکار و ماند پا از رفتار

این بس که به سر زدیم و آن بس که به سنگ

[sorna]

دستی که زدی به ناز در زلف تو چنگ

چشمی که زدیدنت زدل بردی زنگ


آن چشم ببست بی توام دیده به خون

و آن دست بکوفت بی توام سینه به سنگ

[sorna]

پرسید کسی منزل آن مهر گسل

گفتم که: دل منست او را منزل


گفتا که: دلت کجاست؟ گفتم: بر او

پرسید که: او کجاست؟ گفتم: در دل

[sorna]

درماند کسی که بست در خوبان دل

وز مهر بتان نگشت پیوند گسل


در صورت گل معنی جان دید و بماند

پای دل او تا به قیامت در گل

[sorna]

شیدای ترا روح مقدس منزل

سودای ترا عقل مجرد محمل


سیاح جهان معرفت یعنی دل

در بحر غمت دست به سر پای به گل

[sorna]

ای عهد تو عهد دوستان سر پل

از مهر تو کین خیزد و از قهر تو ذل


پر مشغله و میان تهی همچو دهل

ای یک شبه همچو شمع و یک روزه چو گل

[sorna]

در باغ کجا روم که نالد بلبل

بی تو چه کنم جلوهٔ سرو و سنبل


یا قد تو هست آنچه میدارد سرو

یا روی تو هست آنچه میدارد گل

[sorna]

هر نعت که از قبیل خیرست و کمال

باشد ز نعوت ذات پاک متعال


هر وصف که در حساب شرست و وبال

دارد به قصور قابلیات مل

[sorna]

می‌رست زدشت خاوران لالهٔ آل

چون دانهٔ اشک عاشقان در مه و سال


بنمود چو روی دوست از پرده جمال

چون صورت حال من شدش صورت حال

[sorna]

یا رب به علی بن ابی طالب و آل

آن شیر خدا و بر جهان جل جلال


کاندر سه مکان رسی به فریاد همه

اندر دم نزع و قبر هنگام سؤال

[sorna]

گر با غم عشق سازگار آید دل

بر مرکب آرزو سوار آید دل


گر دل نبود کجا وطن سازد عشق

ور عشق نباشد به چه کار آید دل

[sorna]

هر جا که وجود کرده سیرست ای دل

می‌دان به یقین که محض خیرست ای دل


هر شر ز عدم بود، عدم غیر وجود

پس شر همه مقتضای غیرست ای دل

[sorna]

چندت گفتم که دیده بردوز ای دل

در راه بلا فتنه میندوز ای دل


اکنون که شدی عاشق و بدروز ای دل

تن درده و جان کن و جگر سوز ای دل

[sorna]

در عشق چه به ز بردباری ای دل

گویم به تو یک سخن زیاری ای دل


هر چند رسد ز یار خواری ای دل

زنهار به روی او نیاری ای دل

[sorna]

با اهل زمانه آشنایی مشکل

با چرخ کهن ستیزه رایی مشکل


از جان و جهان قطع نمودن آسان

در هم زدن دل به جدایی مشکل

[sorna]

بر لوح عدم لوایح نور قدم

لایح گردید و نه درین سر محرم


حق را مشمر جدا ز عالم زیراک

عالم در حق حقست و حق در عالم

[sorna]

من دانگی و نیم داشتم حبهٔ کم

دو کوزه نبید خریده‌ام پارهٔ کم


بر بربط ما نه زیر ماندست و نه بم

تا کی گویی قلندری و غم و غم

[sorna]

هم در ره معرفت بسی تاخته‌ام

هم در صف عالمان سر انداخته‌ام


چون پرده ز پیش خویش برداشته‌ام

بشناخته‌ام که هیچ نشناخته‌ام

[sorna]

حک کردنی است آنچه بنگاشته‌ام

افگندنی است آنچه برداشته‌ام


باطل بودست آنچه پنداشته‌ام

حاصل که به هرزه عمر بگذاشته‌ام

[sorna]

بستم دم مار و دم عقرب بستم

نیش و دمشان بیکدگر پیوستم


شجن قرنین قرنین خواندم

بر نوح نبی سلام دادم رستم

[sorna]

گر من گنه جمله جهان کردستم

عفو تو امیدست که گیرد دستم


گفتی که به روز عجز دستت گیرم

عاجزتر ازین مخواه کاکنون هستم

[sorna]

تب را شبخون زدم در آتش کشتم

یک چند به تعویذ کتابش کشتم


بازش یک بار در عرق کردم غرق

چون لشکر فرعون در آبش کشتم

[sorna]

دیریست که تیر فقر را آماجم

بر طارم افلاک فلاکت تاجم


یک شمه ز مفلسی خود برگویم

چندانکه خدا غنیست من محتاجم

[sorna]

رنجورم و در دل از تو دارم صد غم

بی لعل لبت حریف دردم همه دم


زین عمر ملولم من مسکین غریب

خواهد شود آرامگهم کوی عدم

[sorna]

هر چند به صورت از تو دور افتادم

زنهار مبر ظن که شدی از یادم


در کوی وفای تو اگر خاک شوم

زانجا نتواند که رباید بادم

[sorna]

دی بر سر گور ذله غارت گردم

مر پاکان را جنب زیارت کردم


شکرانهٔ آنکه روزه خوردم رمضان

در عید نماز بی طهارت کردم

[sorna]

یا رب من اگر گناه بی حد کردم

دانم به یقین که بر تن خود کردم


از هرچه مخالف رضای تو بود

برگشتم و توبه کردم و بد کردم

[sorna]

تا چند به گرد سر ایمان گردم

وقتست کز افعال پشیمان گردم


خاکم ز کلیسیا و آبم ز شراب

کافرتر از آنم که مسلمان گردم

[sorna]

عودم چو نبود چوب بید آوردم

روی سیه و موی سپید آوردم


چون خود گفتی که ناامیدی کفرست

فرمان تو بردم و امید آوردم

[sorna]

اندوه تو از دل حزین می‌دزدم

نامت ز زبان آن و این می‌دزدم


می‌نالم و قفل بر دهان می‌فگنم

می‌گردیم و خون در آستین می‌دزدم

[sorna]

گر خاک تویی خاک ترا خاک شدم

چون خاک ترا خاک شدم پاک شدم


غم سوی تو هرگز گذری می‌نکند

آخر چه غمت از آنکه غمناک شدم

[sorna]

آنان که به نام نیک می‌خوانندم

احوال درون بد نمی‌دانندم


گز زانکه درون برون بگردانندم

مستوجب آنم که بسوزانندم

[sorna]

چونان شده‌ام که دید نتوانندم

تا پیش توای نگار بنشانندم


خورشید تویی به ذره من مانندم

چون ذره به خورشید همی‌دانندم

[sorna]

گر خلق چنانکه من منم دانندم

همچون سگ ز در بدر رانندم


ور زانکه درون برون بگردانندم

مستوجب آنم که بسوزانندم

[sorna]

آن دم که حدیث عاشقی بشنودم

جان و دل و دیده را به غم فرسودم


می‌پنداشتم عاشق و معشوق دواند

چون هر دو یکیست من خود احول بودم

[sorna]

عمری به هوس باد هوی پیمودم

در هر کاری خون جگر پالودم


در هر چه زدم دست زغم فرسودم

دست از همه باز داشتم آسودم

[sorna]

من از تو جدا نبوده‌ام تا بودم

اینست دلیل طالع مسعودم


در ذات تو ناپدیدم ار معدومم

وز نور تو ظاهرم اگر موجودم

[sorna]

رگز نبود شکست کس مقصودم
آزرده نشد دلی ز من تا بودم

صد شکر که چشم عیب بینم کورست

شادم که حسود نیستم محسودم

[sorna]

در وصل تو پیوسته به گلشن بودم

در هجر تو با ناله و شیون بودم


گفتم به دعا که چشم بد دور ز تو

ای دوست مگر چشم بدت من بودم

[sorna]

در کوی تو من سوخته دامن بودم

وز آتش غم سوخته خرمن بودم


آری جانا دوش به بامت بودم

گفتی دزدست دزد نبد من بودم

[sorna]

یک چند دویدم و قدم فرسودم

آخر بی تو پدید نامد سودم


تا دست به بیعت وفایت سودم

در خانه نشستم و فرو آسودم

[sorna]

ز آمیزش جان و تن تویی مقصودم

وز مردن و زیستن تویی مقصودم


تو دیر بزی که من برفتم ز میان

گر من گویم، ز من تویی مقصودم

[sorna]

در خواب جمال یار خود میدیدم

وز باغ وصال او گلی می‌چیدم


مرغ سحری زخواب بیدارم کرد

ای کاش که بیدار نمی‌گردیدم

[sorna]

روزی ز پی گلاب می‌گردیدم

پژمرده عذار گل در آتش دیدم


گفتم که چه کرده‌ای که میسوزندت

گفتا که درین باغ دمی خندیدم

[sorna]

دیشب که بکوی یار می‌گردیدم

دانی که پی چه کار می‌گردیدم


قربان خلاف وعده‌اش می‌گشتم

گرد سر انتظار می‌گردیدم

[sorna]

گر در سفرم تویی رفیق سفرم

ور در حضرم تویی انیس حضرم


القصه بهر کجا که باشد گذرم

جز تو نبود هیچ کسی در نظرم

[sorna]

از هجر تو ای نگار اندر نارم

می‌سوزم ازین درد و دم اندر نارم


تا دست به گردن تو اندر نارم

آغشته به خون چو دانه اندر نارم

[sorna]

گر دست تضرع به دعا بردارم

بیخ و بن کوهها ز جا بردارم


لیکن ز تفضلات معبود احد

فاصبر صبرا جمیل را بردارم

[sorna]

یا رب چو به وحدتت یقین می‌دارم

ایمان به تو عالم آفرین می‌دارم


دارم لب خشک و دیدهٔ تر بپذیر

کز خشک و تر جهان همین می‌دارم

[sorna]

از خاک درت رخت اقامت نبرم

وز دست غمت جان به سلامت نبرم


بردار نقاب از رخ و بنمای جمال

تا حسرت آن رخ به قیامت نبرم

[sorna]

آزرده ترم گر چه کم آزار ترم

بی یار ترم گر چه وفادار ترم


با هر که وفا و صبر من کردم بیش

سبحان الله به چشم او خوارترم

[sorna]

ساقی اگرم می ندهی می‌میرم

ور ساغر می ز کف نهی می‌میرم


پیمانهٔ هر که پر شود می‌میرد

پیمانهٔ من چو شد تهی می‌میرم

[sorna]

نه از سر کار با خلل می‌ترسم

نه نیز ز تقصیر عمل می‌ترسم


ترسم ز گناه نیست آمرزش هست

از سابقهٔ روز ازل می‌ترسم

[sorna]

تا ظن نبری کز آن جهان می‌ترسم

وز مردن و از کندن جان می‌ترسم


چون مرگ حقست من چرا ترسم ازو

من خویش پرستم و از آن می‌ترسم

[sorna]

مشهود و خفی چو گنج دقیانوسم

پیدا و نهان چو شمع در فانوسم


القصه درین چمن چو بید مجنون

می‌بالم و در ترقی معکوسم

[sorna]

عیبم مکن ای خواجه اگر می نوشم

در عاشقی و باده پرستی کوشم


تا هشیارم نشسته با اغیارم

چون بی‌هوشم به یار هم آغوشم

[sorna]

یک روز بیوفتی تو در میدانم

آن روز هنوز در خم چوگانم


گفتی سخنی و کوفتی برجانم

آن کشت مرا و من غلام آنم

[sorna]

از جملهٔ دردهای بی درمانم

وز جملهٔ سوز داغ بی پایانم


سوزنده‌تر آنست که چون مردم چشم

در چشم منی و دیدنت نتوانم

[sorna]

زان دم که قرین محنت وافغانم

هر لحظه ز هجران به لب آید جانم


محروم ز خاک آستانت زانم

کز سیل سرشک خود گذر نتوانم

[sorna]

بی‌مهری آن بهانه‌جو می‌دانم

بی درد و ستم عادت او می‌دانم


جز جور و جفا عادت آن بدخو نی

من شیوهٔ یار خود نکو می‌دانم

[sorna]

رویت بینم چو چشم را باز کنم

تن دل شودم چو با تویی راز کنم


جز نام تو پاسخ ندهد هیچ کسی

هر جا که به نام خلق آواز کنم

[sorna]

بی روی تو رای استقامت نکنم

کس را به هوای تو ملامت نکنم


در جستن وصل تو اقامت نکنم

از عشق تو توبه تا قیامت نکنم

[sorna]

از بیم رقیب طوف کویت نکنم

وز طعنهٔ خلق گفتگویت نکنم


لب بستم و از پای نشستم اما

این نتوانم که آرزویت نکنم

[sorna]

با چشم تو یاد نرگس‌تر نکنم

بی‌لعل تو آرزوی کوثر نکنم


گر خضر به من بی تو دهد آب حیات

کافر باشم که بی تو لب تر نکنم

[sorna]

یادت کنم ار شاد و اگر غمگینم

نامت برم ار خیزم اگر بنشینم


با یاد تو خو کرده‌ام ای دوست چنانک

در هرچه نظر کنم ترا می‌بین

[sorna]

آن بخت ندارم که به کامت بینم

یا در گذری هم به سلامت بینم


وصل تو بهیچگونه دستم ناید

نامت بنویسم و به نامت بینم

[sorna]

تا بردی ازین دیار تشریف قدوم

بر دل رقم شوق تو دارم مرقوم


این قصه مرا کشت که هنگام وداع

از دولت دیدار تو گشتم محروم

[sorna]

غمناکم و از کوی تو با غم نروم

جز شاد و امیدوار و خرم نروم


از درگه همچو تو کریمی هرگز

نومید کسی نرفت و من هم نروم

[sorna]

هر چند گهی زعشق بیگانه شوم

با عافیت کنشت و همخانه شوم


ناگاه پری‌رخی بمن بر گذرد

برگردم زان حدیث و دیوانه شوم

[sorna]

یا رب تو چنان کن که پریشان نشوم

محتاج برادران و خویشان نشوم


بی منت خلق خود مرا روزی ده

تا از در تو بر در ایشان نشوم

[sorna]

هیهات که باز بوی می می‌شنوم

آوازهٔ های و هوی و هی می‌شنوم


از گوش دلم سر الهی هر دم

حق میگوید ولی ز نی می‌شنوم

[sorna]

دانی که چها چها چها میخواهم

وصل تو من بی سر و پا می‌خواهم


فریاد و فغان و ناله‌ام دانی چیست

یعنی که ترا ترا ترا می‌خواهم

[sorna]

ای دوست طواف خانه‌ات می‌خواهم

بوسیدن آستانه‌ات می‌خواهم


بی‌منت خلق توشه این ره را

می‌خواهم و از خزانه‌ات می‌خواهم

[sorna]

نی باغ به بستان نه چمن می‌خواهم

نی سرو و نه گل نه یاسمن می‌خواهم


خواهم زخدای خویش کنجی که در آن

من باشم و آن کسی که من می‌خواهم

[sorna]

در کوی تو سر در سر خنجر بنهم

چون مهرهٔ جان عشق تو در بر بنهم


نامردم اگر عشق تو از دل بکنم

سودای تو کافرم گر از سر بنهم

[sorna]

دارم ز خدا خواهش جنات نعیم

زاهد به ثواب و من به امید عظیم


من دست تهی میروم او تحفه به دست

تا زین دو کدام خوش کند طبع کریم

[sorna]

دی تازه گلی ز گلشن آورد نسیم

کز نکهت آن مشام جان یافت شمیم


نی نی غلطم که صفحه‌ای بود از سیم

مشکین رقمش معطر از خلق کریم

[sorna]

ما بین دو عین یار از نون تا میم

بینی الفی کشیده بر صفحهٔ سیم


نی نی غلطم که از کمال اعجاز

انگشت نبیست کرده مه را بدو نیم

[sorna]

با یاد تو با دیدهٔ تر می‌آیم

وز بادهٔ شوق بی‌خبر می‌آیم


ایام فراق چون به سرآمده‌است

من نیز به سوی تو به سر می‌آیم

[sorna]

هر چند زکار خود خبردار نه‌ایم

بیهوده تماشاگر گلزار نه‌ایم


بر حاشیهٔ کتاب چون نقطهٔ شک

بی کارنه‌ایم اگر چه در کار نه‌ایم