نوروز در نگاه شاعران ایرانی

[shirin71]

درفرهنگ و سنن هر قوم و ملتی آیینی وجود دارد كه ریشه تاریخی و فرهنگی دارد

و جلوه ای از باورهای آن قوم و ملت را به تصویر می كشد؛

یكی از آیین ها كه در ادب فارسی و در شعر شاعران به آن پرداخته شده، نوروز است.

در این گزارش سعی شده است، مفهوم نوروز، دلیل پرداخت شاعران و كم رنگ شدن

این آیین در شعر معاصر از نگاه استادان زبان و ادب فارسی مورد بررسی قرار گیرد.

یك مدرس مركز تربیت معلم امام محمدباقر(ع) با بیان این كه پیدایش نوروز در متون تاریخی و ادبی

ذكر شده است می گوید: به عنوان مثال فردوسی در شاهنامه برپایی عید نوروز را

به زمان پادشاهی جمشید نسبت می دهد هم چنان كه در اشعارش پیداست:


جهان انجمن شد بر تخت اوی

از آن بر شده فرح بخت اوی

سر سال نو هرمز فرودین

به آسوده از رنج تن، دل زكین

به جمشید بر گوهر افشاندند

مر آن روز را روز نو خواندند


خلیل حاتمی می افزاید:

این وجه تسمیه نوروز در شاهنامه است.

ابوریحان نیز نوروز را به جمشید نسبت داده و بیان كرده است كه جمشید جشن نوروز را

به شكرانه این كه خداوند گرما و سرما، بیماری و مرگ را از مردان گرفت، برگزار كرد.

برخی نیز معتقدند كه خداوند آفرینش را با نوروز آغاز كرده است.

وی می افزاید: با این تعریف در تاریخ اسطوره ای و باورهای ملی، لحظه آفرینش نخستین روز خلقت،

روز اورمزد، روز اهورایی و روز نوروز است.

وی می گوید: به همین دلیل است كه نخستین روز فروردین را هورمزد نام داده اند

و از نظر شاعران این روز افسانه ای زیباست.

وی تصریح می كند: شعرا معتقدند روزی كه خدا آفرینش جهان را آغاز كرده آن روز،

روز عید نوروز است.

این كارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی می گوید:

شعرایی چون حافظ، سعدی، فرخی، مولانا، منوچهری دامغانی و ... به آغاز بهار و روز نوروز

در اشعار خود اشاره كرده اند.

حاتمی اظهار می دارد: فرخی سیستانی در قسمتی از ترجیع بند خود درباره بهار

به نوروز می اندیشد و به درك زیبایی های طبیعت می پردازد و مردم را به زیبایی شناسی طبیعت

دعوت می كند نمونه ای از شعر او را می خوانیم:


بهار امسال پنداری همی خوشتر ز باد آید

از این خوشتر شود فردا كه خسرو از شكار آید

بدین شایستگی جشنی، بدین بایستگی روزی

ملك را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی

وی می افزاید: شاعران با تمام فصل ها درآمیختند اما به دلیل زیبایی، نوشدن

و یادآوری روز رستاخیز و معاد، به بهار و نوروز بیشتر پرداخته اند.

وی بیان می كند: پرداختن به نوروز و بهار علاوه بر درك زیبایی كه جلوه ای از جمال الهی است،

برای عارفان بسیار حیرت انگیز و فصل شادی و انبساط خاطر است.

وی با اشاره به این كه شاعران بسیاری هم چون حکیم عمر خیام، قاآنی، ملك الشعرای بهار

و میرزاده عشقی به نوروز پرداخته اند اظهار می دارد: عمر خیام و میرزاده عشقی

در نوروزنامه های خود به وصف نوروز پرداخته اند و قاآنی نیز علاوه بر نوروز به هفت سین نیز

در اشعار خود اشاره كرده است.


سین ساغر بس بود ما را در این نوروز روز

گو نباشد هفت سین رندان درد آشام را


وی می گوید: بنابراین عید نوروز در نظر ایرانیان لحظه زایش و رویش است.


حاتمی تصریح می كند: افراد حتی اگر ماتم زده باشند این آیین را بر سر آرامگاه عزیزانشان

با سبزه، شیرینی و روشنی شمع برپا می كنند.

وی اضافه می كند: این امر خود نشان از عمیق بودن باورهای ملی ایرانیان است كه

می خواهند دوام راستین فرهنگ خود را با پاس داشت جشن نوروز بر صحیفه عالم ثبت كنند.

وی درباره پرداخت كم شاعران معاصر به آیین عید و نوروز اظهار می دارد: در شعر معاصر

نمادهایی كه در ذهن شاعر بیشتر جولان می دهد، نمادهایی از قبیل جهان شناسی،

فلسفه وجود، روان كاوی، شناخت شناسی، مسائل سیاسی و اجتماعی است و گاهی هم

به آیین های ملی و مذهبی اشاره دارد.

وی اضافه می كند: در شعر معاصر از نوروز به عنوان روز دگردیسی، روز پوست انداختن،

عوض شدن انسان ها یاد شده است.

وی تصریح می كند: بنابراین باید گفت نوع نگاه شاعران امروز با گذشتگان فرق كرده است.

در اشعار معاصر نیز به بهار اشاره شده است چنان كه شاملو، فروغ، نیما و اخوان ثالث

به آن پرداخته اند و ما آن ها را بیگانه با بهار نمی بینیم.

یك كارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی نیز با بیان این كه نوروز با مفاهیمی

چون زندگی جدید، روز نو، آرمان، جشن ملی و رویكرد نوین در زندگی فردی و اجتماعی انسان

تعبیر می شود، می گوید: نوروز كه با طبیعت و دیگر پدیده های آفرینش در چرخه زندگی

و حیات همراه است نقطه تعادل وجود و آفرینش است.

حسن اسعدی دلیل پرداخت شاعران به نوروز را در اشعارشان ایجاد تغییر، نگرش های نو،

زیبایی و بزرگ داشت فرهنگ ملی و ایرانی بیان می كند و می افزاید: شاعران نوروز را

در مفاهیم آرمانی خود برای تشویق و ترغیب انسان ها به نگرش و تفكرات نو،

دوری از كهنگی و ركود و ایجاد حركت و پویایی و تلاش به كارگرفته اند.

وی با بیان این كه بیشترین طبیعت گرایی و پرداختن به بهار و نوروز را می توان در اشعار

شاعران عهد سامانی و اوایل دوره سبك خراساني هم چون رودكی، فرخی سیستانی،

عنصری، منوچهری دامغانی و ... دید، اظهار می دارد: اخوان ثالث، سهراب سپهری و ...

از جمله شاعران معاصر هستند كه به نوروز در قالب مفاهیم نو شدن، آفرینش جدید،

تعادل در خلقت، زیبایی و حركت جدید پرداختند.

استاد دانشگاه آزاد اسلامی شیروان نیز با بیان این كه نوروز در واقع به جشن آغاز سال

اطلاق می شود، می گوید: در زبان عربی به شكل پهلوی نوگ روز و در فارسی نوروز

كه معرب آن فیروز است، به كار رفته است.

حسین اصغری می افزاید: درباره وجه تسمیه نوروز نیز در كتاب التفهیم ابوریحان بیرونی

چنین آمده است كه نوروز، نخستین روز از ماه فروردین است از آن روز تا 5 روز پس از آن

جشن برپا می كردند و پادشاهان به حقوق اطرافیان، مردم و بزرگان رسیدگی می كردند.

وی تصریح می كند: در ایران قدیم نیز اول فروردین را وقت نزول فروهرها (فرشتگان)

از آسمان می دانستند و جشن فروردگان برپا می كردند.

وی اظهار می دارد: نوروز را می توان در اشعار شاعرانی چون منوچهری، مسعود سعد،

نظامی انوری و ... یافت.

استاد زبان و ادبیات فارسی و دانشگاه آزاد اسلامی بجنورد نیز با بیان این كه جشن و شادی

در سده های پیشین در میان ایرانیان نمودهای برجسته ای داشته است، به گونه ای كه

پیدایش جشن نوروز را به جمشید پادشاه اساطیری ایران نسبت داده اند، می گوید:

از آن جایی كه جشن نوروز، جشن رستاخیز طبیعت، تجدید زندگی و مایه نشاط و پویایی

و شادابی است شاعران برجسته ایران به عید، بهار و طبیعت توجه ویژه ای داشته اند.

جلیل مسعودی فرد می افزاید: از آغاز شعر فارسی شاعرانی هم چون رودكی، منوچهری و ...

به طبیعت نگاهی هنری افكنده اند و تصاویر زیبایی از فصل بهار در شعر آن ها

انعكاس یافته است.

وی تصریح می كند: حتی شاعر عارفی هم چون مولانا كه بیشتر در عوالم روحانی خود

مستغرق بود در غزلی خود را به عید نو شبیه می كند كه آمده است تا قفل زندان را بشكند

و همه جهان و جهانیان را از غم آزاد سازد.


باز آمدم چو عید نو تا قفل زندان بشكنم

وین چرخ مردم خوار را چنگال و دندان بشكنم


منبع:khorasannews.com