Sara12
06-28-2010, 06:34 PM
دیگر دارد دیوانه ام میکند -
عذاب*آورترین عادت شوهر شما چیست؟ آیا روش هرت کشیدن سوپ اوست یا وقتی که تلق و تلوقِِ انگشتان دستش را به راه می اندازد؟ آیا آنچنان که یکی از خانمها شکایت داشت، مسئله طرزنفس کشیدن اوست؟ - مری آن کوک
هر چه زمان بیشتری از زندگی زناشویی شما می گذرد، به همان اندازه هم فهرست موارد اعصاب خُرد کردنِِ دُردانه شما هم بلندتر می شود. مسئله این نیست که همسر شما در عرض سالهای گذشته عادات بد بیشتری را به شخصیت خود افزوده، بلکه منظور ما خیلی ساده و روشن این است که کسی که می*شد در روزهای نخست زندگی زناشویی به راحتی با او سَر کرد، بتدریج تبدیل به یک موجود اعصاب خُردکن مبدل شده است. اکنون آنها کار را به جایی رسانده*اند که شما را وادار می کنند بگویید: "آآآی!" دیگر تاریخ مصرف داروی مُسکنِ ماه عسل هم تمام شده است.
:yes:اما چگونه می توانید با عادات اعصاب خرد کردن کنار بیایید؟ در محبت پیروی راستی کنید . با صدایی آرام و با لحنی که طنزآلود هم می باشد، به همسرتان نکاتی را که برای شما عذاب آورند تذکردهید. این امکان وجود دارد که او برای تغییر رفتارش تلاش نماید. ترک عادات قدیمی بسیار مشکل است، با این حساب نباید توقع معجزه داشته باشید.
{هنگامی که به آن عمل اشاره کرده اید، دیگر می توانید احساس خود را درباره آن، وقتی که دوباره تکرار شد، بگویید. خیلی بهتر است بگویید: "داری دوباره عصبانی ام می کنی!":asa: تا واقعاً دست خوش عصبانیت شوید.}
همزمان به یاد داشته باشید که خودِ شما هم ممکن است عادتهای اعصاب خُردکن داشته باشید. شاید اگر شما از همسرتان بخواهید اخلاقهای عجیب و غریبتان را برایتان مشخص کند تا بعداً روی آنها کار کنید، دیگروقت برای متمرکز شدن بر روی خُلق و خوی او نخواهید داشت .
در صورتی که این اقدامات کارگر نیاُفتاد، گفتن "اگر مسیح بود چه می کرد؟" را بررسی کنید. دستبند. یک دستبند به خودی خود چیز فوق العاده ای برای مجموعه زیورآلات شما نیست، اما نوشته ای را که بَر رویش حَک می کنید در یادآوری، بسیار ارزشمند می تواند باشد - بخصوص در لحظات پُر تَنِش. من خود به چاپ کردن "اگر مسیح بود چه می کرد؟" بر روی بَرچسبی که می شود به آینه دستشویی نصب کرد، فکر کرده ام. بنابراین هرگاه که لوله خمیردندان را پیدا کنم که بدون در، در حوضچه ای مملو از ژِلِ چسبناک، خنک و نعنایی آرمیده است، دیگر کنترلم را از دست نخواهم داد.
دعا برای همسرتان را فراموش نکنید. طلب صبر و شکیبایی کنید. شِکوِه*ها وشکایاتتان را نزد خداوند ببرید و آنها را همان جا بگذارید که بمانند.
شاید تهیه فهرستی از کارهایی که شما را به ستوه می آورند به شما کمک نماید. وقتی که خوب به آنها نگاه کنید، می بینید که اکثر آن موارد تا چه اندازه بی*اهمیتند. درست است که کک و مورچه هم کوچک هستند، اما علی رغم جُثه کوچکشان بسیار عذاب*آورند. با این وجود ما نیاز داریم تا نگرش خود را در ارتباط با این چیزهای کوچک عوض کنیم؛ به قول عنوان کتاب ریچارد کارلسون که می گوید: "بر سَرِ مسائل کوچک بی خودی عرق نریز… چون همه مسائل کوچک هستند." بیایید از عرق ریختن دست بکشیم و به جای آن تا ده بِشمُریم.
هنگامی که آرام شدیم، می توانیم علی رغم عادات خشم آور همسرانمان، شروع به ایجاد احساس مهربانی نسبت به آنان نماییم. (به نظر این عمل شبیه آن کاریست که اگر مسیح به جای ما بود انجام می داد). همانطور که کلودیا آرپ نویسنده معروف اشاره می*کند: "بسیار مفید است به یاد داشته باشیم که ما می*بایست با همسرانمان یک تن شویم . آنچنان که کلودیا می*نویسد: "یک تن شدن یعنی اینکه به هر شکلی که شده به یکدگر بچسبیم و این اجازه را به هم بدهیم که چیزی کمتر از کمال خوبی باشیم. (احتمالاً این امر شامل مشارکت در روش سوپ خوردن با استانداردهایی کمتر از حد کمال هم می*شود). او به ما پیشنهاد می کند تا نسبت به حقایق روشن شویم. مواقعی در زندگی زناشویی پیش می آیند که ما ناگزیریم یا بخندیم یا گریه کنیم. دِیو و من تصمیم گرفته ایم که اگر بشود، خنده را به جای اشک انتخاب نماییم."
من هم خنده را برگزیده ام، امیدوارم شما نیز همین کار را کرده باشید.
به آن دگمه دست نزن
یبایید به دو مورد دیگر که معمولاً باعث مغلوب شدن جنگ میان زنها و شوهرها می شوند، نگاهی داشته باشیم – برنامه های تلویزیون و درجه مناسب برای اتاق!
بسیاری از زن وشوهرها سلیقه متفاوتی برای نگاه کردن برنامه های تلویزیونی دارند. بهترین راه حل مناسب، خرید یک دستگاه تلویزیون دیگر است.
البته من این راه حل را برای نوعروسها و دامادها پیشنهاد نمی کنم، ولی همسرانی که دیگر سالهایی چند را با هم سپری کرده اند - بخصوص برای آنهایی که بیست و چهار ساعت در کنار یکدیگرند - این فرصت پیش می آید که زمانی را جدا از هم بگذرانند. سلیقه های تلویزیونی معمولاً از آن حوزه هایی است که مصالحه در آن�فایده ای ندارد. این به دور از واقع بینی است که یک طرفدار شبکه ورزشی تبدیل به یک تماشاگر پَر وپا قُرصِ برنامه های آشپزی شود یا بر عکس.
اگر خرید تلویزیون دوم مقدور نیست، سعی کنید تا همزمان با دیدن یک برنامه، آن دیگری را ضبط کنید. متاسفانه من و همسرم بر سر اینکه کدام یک از ما برنامه� مورد علاقه اش را به صورت زنده تماشا کند و دیگری برنامه ضبط شده را بعداً ببیند، به توافق نمی رسیم. به همین خاطر ما تلویزیونهای "مال او" و "مال خودم" را داریم - یکی طبقه بالا و دیگری طبقه پایین. (من طبقه بالایی را انتخاب کرده ام، زیرا هوا آن بالا گرمتر است)
بحث درجه حرارت پیش آمد، ترموستات هم یکی دیگر از مشکلات زنها و شوهرهاست. شاید شما و همسرتان واقعاً برازنده یکدیگر باشید، اما این احتمال وجود دارد که سوخت و ساز بدن شما هیچ تناسبی با یکدیگر نداشته باشد. به نظر زمانی که کنترل دمای خانه محور اصلی بحثهای خانواده شود، می تواند به بهانه ای تبدیل گردد برای برنامه های تلویزیونی. به طورمعمول هنگامی که یکی از زوجها دارد از سرما به خود میلرزد، دیگری در حال عرق ریختن است و فریاد می زند: "باز کی به این ترموستات دست زده؟!" و این فریاد در لا به لای دیوارهای هال پژواک می کند…
در خانهء ما بالا بردن عقربه ترموستات به اندازه یک درجه در یک روز به مفهوم یک جُرم کیفری محسوب می شود. حتی اگر دیده شوم که اطراف ترموستات پَرسه می*زنم بازهم شک برانگیز است. خلاصه، اگر یک دوربین مَدار بسته برای آن نصب کنند، دیگر نمی دانم که چه کار باید کرد.
به نظر منطقی می آید که دما را روی درجه پایین تنظیم کنیم تا آن افراد خونسرد یک پلوور به تن کنند و زیر خَروارها پتو فرو بروند. راه حلی که کمتر منطقی به نظر می*رسد این است که عقربه را تا روی 80 درجه بچرخانید تا موجودات خون گرم خانواده از گرما پس بیافتند. اما هنگامی که اخیراً نظراتم را در جلسه*ای به سمع دیگران رساندم، مورد بمباران "هیس" قرار گرفتم. من غفلتاً با یک عده موجودات "خونسرد" {برخورده بودم که فریاد می*زدند: "در بیار، در بیار، به جای پتو وَردار".}
به دلیل این واکنش، دیگر از پیشنهاد دادن صرفنظر کردم و در عوض خواهان نظرات آنان شدم. یکی از خانمهایی که داوطلب پاسخگویی شده بود، درمان غیر عادیی که شوهرش به او پیشنهاد کرده بود را چنین عنوان کرد: "تو بهتره ماهی یک بار بِری بیمارستان خونت را عوض کنی!" ای مردم کوته خون!
مسئله ترموستات تا مدتهای مَدیدی لَج همه را در می آورد. این امر از آن مواردی است که مهارتهای مصالحه شما را در بوته آزمایش قرار می دهد.
انتخاب با شماست
زمانی که موقع آن می رسد، به مواردی که همسرانمان موجبات دیوانگی ما را فراهم می نمانید بپردازیم، بسیار ضروریست که اهمیت مسائل را به درستی مورد قضاوت قرار دهیم. شاید اَندی رونی، مُفسرِ سرشناس، به هنگام ارائه مطالب ذیل تحت عنوان "چیزهایی که آموخته ام"، این نکته را در نظر داشته است.
من آموخته ام که... مهربان بودن مهمتر از مُحِقق بودن است.
من آموخته ام که... هرگاه شما در کنار تلخی پهلو می*گیرید، خوشبختی در جای دیگری لنگر می*اندازد.
من آموخته ام که... انسان می بایست کلامش را نرم و لطافت آمیز نگاه دارد، زیرا که شاید فردا روز مجبور شوید آن را به کار گیرید.
من آموخته ام که... نمی توانم احساسات خود را انتخاب نمایم، اما انتخابِ کاری� که می*کنم با من است.
زمانی که شوهران ما به خُردکردن اعصاب ما مشغول می شوند، کاری از دست ما ساخته نیست. اما می توانیم برای خشم خود کاری انجام دهیم. می توانیم تا ده بِشماریم، یا دعا برای صبر بیشترمان بکنیم ویا به کُلِ مسئله بخندیم.
فکر کنم من هر سه روش را به کار می گیرم.
ترجمه کیومرث
عذاب*آورترین عادت شوهر شما چیست؟ آیا روش هرت کشیدن سوپ اوست یا وقتی که تلق و تلوقِِ انگشتان دستش را به راه می اندازد؟ آیا آنچنان که یکی از خانمها شکایت داشت، مسئله طرزنفس کشیدن اوست؟ - مری آن کوک
هر چه زمان بیشتری از زندگی زناشویی شما می گذرد، به همان اندازه هم فهرست موارد اعصاب خُرد کردنِِ دُردانه شما هم بلندتر می شود. مسئله این نیست که همسر شما در عرض سالهای گذشته عادات بد بیشتری را به شخصیت خود افزوده، بلکه منظور ما خیلی ساده و روشن این است که کسی که می*شد در روزهای نخست زندگی زناشویی به راحتی با او سَر کرد، بتدریج تبدیل به یک موجود اعصاب خُردکن مبدل شده است. اکنون آنها کار را به جایی رسانده*اند که شما را وادار می کنند بگویید: "آآآی!" دیگر تاریخ مصرف داروی مُسکنِ ماه عسل هم تمام شده است.
:yes:اما چگونه می توانید با عادات اعصاب خرد کردن کنار بیایید؟ در محبت پیروی راستی کنید . با صدایی آرام و با لحنی که طنزآلود هم می باشد، به همسرتان نکاتی را که برای شما عذاب آورند تذکردهید. این امکان وجود دارد که او برای تغییر رفتارش تلاش نماید. ترک عادات قدیمی بسیار مشکل است، با این حساب نباید توقع معجزه داشته باشید.
{هنگامی که به آن عمل اشاره کرده اید، دیگر می توانید احساس خود را درباره آن، وقتی که دوباره تکرار شد، بگویید. خیلی بهتر است بگویید: "داری دوباره عصبانی ام می کنی!":asa: تا واقعاً دست خوش عصبانیت شوید.}
همزمان به یاد داشته باشید که خودِ شما هم ممکن است عادتهای اعصاب خُردکن داشته باشید. شاید اگر شما از همسرتان بخواهید اخلاقهای عجیب و غریبتان را برایتان مشخص کند تا بعداً روی آنها کار کنید، دیگروقت برای متمرکز شدن بر روی خُلق و خوی او نخواهید داشت .
در صورتی که این اقدامات کارگر نیاُفتاد، گفتن "اگر مسیح بود چه می کرد؟" را بررسی کنید. دستبند. یک دستبند به خودی خود چیز فوق العاده ای برای مجموعه زیورآلات شما نیست، اما نوشته ای را که بَر رویش حَک می کنید در یادآوری، بسیار ارزشمند می تواند باشد - بخصوص در لحظات پُر تَنِش. من خود به چاپ کردن "اگر مسیح بود چه می کرد؟" بر روی بَرچسبی که می شود به آینه دستشویی نصب کرد، فکر کرده ام. بنابراین هرگاه که لوله خمیردندان را پیدا کنم که بدون در، در حوضچه ای مملو از ژِلِ چسبناک، خنک و نعنایی آرمیده است، دیگر کنترلم را از دست نخواهم داد.
دعا برای همسرتان را فراموش نکنید. طلب صبر و شکیبایی کنید. شِکوِه*ها وشکایاتتان را نزد خداوند ببرید و آنها را همان جا بگذارید که بمانند.
شاید تهیه فهرستی از کارهایی که شما را به ستوه می آورند به شما کمک نماید. وقتی که خوب به آنها نگاه کنید، می بینید که اکثر آن موارد تا چه اندازه بی*اهمیتند. درست است که کک و مورچه هم کوچک هستند، اما علی رغم جُثه کوچکشان بسیار عذاب*آورند. با این وجود ما نیاز داریم تا نگرش خود را در ارتباط با این چیزهای کوچک عوض کنیم؛ به قول عنوان کتاب ریچارد کارلسون که می گوید: "بر سَرِ مسائل کوچک بی خودی عرق نریز… چون همه مسائل کوچک هستند." بیایید از عرق ریختن دست بکشیم و به جای آن تا ده بِشمُریم.
هنگامی که آرام شدیم، می توانیم علی رغم عادات خشم آور همسرانمان، شروع به ایجاد احساس مهربانی نسبت به آنان نماییم. (به نظر این عمل شبیه آن کاریست که اگر مسیح به جای ما بود انجام می داد). همانطور که کلودیا آرپ نویسنده معروف اشاره می*کند: "بسیار مفید است به یاد داشته باشیم که ما می*بایست با همسرانمان یک تن شویم . آنچنان که کلودیا می*نویسد: "یک تن شدن یعنی اینکه به هر شکلی که شده به یکدگر بچسبیم و این اجازه را به هم بدهیم که چیزی کمتر از کمال خوبی باشیم. (احتمالاً این امر شامل مشارکت در روش سوپ خوردن با استانداردهایی کمتر از حد کمال هم می*شود). او به ما پیشنهاد می کند تا نسبت به حقایق روشن شویم. مواقعی در زندگی زناشویی پیش می آیند که ما ناگزیریم یا بخندیم یا گریه کنیم. دِیو و من تصمیم گرفته ایم که اگر بشود، خنده را به جای اشک انتخاب نماییم."
من هم خنده را برگزیده ام، امیدوارم شما نیز همین کار را کرده باشید.
به آن دگمه دست نزن
یبایید به دو مورد دیگر که معمولاً باعث مغلوب شدن جنگ میان زنها و شوهرها می شوند، نگاهی داشته باشیم – برنامه های تلویزیون و درجه مناسب برای اتاق!
بسیاری از زن وشوهرها سلیقه متفاوتی برای نگاه کردن برنامه های تلویزیونی دارند. بهترین راه حل مناسب، خرید یک دستگاه تلویزیون دیگر است.
البته من این راه حل را برای نوعروسها و دامادها پیشنهاد نمی کنم، ولی همسرانی که دیگر سالهایی چند را با هم سپری کرده اند - بخصوص برای آنهایی که بیست و چهار ساعت در کنار یکدیگرند - این فرصت پیش می آید که زمانی را جدا از هم بگذرانند. سلیقه های تلویزیونی معمولاً از آن حوزه هایی است که مصالحه در آن�فایده ای ندارد. این به دور از واقع بینی است که یک طرفدار شبکه ورزشی تبدیل به یک تماشاگر پَر وپا قُرصِ برنامه های آشپزی شود یا بر عکس.
اگر خرید تلویزیون دوم مقدور نیست، سعی کنید تا همزمان با دیدن یک برنامه، آن دیگری را ضبط کنید. متاسفانه من و همسرم بر سر اینکه کدام یک از ما برنامه� مورد علاقه اش را به صورت زنده تماشا کند و دیگری برنامه ضبط شده را بعداً ببیند، به توافق نمی رسیم. به همین خاطر ما تلویزیونهای "مال او" و "مال خودم" را داریم - یکی طبقه بالا و دیگری طبقه پایین. (من طبقه بالایی را انتخاب کرده ام، زیرا هوا آن بالا گرمتر است)
بحث درجه حرارت پیش آمد، ترموستات هم یکی دیگر از مشکلات زنها و شوهرهاست. شاید شما و همسرتان واقعاً برازنده یکدیگر باشید، اما این احتمال وجود دارد که سوخت و ساز بدن شما هیچ تناسبی با یکدیگر نداشته باشد. به نظر زمانی که کنترل دمای خانه محور اصلی بحثهای خانواده شود، می تواند به بهانه ای تبدیل گردد برای برنامه های تلویزیونی. به طورمعمول هنگامی که یکی از زوجها دارد از سرما به خود میلرزد، دیگری در حال عرق ریختن است و فریاد می زند: "باز کی به این ترموستات دست زده؟!" و این فریاد در لا به لای دیوارهای هال پژواک می کند…
در خانهء ما بالا بردن عقربه ترموستات به اندازه یک درجه در یک روز به مفهوم یک جُرم کیفری محسوب می شود. حتی اگر دیده شوم که اطراف ترموستات پَرسه می*زنم بازهم شک برانگیز است. خلاصه، اگر یک دوربین مَدار بسته برای آن نصب کنند، دیگر نمی دانم که چه کار باید کرد.
به نظر منطقی می آید که دما را روی درجه پایین تنظیم کنیم تا آن افراد خونسرد یک پلوور به تن کنند و زیر خَروارها پتو فرو بروند. راه حلی که کمتر منطقی به نظر می*رسد این است که عقربه را تا روی 80 درجه بچرخانید تا موجودات خون گرم خانواده از گرما پس بیافتند. اما هنگامی که اخیراً نظراتم را در جلسه*ای به سمع دیگران رساندم، مورد بمباران "هیس" قرار گرفتم. من غفلتاً با یک عده موجودات "خونسرد" {برخورده بودم که فریاد می*زدند: "در بیار، در بیار، به جای پتو وَردار".}
به دلیل این واکنش، دیگر از پیشنهاد دادن صرفنظر کردم و در عوض خواهان نظرات آنان شدم. یکی از خانمهایی که داوطلب پاسخگویی شده بود، درمان غیر عادیی که شوهرش به او پیشنهاد کرده بود را چنین عنوان کرد: "تو بهتره ماهی یک بار بِری بیمارستان خونت را عوض کنی!" ای مردم کوته خون!
مسئله ترموستات تا مدتهای مَدیدی لَج همه را در می آورد. این امر از آن مواردی است که مهارتهای مصالحه شما را در بوته آزمایش قرار می دهد.
انتخاب با شماست
زمانی که موقع آن می رسد، به مواردی که همسرانمان موجبات دیوانگی ما را فراهم می نمانید بپردازیم، بسیار ضروریست که اهمیت مسائل را به درستی مورد قضاوت قرار دهیم. شاید اَندی رونی، مُفسرِ سرشناس، به هنگام ارائه مطالب ذیل تحت عنوان "چیزهایی که آموخته ام"، این نکته را در نظر داشته است.
من آموخته ام که... مهربان بودن مهمتر از مُحِقق بودن است.
من آموخته ام که... هرگاه شما در کنار تلخی پهلو می*گیرید، خوشبختی در جای دیگری لنگر می*اندازد.
من آموخته ام که... انسان می بایست کلامش را نرم و لطافت آمیز نگاه دارد، زیرا که شاید فردا روز مجبور شوید آن را به کار گیرید.
من آموخته ام که... نمی توانم احساسات خود را انتخاب نمایم، اما انتخابِ کاری� که می*کنم با من است.
زمانی که شوهران ما به خُردکردن اعصاب ما مشغول می شوند، کاری از دست ما ساخته نیست. اما می توانیم برای خشم خود کاری انجام دهیم. می توانیم تا ده بِشماریم، یا دعا برای صبر بیشترمان بکنیم ویا به کُلِ مسئله بخندیم.
فکر کنم من هر سه روش را به کار می گیرم.
ترجمه کیومرث