mohamad.s
05-26-2011, 10:59 AM
سرشت و سرنوشت‌كودك را بسازید
سرشت و سرنوشت‌كودك را بسازید
پدر و مادرهای زیادی هستند كه از سرنوشتی كه فرزندشان پیدا كرده، راضی نیستند و آن را تنها نتیجه ذات و سرشت او می‌دانند.
مطالعات جدید نشان‌دهنده نقش مهم سرشت كودكان در سرنوشت رفتاری آنها در بزرگسالی است، اما در عین حال، نقش رفتار و برخوردهای والدین را هم در شكل‌گیری رفتار كودك، جدی و مهم می‌داند.
به این ترتیب كه وقتی مادران در دوران كودكی تعامل بیشتری با فرزندشان داشته باشند، بیشتر با او حرف بزنند، بیشتر او را بیرون ببرند و آنجا هم بیشتر با او حرف بزنند، همچنین با او بازی كنند، احتمال اینكه كودك در سنین مدرسه به مشكلات رفتاری دچار شود، كمتر می‌شود.
این نتایج، حاصل مطالعه جامعی است كه محققان دانشگاه شیكاگو روی بیش از هزار و 800 كودك و مادران‌شان انجام داده‌اند. خبرگزاری رویترز، گزارش داده كه در این مطالعه تحقیقاتی، به منزل خانواده‌های مورد مطالعه رفتند تا از نزدیك شاهد فضای خانه و رفتار مادران با فرزندان‌شان باشند.
همچنین از مادران خواسته شد به پرسشنامه‌ای در مورد اخلاق و روحیات بچه‌ها، پاسخ دهند. این مطالعات، از سنین شیرخوارگی بچه‌ها شروع شد و تا دوران مدرسه آنها ادامه پیدا كرد.
جمع‌بندی اطلاعات به دست‌آمده نشان داد بچه‌هایی كه از دوران شیرخوارگی بهانه‌گیر و تحریك‌پذیرند یا نمی‌توان واكنش آنها را در موقعیت‌های مختلف پیش‌بینی كرد، بیشتر از سایر بچه‌های خوش‌اخلاق امكان دارد كه در مدرسه مشكل رفتاری پیدا كنند.
این مشكلات، شامل تقلب، دروغگویی، قلدری با سایر كودكان و نیز نافرمانی از والدین و اولیای مدرسه بود.
نكته مهم در این نتایج، این بود كه والدینی كه چنین بچه‌هایی داشتند، اما در دوره‌های ویژه آموزشی شركت كرده بودند و رفتار درست با فرزند بهانه‌گیرشان را آموخته بودند، توانسته بودند احتمال بروز این مشكلات را در او به حداقل برسانند و این نشان‌دهنده نقش مهم آموزش والدین در شكل‌گیری شخصیت كودك است.
محققان در این مطالعه همچنین دریافتند وارد كردن محرك‌های فكری از سوی والدین، مانند كتاب خواندن، بیرون رفتن با كودك به‌طور منظم و نیز بازی كردن با او، می‌تواند احتمال بروز این مشكلات را بسیار كم كند.
محققان البته اشاره می‌كنند كه شاید اینگونه تعامل با كودك، نشانه این حقیقت باشد كه این والدین راه برخورد با كودك را به خوبی می‌دانند؛ اما از سوی دیگر ممكن است وارد كردن اینگونه محرك‌ها، باعث تكامل بهتر مهارت‌ها و رشد كلامی كودك شده و نهایتا ارتباط بهتر و مؤثرتر او را با محیط اطراف در دوره‌های بعدی و در فضای مدرسه، موجب شده باشد؛
چرا كه خبر از تاثیرگذاری وسیع رفتارهای ما بزرگ‌ترها روی بچه‌ها دارد؛ تاثیری كه در كنار سرشت و ذات بچه‌ها، كه عمدتا از راه ژنتیك به كودك می‌رسد، می‌تواند سرنوشت خوب یا بد او را رقم بزند.
نكته قابل‌توجه اینكه مشكلات رفتاری بررسی‌شده در این مطالعه، به همین جا ختم نمی‌شود و می‌تواند سرمنشا بسیاری از مشكلات و حتی بیماری‌های رفتاری كودك در آینده باشد.
بررسی‌های پیشین در دانشگاه بریگام، نشان داده بود كه بچه‌های اول، یعنی بچه‌هایی كه والدین وقت بیشتری برای آنها گذاشته‌اند، كمتر در معرض گرایش به سمت رفتارهای پرخطر و خلافكاری و بزهكاری اجتماعی می‌روند.
در این مطالعه كه چند ماه پیش در نشریه «منابع انسانی» منتشر شده بود، مشخص شده بود وقتی والدین برای فرزندان‌شان وقت نمی‌گذارند و برای تفریح و موارد دیگر با آنها بیرون نمی‌روند، بچه‌ها خودشان را با ابزارهای دیگری، مانند تلویزیون و رایانه سرگرم می‌كنند و میزان نشستن آنها پای این دستگاه‌ها، به‌طور نگران‌كننده‌ای افزایش می‌یابد كه البته كاملا قابل‌انتظار است.
از جمع این نتایج می‌توان این طور نتیجه گرفت كه اگر می‌خواهیم فرزندان سالمی، چه به لحاظ جسمی و چه به لحاظ رفتاری و اخلاقی داشته باشیم، بهتر است برای آنها بیشتر وقت بگذاریم و سعی كنیم برنامه تفریحات مشترك با هم داشته باشیم.
سرشت و سرنوشت‌كودك را بسازید
پدر و مادرهای زیادی هستند كه از سرنوشتی كه فرزندشان پیدا كرده، راضی نیستند و آن را تنها نتیجه ذات و سرشت او می‌دانند.
مطالعات جدید نشان‌دهنده نقش مهم سرشت كودكان در سرنوشت رفتاری آنها در بزرگسالی است، اما در عین حال، نقش رفتار و برخوردهای والدین را هم در شكل‌گیری رفتار كودك، جدی و مهم می‌داند.
به این ترتیب كه وقتی مادران در دوران كودكی تعامل بیشتری با فرزندشان داشته باشند، بیشتر با او حرف بزنند، بیشتر او را بیرون ببرند و آنجا هم بیشتر با او حرف بزنند، همچنین با او بازی كنند، احتمال اینكه كودك در سنین مدرسه به مشكلات رفتاری دچار شود، كمتر می‌شود.
این نتایج، حاصل مطالعه جامعی است كه محققان دانشگاه شیكاگو روی بیش از هزار و 800 كودك و مادران‌شان انجام داده‌اند. خبرگزاری رویترز، گزارش داده كه در این مطالعه تحقیقاتی، به منزل خانواده‌های مورد مطالعه رفتند تا از نزدیك شاهد فضای خانه و رفتار مادران با فرزندان‌شان باشند.
همچنین از مادران خواسته شد به پرسشنامه‌ای در مورد اخلاق و روحیات بچه‌ها، پاسخ دهند. این مطالعات، از سنین شیرخوارگی بچه‌ها شروع شد و تا دوران مدرسه آنها ادامه پیدا كرد.
جمع‌بندی اطلاعات به دست‌آمده نشان داد بچه‌هایی كه از دوران شیرخوارگی بهانه‌گیر و تحریك‌پذیرند یا نمی‌توان واكنش آنها را در موقعیت‌های مختلف پیش‌بینی كرد، بیشتر از سایر بچه‌های خوش‌اخلاق امكان دارد كه در مدرسه مشكل رفتاری پیدا كنند.
این مشكلات، شامل تقلب، دروغگویی، قلدری با سایر كودكان و نیز نافرمانی از والدین و اولیای مدرسه بود.
نكته مهم در این نتایج، این بود كه والدینی كه چنین بچه‌هایی داشتند، اما در دوره‌های ویژه آموزشی شركت كرده بودند و رفتار درست با فرزند بهانه‌گیرشان را آموخته بودند، توانسته بودند احتمال بروز این مشكلات را در او به حداقل برسانند و این نشان‌دهنده نقش مهم آموزش والدین در شكل‌گیری شخصیت كودك است.
محققان در این مطالعه همچنین دریافتند وارد كردن محرك‌های فكری از سوی والدین، مانند كتاب خواندن، بیرون رفتن با كودك به‌طور منظم و نیز بازی كردن با او، می‌تواند احتمال بروز این مشكلات را بسیار كم كند.
محققان البته اشاره می‌كنند كه شاید اینگونه تعامل با كودك، نشانه این حقیقت باشد كه این والدین راه برخورد با كودك را به خوبی می‌دانند؛ اما از سوی دیگر ممكن است وارد كردن اینگونه محرك‌ها، باعث تكامل بهتر مهارت‌ها و رشد كلامی كودك شده و نهایتا ارتباط بهتر و مؤثرتر او را با محیط اطراف در دوره‌های بعدی و در فضای مدرسه، موجب شده باشد؛
چرا كه خبر از تاثیرگذاری وسیع رفتارهای ما بزرگ‌ترها روی بچه‌ها دارد؛ تاثیری كه در كنار سرشت و ذات بچه‌ها، كه عمدتا از راه ژنتیك به كودك می‌رسد، می‌تواند سرنوشت خوب یا بد او را رقم بزند.
نكته قابل‌توجه اینكه مشكلات رفتاری بررسی‌شده در این مطالعه، به همین جا ختم نمی‌شود و می‌تواند سرمنشا بسیاری از مشكلات و حتی بیماری‌های رفتاری كودك در آینده باشد.
بررسی‌های پیشین در دانشگاه بریگام، نشان داده بود كه بچه‌های اول، یعنی بچه‌هایی كه والدین وقت بیشتری برای آنها گذاشته‌اند، كمتر در معرض گرایش به سمت رفتارهای پرخطر و خلافكاری و بزهكاری اجتماعی می‌روند.
در این مطالعه كه چند ماه پیش در نشریه «منابع انسانی» منتشر شده بود، مشخص شده بود وقتی والدین برای فرزندان‌شان وقت نمی‌گذارند و برای تفریح و موارد دیگر با آنها بیرون نمی‌روند، بچه‌ها خودشان را با ابزارهای دیگری، مانند تلویزیون و رایانه سرگرم می‌كنند و میزان نشستن آنها پای این دستگاه‌ها، به‌طور نگران‌كننده‌ای افزایش می‌یابد كه البته كاملا قابل‌انتظار است.
از جمع این نتایج می‌توان این طور نتیجه گرفت كه اگر می‌خواهیم فرزندان سالمی، چه به لحاظ جسمی و چه به لحاظ رفتاری و اخلاقی داشته باشیم، بهتر است برای آنها بیشتر وقت بگذاریم و سعی كنیم برنامه تفریحات مشترك با هم داشته باشیم.