تاريخچه آرايش

[mohamad.s]

آرايش كردن از زمان هاي بسيار قديم مخصوصا زماني كه مردم با دارو آشنا شدند، بين خانمها و آقايان متداول بوده و آنها با علاقه فراواني براي زيباتر نشان دادن صورتشان ميكوشيدند. مطالعه تاريخ باستان به ما ثابت ميكند كه در دوران ماقبل تاريخ نيز مردان و زنان به بهتر نشان دادن ظاهر خود علاقه مند بودند. نوع آرايش و وسايل آرايشي كه در يك فرهنگ و مليت براي زيباتر و جذابتر نشان دادن به كار ميرود ممكن است در فرهنگ ديگر كاملا مردود باشد، اما اكثر مردم از تغيير در مد لباس، مو و آرايش صورت لذت ميبرند. تاريخ شروع آرايش كلا به مصريا قديم ميرسد. آنها براي مراسم مذهبي از عطريات و مواد آرايشي استفاده ميكردند و حمامهاي مخصوص براي خوشبو كردن پوست بدن ميگرفتند، به نظافت و پاكيزگي اهميت ميدادند و بعد از حمام از مواد خوشبوكننده و روغني براي نرم نگه داشتن پوستشان استفاده ميكردند. شانه و آيينه به عنوان اولين لوازم آرايشي مورد علاقه همه خانمها و آقايان بود. كلئوپاترا، ملكه مصر، مواد آرايش و عطر را عاشقانه براي پوست و مو و بدن خود استفاده ميكرده است. اگر ما پيشرفت و تغييرات در مد و زيبايي را از زمان اجدادمان تا حالا دنبال كنيم، شايد به تمام آن تغييرات پي ببريم. آثار به جا مانده از اجداد به ما نشان ميدهد كه مواد رنگي براي رنگ كردن مو، ناخن و پوست به گار ميرفته و خالكوبي نيز در آن زمان وجود داشته و مرسوم بوده است. مواد رنگي و آرايش از ريشه درختان، برگ و كلا مواد گياهي و معدني تهيه ميگرديد. مصلا پودر به نام كوهل شبيه سرمه در زمان مصريا قديم براي شفافتر و بزرگتر نشان دادن چشمها مصرف ميشد. دوده چراغ را به ابرو ميزدند و از اكسيد آهن براي تهيه سرخاب جهت آرايش صورت استفاده ميكردند. يونانيها از سال ۴۶۰ ميلادي با علاقه فراوان عطريات و مواد آرايشي ميساختند و براي مراسم مذهبي و استفاده شخصي و حتي گاهي به عنوان دارو استفاده ميكردند.خانمهاي يوناني از موادي به نام ورميليون براي آرايش صورت استفاده ميكردند كه به رنگ قرمز روشن بود و از تركيب نمكهاي جيوه در ساخت آن استفاده ميشد. خانمهاي رومي مخلوطي از گچ و سرب را به صورت ميزدند تا آن را سفيدتر كنند، همچنين با رنگهاي گياهي گونه ها و لبهايشان را سرخ ميكردندو از مخلوط ذرت، شير و آرد ماسكهايي براي صورت تهيه ميكردند كه آن را با كره نيز مخلوط مينمودند. روميها هم مانند يونانيها و مصريها حمام و نظافت را باور داشتند و خانمها در موقع حمام از شير و شراب استفاده مينومدند. حمامهاي رومي معمولا عمومي بود با قسمتهاي جداگانه براي خانمها و آقايان. مردان رومي نيز از عطريات و روغن براي خوشبو كردن پوست و نرم نگه داشتن آن بعد از حمام استفاده ميكردند. شعرهاي يوناني زيادي درباره نظافت، زيبايي مو و پوست و ناخن سروده شده است و نقاشيهاي بسياري بيانگر اهميت آن است. آسياييها، به خصوص چينيها، تاريخچه بسيار دوري در مورد سلامتي دارند و آراستگي را يك هنر به حساب مي آورند، مخصوصا بين افرادي كه امكان استفاده از لوازم آرايش مختلف و لباسهاي متنوع را داشتند. در ژاپن آرايش گيشاها خيره كننده بود و هنوز هم يك هنر باارزش به شمار مي آيد. ايرانيان نيز همانگونه كه تاريخ و شواهد نشان ميدهد،پيرو مد و آراستگي مو و صورت و لباس بودند. افريقايي هاتحول بزرگي در آرايش مو و طراحي لباسهاي مخصوص به وجود آوردند. آنها داروهاي بسياري از گياهان و مواد او.ليه كه در اطراف خود داشتند تهيه ميكردند. همچنين از رنگهاي زيادي براي آرايش صورت خود استفاده ميكردند كه بعضي از انواع مدل مو و لباس آنها هنوز هم رايج است. در قرون وسطي بيشتر مواد رنگي روي گونه ها و لبها زده ميشد. چشمها فقط با سرمه آرايش ميشدند. مواد آرايشي و داروها از هم جدا نبودند ولي در اواخر قرن شانزدهم تقريبا از هم تفكيك شدند. اين دوره بين كلاسيك و رنسانس بود، زماني كه مذهب نقش مهمي در زندگي و عقايد و رفتار اجتماعي مردم داشت. حمام روزانه متداول نبود ولي عطر و موادخوشبوكننده زيادي مصرف ميشد. در عصر رنسانس نقاشيهاي كلاسيك و نوشته ها نشان ميدهند كه چقدر آراستگي ظاهر بين مردم متداول بوده است. يكي از غيرعاديترين مدها تراشيدن ابروها و خط مو در پيشاني بود و معتقد بودند كه ابروي تراشيده چهره بسيار باهوش و متفكري به زن ميدهد. در زمان اليزابت اول (۱۵۵۸ تا ۱۶۰۳ ميلادي) ماسكهاي صورت متداول شدند. در اين دوره ماسكهايي از تركيب پودر پوست تخم مرغ، زاج سفيد، بوراكس، بادام، تخم خشخاش، شير، شراب، كره، ميوه و سبزيحات ساخته ميشد. گونه و لبها آرايش ميشدند ولي آرايش چشمها بسيار كم رنگ بود. ماري آنتوانت (۱۷۵۵ تا ۱۷۹۳ ميلادي) ملكه فرانسه و اكثر خانمهاي مرفه فرانسوي حمام توت فرنگي و شير ميگرفتند. لبها و گونه ها شديدا با رنگهاي صورتي و نارنجي آرايش ميشدند. به ابروها فرم داده مشد ولي از سايه چشم زياد استفاده نميشد و پودرهاي خوشبو براي صورت استفاده ميكردند. اين دوره به دوره افراط و زياده روي در آرايش معروف است. در زمان ويكتوريا، ملكه انگليس، آرايش صورت جذابيت خود را از دست داد. خانمها بسيار ساده و بدون رنگ بودند و معروف است كه زنان گونهاي خود را نيشگون گرفتن و لباهايشان را با گاز گرفتن سرخ ميكردند. ماسكهايي از تركيب عسل، تخم مرغ، شير، ميوه و سبزيجات و روغن هاي مختلف ساخته ميشد. اين دوره يكي از سختترين و محدودكننده ترين دوران تاريخ آرايش به حساب مي آيد. در سالهاي ۱۹۲۰ انقلابي در كارخانه هاي لوازم آرايش به وجود آمد و سايه هاي رنگارنگ براي چشم ها، رژگونه و رژ لبهاي متنوعي ساخته شد. كرمها و لوسيونهاي گوناگون براي پوست و شامپوهاي نرم كننده و تقويتي مو به بازار آمد. در سالهاي ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ مدهاي اروپايي بيشتر كشورها را تحت الشعاع قرار دادند، مواد پاك كننده پوست، كرمها لوسيون ها و نرم كننده هاو لوازم آرايش متنوعي وارد بازار شدند. ابروهاي پهن مد شد، خط چشم نيز پهن مشخص بود، گونه ها و لبها رنگملايم داشتند. در اواخر ۱۹۶۰، آرايش ترميمي و تكميلي متداتول شدو باز هم ابروها باريك شدند. از سالهاي ۱۹۷۰ به بعد كارخانه ها رنگهاي متفاوتي براي آرايش روز و شب& مواد و لوازم آرايش براي زيبايي، سلامتي و پاكيزگي پوست و مو ارائه كردند و خانمها بيشتر و بيشتر جذب اين مواد شدند.