ابیاتی از رهی معیری

[mozhgan]

حدیث جوانی

اشکم ولی به پای عزیزان چکیده ام *** خارم ، ولی به سایه ی گل آرمیده ام
با یاد رنگ و بوی تو ای نو بهار عشـــــــق *** همچـــون بنفشه سر به گریبان کشیده ام
چون خاک ، در هوای تو از پای فتاده ام *** چون اشک در قفای تو با ســــر دویده ام
من جلوه ی شباب ندیده ام به عمر خویش *** از دیگـــــــــران حدیث جـــــوانی شـــــنیده ام
از جام عافیت می نابی نخورده ام *** وز شـاخ آرزو ، گل عیشی نچیده ام
موی ســپید را ، فلکم رایـــگان نـــداد *** این رشـته را ، به نقد جوانی خریده ام
ای سرو پای بسته ، به آزادگی منـاز *** آزاده من ، که از همه عـــــالم بریده ام
گر می گریزم از نظر مردمان "رهی" *** عیبم مکن ، که آهوی مردم ندیده ام

__________________________________________________
احترام پدر

مباش جان پدر غافل از مقام پدر *** کـه واجـــــب است به فرزند احترام پدر
اگر زمانه به نام تو افتخــــار کنـــد *** تو در زمانه مکن فخر جز به نام پدر

__________________________________________________
سایه ی عمر

هرچه کم تر شود فروغ حیـــــات *** رنج را جانگداز تر بینی
سوی مغرب چو رو کند خورشید *** ســــایه ها را دراز تر بینی

__________________________________________________
سوختگان

هر لاله ی آتشین ، دل سوخــته ای است *** هر شعله ی برق ، جــــان افروخته ای است
نرگــس که ز بار غـــم سر افکـــــنده به زیر *** بیننده ی چشم از جهان دوخته ای است


((رهی معیری))