آمد بهار دلستان

[mozhgan]

هر سو نشسته بلبلی ، آواز دارد بـــــــــــــــــــــا گلی
دشت است دشت بی دلی ، مهمان پذیـــرد بـــــــا گلی
مستانه پا نه بر چمن ، خندد برویت یـــــــــــــــــاسمن
با نرگسان پر فتن ، کو نیز آمــد بـــــــــــــــــــــا گلی
آمد بهار دلستان ، یاران مبارک بـــــــــــــــادتــــــ ـان
این شادی و این رقصتان، هرکس برقصد بــــــا گلی
بر سر بنه تاج مهی ، بنشین به تخت خســــــــــروی
پوشد به تن رخت شهی ، شاه و نشیند بــــــــــــا گلی
آمد بهار و رفت دی ، شادی کنید با صوت نــــــــی
گفتا چنین جمشیـــد کــــی،نوروز آمــد بــــــــا گلی
پیمـــانه را سر ریز کن ، صحن چمــــن گلـــــریز کن
هردم قدح لبــــــــریز کن ، تا می بجوشد بـــــــا گلی
بر گیر و می زن چنگ ودف ، تا بگذرد تیر از هدف
با عزت وفر وشرف ، نــــــــادی بیــــاید بـــــــــا گلی