mozhgan
03-28-2011, 02:17 AM
دوبیتی‌های بابا طاهر
خوشا آنانکه الله یارشان بی بحمد و قل هو الله کارشان بیخوشا آنانکه دایم در نمازند بهشت جاودان بازارشان بی
***
دلم میل گل باغ ته دیره درون سینه‌ام داغ ته دیرهبشم آلاله زاران لاله چینم وینم آلاله هم داغ ته دیره
***
به صحرا بنگرم صحرا ته وینم به دریا بنگرم دریا ته وینمبهر جا بنگرم کوه و در و دشت نشان روی زیبای ته وینم
***
غمم غم بی و همراز دلم غم غمم همصحبت و همراز و همدمغمت مهله که مو تنها نشینم مریزا بارک الله مرحبا غم
***
غم و درد مو از عطار واپرس درازی شب از بیمار واپرسخلایق هر یکی صد بار پرسند تو که جان و دلی یکبار واپرس
***
دلت ای سنگدل بر ما نسوجه عجب نبود اگر خارا نسوجهبسوجم تا بسوجانم دلت را در آذر چوب تر تنها نسوجه
***
خوشا آندل که از غم بهره‌ور بی بر آندل وای کز غم بیخبر بیته که هرگز نسوته دیلت از غم کجا از سوته دیلانت خبر بی
***
یکی درد و یکی درمان پسندد یک وصل و یکی هجران پسنددمن از درمان و درد و وصل و هجران پسندم آنچه را جانان پسندد
***
ته که ناخوانده‌ای علم سماوات ته که نابرده‌ای ره در خراباتته که سود و زیان خود ندانی بیاران کی رسی هیهات هیهات
***
خدایا داد از این دل داد از این دل نگشتم یک زمان من شاد از این دلچو فردا داد خواهان داد خواهند بر آرم من دو صد فریاد از این دل
***
دلا خوبان دل خونین پسندند دلا خون شو که خوبان این پسندندمتاع کفر و دین بی‌مشتری نیست گروهی آن گروهی این پسندند
***
دلا پوشم ز عشقت جامه‌ی نیل نهم داغ غمت چون لاله بر دیلدم از مهرت زنم همچون دم صبح وز آن دم تا دم صور سرافیل
***
بی ته اشکم ز مژگان تر آیو بی ته نخل امیدم نی بر آیوبی ته در کنج تنهائی شب و روز نشینم تا که عمرم بر سر آیو
***
به والله و به بالله و به تالله قسم بر آیه‌ی نصر من اللهکه دست از دامنت من بر ندارم اگر کشته شوم الحکم لله
***
دلی همچون دل نالان مو نه غمی همچون غم هجران مو نهاگر دریا اگر ابر بهاران حریف دیده‌ی گریان مو نه
***
من آن مسکین تذروبی پرستم من آن سوزنده شمع بی‌سرستمنه کار آخرت کردم نه دنیا یکی خشکیده نخل بی‌برستم
***
مکن کاری که پا بر سنگت آیو جهان با این فراخی تنگت آیوچو فردا نامه خوانان نامه خونند تو وینی نامه‌ی خود ننگت آیو
***
غم عالم نصیب جان ما بی بدور ما فراغت کیمیا بیرسد آخر بدرمان درد هرکس دل ما بی که دردش بیدوا بی
***
خوشا آنانکه هر شامان ته وینند سخن با ته گرند با ته نشینندمو که پایم نبی کایم ته وینم بشم آنان بوینم که ته وینند
***
دو زلفانت گرم تار ربابم چه میخواهی ازین حال خرابمته که با مو سر یاری نداری چرا هر نیمه شو آیی بخوابم
***
بیا یک شو منور کن اطاقم مهل در محنت و درد فراقمبه طاق جفت ابروی تو سوگند که همجفت غمم تا از تو طاقم
***
دو چشمم درد چشمانت بچیناد مبو روجی که چشمم ته مبینادشنیدم رفتی و یاری گرفتی اگر گوشم شنید چشمم مبیناد
***
عزیزا کاسه‌ی چشمم سرایت میان هردو چشمم جای پایتاز آن ترسم که غافل پا نهی تو نشنید خار مژگانم بپایت
***
زدست دیده و دل هر دو فریاد که هر چه دیده بیند دل کند یادبسازم خنجری نیشش ز فولاد زنم بر دیده تا دل گردد آزاد
***
بیته بالین سیه مار به چشمم روج روشن شو تار به چشممبیته ای نو گل باغ امیدم گلستان سربسر خار به چشمم
***
بیته یارب به بستان گل مرویاد وگر روید کسش هرگز مبویادبیته هر گل به خنده لب گشاید رخش از خون دل هرگز مشویاد
***
ته که می‌شی بمو چاره بیاموج که این تاریک شوانرا چون کرم روجکهی واجم که کی این روج آیو کهی واجم که هرگز وا نه‌ای روج
***
بیا تا دست ازین عالم بداریم بیا تا پای دل از گل برآریمبیا تا بردباری پیشه سازیم بیا تا تخم نیکوئی بکاریم
***
یکی برزیگرک نالان درین دشت بخون دیدگان آلاله می‌کشتهمی کشت و همی گفت ای دریغا بباید کشت و هشت و رفت ازین دشت
***
درخت غم بجانم کرده ریشه بدرگاه خدا نالم همیشهرفیقان قدر یکدیگر بدانید اجل سنگست و آدم مثل شیشه
***
اگر شیری اگر میری اگر مور گذر باید کنی آخر لب گوردلا رحمی بجان خویشتن کن که مورانت نهند خوان و کنند سور
***
اگر دل دلبری دلبر کدامی وگر دلبر دلی دل را چه نامیدل و دلبر بهم آمیته وینم ندانم دل که و دلبر کدامی
***
دلی نازک بسان شیشه دیرم اگر آهی کشم اندیشه دیرمسرشکم گر بود خونین عجب نیست مو آن نخلم که در خون ریشه دیرم
***
گر آن نامهربانم مهربان بی چرا از دیدگانم خون روان بیاگر دلبر بمو دلدار می‌بو چرا در تن مرا نه دل نه جان بی
***
چرا دایم بخوابی ای دل ای دل ز غم در اضطرابی ای دل ای دلبوره کنجی نشین شکر خدا کن که شاید کام یابی ای دل ای دل
***
شب تار و بیابان پرورک بی در این ره روشنایی کمترک بیگر از دستت برآید پوست از تن بیفکن تا که بارت کمترک بی
***
مو از قالوا بلی تشویش دیرم گنه از برگ و باران بیش دیرماگر لاتقنطوا دستم نگیرد مو از یاویلنا اندیش دیرم
***
جدا از رویت ای ماه دل افروز نه روز از شو شناسم نه شو از روزوصالت گر مرا گردد میسر همه روزم شود چون عید نوروز
***
نسیمی کز بن آن کاکل آیو مرا خوشتر ز بوی سنبل آیوچو شو گیرم خیالش را در آغوش سحر از بسترم بوی گل آیو
***
مو کز سوته دلانم چون ننالم مو کز بی حاصلانم چون ننالمبگل بلبل نشیند زار نالد مو که دور از گلانم چون ننالم
***
چه خوش بی وصلت ای مه امشبک بی مرا وصل تو آرام دلک بیزمهرت ای مه شیرین چالاک مدامم دست حسرت بر سرک بی
***
مسلسل زلف بر رخ ریته دیری گل و سنبل بهم آمیته دیریپریشان چون کری زلف دو تا را بهر تاری دلی آویته دیری
***
اگر مستان هستیم از ته ایمان وگر بی پا و دستیم از ته ایماناگر گبریم و ترسا ور مسلمان بهر ملت که هستیم از ته ایمان
***
اگر آئی بجانت وانواجم وگر نائی به هجرانت گداجمته هر دردی که داری بر دلم نه بمیرم یا بسوجم یا بساجم
***
عاشق آن به که دایم در بلا بی ایوب آسا به کرمان مبتلا بیحسن آسا بدستش کاسه‌ی زهر حسین آسا بدشت کربلا بی
***
نوای ناله غم اندوته ذونه عیار قلب و خالص بوته ذونهبیا سوته دلان با هم بنالیم که قدر سوته دل دل سوته ذونه
***
مو آن بحرم که در ظرف آمدستم چو نقطه بر سر حرف آمدستمبهر الفی الف قدی بر آیو الف قدم که در الف آمدستم
***
دلم از دست خوبان گیج و ویجه مژه بر هم زنم خونابه ریجهدل عاشق مثال چوب‌تر بی سری سوجه سری خونابه ریجه
***
ز کشت خاطرم جز غم نروئی ز باغم جز گل ماتم نروئیز صحرای دل بیحاصل مو گیاه ناامیدی هم نروئی
***
سیه بختم که بختم واژگون بی سیه روجم که روجم سرنگون بیشدم آواره‌ی کوی محبت زدست دل که یارب غرق خون بی
***
بیته یک شو دلم بی غم نمیبو که آن دلبر دمی همدم نمی‌بوهزاران رحمت حق باد بر غم زمانی از دل ما کم نمی بو
***
مو ام آن آذرین مرغی که فی‌الحال بسوجم عالم ار برهم زنم بالمصور گر کشد نقشم به گلشن بسوجه گلشن از تاثیر تمثال
***
ز عشقت آتشی در بوته دیرم در آن آتش دل و جان سوته دیرمسگت ار پا نهد بر چشم ای دوست بمژگان خاک راهش رو ته دیرم
***
بدریای غمت دل غوطه‌ور بی مرا داغ فراقت بر جگر بیز مژگان خدنگت خورده‌ام تیر که هر دم سوج دل زان بیشتر بی
***
مدامم دل براه و دیده تر بی شراب عیشم از خون جگر بیببویت زندگی یابم پس از مرگ ترا گر بر سر خاکم گذر بی
***
گلی کشتم باین الوند دامان آوش از دیده دادم صبح و شامانچو روج آیو که بویش وا من آیو برد بادش سر و سامان بسامان
***
دو چشمانت پیاله‌ی پر ز می بی خراج ابروانت ملک ری بیهمی وعده کری امروز و فردا نمیدانم که فردای تو کی بی
***
قدم دایم ز بار غصه خم بی چو مو محنت کشی در دهر کم بیمو هرگز از غم آزادی ندیرم دل بی طالع مو کوه غم بی
***
بشم واشم ازین عالم بدر شم بشم از چین و ما چین دورتر شمبشم از حاجیان حج بپرسم که این دوری بسه یا دورتر شم
***
صدای چاوشان مردن آیو بگوش آوازه‌ی جان کندن آیورفیقان میروند نوبت به نوبت وای آن ساعت که نوبت وامن آیو
***
به قبرستان گذر کردم کم وبیش بدیدم قبر دولتمند و درویشنه درویش بیکفن در خاک رفته نه دولتمند برده یک کفن بیش
***
دیم یک عندلیب خوشنوائی که می‌نالید وقت صبحگاهیبشاخ گلبنی با گل همی گفت که یارا بی وفایی بی وفائی
***
به قبرستان گذر کردم صباحی شنیدم ناله و افغان و آهیشنیدم کله‌ای با خاک می‌گفت که این دنیا نمی‌ارزد بکاهی
***
هر آنکس مال و جاهش بیشتر بی دلش از درد دنیا ریشتر بیاگر بر سر نهی چون خسروان تاج به شیرین جانت آخر نیشتر بی
***
هر آنکس عاشق است از جان نترسد یقین از بند و از زندان نترسددل عاشق بود گرگ گرسنه که گرگ از هی هی چوپان نترسد
***
هزاران دل بغارت برده ویشه هزارانت دگر خون کرده ویشههزاران داغ ریش ار ویشم اشمرد هنو نشمرده از اشمرده ویشه
***
اگر زرین کلاهی عاقبت هیچ اگر خود پادشاهی عاقبت هیچاگر ملک سلیمانت ببخشند در آخر خاک راهی عاقبت هیچ
***
غم عشق تو کی بر هر سر آیو همائی کی به هر بوم و بر آیوزعشقت سرفرازان کامیابند که خور اول به کهساران بر آیو
***
ته که نوشم نه‌ای نیشم چرایی ته که یارم نه‌ای پیشم چراییته که مرهم نه‌ای بر داغ ریشم نمک پاش دل ریشم چرایی
***
بیته یکدم دلم خرم نمانی اگر رویت بوینم غم نمانیاگر درد دلم قسمت نمایند دلی بی غم درین عالم نمانی
***
اگر یار مرا دیدی به خلوت بگو ای بیوفا ای بیمروتگریبانم ز دستت چاک چاکو نخواهم دوخت تا روز قیامت
***
فلک نه همسری دارد نه هم کف بخون ریزی دلش اصلا نگفت افهمیشه شیوه‌ی کارش همینه چراغ دودمانیرا کند پف
***
فلک در قصد آزارم چرائی گلم گر نیستی خارم چرائیته که باری ز دوشم بر نداری میان بار سربارم چرایی
***
زدل نقش جمالت در نشی یار خیال خط و خالت در نشی یارمژه سازم بدور دیده پرچین که تا وینم خیالت در نشی یار
***
پریشان سنبلان پرتاب مکه خمارین نرگسان پرخواب مکهبراینی ته که دل از مابرینی برنیه روزگار اشتاب مکه
***
جره بازی بدم رفتم به نخجیر سبک دستی بزد بر بال من تیربرو غافل مچر در کوهساران هران غافل چرد غافل خورد تیر
***
مو آن رندم که نامم بی‌قلندر نه خان دیرم نه مان دیرم نه لنگرچو روج آیو بگردم گرد گیتی چو شو آیو به خشتی وانهم سر
***
مرا نه سر نه سامان آفریدند پریشانم پریشان آفریدندپریشان خاطران رفتند در خاک مرا از خاک ایشان آفریدند
***
بی ته هر شو سرم بر بالش آیو چو نی از استخوانم نالش آیوشب هجران بجای اشک چشمم ز مژگان پاره‌های آتش آیو
***
مو که چون اشتران قانع به خارم جهازم چوب و خرواری ببارمبدین مزد قلیل و رنج بسیار هنوز از روی مالک شرمسارم
***
سرم چون گوی در میدان بگرده دلم از عهد و پیمان بر نگردهاگر دوران به نااهلان بمانه نشینم تا که این دوران بگرده
***
دلم از دست تو دایم غمینه ببالین خشتی و بستر زمینههمین جرمم که مو ته دوست دیرم که هر کت دوست دیره حالش اینه
***
چرا آزرده حالی ای دل ای دل همه فکر و خیالی ای دل ای دلبساجم خنجری دل را برآرم بوینم تا چه حالی ای دل ای دل
***
مگر شیر و پلنگی ای دل ای دل بمو دایم به جنگی ای دل ای دلاگر دستم فتی خونت بریجم بوینم تا چه رنگی ای دل ای دل
***
شب تاریک و سنگستان و مو مست قدح از دست مو افتاد و نشکستنگهدارنده‌اش نیکو نگهداشت وگرنه صد قدح نفتاده بشکست
***
کشیمان ار بزاری از که ترسی برانی گر بخواری از که ترسیمو با این نیمه دل از کس نترسم دو عالم دل ته داری از که ترسی
***
مو آن رندم که پا از سر ندونم سراپایی بجز دلبر ندونمدلارامی کز او دل گیرد آرام بغیر از ساقی کوثر ندونم
***
مرا عشقت ز جان آذر برآره زپیکر مشت خاکستر برآرهنهال مهرت از دل گر ببرند هزاران شاخه دیگر برآره
***
تن محنت کشی دیرم خدایا دل با غم خوشی دیرم خدایازشوق مسکن و داد غریبی به سینه آتشی دیرم خدایا
***
بود درد مو و درمانم از دوست بود وصل مو و هجرانم از دوستاگر قصابم از تن واکره پوست جدا هرگز نگردد جانم از دوست
***
خرم کوه و خرم صحرا خرم دشت خرم آنانکه این آلالیان کشتبسی هند و بسی شند و بسی یند همان کوه و همان صحرا همان دشت
***
غم عشقت بیابان پرورم کرد فراقت مرغ بی‌بال و پرم کردبمو واجی صبوری کن صبوری صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد
***
سه درد آمو بجانم هر سه یکبار غریبی و اسیری و غم یارغریبی و اسیری چاره دیره غم یار و غم یار و غم یار
***
تویی آن شکرین لب یاسمین بر منم آن آتشین دل دیدگان تراز آن ترسم که در آغوشم آیی گدازد آتشت بر آب شکر
***
خوشا آنانکه پا از سر ندونند مثال شعله خشک وتر ندونندکنشت و کعبه و بتخانه و دیر سرائی خالی از دلبر ندونند
***
خوشا آنانکه سودای ته دیرند که سر پیوسته در پای ته دیرندبدل دیرم تمنای کسانی که اندر دل تمنای ته دیرند
***
الهی گردن گردون شود خرد که فرزندان آدم را همه بردیکی ناگه که زنده شد فلانی همه گویند فلان ابن فلان مرد
***
دلم از سوز عشق آتش بجان بی بکامم زهر از آن شکر دهان بیهمان دستان که با ته بی بگردن کنونم چون مگس بر سر زنان بی
***
ته که دور از منی دل در برم نی هوایی غیر وصلت در سرم نیبجانت دلبرا کز هر دو عالم تمنای دگر جز دلبرم نی
***
دگر شو شد که مو جانم بسوزد گریبان تا بدامانم بسوزدبرای کفر زلفت ای پریرخ همی ترسم که ایمانم بسوزد
***
دلم بی وصل ته شادی مبیناد زدرد و محنت آزادی مبینادخراب آباد دل بی مقدم تو الهی هرگز آبادی مبیناد
***
الاله کوهسارانم تویی یار بنوشه جو کنارانم تویی یارالاله کوهساران هفته‌ای بی امید روزگارانم تویی یار
***
فلک زار و نزارم کردی آخر جدا از گلعذارم کردی آخرمیان تخته‌ی نرد محبت شش و پنجی بکارم کردی آخر
***
نمیدانم دلم دیوانه‌ی کیست کجا آواره و در خانه‌ی کیستنمیدونم دل سر گشته‌ی مو اسیر نرگس مستانه‌ی کیست
***
چو آن نخلم که بارش خورده باشند چو آن ویران که گنجش برده باشندچو آن پیری همی نالم درین دشت که رودان عزیزش مرده باشند
***
پسندی خوار و زارم تا کی و چند پریشان روزگارم تا کی و چندته که باری ز دوشم برنگیری گری سربار بارم تا کی و چند
***
دلا غافل ز سبحانی چه حاصل مطیع نفس و شیطانی چه حاصلبود قدر تو افزون از ملایک تو قدر خود نمیدانی چه حاصل
***
خور از خورشید رویت شرم دارد مه نو زابرویت آزرم داردبشهر و کوه و صحرا هر که بینی زبان دل بذکرت گرم دارد
***
اگر شیری اگر ببری اگر کور سرانجامت بود جا در ته گورتنت در خاک باشد سفره گستر بگردش موش و مار و عقرب و مور
***
عزیزا ما گرفتار دو دردیم یکی عشق و دگر در دهر فردیمنصیب کس مباد این غم که ما راست جمالت یک نظر نادیده مردیم
***
زدل مهر تو ای مه رفتنی نی غم عشقت بهر کس گفتنی نیولیکن شعله مهر و محبت میان مردمان بنهفتنی نی
***
دلا اصلا نترسی از ره دور دلا اصلا نترسی از ته گوردلا اصلا نمیترسی که روزی شوی بنگاه مار و لانه‌ی مور
***
حرامم بی ته بی آلاله و گل حرامم بی ته بی آواز بلبلحرامم بی اگر بی ته نشینم کشم در پابی گلبن ساغر مل
***
بسر شوق سر کوی ته دیرم بدل مهر مه روی ته دیرمبت من کعبه‌ی من قبله‌ی من ته ای هر سو نظر سوی ته دیرم
***
خدایا خسته و زارم ازین دل شو و روزان در آزارم ازین دلمو از دل نالم و دل نالد از مو زمو بستان که بیزارم ازین دل
***
سر راهت نشینم تا بیایی در شادی بروی ما گشاییشود روزی بروز مو نشینی که تا وینی چه سخت بیوفائی
***
شدستم پیرو برنائی نمانده بتن توش و توانائی نماندهبمو واجی برو آلاله‌ی چین چرا چینم که بینائی نمانده
***
خدایا دل ز مو بستان بزاری نمی‌آید ز مو بیمار دارینمیدونم لب لعلش به خونم چرا تشنه است با این آبداری
***
بوره ای روی تو باغ بهارم خیالت مونس شبهای تارمخدا دونه که در دنیای فانی بغیر عشق ته کاری ندارم
***
بسر غیر ته سودائی ندیرم بدل جز ته تمنائی ندیرمخدا دونه که در بازار عشقت بجز جان هیچ کالائی ندیرم
***
هزاران غم بدل اندوته دیرم هزار آتش بجان افروته دیرمبیک آه سحر کز دل برآرم هزاران مدعی را سوته دیرم
***
بیته گلشن به چشمم گلخن آیو واته گلخن به چشمم گلشن آیوگلم ته گلبنم ته گلشنم ته که واته مرده را جان بر تن آیو
***
غم عشقت ز گنج رایگان به وصال تو ز عمر جاودان بهکفی از خاک کویت در حقیقت خدا دونه که از ملک جهان به
***
سر سرگشته‌ام سامان نداره دل خون گشته‌ام درمان ندارهبه کافر مذهبی دل بسته دیرم که در هر مذهبی ایمان نداره
***
امان از اختر شوریده‌ی مو فغان از بخت برگردیده‌ی موفلک از کینه ورزی کی گذاره رود خون از دل غمدیده‌ی مو
***
بروی ماهت ای ماه ده و چار به سرو قدت ای زیبنده رخسارکه جز عشقت خیالی در دلم نی بدیاری ندارم مو سر و کار
***
نهالی کن سر از باغی برآرد ببارش هر کسی دستی برآردبرآرد باغبان از بیخ و از بن اگر بر جای میوه گوهر آرد
***
غمت در سینه‌ی مو خانه دیره چو جغدی جای در ویرانه دیرهفلک هم در دل تنگم نهد باز هر آن انده که در انبانه دیره
***
کشم آهی که گردون پر شرر شی دل دیوانه‌ام دیوانه‌تر شیبترس از برق آه سوته دیلان که آه سوته دیلان کارگر شی
***
شبی ناید ز اشکم دیده تر نی سرشکم جاری از خون جگر نیشو و روجم رود با ناله‌ی زار ته را از حال زار مو خبر نی
***
غم و درد دل مو بی حسابه خدا دونه دل از هجرت کبابهبنازم دست و بازوی ته صیاد بکش مرغ دلم بالله ثوابه
***
بی تو تلواسه دیرم ای نکویار زهر در کاسه دیرم ای نکویارمیم خون گریه ساقی ناله مطرب مصاحب این سه دیرم ای نکویار
***
اگر دستم رسد بر چرخ گردون از او پرسم که این چین است و آن چونیکی را میدهی صد ناز و نعمت یکی را نان جو آلوده در خون
***
چه باغ است اینکه دارش آذرینه چه دشت است اینکه خونخوارش زمینهمگر بوم و بر سنگین دلان است مگر صحرای عشق نازنینه
***
کجا بی جای ته ای بر همه شاه که مو آیم بدانجا از همه راههمه جا جای ته مو کور باطن غلط گفتم غلط استغفرالله
***
کسیکه ره بفریادم برد نی خبر بر سرو آزادم برد نیهمه خوبان عالم جمع گردند کسیکه یادت از یادم برد نی
***
به هر شام و سحر گریم بکوئی که جاری سازم از هر دیده جوئیمو آن بی طالعم در باغ عالم که گل کارم بجایش خار روئی
***
سمن زلفا بری چون لاله دیری ز نرگس ناز در دنباله دیریاز آن رو سه بمهرم بر نیاری که در سرناز چندین ساله دیری
***
شبی نالم شبی شبگیر نالم ز جور یار و چرخ پیر نالمگهی همچون پلنگ تیر خورده گهی چون شیر در زنجیر نالم
***
وای آن روزی که قاضی مان خدا بی به میزان و صراطم ماجرا بیبنوبت میروند پیر و جوانان وای آنساعت که نوبت زان ما بی
***
دل ارمهرت نورزه بر چه ارزه گل است آندل که مهر تو نورزهگریبانی که از عشقت شود چاک بیک عالم گریبان وابیرزه
***
برویت از حیا خوی ریته دیری دو ابرویت بناز آمیته دیریبه سحر دیده در چاه زنخدان بسی هاروت دل آویته دیری
***
ز آهم هفت گردون پر شرر بی زمژگانم روان خون جگر بیته که هرگز دلت از غم نسوجه کجا از سوته دیلانت خبر بی
***
سحرگاهان که اشکم لاوه گیره زآهم هفت چرخ آلاوه گیرهچنان از دیده ریزم اشک خونین که گیتی سر بسر سیلابه گیره
***
عزیزان موسم جوش بهاره چمن پر سبزه صحرا لاله زارهدمی فرصت غنیمت دان درین فصل که دنیای دنی بی اعتباره
***
مرا درد آموه و درمان چه حاصل مرا وصل آموه و هجران چه حاصلبسوته بی گل و آلاله بی سر سر سوته کله یاران چه حاصل
***
دلا از دست تنهایی بجانم ز آه و ناله‌ی خود در فغانمشبان تار از درد جدایی کند فریاد مغز استخوانم
***
غم عشق تو مادر زاد دیرم نه از آموزش استاد دیرمبدان شادم که از یمن غم تو خراب آباد دل آباد دیرم
***
الهی سوز عشقت بیشتر کن دل ریشم ز دردت ریشتر کنازین غم گر دمی فارغ نشینم بجانم صد هزاران نیشتر کن
***
غمم بیحد و دردم بی شماره فغان کاین درد مو درمان ندارهخداوندا ندونه ناصح مو که فریاد دلم بی‌اختیاره
***
عزیزان از غم و درد جدایی به چشمانم نمانده روشنائیبدرد غربت و هجرم گرفتار نه یار و همدمی نه آشنائی
***
نصیب کس مبو درد دل مو که بسیاره غم بیحاصل موکسی بو از غم و دردم خبردار که دارد مشکلی چون مشکل مو
***
به لامردم مکان دلبرم بی سخنهای خوشش تاج سرم بیاگر شاهم ببخشد ملک شیراز همان بهتر که دلبر در برم بی
***
دلی دیرم خریدار محبت کز او گرم است بازار محبتلباسی دوختم بر قامت دل زپود محنت و تار محبت
***
خوشا آنانکه تن از جان ندانند تن و جانی بجز جانان ندانندبدردش خو گرند سالان و ماهان بدرد خویشتن درمان ندانند
***
دل مو بیتو زار و بی قراره بجز آزار مو کاری ندارهزند دستان بسر چون طفل بدخو بدرد هجرت اینش روزگاره
***
بوره بلبل بنالیم از سر سوز بوره آه سحر از مو بیاموزتو از بهر گلی ده روز نالی مو از بهر دل‌آرامم شو و روز
***
خداوندا بفریاد دلم رس تو یار بیکسان مو مانده بیکسهمه گویند طاهر کس نداره خدا یار مو چه حاجت کس
***
دلی دیرم ولی دیوانه و دنگ ز دستم شیشه‌ی ناموس بر سنگازین دیوانگی روزی برآیم که در دامان دلبر برزنم چنگ
***
همه عالم پر از کرد چه سازم چو مو دلها پر از درد چه سازمبکشتم سنبلی دامان الوند همواز طالعم زرد چه سازم
***
قدح بر گیرم و سیر گلان شم بطرف سبزه و آب روان شمدو سه جامی زنم با شادکامی وایم مست و بسیرلالیان شم
***
مو از جور بتان دل ریش دیرم زلاله داغ بر دل بیش دیرمچو فردا نامه خوانان نامه خوانند من شرمنده سر در پیش دیرم
***
دیم آلاله‌ای در دامن خار واتم آلالیا کی چینمت باربگفتا باغبان معذور میدار درخت دوستی دیر آورد بار
***
خوشا آندل که از خود بیخبر بی ندونه در سفر یا در حضر بیبکوه و دشت و صحرا همچو مجنون پی لیلی دوان با چشم تر بی
***
همه دل ز آتش غم سوتنی بی بهرجان سوز هجر افروتنی بیکه از دست اجل بر تن قبائی اگر شاه و گدائی دوتنی بی
***
قلم بتراشم از هر استخوانم مرکب گیرم از خون رگانمبگیرم کاغذی از پرده‌ی دل نویسم بهر یار مهربانم
***
محبت آتشی در جانم افروخت که تا دامان محشر بایدم سوختعجب پیراهنی بهرم بریدی که خیاط اجل میبایدش دوخت
***
الهی ار بواجم ور نواجم ته دانی حاجتم را مو چه واجماگر بنوازیم حاجت روا بی وگر محروم سازی مو چه ساجم
***
مو آن دلداده‌ی بی خانمانم مو آن محنت نصیب سخت جانممو آن سرگشته خارم در بیابان که چون بادی وزد هر سو دوانم
***
نمیدانم که رازم با که واجم غم و سوز وگدازم با که واجمچه واجم هر که ذونه میکره فاش دگر راز و نیازم با که واجم
***
سر کویت بتا چند آیم و شم ز وصلت بی نوا چند آیم و شمبکویت تا ببیند دیده رویت نترسی از خدا چند آیم و شم
***
بوره کز دیده جیحونی بسازیم بوره لیلی و مجنونی بسازیمفریدون عزیزم رفتی از دست بوره کز نو فریدونی بسازیم
***
گلی که خود بدادم پیچ و تابش باشک دیدگانم دادم آبشدرین گلشن خدایا کی روا بی گل از مو دیگری گیرد گلابش
***
زعشقت آتشی در بوته دیرم در آن آتش دل و جان سوته دیرمسگت ار پا نهد بر چشمم ایدوست بمژگان خاک پایش روته دیرم
***
به آهی گنبد خضرا بسوجم فلک را جمله سر تا پا بسوجمبسوجم ار نه کارم را بساجی چه فرمائی بساجی یا بسوجم
***
اگر جسمم بسوزی سوته خواهم اگر چشمم بدوزی دوته خواهماگر باغم بری تا گل بچینم گلی همرنگ و همبوی ته خواهم
***
سر کوه بلند چندان نشینم که لاله سر بر آره مو بچینمالاله بیوفا بی بیوفا بی نگار بیوفا چون مو گزینم
***
ز وصلت تا بکی فرد آیم و شم جگر پر سوز و پر درد آیم و شمبموگوئی که در کویم نیایی مو تا کی با رخ زرد آیم و شم
***
خوشا روزی که دیدار ته وینم گل و سنبل ز رخسار ته چینمبیا بنشین که تا وینم شو و روز جمالت ای نگار نازنینم
***
دلم زار و حزینه چون ننالم وجودم آتشینه چون ننالمبمو واجن که طاهر چند نالی چو مرگم در کمینه چون ننالم
***
بیته گلشن چو زندان بچشمم گلستان آذرستان بچشممبیته آرام و عمر و زندگانی همه خواب پریشان بچشمم
***
بشو یاد تو ای مه پاره هستم بروز از درد و غم بیچاره هستمتو داری در مقام خود قراری مویم که در جهان آواره هستم
***
غریبی بس مرا دلگیر دارد فلک بر گردنم زنجیر داردفلک از گردنم زنجیر بردار که غربت خاک دامنگیر دارد
***
هر آن دلبر که چشم مست دیره هزاران دل چو ما پا بست دیرهمیان عاشقان آن ماه سیما چو شعر مو بلند و پست دیره
***
قضا رمزی زچشمان خمارش قدر سری ز زلف مشگبارشمه و مهر آیتی ز آنروی زیبا نکویان جهان آئینه دارش
***
شبی کان نازنینم در بر آیو گذشته عمرم از نو بر سر آیوهمه شو دیده‌ی مو تا سحرگاه بره باشد که یارم از در آیو
***
دلا راهت پر از خار و خسک بی گذرگاه تو بر اوج فلک بیشب تار و بیابان دور منزل خوشا آنکس که بارش کمترک بی
***
دلی چون مو بغم اندوته ای نی زری چون جان مو در بوته‌ای نیبجز شمعم ببالین همدمی نه که یار سوته دل جز سوته‌ای نی
***
شبم از روز و روز از شو بتر بی دل آشفته‌ام زیر و زبر بیشو و روز از فراقت ناله‌ی مو چو آه سوته جانان پر شرر بی
***
خور آئین چهره‌ات افروته‌تر بی بجانم تیر عشقت دوته‌تر بیچرا خال رخت دونی سیاهه هر آن نزدیک خور بی سوته‌تر بی
***
صفا هونم صفا هونم چه جابی که هر یاری گرفتم بیوفا بیبشم یکسر بتازم تا به شیراز که در هر منزلی صد آشنا بی
***
بمو واجی چرا ته بیقراری چو گل پرورده‌ی باد بهاریچرا گردی بکوه و دشت و صحرا بجان او ندارم اختیاری
***
مو آن باز سفیدم همدانی لانه در کوه دارم سایبانیببال خود پرم کوهان بکوهان بچنگ خود کرم نخجیر بانی
***
عزیزا مردی از نامرد نایو فغان و ناله از بیدرد نایوحقیقت بشنو از پور فریدون که شعله از تنور سرد نایو
***
بدام دلبری دل مبتلا بی که هجرانش بلا وصلش بلا بیدرین ویرانه دل جز خون ندیدم نه دل گویی که دشت کربلا بی
***
دل دیوانه‌ام دیوانه‌تر شی خرابه خانه‌ام ویرانه‌تر شیکشم آهی که گردون را بسوجم که آه سوته دیلان کارگر شی
***
قدم دایم زبار غصه خم بی چو مو خونین دلی در دهر کم بیزغم یکدم مو آزادی ندیرم دل بیچاره‌ی مو کوه غم بی
***
جهان خوان و خلایق میهمان بی گل امروز مو فردا خزان بیسیه چالی که نامش را نهند گور بما واجن که اینت خانمان بی
***
سحرگان که بلبل بر گل آیو بدامان اشک چشمم گل گل آیوروم در پای گل افغان کنم سر که هر سوته دلی در غلغل آیو
***
گلان فصل بهاران هفته‌ای بی زمان وصل یاران هفته‌ای بیغنیمت دان وصال لاله رویان که گل در لاله زاران هفته‌ای بی
***
شبی خواهم که پیغمبر ببینم دمی با ساقی کوثر نشینمبگیرم در بغل قبر رضا را در آن گلشن گل شادی بچینم
***
زهجرانت هزار اندیشه دیرم همیشه زهر غم در شیشه دیرمز نا سازی بخت و گردش چرخ فغان و آه و زاری پیشه دیرم
***
بروی دلبری گر مایلستم مکن منعم گرفتار دلستمخدا را ساربان آهسته میران که من وامانده‌ی این قافلستم
***
بی ته سر در بیابانم شو و روز سرشک از دیده بارانم شو و روزنه بیمارم که جایم میکری درد همیدانم که نالانم شو و روز
***
همه روزم فغان و بیقراری شوان بیداری و فریاد و زاریبمو سوجه دل هر دور و نزدیک ته از سنگین دلی پروا نداری
***
بمیرم تا ته چشم‌تر نبینی شرار آه پر آذر نبینیچنانم آتش عشقت بسوجه که از مو مشت خاکستر نبینی
***
وای آن روجی که در قبرم نهند تنگ ببالینم نهند خشت و گل و سنگنه پای آنکه بگریزم ز ماران نه دست آنکه با موران کنم جنگ
***
بدل چون یادم از بوم و بر آیو سر شگم بیخود از چشم تر آیواز آن ترسم من بر گشته دوران که عمرم در غریبی بر سر آیو
***
ز دست چرخ گردون داد دیرم هزاران ناله و فریاد دیرمنشنید دستانم با خس و خار چگونه خاطر خود شاد دیرم
***
دلا راه تو پر خار و خسک بی درین ره روشنایی کمترک بیگر از دستت بر آید پوست از تن بیفکن تا که بارت کمترک بی
***
دلی دیرم چو مو دیوانه و دنگ زده آئینه هر نام بر سنگبمو واجند که بی نام و ننگی هر آن یارش تویی چه نام و چه ننگ
***
سرم بالین تنم بستر نداره دلم جز شوق ته در سر ندارهنهد دور از ته هر کس سر ببالین الهی سر ز بالین بر نداره
***
سیاهی دو چشمانت مرا کشت درازی دو زلفانت مرا کشتبه قتلم حاجت تیر و کمان نیست خم ابرو و مژگانت مرا کشت
***
بلا رمزی ز بالای ته باشد جنون سری ز سودای ته باشدبصورت آفرینم این گمان بی که پنهان در تماشای ته باشد
***
نگارینا دل و جانم ته دیری همه پیدا و پنهانم ته دیرینمیدانم که این درد از که دیرم همیدانم که درمانم ته دیری
***
مو آن محنت کش حسرت نصیبم که در هر ملک و هر شهری غریبمنه بو روزی که آیی بر سر من بوینی مرده از هجرحبیبم
***
بغیر ته دگر یاری ندیرم به اغیاری سر و کاری ندیرمبدکان ته آن کاسد متاعم که اصلا روی بازاری ندیرم
***
بوره جانا که جانانم تویی تو بوره یارا که سلطانم تویی توته دونی خود که مو جز تو ندونم بوره بوره که ایمانم تویی تو
***
سرم سودای گیسوی ته دیره دلم میل گل روی ته دیرهاگر چشمم بماه نو کره میل نظر بر طاق ابروی ته دیره
***
اگر دردم یکی بودی چه بودی وگر غم اندکی بودی چه بودیبه بالینم طبیبی یا حبیبی ازین هر دو یکی بودی چه بودی
***
مو آن رندم که عصیان پیشه دیرم بدستی جام و دستی شیشه دیرماگر تو بیگناهی رو ملک شو من از حوا و آدم ریشه دیرم
***
گرم خوانی ورم رانی ته دانی گرم درتش بسوزانی ته دانیورم بر سر زنی الوند و میمند همی واجم خدا جانی ته دانی
***
نگار تازه خیز ما کجایی بچشمان سرمه ریز ما کجایینفس بر سینه‌ی طاهر رسیده دم رفتن عزیز ما کجایی
***
چه خوش بی‌مهربانی هر دو سر بی که یکسر مهربانی دردسر بیاگر مجنون دل شوریده‌ای داشت دل لیلی از آن شوریده تر بی
***
به خنجر گر برآرند دیدگانم در آتش گر بسوزند استخوانماگر بر ناخنانم نی بکوبند نگیرم دل ز یار مهربانم
***
من آن شمعم که اشکم آتشین بی که هر سوته دلی حالش همین بیهمه شب گریم و نالم همه روز بیته شامم چنان روزم چنین بی
***
تو آری روز روشن را شب از پی شده ****** و مکان از قدرتت حیحقیقت بشنو از طاهر که گردید بیک کن خلقت هر دو جهان طی
***
شب تار است و گرگان میزنند میش دو زلفانت حمایل کن بوره پیشاز آن کنج لبت بوسی بموده بگو راه خدا دادم بدرویش
***
دلی دیرم چو مرغ پا شکسته چو کشتی بر لب دریا نشستهتو گویی طاهرا چون تار بنواز صدا چون میدهد تار گسسته
***
مو آن دل داده یکتا پرستم که جام شرک و خود بینی شکستممنم طاهر که در بزم محبت محمد را کمینه چاکرستم
***
الهی ای فلک چون مو زبون شی دلت همچون دل مو غرق خون شیاگر یک لحظه ام بی غم بوینی یقین دانم کزین غم سرنگون شی
***
مدامم دل پر از خون جگر بی چو شمع آتش بجان و دیده تر بینشینم بر سر راهت شو و روز که تا روزی ترا بر مو گذر بی
***
بنادانی گرفتم کوره راهی ندانستم که می‌افتم بچاهیبدل گفتم رفیقی تا به منزل ندانستم رفیق نیمه راهی
***
من آن رندم که گیرم از شهان باج بپوشم جوشن و بر سر نهم تاجفرو ناید سر مردان به نامرد اگر دارم کشند مانند حلاج
***
زمشک‌تر سیه‌تر سنبلت بی هزاران دل اسیر کاکلت بیزآه و ناله تاثیری ندیدم زخارا سخت‌تر گویا دلت بی
***
نپرسی حال یار دلفکارت که هجران چون کند با روزگارتته که روز و شوان در یاد مویی هزارت عاشق با مو چه کارت
***
همه شو تا سحر اختر شمارم که ماه رویت آیو در کنارمشوان گوشم بدر چشمم براهت گذاری تا بکی در انتظارم
***
شبی دیرم زهجرت تار تارو گرفته ظلمتش لیل و نهاروخداوندا دلم را روشنی ده که تا وینم جمال هشت و چارو
***
دلم میل گل روی ته دیره سرم سودای گیسوی ته دیرهاگر چشمم بماه نو کره میل نظر بر طاق ابروی ته دیره
***
الاله کوهساران هفته ای بی بنفشه جو کناران هفته‌ای بیمنادی میکره شهرو به شهرو وفای گلعذاران هفته‌ای بی
***
الهی دل بلا بی دل بلا بی گنه چشمان کره دل مبتلا بیاگر چشمان نکردی دیده بانی چه داند دل که خوبان در کجابی
***
بیا سوته دلان گردهم آئیم سخنها واکریم غم وانمائیمترازو آوریم غمها بسنجیم هر آن سوته تریم وزنین تر آئیم
***
ته کت نازنده چشمان سرمه سائی ته کت زیبنده بالا دلرباییته کت مشکین دو گیسو در قفائی بمو واجی که سرگردان چرائی
***
جهان بیوفا زندان ما بی گل غم قسمت دامان ما بیغم یعقوب و محنت‌های ایوب همه گویا نصیب جان ما بی
***
خوش آن ساعت که یار از در آیو شو هجران و روز غم سر آیوزدل بیرون کنم جانرا بصد شوق همی واجم که جایش دلبر آیو
***
زشورانگیزی چرخ و فلک بی که دایم چشم بختم پر نمک بیدمادم دود آهم تا سما بی پیاپی سیل اشکم تا سمک بی
***
خوشا آنان که با ته همنشینند همیشه با دل خرم نشینندهمین بی رسم عشق و عشقبازی که گستاخانه آیند و ته بینند
***
هر آنکس با تو قربش بیشتر بی دلش از درد هجران ریشتر بیاگر یکبار چشمانت بوینم بجانم صد هزاران نیشتر بی
***
شوان استارگان یک‌یک شمارم براهت تا سحر در انتظارمپس از نیمه شوان که ته نیایی زدیده اشک چون باران ببارم
***
خوشا آنانکه هر از بر ندانند نه حرفی وانویسند و نه خوانندچو مجنون سر نهند اندر بیابان ازین گو گل روند آهو چرانند
***
سخن از هر چه واجم واتشان بی حدیث از بیش و از کم واتشان بیبدریا گر روم گوهر بر آرم هر آن گوهر که وینم واتشان بی
***
دلی دیرم که بهبودش نمیبو سخنها میکرم سودش نمی‌بوببادش میدهم نش میبرد باد در آتش می‌نهم دودش نمیبو
***
خدایا واکیان شم واکیان شم بدین بیخانمانی واکیان شمهمه از در برانند سوته آیم ته که از در برانی واکیان شم
***
بهار آیو به هر شاخی گلی بی بهر لاله هزاران بلبلی بیبهر مرزی نیارم پا نهادن مبو کز مو بتر سوز دلی بی
***
بیا جانا دل پردرد مو بین سرشک سرخ و روی زرد مو بینغم مهجوری و درد صبوری همه برجان غم پرورد مو بین
***
ز بوی زلف تو مفتونم ای گل ز رنگ روی تو دلخونم ای گلمن عاشق زعشقت بیقرارم تو چون لیلی و من مجنونم ای گل
***
بهار آیو به صحرا و در و دشت جوانی هم بهاری بود و بگذشتسر قبر جوانان لاله رویه دمی که گلرخان آیند به گلگشت
***
اگر شاهین بچرخ هشتمینه کند فریاد مرگ اندر کمینهاگر صد سال در دنیا بمانی در آخر منزلت زیر زمینه
***
دلی دیرم دمی بیغم نمیبو غمی دیرم که هرگز کم نمی‌بوخطی دیرم مو از خوبان عالم که یار بیوفا همدم نمیبو
***
وای ازین دل که نی هرگز بکامم وای ازین دل که آزارد مدامموای ازین دل که چون مرغان وحشی نچیده دانه اندازد بدامم
***
مو که یارم سر یاری ندیره مو که دردم سبکباری ندیرههمه واجن که یارت خواب نازه چه خوابست اینکه بیداری ندیره
***
نمیدانم که سرگردان چرایم گهی نالان گهی گریان چرایمهمه دردی بدوران یافت درمان ندانم مو که بیدرمان چرایم
***
دل از دست غمت زیر و زبر بی بچشمان اشکم از خون جگر بیهران یاری چو مو پرناز دیره دلش پر غصه جانش پر شرر بی
***
بدنیای دنی کی ماندنی بی که دامان بر جهان افشاندنی بیهمی لا تقنطوا خوانی عزیزا دلا یا ویلنا هم خواندنی بی
***
از آن روزیکه ما را آفریدی بغیر از معصیت چیزی ندیدیخداوندا بحق هشت و چارت ز ما بگذر شتر دیدی ندیدی
***
مو که آشفته حالم چون ننالم شکسته پر و بالم چون ننالمهمه گویند فلانی چند نالی تو آیی در خیالم چون ننالم
***
بشم واشم که تا یاری گره دل به بختم گریه و زاری گره دلبگردی و نجوئی یار دیگر که از جان و دلت یاری گره دل
***
خدایی که مکانش لامکان بی صفابخش جمال گلرخان بیپدید آرنده‌ی روز و شب و خلق که بر هر بنده او روزی رسان بی
***
گلش در زیر سنبل سایه پرور نهال قامتش نخلی است نوبرزعشق آن گل رعنا همه شب چو بلبل ناله و افغان برآور
***
دل شاد از دل زارش خبر نی تن سالم زبیمارش خبر نینه تقصیره که این رسم قدیمه که آزاد از گرفتارش خبر نی
***
دل ار عشقت نداره مرده اولی روان بی درد عشق افسرده اولیسحر بلبل زند در گلشن آواز که گل بی عشق حق پژمرده اولی
***
هزاران لاله و گل در جهان بی همه زیبا به چشم دیگران بیآلاله‌ی مو به زیبایی درین باغ سرافراز همه آلالیان بی
***
دل عاشق به پیغامی بسازد خمار آلوده با جامی بسازدمرا کیفیت چشم تو کافیست ریاضت کش ببادامی بسازد
***
هر آن باغی که نخلش سر بدر بی مدامش باغبون خونین جگر بیبباید کندنش از بیخ و از بن اگر بارش همه لعل و گهر بی
***
ببندم شال و میپوشم قدک را بنازم گردش چرخ و فلک رابگردم آب دریاها سراسر بشویم هر دو دست بی نمک را
***
اگر دل دلبر و دلبر کدام است وگر دلبر دل و دلرا چه نام استدل و دلبر بهم آمیته وینم ندونم دل که و دلبر کدام است
***
ته دوری از برم دل در برم نیست هوای دیگری اندر سرم نیستبجان دلبرم کز هر دو عالم تمنای دگر جز دلبرم نیست
***
شیرمردی بدم دلم چه دونست اجل قصدم کره و شیر ژیونستز موشیر ژیان پرهیز می‌کرد تنم وا مرگ جنگیدن ندونست
***
نفس شومم بدنیا بهر آن است که تن از بهر موران پرورانستندونستم که شرط بندگی چیست هرزه بورم بمیدان جهانست
***
قضا پیوسته در گوشم بواجه که این درد دل تو بی علاجهاگر گوهر ببی خواهون نداری همین این جون تو که بی رواجه
***
لاله کاران دگر لاله مکارید باغبانان دو دست از گل بداریداگر عهد گلان این بو که دیدم بیخ گل بر کنید و خار بکارید
***
شوانم خواب در مرز گلان کرد گلم واچید و خوابم را زیان کردباغبان دید که مو گل دوست دیرم هزاران خار بر گل پاسبان کرد
***
گیج و ویجم که کافر گیج میراد چنان گیجم که کافر هم موی نادبر این آئین که مو را جان و دل داد شمع و پروانه را پرویج میداد
***
دمی بوره بوین حالم ته دلبر دلم تنگه شبی با مو بسر برته گل بر سر زنی ای نو گل مو به جای گل زنم مو دست بر سر
***
دلم زار و دلم زار و دلم زار طبیبم آورید دردم کرید چارطبیبم چون بوینه بر موی زار کره در مون دردم را بناچار
***
مو که سر در بیابانم شو و روز سرشک از دیده بارانم شو و روزنه تب دیرم نه جایم میکند درد همیدونم که نالونم شو و روز
***
به این بی آشنایی برکیاشم به این بی خانمانی برکیاشمهمه گر مو برونند واته آیم ته از در گر برونی برکیاشم
***
مو آن آزرده‌ی بی خانمانم مو آن محنت نصیب سخت جانممو آن سرگشته خارم در بیابون که هر بادی وزد پیشش دوانم
***
بوره سوته دلان با ما بنالیم زدست یار بی پروا بنالیمبشیم با بلبل شیدا به گلشن اگر بلبل نناله ما بنالیم
***
بوره روزی که دیدار ته وینم گل و سنبل به دیدار تو چینمبوره بنشین برم سالان و ماهان که تا سیرت بوینم نازنینم
***
به عشقت ای دلارا نگروستم نوید وصل تو تا نشنوستمبدل تخم وفایت کشتم آخر بجز اندوه و خواری ندروستم
***
خوش آنساعت که دیدار ته وینم کمند عنبرین تار ته وینمنوینه خرمی هرگز دل مو مگر آن دم که رخسار ته وینم
***
دلم دور است و احوالش ندونم کسی خواهد که پیغامش رسونمخداوندا ز مرگم مهلتی ده که دیداری بدیدارش رسونم
***
بوره یکدم بنالیم و بسوجیم از آنرویی که هر دو تیره روجیمته بلبل حاش لله مثل مو نی نبو جز درد و غم یک عمر روجیم
***
دلم دردین و نالین چه واجم رخم گردین و خاکین چه واجمبگردیدم به هفتاد و دو ملت بصد مذهب منادین چه واجم
***
از آن انگشت نمای روزگارم که دور افتاده از یار و دیارمندونم قصد جان کردن بناحق بجز بر سرزدن چاره ندارم
***
از آن دلخسته و سینه فگارم که گریان در ته سنگ مزارمبواجندم که ته شوری نداری سرا پا شور دارم شر ندارم
***
بدل درد غمت باقی هنوزم کسی واقف نبو از درد و سوزمنبو یک بلبل سوته به گلشن به سوز مو نبو کافر به روزم
***
فلک کی بشنود آه و فغانم بهر گردش زند آتش بجانمیک عمری بگذرانم با غم و درد بکام دل نگردد آسمانم
***
نذونی ای فلک که مستمندم وامو پر بد مکه که دردمندمبیک گردش که میکردی ببینی چو رشته مو بسامانت ببندم
***
کنون داری نظر گو واکیانم ز جورت در گدازه استخوانمبکه اندیشه‌ای بیداد پیشه که آهم تیر بو ناله کمانم
***
ز حال خویشتن مو بیخبر بیم ندونم در سفر یا در حضر بیمفغان از دست تو ای بیمروت همین ذونم که عمری دربدر بیم
***
گلستان جای تو ای نازنیننم مو در گلخن به خاکستر نشینمچه در گلشن چه در گلخن چه صحرا چو دیده واکرم جز ته نوینم
***
کافرم گر منی آلاله کارم کافرم گر منی آبش بدارمکافرم گر منی نامش برم نام دو صد داغ دل از آلاله دارم
***
غم عالم همه کردی ببارم مگر مو لوک مست سر قطار******ارم کردی و دادی به ناکس فزودی هر زمان باری ببارم
***
هزاران ملک دنیا گر بدارم هزاران ملک عقبی گر بدارمبوره ته دلبرم تا با ته واجم که بی روی تو آنرا گر بدارم
***
تو خود گفتی که مو ملاح مانم به آب دیدکان کشتی برانمهمی ترسم که کشتی غرق وابو درین دریای بی پایان بمانم
***
فلک بر هم زدی آخر اساسم زدی بر خمره‌ی نیلی لباسماگر داری برات از قصد جانم بکن آخر ازین دنیا اساسم
***
مو که مست از می انگور باشم چرا از نازنینم دور باشممو که از آتشت گرمی نوینم چرا از دود محنت کور باشم
***
الهی دشمنت را خسته وینم به سینه اش خنجری تا دسته وینمسر شو آیم احوالش بپرسم سحر آیم مزارش بسته وینم
***
دلا خونی دلا خونی دلا خون همه خونی همه خونی همه خونز بهر لیلی سیمین عذاری چو مجنونی چو مجنونی چو مجنون
***
خوشا آنان نه سر دارند نه سامان نشینن هر دو پا پیچن به دامانشو و روزان صبوری پیش گیرن بیاد روی دلداران مدامان
***
بعالم کس مبادا چون من آئین مو آئین کس مبو در دین و آئینهر آنکو حال موش باور نمیبو مو آئین بی مو آئین بی مو آئین
***
بوره ای دل بوره باری بشیمان مکه کاری کز آن گردی پشیمانیه دو روزی بناکامی سرآریم باشه روزی که گل چینیم بدامان
***
دلم از دست ته نالانه نالان اندرون دلم خون کشته پالانهزاران قول با ما بیش کردی همه قولان ته بالان بالان
***
ته سر ورزان مو سودای ته ورزان گریبان بلرزان وا ته لرزانکفن در کردنم صحرای محشر هران وینان احوال ته پرسان
***
ز یاد خود بیا پروا کریمان ازو کو التجا وا که بریمانکیه این تاب داره تا مو دارم نداره تاب این سام نریمان
***
بوره منت بریم ما از کریمان بکشیم دست از خوان لیمانکریمان دست در خوان کریمی که بر خوانش نظر دارند کریمان
***
زدست مو کشیدی باز دامان ز کردارت نبی یک جو پشیمانروم آخر بدامانی زنم دست که تا از وی رسد کارم بسامان
***
دلم تنگ ندانم صبر کردن زدلتنگی بوم راضی بمردنز شرم روی ته مو در حجابم ندانم عرض حالم واته کردن
***
آنکه بی خان و بی مانه منم من آنکه بر گشته سامانه منم منآنکه شادمان به انده میکره روز آنکه روزش چو شامانه منم و من
***
پشیمانم پشیمانم پشیمان کاروانی بوینم تا بشیمانکهن دنیا بهیچ کسی نمانده به هرزه کوله باری میکشیمان
***
مو آن اسپید بازم سینه سوهان چراگاه مو بی سر بشن کوهانهمه تیغی به سوهان میکرن تیز مو آن تیغم که یزدان کرده سوهان
***
برندم همچو یوسف گر بزندان ویا نالم زغم چون مستمنداناگر صد باغبان خصمی نماید مدام آیم بگلزار تو خندان
***
نوای ناله غم اندوته دونو عیار قلب خالص بوته دونوبوره سوته دلان واهم بنالیم که قدر سوته دل دلسوته دونو
***
سری دارم که سامانش نمیبو غمی دارم که پایانش نمیبواگر باور نداری سوی من آی بوین دردی که درمانش نمیبو
***
به والله که جانانم تویی تو بسلطان عرب جانم تویی تونمیدونم که چونم یا که چندم همی دونم که درمانم تویی تو
***
بهارم بی خزان ای گلبن مو چه غم کنده ببو بیخ و بن موبرس ای سوته دل یکدم به دردم ته ای امروز دل تازه کن مو
***
نیا مطلق بکارم این دل مو بجز خونابه اش نه حاصل موداره در موسم گل جوش سودا چه پروایی کره اینجا دل مو
***
وای از روزی که قاضیمان خدا بو سر پل صراطم ماجرا بوبنوبت بگذرند پیر و جوانان وای از آندم که نوبت زان ما بو
***
چو مو یک سوته دل پروانه‌ای نه بعالم همچو مو دیوانه‌ای نههمه مارون و مورون لانه دیرن من دیوانه را ویرانه‌ایی نه
***
مو را ای دلبر مو با ته کاره وگرنه در جهان بسیار یارهکجا پروای چون مو سوته دیری چو مو بلبل به گلزارت هزاره
***
درین بوم و برانم پرورش نه شوانم جا و روزانم خورش نهسری دیرم که مغزی اندرو نه تنی دیرم که پروای سرش نه
***
مو را درد دلم خو کرده واته ندونی درد دل ای بیوفا تهبوره مو سوته دل واته سپارم ته ذونی با دل و دل ذونه با ته
***
بدنیا مو نوینم کام بی ته بدس هرگز نگیرم جام بی تهبلرزم روز و شو چون بید مجنون ندارم یک نفس آرام بی ته
***
سحرگاهان فغان بلبلانه بیاد روی پر نور گلانهز آه مو فلک آخر خدرکه اثر در ناله‌ی سوته دلانه
***
بدنیا مثل مو دل سوته‌ای نه بدرد سوز غم اندوته‌ای نهچسان بندم ره سیل دو دیده که این زخم دلم لو سوته‌ای نه
***
دل مو دایم اندر ماتم ته بدل پیوسته بیدرد و غم تهچه پرسی که چرا قدت ببوخم خم قدم از آن پیچ و خم ته
***
زغم جان در تنم در گیر و داره سرم در رهن تیغ آبدارهندارم اختیاری از چه جوشش دل مو تاب این سودا نداره
***
به کس درد دل مو واتنی نه که سنگ از آسمون انداتنی نهبمو واجن که ترک یار خود که کسیس یارم که ترکش واتنی نه
***
دل مو غیرته دلبر نگیره بجای جوهری جوهر نگیرهدل مو سوته و مهر ته آذر نبی ناسوته آذر در نگیره
***
نذونم لوت و عریانم که کرده خودم جلاد و بیجونم که کردهبده خنجر که تا سینه کنم چاک ببینم عشق بر جونم چه کرده
***
دو چشمم را ته خون پالا کنی ته کلاه عقلم از سر وا کنی تهاگر لیلی بپرسه حال مجنون نظر او را سوی صحرا کنی ته
***
مو را نه فکر سودایی نه سودی نه در دل فکر بهبودی نه بودینخواهم جو کنار و چشمه سارون که هر چشمم هزارون زنده رودی
***
شوم از شام یلدا تیره‌تر بی درد دلم ز بودردا بتر بیهمه دردا رسن آخر بدرمون درمان درد ما خود بی اثر بی
***
پی مرگ نکویان گل نرویی دگر رویی نه رنگش بی نه بوییز خود رو هیچ حاصل برنخیزد بجز بدنامی و بی‌آبرویی
***
به جز این مو ندارم آرزویی که باشد همدم مو لاله‌روییاگر درد دلم واجم به کوهان دگر در کوهساران گل نرویی
***
دل بی عشق را افسردن اولی هر که دردی نداره مردن اولیتنی که نیست ثابت در ره عشق ذره ذره به آتش سوتن اولی
***
من دل سوته را لایق ندونی که در دیوان عشاقت بخونیهزارون بارم از خونی ببو کم ز تو زیرا که بحر بیکرونی
***
یقینم حاصله که هرزه گردی ازین گردش که داری برنگردیبروی مو ببستی هر رهی را بدین عادت که داری کی ته مردی
***
نپنداری که زندان خوشترم بی سرم بو گوی میدان خوشترم بیچو گلخن تار و تاریکه به چشمم گلستان بی ته زندان خوشترم بی
***
ز بیداد فلک یارون امان بی امان جستن روز آخرزمان بیاگر پاره کرم یخه بجا بو که وامو آسمان پرسرگران بی
***
در اشکم بدامان ریته اولی خون دلم ز چشمان ریته اولیبکس حرفی ز جورت وانواجم که حرف جور پنهان ریته اولی
***
دل تو کی ز حالم با خبر بی کجا رحمت باین خونین جگر بیتو که خونین جگر هرگز نبودی کی از خونین جگرها با خبر بی
***
بسوی باغ و بستان لاله وابی همه موها مثال ژاله وا بیوگر سوی خراسان کاروان را رهانم مو سوی بنگاله وا بی
***
غم اندر سینه‌ی مو خانه دیری چو ویرانه که بوم آشانه دیریفلک اندر دل مسکین مو نه ازین غم هرچه در انبانه دیری
***
هر آن کالوند دامان مو نشانی دامان از هر دو عالم در کشانیاشک خونین پاشم از راه الوند تا که دلبر بپایش برفشانی
***
ز دل بیرون نبجتم ناله نایی ز مژگان تر مو ژاله ناییشوی نایه که مو خوابت بوینم به بخت مو به چشم لاله نایی
***
چه واجم هر چه واجم واته‌شان بی سخن از بیش و از کم واته‌شان بیبدریا مو شدم گوهر برآرم هر آن گوهر که دیدم واته‌شان بی
***
دلم بلبل صفت حیران گل بی درونم چون درخت پی بگل بیخونابه بار دیرم ارغوان وار درخت نهله بارش خون دل بی
***
مو احوالم خرابه گر تو جویی جگر بندم کبابه گر تو جوییته که رفتی و یار نو گرفتی قیامت هم حسابه گر تو جویی
***
زخور این چهره‌ات افروته‌تر بی تیر عشقت بجانم روته‌تر بیمرا اختر بود خال سیاهت ز مو یارا که اختر سوته‌تر بی
***
مرا دیوانه و شیدا ته دیری مرا سرگشته و رسوا ته دیرینمیدونم دلم دارد کجا جای همیدونم که دردی جا ته دیری
***
زدست عشق هر شو حالم این بی سریرم خشت و بالینم زمین بیخوشم این بی که موته دوست دیرم هر آن ته دوست داره حالش این بی
***
عزیزون از غم و درد جدایی به چشمونم نمانده روشناییگرفتارم بدام غربت و درد نه یار و همدمی نه آشنایی
***
ته که خورشید اوج دلربایی چنین بیرحم و سنگین دل چراییبه اول آنهمه مهر و محبت به آخر راه و رسم بی وفایی
خوشا آنانکه الله یارشان بی بحمد و قل هو الله کارشان بیخوشا آنانکه دایم در نمازند بهشت جاودان بازارشان بی
***
دلم میل گل باغ ته دیره درون سینه‌ام داغ ته دیرهبشم آلاله زاران لاله چینم وینم آلاله هم داغ ته دیره
***
به صحرا بنگرم صحرا ته وینم به دریا بنگرم دریا ته وینمبهر جا بنگرم کوه و در و دشت نشان روی زیبای ته وینم
***
غمم غم بی و همراز دلم غم غمم همصحبت و همراز و همدمغمت مهله که مو تنها نشینم مریزا بارک الله مرحبا غم
***
غم و درد مو از عطار واپرس درازی شب از بیمار واپرسخلایق هر یکی صد بار پرسند تو که جان و دلی یکبار واپرس
***
دلت ای سنگدل بر ما نسوجه عجب نبود اگر خارا نسوجهبسوجم تا بسوجانم دلت را در آذر چوب تر تنها نسوجه
***
خوشا آندل که از غم بهره‌ور بی بر آندل وای کز غم بیخبر بیته که هرگز نسوته دیلت از غم کجا از سوته دیلانت خبر بی
***
یکی درد و یکی درمان پسندد یک وصل و یکی هجران پسنددمن از درمان و درد و وصل و هجران پسندم آنچه را جانان پسندد
***
ته که ناخوانده‌ای علم سماوات ته که نابرده‌ای ره در خراباتته که سود و زیان خود ندانی بیاران کی رسی هیهات هیهات
***
خدایا داد از این دل داد از این دل نگشتم یک زمان من شاد از این دلچو فردا داد خواهان داد خواهند بر آرم من دو صد فریاد از این دل
***
دلا خوبان دل خونین پسندند دلا خون شو که خوبان این پسندندمتاع کفر و دین بی‌مشتری نیست گروهی آن گروهی این پسندند
***
دلا پوشم ز عشقت جامه‌ی نیل نهم داغ غمت چون لاله بر دیلدم از مهرت زنم همچون دم صبح وز آن دم تا دم صور سرافیل
***
بی ته اشکم ز مژگان تر آیو بی ته نخل امیدم نی بر آیوبی ته در کنج تنهائی شب و روز نشینم تا که عمرم بر سر آیو
***
به والله و به بالله و به تالله قسم بر آیه‌ی نصر من اللهکه دست از دامنت من بر ندارم اگر کشته شوم الحکم لله
***
دلی همچون دل نالان مو نه غمی همچون غم هجران مو نهاگر دریا اگر ابر بهاران حریف دیده‌ی گریان مو نه
***
من آن مسکین تذروبی پرستم من آن سوزنده شمع بی‌سرستمنه کار آخرت کردم نه دنیا یکی خشکیده نخل بی‌برستم
***
مکن کاری که پا بر سنگت آیو جهان با این فراخی تنگت آیوچو فردا نامه خوانان نامه خونند تو وینی نامه‌ی خود ننگت آیو
***
غم عالم نصیب جان ما بی بدور ما فراغت کیمیا بیرسد آخر بدرمان درد هرکس دل ما بی که دردش بیدوا بی
***
خوشا آنانکه هر شامان ته وینند سخن با ته گرند با ته نشینندمو که پایم نبی کایم ته وینم بشم آنان بوینم که ته وینند
***
دو زلفانت گرم تار ربابم چه میخواهی ازین حال خرابمته که با مو سر یاری نداری چرا هر نیمه شو آیی بخوابم
***
بیا یک شو منور کن اطاقم مهل در محنت و درد فراقمبه طاق جفت ابروی تو سوگند که همجفت غمم تا از تو طاقم
***
دو چشمم درد چشمانت بچیناد مبو روجی که چشمم ته مبینادشنیدم رفتی و یاری گرفتی اگر گوشم شنید چشمم مبیناد
***
عزیزا کاسه‌ی چشمم سرایت میان هردو چشمم جای پایتاز آن ترسم که غافل پا نهی تو نشنید خار مژگانم بپایت
***
زدست دیده و دل هر دو فریاد که هر چه دیده بیند دل کند یادبسازم خنجری نیشش ز فولاد زنم بر دیده تا دل گردد آزاد
***
بیته بالین سیه مار به چشمم روج روشن شو تار به چشممبیته ای نو گل باغ امیدم گلستان سربسر خار به چشمم
***
بیته یارب به بستان گل مرویاد وگر روید کسش هرگز مبویادبیته هر گل به خنده لب گشاید رخش از خون دل هرگز مشویاد
***
ته که می‌شی بمو چاره بیاموج که این تاریک شوانرا چون کرم روجکهی واجم که کی این روج آیو کهی واجم که هرگز وا نه‌ای روج
***
بیا تا دست ازین عالم بداریم بیا تا پای دل از گل برآریمبیا تا بردباری پیشه سازیم بیا تا تخم نیکوئی بکاریم
***
یکی برزیگرک نالان درین دشت بخون دیدگان آلاله می‌کشتهمی کشت و همی گفت ای دریغا بباید کشت و هشت و رفت ازین دشت
***
درخت غم بجانم کرده ریشه بدرگاه خدا نالم همیشهرفیقان قدر یکدیگر بدانید اجل سنگست و آدم مثل شیشه
***
اگر شیری اگر میری اگر مور گذر باید کنی آخر لب گوردلا رحمی بجان خویشتن کن که مورانت نهند خوان و کنند سور
***
اگر دل دلبری دلبر کدامی وگر دلبر دلی دل را چه نامیدل و دلبر بهم آمیته وینم ندانم دل که و دلبر کدامی
***
دلی نازک بسان شیشه دیرم اگر آهی کشم اندیشه دیرمسرشکم گر بود خونین عجب نیست مو آن نخلم که در خون ریشه دیرم
***
گر آن نامهربانم مهربان بی چرا از دیدگانم خون روان بیاگر دلبر بمو دلدار می‌بو چرا در تن مرا نه دل نه جان بی
***
چرا دایم بخوابی ای دل ای دل ز غم در اضطرابی ای دل ای دلبوره کنجی نشین شکر خدا کن که شاید کام یابی ای دل ای دل
***
شب تار و بیابان پرورک بی در این ره روشنایی کمترک بیگر از دستت برآید پوست از تن بیفکن تا که بارت کمترک بی
***
مو از قالوا بلی تشویش دیرم گنه از برگ و باران بیش دیرماگر لاتقنطوا دستم نگیرد مو از یاویلنا اندیش دیرم
***
جدا از رویت ای ماه دل افروز نه روز از شو شناسم نه شو از روزوصالت گر مرا گردد میسر همه روزم شود چون عید نوروز
***
نسیمی کز بن آن کاکل آیو مرا خوشتر ز بوی سنبل آیوچو شو گیرم خیالش را در آغوش سحر از بسترم بوی گل آیو
***
مو کز سوته دلانم چون ننالم مو کز بی حاصلانم چون ننالمبگل بلبل نشیند زار نالد مو که دور از گلانم چون ننالم
***
چه خوش بی وصلت ای مه امشبک بی مرا وصل تو آرام دلک بیزمهرت ای مه شیرین چالاک مدامم دست حسرت بر سرک بی
***
مسلسل زلف بر رخ ریته دیری گل و سنبل بهم آمیته دیریپریشان چون کری زلف دو تا را بهر تاری دلی آویته دیری
***
اگر مستان هستیم از ته ایمان وگر بی پا و دستیم از ته ایماناگر گبریم و ترسا ور مسلمان بهر ملت که هستیم از ته ایمان
***
اگر آئی بجانت وانواجم وگر نائی به هجرانت گداجمته هر دردی که داری بر دلم نه بمیرم یا بسوجم یا بساجم
***
عاشق آن به که دایم در بلا بی ایوب آسا به کرمان مبتلا بیحسن آسا بدستش کاسه‌ی زهر حسین آسا بدشت کربلا بی
***
نوای ناله غم اندوته ذونه عیار قلب و خالص بوته ذونهبیا سوته دلان با هم بنالیم که قدر سوته دل دل سوته ذونه
***
مو آن بحرم که در ظرف آمدستم چو نقطه بر سر حرف آمدستمبهر الفی الف قدی بر آیو الف قدم که در الف آمدستم
***
دلم از دست خوبان گیج و ویجه مژه بر هم زنم خونابه ریجهدل عاشق مثال چوب‌تر بی سری سوجه سری خونابه ریجه
***
ز کشت خاطرم جز غم نروئی ز باغم جز گل ماتم نروئیز صحرای دل بیحاصل مو گیاه ناامیدی هم نروئی
***
سیه بختم که بختم واژگون بی سیه روجم که روجم سرنگون بیشدم آواره‌ی کوی محبت زدست دل که یارب غرق خون بی
***
بیته یک شو دلم بی غم نمیبو که آن دلبر دمی همدم نمی‌بوهزاران رحمت حق باد بر غم زمانی از دل ما کم نمی بو
***
مو ام آن آذرین مرغی که فی‌الحال بسوجم عالم ار برهم زنم بالمصور گر کشد نقشم به گلشن بسوجه گلشن از تاثیر تمثال
***
ز عشقت آتشی در بوته دیرم در آن آتش دل و جان سوته دیرمسگت ار پا نهد بر چشم ای دوست بمژگان خاک راهش رو ته دیرم
***
بدریای غمت دل غوطه‌ور بی مرا داغ فراقت بر جگر بیز مژگان خدنگت خورده‌ام تیر که هر دم سوج دل زان بیشتر بی
***
مدامم دل براه و دیده تر بی شراب عیشم از خون جگر بیببویت زندگی یابم پس از مرگ ترا گر بر سر خاکم گذر بی
***
گلی کشتم باین الوند دامان آوش از دیده دادم صبح و شامانچو روج آیو که بویش وا من آیو برد بادش سر و سامان بسامان
***
دو چشمانت پیاله‌ی پر ز می بی خراج ابروانت ملک ری بیهمی وعده کری امروز و فردا نمیدانم که فردای تو کی بی
***
قدم دایم ز بار غصه خم بی چو مو محنت کشی در دهر کم بیمو هرگز از غم آزادی ندیرم دل بی طالع مو کوه غم بی
***
بشم واشم ازین عالم بدر شم بشم از چین و ما چین دورتر شمبشم از حاجیان حج بپرسم که این دوری بسه یا دورتر شم
***
صدای چاوشان مردن آیو بگوش آوازه‌ی جان کندن آیورفیقان میروند نوبت به نوبت وای آن ساعت که نوبت وامن آیو
***
به قبرستان گذر کردم کم وبیش بدیدم قبر دولتمند و درویشنه درویش بیکفن در خاک رفته نه دولتمند برده یک کفن بیش
***
دیم یک عندلیب خوشنوائی که می‌نالید وقت صبحگاهیبشاخ گلبنی با گل همی گفت که یارا بی وفایی بی وفائی
***
به قبرستان گذر کردم صباحی شنیدم ناله و افغان و آهیشنیدم کله‌ای با خاک می‌گفت که این دنیا نمی‌ارزد بکاهی
***
هر آنکس مال و جاهش بیشتر بی دلش از درد دنیا ریشتر بیاگر بر سر نهی چون خسروان تاج به شیرین جانت آخر نیشتر بی
***
هر آنکس عاشق است از جان نترسد یقین از بند و از زندان نترسددل عاشق بود گرگ گرسنه که گرگ از هی هی چوپان نترسد
***
هزاران دل بغارت برده ویشه هزارانت دگر خون کرده ویشههزاران داغ ریش ار ویشم اشمرد هنو نشمرده از اشمرده ویشه
***
اگر زرین کلاهی عاقبت هیچ اگر خود پادشاهی عاقبت هیچاگر ملک سلیمانت ببخشند در آخر خاک راهی عاقبت هیچ
***
غم عشق تو کی بر هر سر آیو همائی کی به هر بوم و بر آیوزعشقت سرفرازان کامیابند که خور اول به کهساران بر آیو
***
ته که نوشم نه‌ای نیشم چرایی ته که یارم نه‌ای پیشم چراییته که مرهم نه‌ای بر داغ ریشم نمک پاش دل ریشم چرایی
***
بیته یکدم دلم خرم نمانی اگر رویت بوینم غم نمانیاگر درد دلم قسمت نمایند دلی بی غم درین عالم نمانی
***
اگر یار مرا دیدی به خلوت بگو ای بیوفا ای بیمروتگریبانم ز دستت چاک چاکو نخواهم دوخت تا روز قیامت
***
فلک نه همسری دارد نه هم کف بخون ریزی دلش اصلا نگفت افهمیشه شیوه‌ی کارش همینه چراغ دودمانیرا کند پف
***
فلک در قصد آزارم چرائی گلم گر نیستی خارم چرائیته که باری ز دوشم بر نداری میان بار سربارم چرایی
***
زدل نقش جمالت در نشی یار خیال خط و خالت در نشی یارمژه سازم بدور دیده پرچین که تا وینم خیالت در نشی یار
***
پریشان سنبلان پرتاب مکه خمارین نرگسان پرخواب مکهبراینی ته که دل از مابرینی برنیه روزگار اشتاب مکه
***
جره بازی بدم رفتم به نخجیر سبک دستی بزد بر بال من تیربرو غافل مچر در کوهساران هران غافل چرد غافل خورد تیر
***
مو آن رندم که نامم بی‌قلندر نه خان دیرم نه مان دیرم نه لنگرچو روج آیو بگردم گرد گیتی چو شو آیو به خشتی وانهم سر
***
مرا نه سر نه سامان آفریدند پریشانم پریشان آفریدندپریشان خاطران رفتند در خاک مرا از خاک ایشان آفریدند
***
بی ته هر شو سرم بر بالش آیو چو نی از استخوانم نالش آیوشب هجران بجای اشک چشمم ز مژگان پاره‌های آتش آیو
***
مو که چون اشتران قانع به خارم جهازم چوب و خرواری ببارمبدین مزد قلیل و رنج بسیار هنوز از روی مالک شرمسارم
***
سرم چون گوی در میدان بگرده دلم از عهد و پیمان بر نگردهاگر دوران به نااهلان بمانه نشینم تا که این دوران بگرده
***
دلم از دست تو دایم غمینه ببالین خشتی و بستر زمینههمین جرمم که مو ته دوست دیرم که هر کت دوست دیره حالش اینه
***
چرا آزرده حالی ای دل ای دل همه فکر و خیالی ای دل ای دلبساجم خنجری دل را برآرم بوینم تا چه حالی ای دل ای دل
***
مگر شیر و پلنگی ای دل ای دل بمو دایم به جنگی ای دل ای دلاگر دستم فتی خونت بریجم بوینم تا چه رنگی ای دل ای دل
***
شب تاریک و سنگستان و مو مست قدح از دست مو افتاد و نشکستنگهدارنده‌اش نیکو نگهداشت وگرنه صد قدح نفتاده بشکست
***
کشیمان ار بزاری از که ترسی برانی گر بخواری از که ترسیمو با این نیمه دل از کس نترسم دو عالم دل ته داری از که ترسی
***
مو آن رندم که پا از سر ندونم سراپایی بجز دلبر ندونمدلارامی کز او دل گیرد آرام بغیر از ساقی کوثر ندونم
***
مرا عشقت ز جان آذر برآره زپیکر مشت خاکستر برآرهنهال مهرت از دل گر ببرند هزاران شاخه دیگر برآره
***
تن محنت کشی دیرم خدایا دل با غم خوشی دیرم خدایازشوق مسکن و داد غریبی به سینه آتشی دیرم خدایا
***
بود درد مو و درمانم از دوست بود وصل مو و هجرانم از دوستاگر قصابم از تن واکره پوست جدا هرگز نگردد جانم از دوست
***
خرم کوه و خرم صحرا خرم دشت خرم آنانکه این آلالیان کشتبسی هند و بسی شند و بسی یند همان کوه و همان صحرا همان دشت
***
غم عشقت بیابان پرورم کرد فراقت مرغ بی‌بال و پرم کردبمو واجی صبوری کن صبوری صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد
***
سه درد آمو بجانم هر سه یکبار غریبی و اسیری و غم یارغریبی و اسیری چاره دیره غم یار و غم یار و غم یار
***
تویی آن شکرین لب یاسمین بر منم آن آتشین دل دیدگان تراز آن ترسم که در آغوشم آیی گدازد آتشت بر آب شکر
***
خوشا آنانکه پا از سر ندونند مثال شعله خشک وتر ندونندکنشت و کعبه و بتخانه و دیر سرائی خالی از دلبر ندونند
***
خوشا آنانکه سودای ته دیرند که سر پیوسته در پای ته دیرندبدل دیرم تمنای کسانی که اندر دل تمنای ته دیرند
***
الهی گردن گردون شود خرد که فرزندان آدم را همه بردیکی ناگه که زنده شد فلانی همه گویند فلان ابن فلان مرد
***
دلم از سوز عشق آتش بجان بی بکامم زهر از آن شکر دهان بیهمان دستان که با ته بی بگردن کنونم چون مگس بر سر زنان بی
***
ته که دور از منی دل در برم نی هوایی غیر وصلت در سرم نیبجانت دلبرا کز هر دو عالم تمنای دگر جز دلبرم نی
***
دگر شو شد که مو جانم بسوزد گریبان تا بدامانم بسوزدبرای کفر زلفت ای پریرخ همی ترسم که ایمانم بسوزد
***
دلم بی وصل ته شادی مبیناد زدرد و محنت آزادی مبینادخراب آباد دل بی مقدم تو الهی هرگز آبادی مبیناد
***
الاله کوهسارانم تویی یار بنوشه جو کنارانم تویی یارالاله کوهساران هفته‌ای بی امید روزگارانم تویی یار
***
فلک زار و نزارم کردی آخر جدا از گلعذارم کردی آخرمیان تخته‌ی نرد محبت شش و پنجی بکارم کردی آخر
***
نمیدانم دلم دیوانه‌ی کیست کجا آواره و در خانه‌ی کیستنمیدونم دل سر گشته‌ی مو اسیر نرگس مستانه‌ی کیست
***
چو آن نخلم که بارش خورده باشند چو آن ویران که گنجش برده باشندچو آن پیری همی نالم درین دشت که رودان عزیزش مرده باشند
***
پسندی خوار و زارم تا کی و چند پریشان روزگارم تا کی و چندته که باری ز دوشم برنگیری گری سربار بارم تا کی و چند
***
دلا غافل ز سبحانی چه حاصل مطیع نفس و شیطانی چه حاصلبود قدر تو افزون از ملایک تو قدر خود نمیدانی چه حاصل
***
خور از خورشید رویت شرم دارد مه نو زابرویت آزرم داردبشهر و کوه و صحرا هر که بینی زبان دل بذکرت گرم دارد
***
اگر شیری اگر ببری اگر کور سرانجامت بود جا در ته گورتنت در خاک باشد سفره گستر بگردش موش و مار و عقرب و مور
***
عزیزا ما گرفتار دو دردیم یکی عشق و دگر در دهر فردیمنصیب کس مباد این غم که ما راست جمالت یک نظر نادیده مردیم
***
زدل مهر تو ای مه رفتنی نی غم عشقت بهر کس گفتنی نیولیکن شعله مهر و محبت میان مردمان بنهفتنی نی
***
دلا اصلا نترسی از ره دور دلا اصلا نترسی از ته گوردلا اصلا نمیترسی که روزی شوی بنگاه مار و لانه‌ی مور
***
حرامم بی ته بی آلاله و گل حرامم بی ته بی آواز بلبلحرامم بی اگر بی ته نشینم کشم در پابی گلبن ساغر مل
***
بسر شوق سر کوی ته دیرم بدل مهر مه روی ته دیرمبت من کعبه‌ی من قبله‌ی من ته ای هر سو نظر سوی ته دیرم
***
خدایا خسته و زارم ازین دل شو و روزان در آزارم ازین دلمو از دل نالم و دل نالد از مو زمو بستان که بیزارم ازین دل
***
سر راهت نشینم تا بیایی در شادی بروی ما گشاییشود روزی بروز مو نشینی که تا وینی چه سخت بیوفائی
***
شدستم پیرو برنائی نمانده بتن توش و توانائی نماندهبمو واجی برو آلاله‌ی چین چرا چینم که بینائی نمانده
***
خدایا دل ز مو بستان بزاری نمی‌آید ز مو بیمار دارینمیدونم لب لعلش به خونم چرا تشنه است با این آبداری
***
بوره ای روی تو باغ بهارم خیالت مونس شبهای تارمخدا دونه که در دنیای فانی بغیر عشق ته کاری ندارم
***
بسر غیر ته سودائی ندیرم بدل جز ته تمنائی ندیرمخدا دونه که در بازار عشقت بجز جان هیچ کالائی ندیرم
***
هزاران غم بدل اندوته دیرم هزار آتش بجان افروته دیرمبیک آه سحر کز دل برآرم هزاران مدعی را سوته دیرم
***
بیته گلشن به چشمم گلخن آیو واته گلخن به چشمم گلشن آیوگلم ته گلبنم ته گلشنم ته که واته مرده را جان بر تن آیو
***
غم عشقت ز گنج رایگان به وصال تو ز عمر جاودان بهکفی از خاک کویت در حقیقت خدا دونه که از ملک جهان به
***
سر سرگشته‌ام سامان نداره دل خون گشته‌ام درمان ندارهبه کافر مذهبی دل بسته دیرم که در هر مذهبی ایمان نداره
***
امان از اختر شوریده‌ی مو فغان از بخت برگردیده‌ی موفلک از کینه ورزی کی گذاره رود خون از دل غمدیده‌ی مو
***
بروی ماهت ای ماه ده و چار به سرو قدت ای زیبنده رخسارکه جز عشقت خیالی در دلم نی بدیاری ندارم مو سر و کار
***
نهالی کن سر از باغی برآرد ببارش هر کسی دستی برآردبرآرد باغبان از بیخ و از بن اگر بر جای میوه گوهر آرد
***
غمت در سینه‌ی مو خانه دیره چو جغدی جای در ویرانه دیرهفلک هم در دل تنگم نهد باز هر آن انده که در انبانه دیره
***
کشم آهی که گردون پر شرر شی دل دیوانه‌ام دیوانه‌تر شیبترس از برق آه سوته دیلان که آه سوته دیلان کارگر شی
***
شبی ناید ز اشکم دیده تر نی سرشکم جاری از خون جگر نیشو و روجم رود با ناله‌ی زار ته را از حال زار مو خبر نی
***
غم و درد دل مو بی حسابه خدا دونه دل از هجرت کبابهبنازم دست و بازوی ته صیاد بکش مرغ دلم بالله ثوابه
***
بی تو تلواسه دیرم ای نکویار زهر در کاسه دیرم ای نکویارمیم خون گریه ساقی ناله مطرب مصاحب این سه دیرم ای نکویار
***
اگر دستم رسد بر چرخ گردون از او پرسم که این چین است و آن چونیکی را میدهی صد ناز و نعمت یکی را نان جو آلوده در خون
***
چه باغ است اینکه دارش آذرینه چه دشت است اینکه خونخوارش زمینهمگر بوم و بر سنگین دلان است مگر صحرای عشق نازنینه
***
کجا بی جای ته ای بر همه شاه که مو آیم بدانجا از همه راههمه جا جای ته مو کور باطن غلط گفتم غلط استغفرالله
***
کسیکه ره بفریادم برد نی خبر بر سرو آزادم برد نیهمه خوبان عالم جمع گردند کسیکه یادت از یادم برد نی
***
به هر شام و سحر گریم بکوئی که جاری سازم از هر دیده جوئیمو آن بی طالعم در باغ عالم که گل کارم بجایش خار روئی
***
سمن زلفا بری چون لاله دیری ز نرگس ناز در دنباله دیریاز آن رو سه بمهرم بر نیاری که در سرناز چندین ساله دیری
***
شبی نالم شبی شبگیر نالم ز جور یار و چرخ پیر نالمگهی همچون پلنگ تیر خورده گهی چون شیر در زنجیر نالم
***
وای آن روزی که قاضی مان خدا بی به میزان و صراطم ماجرا بیبنوبت میروند پیر و جوانان وای آنساعت که نوبت زان ما بی
***
دل ارمهرت نورزه بر چه ارزه گل است آندل که مهر تو نورزهگریبانی که از عشقت شود چاک بیک عالم گریبان وابیرزه
***
برویت از حیا خوی ریته دیری دو ابرویت بناز آمیته دیریبه سحر دیده در چاه زنخدان بسی هاروت دل آویته دیری
***
ز آهم هفت گردون پر شرر بی زمژگانم روان خون جگر بیته که هرگز دلت از غم نسوجه کجا از سوته دیلانت خبر بی
***
سحرگاهان که اشکم لاوه گیره زآهم هفت چرخ آلاوه گیرهچنان از دیده ریزم اشک خونین که گیتی سر بسر سیلابه گیره
***
عزیزان موسم جوش بهاره چمن پر سبزه صحرا لاله زارهدمی فرصت غنیمت دان درین فصل که دنیای دنی بی اعتباره
***
مرا درد آموه و درمان چه حاصل مرا وصل آموه و هجران چه حاصلبسوته بی گل و آلاله بی سر سر سوته کله یاران چه حاصل
***
دلا از دست تنهایی بجانم ز آه و ناله‌ی خود در فغانمشبان تار از درد جدایی کند فریاد مغز استخوانم
***
غم عشق تو مادر زاد دیرم نه از آموزش استاد دیرمبدان شادم که از یمن غم تو خراب آباد دل آباد دیرم
***
الهی سوز عشقت بیشتر کن دل ریشم ز دردت ریشتر کنازین غم گر دمی فارغ نشینم بجانم صد هزاران نیشتر کن
***
غمم بیحد و دردم بی شماره فغان کاین درد مو درمان ندارهخداوندا ندونه ناصح مو که فریاد دلم بی‌اختیاره
***
عزیزان از غم و درد جدایی به چشمانم نمانده روشنائیبدرد غربت و هجرم گرفتار نه یار و همدمی نه آشنائی
***
نصیب کس مبو درد دل مو که بسیاره غم بیحاصل موکسی بو از غم و دردم خبردار که دارد مشکلی چون مشکل مو
***
به لامردم مکان دلبرم بی سخنهای خوشش تاج سرم بیاگر شاهم ببخشد ملک شیراز همان بهتر که دلبر در برم بی
***
دلی دیرم خریدار محبت کز او گرم است بازار محبتلباسی دوختم بر قامت دل زپود محنت و تار محبت
***
خوشا آنانکه تن از جان ندانند تن و جانی بجز جانان ندانندبدردش خو گرند سالان و ماهان بدرد خویشتن درمان ندانند
***
دل مو بیتو زار و بی قراره بجز آزار مو کاری ندارهزند دستان بسر چون طفل بدخو بدرد هجرت اینش روزگاره
***
بوره بلبل بنالیم از سر سوز بوره آه سحر از مو بیاموزتو از بهر گلی ده روز نالی مو از بهر دل‌آرامم شو و روز
***
خداوندا بفریاد دلم رس تو یار بیکسان مو مانده بیکسهمه گویند طاهر کس نداره خدا یار مو چه حاجت کس
***
دلی دیرم ولی دیوانه و دنگ ز دستم شیشه‌ی ناموس بر سنگازین دیوانگی روزی برآیم که در دامان دلبر برزنم چنگ
***
همه عالم پر از کرد چه سازم چو مو دلها پر از درد چه سازمبکشتم سنبلی دامان الوند همواز طالعم زرد چه سازم
***
قدح بر گیرم و سیر گلان شم بطرف سبزه و آب روان شمدو سه جامی زنم با شادکامی وایم مست و بسیرلالیان شم
***
مو از جور بتان دل ریش دیرم زلاله داغ بر دل بیش دیرمچو فردا نامه خوانان نامه خوانند من شرمنده سر در پیش دیرم
***
دیم آلاله‌ای در دامن خار واتم آلالیا کی چینمت باربگفتا باغبان معذور میدار درخت دوستی دیر آورد بار
***
خوشا آندل که از خود بیخبر بی ندونه در سفر یا در حضر بیبکوه و دشت و صحرا همچو مجنون پی لیلی دوان با چشم تر بی
***
همه دل ز آتش غم سوتنی بی بهرجان سوز هجر افروتنی بیکه از دست اجل بر تن قبائی اگر شاه و گدائی دوتنی بی
***
قلم بتراشم از هر استخوانم مرکب گیرم از خون رگانمبگیرم کاغذی از پرده‌ی دل نویسم بهر یار مهربانم
***
محبت آتشی در جانم افروخت که تا دامان محشر بایدم سوختعجب پیراهنی بهرم بریدی که خیاط اجل میبایدش دوخت
***
الهی ار بواجم ور نواجم ته دانی حاجتم را مو چه واجماگر بنوازیم حاجت روا بی وگر محروم سازی مو چه ساجم
***
مو آن دلداده‌ی بی خانمانم مو آن محنت نصیب سخت جانممو آن سرگشته خارم در بیابان که چون بادی وزد هر سو دوانم
***
نمیدانم که رازم با که واجم غم و سوز وگدازم با که واجمچه واجم هر که ذونه میکره فاش دگر راز و نیازم با که واجم
***
سر کویت بتا چند آیم و شم ز وصلت بی نوا چند آیم و شمبکویت تا ببیند دیده رویت نترسی از خدا چند آیم و شم
***
بوره کز دیده جیحونی بسازیم بوره لیلی و مجنونی بسازیمفریدون عزیزم رفتی از دست بوره کز نو فریدونی بسازیم
***
گلی که خود بدادم پیچ و تابش باشک دیدگانم دادم آبشدرین گلشن خدایا کی روا بی گل از مو دیگری گیرد گلابش
***
زعشقت آتشی در بوته دیرم در آن آتش دل و جان سوته دیرمسگت ار پا نهد بر چشمم ایدوست بمژگان خاک پایش روته دیرم
***
به آهی گنبد خضرا بسوجم فلک را جمله سر تا پا بسوجمبسوجم ار نه کارم را بساجی چه فرمائی بساجی یا بسوجم
***
اگر جسمم بسوزی سوته خواهم اگر چشمم بدوزی دوته خواهماگر باغم بری تا گل بچینم گلی همرنگ و همبوی ته خواهم
***
سر کوه بلند چندان نشینم که لاله سر بر آره مو بچینمالاله بیوفا بی بیوفا بی نگار بیوفا چون مو گزینم
***
ز وصلت تا بکی فرد آیم و شم جگر پر سوز و پر درد آیم و شمبموگوئی که در کویم نیایی مو تا کی با رخ زرد آیم و شم
***
خوشا روزی که دیدار ته وینم گل و سنبل ز رخسار ته چینمبیا بنشین که تا وینم شو و روز جمالت ای نگار نازنینم
***
دلم زار و حزینه چون ننالم وجودم آتشینه چون ننالمبمو واجن که طاهر چند نالی چو مرگم در کمینه چون ننالم
***
بیته گلشن چو زندان بچشمم گلستان آذرستان بچشممبیته آرام و عمر و زندگانی همه خواب پریشان بچشمم
***
بشو یاد تو ای مه پاره هستم بروز از درد و غم بیچاره هستمتو داری در مقام خود قراری مویم که در جهان آواره هستم
***
غریبی بس مرا دلگیر دارد فلک بر گردنم زنجیر داردفلک از گردنم زنجیر بردار که غربت خاک دامنگیر دارد
***
هر آن دلبر که چشم مست دیره هزاران دل چو ما پا بست دیرهمیان عاشقان آن ماه سیما چو شعر مو بلند و پست دیره
***
قضا رمزی زچشمان خمارش قدر سری ز زلف مشگبارشمه و مهر آیتی ز آنروی زیبا نکویان جهان آئینه دارش
***
شبی کان نازنینم در بر آیو گذشته عمرم از نو بر سر آیوهمه شو دیده‌ی مو تا سحرگاه بره باشد که یارم از در آیو
***
دلا راهت پر از خار و خسک بی گذرگاه تو بر اوج فلک بیشب تار و بیابان دور منزل خوشا آنکس که بارش کمترک بی
***
دلی چون مو بغم اندوته ای نی زری چون جان مو در بوته‌ای نیبجز شمعم ببالین همدمی نه که یار سوته دل جز سوته‌ای نی
***
شبم از روز و روز از شو بتر بی دل آشفته‌ام زیر و زبر بیشو و روز از فراقت ناله‌ی مو چو آه سوته جانان پر شرر بی
***
خور آئین چهره‌ات افروته‌تر بی بجانم تیر عشقت دوته‌تر بیچرا خال رخت دونی سیاهه هر آن نزدیک خور بی سوته‌تر بی
***
صفا هونم صفا هونم چه جابی که هر یاری گرفتم بیوفا بیبشم یکسر بتازم تا به شیراز که در هر منزلی صد آشنا بی
***
بمو واجی چرا ته بیقراری چو گل پرورده‌ی باد بهاریچرا گردی بکوه و دشت و صحرا بجان او ندارم اختیاری
***
مو آن باز سفیدم همدانی لانه در کوه دارم سایبانیببال خود پرم کوهان بکوهان بچنگ خود کرم نخجیر بانی
***
عزیزا مردی از نامرد نایو فغان و ناله از بیدرد نایوحقیقت بشنو از پور فریدون که شعله از تنور سرد نایو
***
بدام دلبری دل مبتلا بی که هجرانش بلا وصلش بلا بیدرین ویرانه دل جز خون ندیدم نه دل گویی که دشت کربلا بی
***
دل دیوانه‌ام دیوانه‌تر شی خرابه خانه‌ام ویرانه‌تر شیکشم آهی که گردون را بسوجم که آه سوته دیلان کارگر شی
***
قدم دایم زبار غصه خم بی چو مو خونین دلی در دهر کم بیزغم یکدم مو آزادی ندیرم دل بیچاره‌ی مو کوه غم بی
***
جهان خوان و خلایق میهمان بی گل امروز مو فردا خزان بیسیه چالی که نامش را نهند گور بما واجن که اینت خانمان بی
***
سحرگان که بلبل بر گل آیو بدامان اشک چشمم گل گل آیوروم در پای گل افغان کنم سر که هر سوته دلی در غلغل آیو
***
گلان فصل بهاران هفته‌ای بی زمان وصل یاران هفته‌ای بیغنیمت دان وصال لاله رویان که گل در لاله زاران هفته‌ای بی
***
شبی خواهم که پیغمبر ببینم دمی با ساقی کوثر نشینمبگیرم در بغل قبر رضا را در آن گلشن گل شادی بچینم
***
زهجرانت هزار اندیشه دیرم همیشه زهر غم در شیشه دیرمز نا سازی بخت و گردش چرخ فغان و آه و زاری پیشه دیرم
***
بروی دلبری گر مایلستم مکن منعم گرفتار دلستمخدا را ساربان آهسته میران که من وامانده‌ی این قافلستم
***
بی ته سر در بیابانم شو و روز سرشک از دیده بارانم شو و روزنه بیمارم که جایم میکری درد همیدانم که نالانم شو و روز
***
همه روزم فغان و بیقراری شوان بیداری و فریاد و زاریبمو سوجه دل هر دور و نزدیک ته از سنگین دلی پروا نداری
***
بمیرم تا ته چشم‌تر نبینی شرار آه پر آذر نبینیچنانم آتش عشقت بسوجه که از مو مشت خاکستر نبینی
***
وای آن روجی که در قبرم نهند تنگ ببالینم نهند خشت و گل و سنگنه پای آنکه بگریزم ز ماران نه دست آنکه با موران کنم جنگ
***
بدل چون یادم از بوم و بر آیو سر شگم بیخود از چشم تر آیواز آن ترسم من بر گشته دوران که عمرم در غریبی بر سر آیو
***
ز دست چرخ گردون داد دیرم هزاران ناله و فریاد دیرمنشنید دستانم با خس و خار چگونه خاطر خود شاد دیرم
***
دلا راه تو پر خار و خسک بی درین ره روشنایی کمترک بیگر از دستت بر آید پوست از تن بیفکن تا که بارت کمترک بی
***
دلی دیرم چو مو دیوانه و دنگ زده آئینه هر نام بر سنگبمو واجند که بی نام و ننگی هر آن یارش تویی چه نام و چه ننگ
***
سرم بالین تنم بستر نداره دلم جز شوق ته در سر ندارهنهد دور از ته هر کس سر ببالین الهی سر ز بالین بر نداره
***
سیاهی دو چشمانت مرا کشت درازی دو زلفانت مرا کشتبه قتلم حاجت تیر و کمان نیست خم ابرو و مژگانت مرا کشت
***
بلا رمزی ز بالای ته باشد جنون سری ز سودای ته باشدبصورت آفرینم این گمان بی که پنهان در تماشای ته باشد
***
نگارینا دل و جانم ته دیری همه پیدا و پنهانم ته دیرینمیدانم که این درد از که دیرم همیدانم که درمانم ته دیری
***
مو آن محنت کش حسرت نصیبم که در هر ملک و هر شهری غریبمنه بو روزی که آیی بر سر من بوینی مرده از هجرحبیبم
***
بغیر ته دگر یاری ندیرم به اغیاری سر و کاری ندیرمبدکان ته آن کاسد متاعم که اصلا روی بازاری ندیرم
***
بوره جانا که جانانم تویی تو بوره یارا که سلطانم تویی توته دونی خود که مو جز تو ندونم بوره بوره که ایمانم تویی تو
***
سرم سودای گیسوی ته دیره دلم میل گل روی ته دیرهاگر چشمم بماه نو کره میل نظر بر طاق ابروی ته دیره
***
اگر دردم یکی بودی چه بودی وگر غم اندکی بودی چه بودیبه بالینم طبیبی یا حبیبی ازین هر دو یکی بودی چه بودی
***
مو آن رندم که عصیان پیشه دیرم بدستی جام و دستی شیشه دیرماگر تو بیگناهی رو ملک شو من از حوا و آدم ریشه دیرم
***
گرم خوانی ورم رانی ته دانی گرم درتش بسوزانی ته دانیورم بر سر زنی الوند و میمند همی واجم خدا جانی ته دانی
***
نگار تازه خیز ما کجایی بچشمان سرمه ریز ما کجایینفس بر سینه‌ی طاهر رسیده دم رفتن عزیز ما کجایی
***
چه خوش بی‌مهربانی هر دو سر بی که یکسر مهربانی دردسر بیاگر مجنون دل شوریده‌ای داشت دل لیلی از آن شوریده تر بی
***
به خنجر گر برآرند دیدگانم در آتش گر بسوزند استخوانماگر بر ناخنانم نی بکوبند نگیرم دل ز یار مهربانم
***
من آن شمعم که اشکم آتشین بی که هر سوته دلی حالش همین بیهمه شب گریم و نالم همه روز بیته شامم چنان روزم چنین بی
***
تو آری روز روشن را شب از پی شده ****** و مکان از قدرتت حیحقیقت بشنو از طاهر که گردید بیک کن خلقت هر دو جهان طی
***
شب تار است و گرگان میزنند میش دو زلفانت حمایل کن بوره پیشاز آن کنج لبت بوسی بموده بگو راه خدا دادم بدرویش
***
دلی دیرم چو مرغ پا شکسته چو کشتی بر لب دریا نشستهتو گویی طاهرا چون تار بنواز صدا چون میدهد تار گسسته
***
مو آن دل داده یکتا پرستم که جام شرک و خود بینی شکستممنم طاهر که در بزم محبت محمد را کمینه چاکرستم
***
الهی ای فلک چون مو زبون شی دلت همچون دل مو غرق خون شیاگر یک لحظه ام بی غم بوینی یقین دانم کزین غم سرنگون شی
***
مدامم دل پر از خون جگر بی چو شمع آتش بجان و دیده تر بینشینم بر سر راهت شو و روز که تا روزی ترا بر مو گذر بی
***
بنادانی گرفتم کوره راهی ندانستم که می‌افتم بچاهیبدل گفتم رفیقی تا به منزل ندانستم رفیق نیمه راهی
***
من آن رندم که گیرم از شهان باج بپوشم جوشن و بر سر نهم تاجفرو ناید سر مردان به نامرد اگر دارم کشند مانند حلاج
***
زمشک‌تر سیه‌تر سنبلت بی هزاران دل اسیر کاکلت بیزآه و ناله تاثیری ندیدم زخارا سخت‌تر گویا دلت بی
***
نپرسی حال یار دلفکارت که هجران چون کند با روزگارتته که روز و شوان در یاد مویی هزارت عاشق با مو چه کارت
***
همه شو تا سحر اختر شمارم که ماه رویت آیو در کنارمشوان گوشم بدر چشمم براهت گذاری تا بکی در انتظارم
***
شبی دیرم زهجرت تار تارو گرفته ظلمتش لیل و نهاروخداوندا دلم را روشنی ده که تا وینم جمال هشت و چارو
***
دلم میل گل روی ته دیره سرم سودای گیسوی ته دیرهاگر چشمم بماه نو کره میل نظر بر طاق ابروی ته دیره
***
الاله کوهساران هفته ای بی بنفشه جو کناران هفته‌ای بیمنادی میکره شهرو به شهرو وفای گلعذاران هفته‌ای بی
***
الهی دل بلا بی دل بلا بی گنه چشمان کره دل مبتلا بیاگر چشمان نکردی دیده بانی چه داند دل که خوبان در کجابی
***
بیا سوته دلان گردهم آئیم سخنها واکریم غم وانمائیمترازو آوریم غمها بسنجیم هر آن سوته تریم وزنین تر آئیم
***
ته کت نازنده چشمان سرمه سائی ته کت زیبنده بالا دلرباییته کت مشکین دو گیسو در قفائی بمو واجی که سرگردان چرائی
***
جهان بیوفا زندان ما بی گل غم قسمت دامان ما بیغم یعقوب و محنت‌های ایوب همه گویا نصیب جان ما بی
***
خوش آن ساعت که یار از در آیو شو هجران و روز غم سر آیوزدل بیرون کنم جانرا بصد شوق همی واجم که جایش دلبر آیو
***
زشورانگیزی چرخ و فلک بی که دایم چشم بختم پر نمک بیدمادم دود آهم تا سما بی پیاپی سیل اشکم تا سمک بی
***
خوشا آنان که با ته همنشینند همیشه با دل خرم نشینندهمین بی رسم عشق و عشقبازی که گستاخانه آیند و ته بینند
***
هر آنکس با تو قربش بیشتر بی دلش از درد هجران ریشتر بیاگر یکبار چشمانت بوینم بجانم صد هزاران نیشتر بی
***
شوان استارگان یک‌یک شمارم براهت تا سحر در انتظارمپس از نیمه شوان که ته نیایی زدیده اشک چون باران ببارم
***
خوشا آنانکه هر از بر ندانند نه حرفی وانویسند و نه خوانندچو مجنون سر نهند اندر بیابان ازین گو گل روند آهو چرانند
***
سخن از هر چه واجم واتشان بی حدیث از بیش و از کم واتشان بیبدریا گر روم گوهر بر آرم هر آن گوهر که وینم واتشان بی
***
دلی دیرم که بهبودش نمیبو سخنها میکرم سودش نمی‌بوببادش میدهم نش میبرد باد در آتش می‌نهم دودش نمیبو
***
خدایا واکیان شم واکیان شم بدین بیخانمانی واکیان شمهمه از در برانند سوته آیم ته که از در برانی واکیان شم
***
بهار آیو به هر شاخی گلی بی بهر لاله هزاران بلبلی بیبهر مرزی نیارم پا نهادن مبو کز مو بتر سوز دلی بی
***
بیا جانا دل پردرد مو بین سرشک سرخ و روی زرد مو بینغم مهجوری و درد صبوری همه برجان غم پرورد مو بین
***
ز بوی زلف تو مفتونم ای گل ز رنگ روی تو دلخونم ای گلمن عاشق زعشقت بیقرارم تو چون لیلی و من مجنونم ای گل
***
بهار آیو به صحرا و در و دشت جوانی هم بهاری بود و بگذشتسر قبر جوانان لاله رویه دمی که گلرخان آیند به گلگشت
***
اگر شاهین بچرخ هشتمینه کند فریاد مرگ اندر کمینهاگر صد سال در دنیا بمانی در آخر منزلت زیر زمینه
***
دلی دیرم دمی بیغم نمیبو غمی دیرم که هرگز کم نمی‌بوخطی دیرم مو از خوبان عالم که یار بیوفا همدم نمیبو
***
وای ازین دل که نی هرگز بکامم وای ازین دل که آزارد مدامموای ازین دل که چون مرغان وحشی نچیده دانه اندازد بدامم
***
مو که یارم سر یاری ندیره مو که دردم سبکباری ندیرههمه واجن که یارت خواب نازه چه خوابست اینکه بیداری ندیره
***
نمیدانم که سرگردان چرایم گهی نالان گهی گریان چرایمهمه دردی بدوران یافت درمان ندانم مو که بیدرمان چرایم
***
دل از دست غمت زیر و زبر بی بچشمان اشکم از خون جگر بیهران یاری چو مو پرناز دیره دلش پر غصه جانش پر شرر بی
***
بدنیای دنی کی ماندنی بی که دامان بر جهان افشاندنی بیهمی لا تقنطوا خوانی عزیزا دلا یا ویلنا هم خواندنی بی
***
از آن روزیکه ما را آفریدی بغیر از معصیت چیزی ندیدیخداوندا بحق هشت و چارت ز ما بگذر شتر دیدی ندیدی
***
مو که آشفته حالم چون ننالم شکسته پر و بالم چون ننالمهمه گویند فلانی چند نالی تو آیی در خیالم چون ننالم
***
بشم واشم که تا یاری گره دل به بختم گریه و زاری گره دلبگردی و نجوئی یار دیگر که از جان و دلت یاری گره دل
***
خدایی که مکانش لامکان بی صفابخش جمال گلرخان بیپدید آرنده‌ی روز و شب و خلق که بر هر بنده او روزی رسان بی
***
گلش در زیر سنبل سایه پرور نهال قامتش نخلی است نوبرزعشق آن گل رعنا همه شب چو بلبل ناله و افغان برآور
***
دل شاد از دل زارش خبر نی تن سالم زبیمارش خبر نینه تقصیره که این رسم قدیمه که آزاد از گرفتارش خبر نی
***
دل ار عشقت نداره مرده اولی روان بی درد عشق افسرده اولیسحر بلبل زند در گلشن آواز که گل بی عشق حق پژمرده اولی
***
هزاران لاله و گل در جهان بی همه زیبا به چشم دیگران بیآلاله‌ی مو به زیبایی درین باغ سرافراز همه آلالیان بی
***
دل عاشق به پیغامی بسازد خمار آلوده با جامی بسازدمرا کیفیت چشم تو کافیست ریاضت کش ببادامی بسازد
***
هر آن باغی که نخلش سر بدر بی مدامش باغبون خونین جگر بیبباید کندنش از بیخ و از بن اگر بارش همه لعل و گهر بی
***
ببندم شال و میپوشم قدک را بنازم گردش چرخ و فلک رابگردم آب دریاها سراسر بشویم هر دو دست بی نمک را
***
اگر دل دلبر و دلبر کدام است وگر دلبر دل و دلرا چه نام استدل و دلبر بهم آمیته وینم ندونم دل که و دلبر کدام است
***
ته دوری از برم دل در برم نیست هوای دیگری اندر سرم نیستبجان دلبرم کز هر دو عالم تمنای دگر جز دلبرم نیست
***
شیرمردی بدم دلم چه دونست اجل قصدم کره و شیر ژیونستز موشیر ژیان پرهیز می‌کرد تنم وا مرگ جنگیدن ندونست
***
نفس شومم بدنیا بهر آن است که تن از بهر موران پرورانستندونستم که شرط بندگی چیست هرزه بورم بمیدان جهانست
***
قضا پیوسته در گوشم بواجه که این درد دل تو بی علاجهاگر گوهر ببی خواهون نداری همین این جون تو که بی رواجه
***
لاله کاران دگر لاله مکارید باغبانان دو دست از گل بداریداگر عهد گلان این بو که دیدم بیخ گل بر کنید و خار بکارید
***
شوانم خواب در مرز گلان کرد گلم واچید و خوابم را زیان کردباغبان دید که مو گل دوست دیرم هزاران خار بر گل پاسبان کرد
***
گیج و ویجم که کافر گیج میراد چنان گیجم که کافر هم موی نادبر این آئین که مو را جان و دل داد شمع و پروانه را پرویج میداد
***
دمی بوره بوین حالم ته دلبر دلم تنگه شبی با مو بسر برته گل بر سر زنی ای نو گل مو به جای گل زنم مو دست بر سر
***
دلم زار و دلم زار و دلم زار طبیبم آورید دردم کرید چارطبیبم چون بوینه بر موی زار کره در مون دردم را بناچار
***
مو که سر در بیابانم شو و روز سرشک از دیده بارانم شو و روزنه تب دیرم نه جایم میکند درد همیدونم که نالونم شو و روز
***
به این بی آشنایی برکیاشم به این بی خانمانی برکیاشمهمه گر مو برونند واته آیم ته از در گر برونی برکیاشم
***
مو آن آزرده‌ی بی خانمانم مو آن محنت نصیب سخت جانممو آن سرگشته خارم در بیابون که هر بادی وزد پیشش دوانم
***
بوره سوته دلان با ما بنالیم زدست یار بی پروا بنالیمبشیم با بلبل شیدا به گلشن اگر بلبل نناله ما بنالیم
***
بوره روزی که دیدار ته وینم گل و سنبل به دیدار تو چینمبوره بنشین برم سالان و ماهان که تا سیرت بوینم نازنینم
***
به عشقت ای دلارا نگروستم نوید وصل تو تا نشنوستمبدل تخم وفایت کشتم آخر بجز اندوه و خواری ندروستم
***
خوش آنساعت که دیدار ته وینم کمند عنبرین تار ته وینمنوینه خرمی هرگز دل مو مگر آن دم که رخسار ته وینم
***
دلم دور است و احوالش ندونم کسی خواهد که پیغامش رسونمخداوندا ز مرگم مهلتی ده که دیداری بدیدارش رسونم
***
بوره یکدم بنالیم و بسوجیم از آنرویی که هر دو تیره روجیمته بلبل حاش لله مثل مو نی نبو جز درد و غم یک عمر روجیم
***
دلم دردین و نالین چه واجم رخم گردین و خاکین چه واجمبگردیدم به هفتاد و دو ملت بصد مذهب منادین چه واجم
***
از آن انگشت نمای روزگارم که دور افتاده از یار و دیارمندونم قصد جان کردن بناحق بجز بر سرزدن چاره ندارم
***
از آن دلخسته و سینه فگارم که گریان در ته سنگ مزارمبواجندم که ته شوری نداری سرا پا شور دارم شر ندارم
***
بدل درد غمت باقی هنوزم کسی واقف نبو از درد و سوزمنبو یک بلبل سوته به گلشن به سوز مو نبو کافر به روزم
***
فلک کی بشنود آه و فغانم بهر گردش زند آتش بجانمیک عمری بگذرانم با غم و درد بکام دل نگردد آسمانم
***
نذونی ای فلک که مستمندم وامو پر بد مکه که دردمندمبیک گردش که میکردی ببینی چو رشته مو بسامانت ببندم
***
کنون داری نظر گو واکیانم ز جورت در گدازه استخوانمبکه اندیشه‌ای بیداد پیشه که آهم تیر بو ناله کمانم
***
ز حال خویشتن مو بیخبر بیم ندونم در سفر یا در حضر بیمفغان از دست تو ای بیمروت همین ذونم که عمری دربدر بیم
***
گلستان جای تو ای نازنیننم مو در گلخن به خاکستر نشینمچه در گلشن چه در گلخن چه صحرا چو دیده واکرم جز ته نوینم
***
کافرم گر منی آلاله کارم کافرم گر منی آبش بدارمکافرم گر منی نامش برم نام دو صد داغ دل از آلاله دارم
***
غم عالم همه کردی ببارم مگر مو لوک مست سر قطار******ارم کردی و دادی به ناکس فزودی هر زمان باری ببارم
***
هزاران ملک دنیا گر بدارم هزاران ملک عقبی گر بدارمبوره ته دلبرم تا با ته واجم که بی روی تو آنرا گر بدارم
***
تو خود گفتی که مو ملاح مانم به آب دیدکان کشتی برانمهمی ترسم که کشتی غرق وابو درین دریای بی پایان بمانم
***
فلک بر هم زدی آخر اساسم زدی بر خمره‌ی نیلی لباسماگر داری برات از قصد جانم بکن آخر ازین دنیا اساسم
***
مو که مست از می انگور باشم چرا از نازنینم دور باشممو که از آتشت گرمی نوینم چرا از دود محنت کور باشم
***
الهی دشمنت را خسته وینم به سینه اش خنجری تا دسته وینمسر شو آیم احوالش بپرسم سحر آیم مزارش بسته وینم
***
دلا خونی دلا خونی دلا خون همه خونی همه خونی همه خونز بهر لیلی سیمین عذاری چو مجنونی چو مجنونی چو مجنون
***
خوشا آنان نه سر دارند نه سامان نشینن هر دو پا پیچن به دامانشو و روزان صبوری پیش گیرن بیاد روی دلداران مدامان
***
بعالم کس مبادا چون من آئین مو آئین کس مبو در دین و آئینهر آنکو حال موش باور نمیبو مو آئین بی مو آئین بی مو آئین
***
بوره ای دل بوره باری بشیمان مکه کاری کز آن گردی پشیمانیه دو روزی بناکامی سرآریم باشه روزی که گل چینیم بدامان
***
دلم از دست ته نالانه نالان اندرون دلم خون کشته پالانهزاران قول با ما بیش کردی همه قولان ته بالان بالان
***
ته سر ورزان مو سودای ته ورزان گریبان بلرزان وا ته لرزانکفن در کردنم صحرای محشر هران وینان احوال ته پرسان
***
ز یاد خود بیا پروا کریمان ازو کو التجا وا که بریمانکیه این تاب داره تا مو دارم نداره تاب این سام نریمان
***
بوره منت بریم ما از کریمان بکشیم دست از خوان لیمانکریمان دست در خوان کریمی که بر خوانش نظر دارند کریمان
***
زدست مو کشیدی باز دامان ز کردارت نبی یک جو پشیمانروم آخر بدامانی زنم دست که تا از وی رسد کارم بسامان
***
دلم تنگ ندانم صبر کردن زدلتنگی بوم راضی بمردنز شرم روی ته مو در حجابم ندانم عرض حالم واته کردن
***
آنکه بی خان و بی مانه منم من آنکه بر گشته سامانه منم منآنکه شادمان به انده میکره روز آنکه روزش چو شامانه منم و من
***
پشیمانم پشیمانم پشیمان کاروانی بوینم تا بشیمانکهن دنیا بهیچ کسی نمانده به هرزه کوله باری میکشیمان
***
مو آن اسپید بازم سینه سوهان چراگاه مو بی سر بشن کوهانهمه تیغی به سوهان میکرن تیز مو آن تیغم که یزدان کرده سوهان
***
برندم همچو یوسف گر بزندان ویا نالم زغم چون مستمنداناگر صد باغبان خصمی نماید مدام آیم بگلزار تو خندان
***
نوای ناله غم اندوته دونو عیار قلب خالص بوته دونوبوره سوته دلان واهم بنالیم که قدر سوته دل دلسوته دونو
***
سری دارم که سامانش نمیبو غمی دارم که پایانش نمیبواگر باور نداری سوی من آی بوین دردی که درمانش نمیبو
***
به والله که جانانم تویی تو بسلطان عرب جانم تویی تونمیدونم که چونم یا که چندم همی دونم که درمانم تویی تو
***
بهارم بی خزان ای گلبن مو چه غم کنده ببو بیخ و بن موبرس ای سوته دل یکدم به دردم ته ای امروز دل تازه کن مو
***
نیا مطلق بکارم این دل مو بجز خونابه اش نه حاصل موداره در موسم گل جوش سودا چه پروایی کره اینجا دل مو
***
وای از روزی که قاضیمان خدا بو سر پل صراطم ماجرا بوبنوبت بگذرند پیر و جوانان وای از آندم که نوبت زان ما بو
***
چو مو یک سوته دل پروانه‌ای نه بعالم همچو مو دیوانه‌ای نههمه مارون و مورون لانه دیرن من دیوانه را ویرانه‌ایی نه
***
مو را ای دلبر مو با ته کاره وگرنه در جهان بسیار یارهکجا پروای چون مو سوته دیری چو مو بلبل به گلزارت هزاره
***
درین بوم و برانم پرورش نه شوانم جا و روزانم خورش نهسری دیرم که مغزی اندرو نه تنی دیرم که پروای سرش نه
***
مو را درد دلم خو کرده واته ندونی درد دل ای بیوفا تهبوره مو سوته دل واته سپارم ته ذونی با دل و دل ذونه با ته
***
بدنیا مو نوینم کام بی ته بدس هرگز نگیرم جام بی تهبلرزم روز و شو چون بید مجنون ندارم یک نفس آرام بی ته
***
سحرگاهان فغان بلبلانه بیاد روی پر نور گلانهز آه مو فلک آخر خدرکه اثر در ناله‌ی سوته دلانه
***
بدنیا مثل مو دل سوته‌ای نه بدرد سوز غم اندوته‌ای نهچسان بندم ره سیل دو دیده که این زخم دلم لو سوته‌ای نه
***
دل مو دایم اندر ماتم ته بدل پیوسته بیدرد و غم تهچه پرسی که چرا قدت ببوخم خم قدم از آن پیچ و خم ته
***
زغم جان در تنم در گیر و داره سرم در رهن تیغ آبدارهندارم اختیاری از چه جوشش دل مو تاب این سودا نداره
***
به کس درد دل مو واتنی نه که سنگ از آسمون انداتنی نهبمو واجن که ترک یار خود که کسیس یارم که ترکش واتنی نه
***
دل مو غیرته دلبر نگیره بجای جوهری جوهر نگیرهدل مو سوته و مهر ته آذر نبی ناسوته آذر در نگیره
***
نذونم لوت و عریانم که کرده خودم جلاد و بیجونم که کردهبده خنجر که تا سینه کنم چاک ببینم عشق بر جونم چه کرده
***
دو چشمم را ته خون پالا کنی ته کلاه عقلم از سر وا کنی تهاگر لیلی بپرسه حال مجنون نظر او را سوی صحرا کنی ته
***
مو را نه فکر سودایی نه سودی نه در دل فکر بهبودی نه بودینخواهم جو کنار و چشمه سارون که هر چشمم هزارون زنده رودی
***
شوم از شام یلدا تیره‌تر بی درد دلم ز بودردا بتر بیهمه دردا رسن آخر بدرمون درمان درد ما خود بی اثر بی
***
پی مرگ نکویان گل نرویی دگر رویی نه رنگش بی نه بوییز خود رو هیچ حاصل برنخیزد بجز بدنامی و بی‌آبرویی
***
به جز این مو ندارم آرزویی که باشد همدم مو لاله‌روییاگر درد دلم واجم به کوهان دگر در کوهساران گل نرویی
***
دل بی عشق را افسردن اولی هر که دردی نداره مردن اولیتنی که نیست ثابت در ره عشق ذره ذره به آتش سوتن اولی
***
من دل سوته را لایق ندونی که در دیوان عشاقت بخونیهزارون بارم از خونی ببو کم ز تو زیرا که بحر بیکرونی
***
یقینم حاصله که هرزه گردی ازین گردش که داری برنگردیبروی مو ببستی هر رهی را بدین عادت که داری کی ته مردی
***
نپنداری که زندان خوشترم بی سرم بو گوی میدان خوشترم بیچو گلخن تار و تاریکه به چشمم گلستان بی ته زندان خوشترم بی
***
ز بیداد فلک یارون امان بی امان جستن روز آخرزمان بیاگر پاره کرم یخه بجا بو که وامو آسمان پرسرگران بی
***
در اشکم بدامان ریته اولی خون دلم ز چشمان ریته اولیبکس حرفی ز جورت وانواجم که حرف جور پنهان ریته اولی
***
دل تو کی ز حالم با خبر بی کجا رحمت باین خونین جگر بیتو که خونین جگر هرگز نبودی کی از خونین جگرها با خبر بی
***
بسوی باغ و بستان لاله وابی همه موها مثال ژاله وا بیوگر سوی خراسان کاروان را رهانم مو سوی بنگاله وا بی
***
غم اندر سینه‌ی مو خانه دیری چو ویرانه که بوم آشانه دیریفلک اندر دل مسکین مو نه ازین غم هرچه در انبانه دیری
***
هر آن کالوند دامان مو نشانی دامان از هر دو عالم در کشانیاشک خونین پاشم از راه الوند تا که دلبر بپایش برفشانی
***
ز دل بیرون نبجتم ناله نایی ز مژگان تر مو ژاله ناییشوی نایه که مو خوابت بوینم به بخت مو به چشم لاله نایی
***
چه واجم هر چه واجم واته‌شان بی سخن از بیش و از کم واته‌شان بیبدریا مو شدم گوهر برآرم هر آن گوهر که دیدم واته‌شان بی
***
دلم بلبل صفت حیران گل بی درونم چون درخت پی بگل بیخونابه بار دیرم ارغوان وار درخت نهله بارش خون دل بی
***
مو احوالم خرابه گر تو جویی جگر بندم کبابه گر تو جوییته که رفتی و یار نو گرفتی قیامت هم حسابه گر تو جویی
***
زخور این چهره‌ات افروته‌تر بی تیر عشقت بجانم روته‌تر بیمرا اختر بود خال سیاهت ز مو یارا که اختر سوته‌تر بی
***
مرا دیوانه و شیدا ته دیری مرا سرگشته و رسوا ته دیرینمیدونم دلم دارد کجا جای همیدونم که دردی جا ته دیری
***
زدست عشق هر شو حالم این بی سریرم خشت و بالینم زمین بیخوشم این بی که موته دوست دیرم هر آن ته دوست داره حالش این بی
***
عزیزون از غم و درد جدایی به چشمونم نمانده روشناییگرفتارم بدام غربت و درد نه یار و همدمی نه آشنایی
***
ته که خورشید اوج دلربایی چنین بیرحم و سنگین دل چراییبه اول آنهمه مهر و محبت به آخر راه و رسم بی وفایی