اوتیسم (در خود فروماندگی)

[mehraboOon]

اوتیسم (در خود فروماندگی)


افراد مبتلا به اوتیسم در دنیای خود تنها مانده اند، بی تفاوت به نظر می رسند، ناتوان ازایجاد و پیشبرد روابط عاطفی با دیگران هستند و اغلب قادر به درک افکار، احساسات ونیازهای دیگران نمی باشند.












http://www.aftabir.com/articles/health_therapy/illness/images/bf5f674323a1ae0a284d39f6cd500cbb.jpg











افراد مبتلا به اوتیسم در دنیای خود تنها مانده اند، بی تفاوت به نظر می رسند، ناتوان ازایجاد و پیشبرد روابط عاطفی با دیگران هستند و اغلب قادر به درک افکار، احساسات ونیازهای دیگران نمی باشند.
اوتیسم یک اختلال تکاملی است که بر حیطه های مختلف تعاملات اجتماعی، مهارت های ارتباطی، ارتباط کلامی و غیرکلامی تأثیر می گذارد. اختلال در تعاملات اجتماعی به صورت تماس چشمی خفیف، بی تفاوتی و روابط شخصی محدود، نادیده گرفتن دیگران وعدم بروز واکنش های محبت آمیز مشخص می شود. اختلال در مهارت های ارتباطی نیزبه صورت تأخیر یا فقدان تکلم، ناتوانی در شروع گفت وگو، تکرار کلمات و عبارات به صورت کلیشه ای و به کارگیری نامناسب آنها بدون درک مفاهیم نمود می یابد. همچنین رفتارها، فعالیت ها و علایق آنها کلیشه ای، تکراری و محدود است. آداب خاصی را رعایت می کنند (مثلاً غذاهای خاصی می خورند) به دور خود می چرخند. از چرخاندن اشیا و حرکات چرخشی لذت می برند. حرکات تکراری در بدن دارند. مثل تکان دادن دست ها (مانند بال زدن)، جلو و عقب رفتن مکرر، ضربه به سر و صورت تکراری و مداوم.
علائم این اختلال معمولاً در سه سال اول زندگی بروز می کنند. علت اصلی آن شناخته نشده است و در پسران شایع تر از دختران است. این اختلال به صورت یک طیف است. حدود دو سوم کودکان مبتلا به اوتیسم درجاتی از عقب ماندگی را نشان می دهند، قادر به تکلم نیستند و علائمی به صورت خودآزاری و دیگرآزاری نشان می دهند. گروهی دیگر بهره هوشی نرمال دارند و در بعضی زمینه ها (مانند نقاشی) بسیار توانا هستند.


● علائم هشدار
در صورت مشاهده این علائم در کودک خود برای ارزیابی بیشتر به پزشک متخصص مراجعه کنید:
۱) کودک تا ۶ ماهگی لبخند نزده یا در چهره اش حالتی از هیجان و بیان احساسات دیده نمی شود.
۲) تا ۱۲ ماهگی غان و غون نکرده است.
۳) تا ۱۶ ماهگی کلمه ای به زبان نیاورده است.
۴) تا ۲۴ ماهگی عبارات معنی دار دو کلمه ای به کار نبرده است
۵) در هر سنی، توانایی های قبلی خود (مهارت های اجتماعی، تکلم و...) را از دست داده است. اغلب والدین در سنین ۱۴ تا ۱۵ ماهگی متوجه مشکلی در کودک خود می شوند اما معمولاً منتظرند به این امید که با رشد کودک شرایط تغییر کند.
محققان اعلام کردند واکنش نشان ندادن کودکان یک ساله به شنیدن نام خود، می تواند نشانه هشداردهنده ای از اوتیسم و یا دیگر مشکلات مربوط به رشد آنان باشد
به گزارش روز سه شنبه پایگاه اینترنتی رویترز، به اعتقاد پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا شناسایی زودهنگام اوتیسم انجام اقداماتی در رابطه با این مشکل را میسر می سازد که این اقدامات نوید نتایج مثبتی را می دهند.
در این تحقیق که نتایج آن در شماره آوریل نشریه "‪Adolescent Medicine‬ ‪ "Archives of Pediatrics and‬به چاپ رسیده است، ‪ ۱۰۱‬کودک یک ساله را که خواهر یا برادرشان اوتیسم داشته و در خطر ابتلا به این بیماری بودند، مورد بررسی قرار دادند. دانشمندان این کودکان را با ‪ ۴۶‬کودک هم سن که در معرض خطر ابتلا به این اختلال ذهنی قرار نداشتند، مورد مقایسه قرار دادند.
پژوهشگران در این تحقیق ضمن سرگرم کردن کودکان با یک اسباب بازی کوچک، آنها را با صدای رسا و واضح صدا کردند. بر اساس این تحقیق، همه کودکان در گروه کم خطر پس از یک یا دوبار صدا زدن، از خود واکنش نشان دادند اما این درصد در کودکان گروه پر خطر ‪ ۸۶‬درصد بود.
پس از دو سال تحقیق، دانشمندان دریافتند سه چهارم کودکانی که در سن دوازده ماهگی نسبت به اسم خود واکنش نشان نداده بودند، در سن دو سالگی دچار مشکلات مربوط به رشد بودند.
اوتیسم یک اختلال پیچیده مغزی است که در توانایی فرد برای گفتگو و برقراری ارتباط با دیگران اختلال ایجاد می کند.
در این گزارش آمده است هرچند این آزمایش تمامی کودکانی را که درمعرض خطر مشکلات مربوط به رشد هستند، شناسایی نمی کند، اما این آزمایش آسان و کم هزینه است و شاید پزشکان مایل باشند آن را به معاینات کلی یک سالگی کودکان بیافزایند.


● آیا امیدی به درمان کودکان مبتلا به اوتیسم هست؟
نکته مهم این است که در صورت مشاهده هرگونه رفتار غیرطبیعی در هر سنی مراجعه به متخصص اولین قدمی است که والدین باید به آن بپردازند. در درجه اول روانپزشکان کودک و نوجوان و سپس روانپزشکان و روانشناسان راهنماهای خوبی خواهند بود. بسیاری از والدین هنگامی که تشخیص اوتیسم برای کودکشان مطرح می شود رویکرد مناسبی ندارند. گروهی کودک خود را نزد متخصص های مختلف می برند به این امید که تشخیص دیگری برایش مطرح شود. گروهی امید و آرزویی را که برای کودکشان داشتند نقش بر آب می بینند و از هرگونه اقدامی ناامید می شوند. گروهی مشکلات فرزندشان را انکار می کنند و به امید علاج فوری هستند. امروزه بیش از هر زمان دیگری می توان به کودکان مبتلا به اوتیسم کمک کرد. مداخله زودرس شامل آموزش های ویژه و خدمات توانبخشی (گفتار درمانی کار درمانی )، حمایت خانواده و در بعضی موارد درمان دارویی به بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم در رسیدن به تجربه زندگی هرچه طبیعی تر کمک خواهند کرد. برنامه های آموزشی ویژه می توانند ظرفیت کودکان را در یادگیری، برقراری ارتباط با دیگران و تعاملات اجتماعی افزایش دهد و همزمان می تواند شدت رفتارهای مخرب را کاهش دهد. درمان دارویی نیز در کاهش شدت علائم مؤثر است.
امروز امید زیادی به پیشرفت کودکانی است که درمان مناسب و مؤثری گرفته اند حتی بسیاری از کودکانی که از نظر ذهنی، عقب افتاده اند در انجام کارهای مشخصی مثل پوشیدن لباس و فعالیت هایی نظیر آشپزی و... مهارت هایی را کسب خواهند کرد. گروهی دیگر مهارت های تحصیلی مانند خواندن، نوشتن، محاسبات ساده را به دست خواهند آورد. بعضی دبیرستان را تمام می کنند و گروهی نیز به دانشگاه می روند. گروهی از کودکان مبتلا به اوتیسم نیز که در زمینه هایی مانند نقاشی، موسیقی، انجام محاسبات و... توانایی خاصی دارند، حتی بسیار بیشتر از افراد طبیعی، پیشرفت های چشمگیری نشان می دهند.
نکته مهم شروع هرچه سریع تر مداخلات درمانی است. اما نکته مهم تر این است که هیچگاه برای شروع درمان دیر نیست.
http://www.aftabir.com/images/article/break.gif








آلاچیق روان ( www.psychoalachigh.com )

[mehraboOon]

آیا می دانید اوتیسم چیست؟


اختلال فراگیر رشد، عبارتی است که در حال حاضر برای اشاره به مشکلات روان شناختی شدید که در طفولیت ظاهر می شود، بکار می رود.












http://www.aftabir.com/articles/health_therapy/illness/images/2ad23e67672432e9303ab40ba10aa28f.jpg











اختلال فراگیر رشد، عبارتی است که در حال حاضر برای اشاره به مشکلات روان شناختی شدید که در طفولیت ظاهر می شود، بکار می رود. اختلالات فراگیر رشد، در بردارنده آشفتگی شدید در رشد شناختی ، اجتماعی ، رفتاری و هیجانی کودک است که عوارض گسترده ای بر روی فرایند رشد دارد. یکی از این اختلالات، اوتیسم، در قلمروهای پژوهشی و بالینی، به وضوح برجسته شده است.
اوتیسم، کیفیات اصلی انسانی را متاثر می سازد، یعنی معاشرت بین فردی و رابطه پیچیده را مختل می سازد. کودکان مبتلا به اوتیسم، تقایص شدید در روابط و تبدیل اجتماعی، بازی بین فردی و ارتباط ظاهر می سازند.


● یک نمونه از اوتیسم
نادیا در سن ۶ سالگی یک خروس ترسیم کرد. نقاشی او پیچیده و به میزان قابل توجهی دقیق بود. نادیا دارای استعدادهای خاصی بود، اما صحبت نمی کرد. ترجیح می داد تنها باشد، در اطاقش به طرز غیر قابل انعطافی به نظم و ترتیب اشیا اهمیت می داد. و بدون پاسخگویی به دیگران ، ساعتها در اطاق می نشست.
نادیا به عنوان اوتیستیک تشخیص داده شده بود. اختلال اوتیسم که یک اختلال فراگیر رشد است، عبارت است از فقدان پاسخگویی به دیگران و تاخیر شدید در رشد زبان. این مشکل قبل از ۳۶ ماهگی شروع می شود. جالب اما تاسف برانگیز است یادآور شویم که زمانی که درمان او در زمینه ارتقا روابط با دیگران موثر واقع شد، استعدادهای هنری اش کاهش یافت.


● علل ایجاد
نظریه بتلهایم (Bettlheim) از لحاظ تاریخی برای بیش از یک دهه نفوذ خود را حفظ کرده بود. در خلال دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ نظریه روان تحلیلی رواج داشت. او اعتقاد داشت، هنگامی که کودک با یک دنیای غیر پاسخگو که مخرب است، روبه رو می شود، از آن رو از مردم کناره می گیرد. بنابراین در این نظریه اقدامات مشخص مراتب (یعنی مادر) در پیدایش اوتیسم ، مقصد قلمداد می شود. به عبارتی ، والد سرد و بی محبت ، باعث اوتیسم می شود. اما نظریه بتلهایم دیگر قابل قبول به نظر نمی رسد و تسلط خود را از دست داده است. علاقه فزاینده به نظریه های رفتاری و زیست شناختی و فقدان شواهد علمی مورد نیاز برای تائید این نظریه ، تا حد زیادی در منسوخ شدن آن نقش داشته است.
یک تبیین دیگر ، توسط فرستر (۱۹۶۱) پیشنهاد شد. این نظریه رفتاری نیز مورد حمایت تجربی قرار نگرفت. گر چه رویکرد رفتاری تاثیر مطلوبی بر روی درمان اختلال اوتیسم داشته است.
با توجه به مطالعات سال ۱۹۷۶ نتیجه گرفتند که شاهد قوی وجود ندارد که حاکی از نقش وراثت در ایجاد اوتیسم باشد. آنان گفته اند خواهر و برادران معدودی مبتلا می شوند و موارد اوتیسم ، بروز بالاتر در میان اعضای خانواده را پیش بینی نمی کند. پژوهشگران دیگر ، بحث کرده اند که اندک بودن اوتیسم در بین افراد جامعه و این حقیقت که اشخاص اوتیستیک بعید است اولاد داشته باشند، ممکن است میزان پایین آن در میان اقوام و بستگان را توجیه کند. اخیرا در باورهای پژوهشگران این حوزه ، تغییراتی ایجاد شده است.
این احتمال نیز وجود دارد که عوامل زیست شناختی دیگری در اختلال اوتیسم سهم داشته باشند. در یک مطالعه افراد اوتیستیک ، کاهش فعالیت مغز به عنوان یک عامل موثر شناخته شد.
در مطالعه دیگری ، معلوم شد که اشخاص مبتلا به اوتیسم ، مغزشان اندکی بزرگتر و سنگین تر است و سلولهای عصبی آنها از لحاظ رشدی نارس است. این تفاوتهای تشریحی با انقطاع رشد که قبل از ۳۰ هفتگی زندگی جنینی رخ می دهد، همخوانی دارد. برخی از خصوصیت کارکرد مغز از اوتیسم تاثیر نمی پذیرند. اما با وجود این ، اختلال در بردارنده ناکارآمدی مغز است که با تبیینهای زیست شناختی همخوانی دارد.
بخش اندکی از موارد اوتیستیک ، از بیماریهای گوناگون نظیر سرخچه مادرزادی ، توبراسکلروزیس ، و نوروفیبرماتوزیس ناشی می شوند. کودکان مبتلا به سرخچه مادرزادی قبل از تولد به سرخچه مبتلا می شوند و در نتیجه عفونت ، با انواعی از بدریختی ، کری ، کوری و ناهنجاریهای سلسله اعصاب مرکزی و نیز حملات و عقب ماندگی به دنیا می آیند. در دهه ۱۹۷۰ گزارش شد که ۱۳ ۸ درصد کودکان مبتلا به سرخچه ، اوتیسیتیک بودند.
این احتمال وجود دارد که آسیب قبل از تولد یا گسیختگی در رشد ، در علت اوتیسم سهیم باشد. معلوم شده است که اشخاص اوتیستیک ، شواهدی از اختلال سلسله اعصاب مرکزی و نشانه های ناهنجاریهای نورولوژیک ظاهر می سازند. اخیرا پژوهشگران به کاهش فعالیت فعالیت نیمکره چپ مغز مبتلایان به اوتیسم پی برده اند، منطقه ای از مغز که برای برقراری ارتباط اهمیت دارد.
توافق و اجماع پژوهشگران درباره اوتیسم این است که این اختلال تا حدی زیادی یک اختلال شناختی و اجتماعی است که علل زیست شناختی متعددی دارد و در زمانی بین لقاح و تولد ایجاد می شود. اکثریت عمده ای از موارد اوتیسم علت طبی قابل تشخیص ندارند و فقط در ۱۰ ۵ درصد موارد علت معینی را می توان تشخیص داد. با این وجود به نظر می رسد کودکان اوتیسیتیک با ساختار بیولوژیک متفاوت به دنیا می آیند. اما عوامل محیطی پیشروی و پیش آگهی بعدی این اختلال را متاثر می سازند.


● علایم اوتیسم
کودکان مبتلا به اوتیسم در معاشرت بین فردی و روابط پیچیده ، نقایص شدید نشان می دهند. کانر (۱۹۴۳) ، اولین کسی بود که اوتیسم را توضیح داد. طبق نظر کانر ، خصوصیت برجسته و اساس اوتیسم ، عبارت است از ناتوانی فرو در برقراری ارتباط با دیگران و موقعیتها که از اوائل زندگی شروع می شود. برخی علائم اولیه اختلال اوتیستیک ، توسط بوردن و الن دایک (۱۹۹۲) شرح داده شده است. در نوزادان به نظر می رسد با نوزادان دیگر متفاوت باشند. ظاهرا نیازی به مادر نشان نمی دهند.
برای او تفاوتی نمی کند که در آغوش گرفته شود یا نه ، قوام عضلانی ضعیف و سستی دارند و کم گریه می کنند، اما ممکن است شدیدا تحریک پذیر باشند. در ۶ ماه اول زندگی ، نمی توانند به مادر توجه کنند ، چیزی را طلب نمی کنند. لبخند نمی زنند یا در این رابطه تاخیر دارند. به اسباب بازی ها علاقه ندارند. در ۶ ماه دوم ، علاقه ای به بازیهای اجتماعی نشان نمی دهند. سرد و بی روح هستند، ارتباط کلامی یا غیر کلامی ظاهر نمی سازند و در مقابل تحریک ، کم فعال یا بیش فعال هستند.
والدین کودکان اوتیستیک ، غالبا اولین کسانی هستند که ناپاسخگویی اجتماعی کودکانشان را متوجه می شوند. کودک اوتیستیک ، جهان را ذاتا خطرناک و مهلک تلقی می کند. همچنین این کودکان میل وسواسی به یکنواخت بودن محیط ، رفتارهای خود تحریکی نظیر تکان خوردن نوسانی ، دور خود چرخیدن و بهمزدن دستها ، رفتارهای خود ویرانگرانه نظیر کوبیدن سر به دیوار کوبیدن دست به دیوار ، و گاز گرفتن خود ، فقدان تماس چشمی و مجذوب اشیا بی جان شدن را از خود نشان می دهند.


● ملاک های تشخیص اوتیسم
اگر کودک حداقل ۶ ماده از مواد زیر را نشان دهد ، تشخیص اوتیسم را دریافت می دارد. حداقل دو تای آن از طبقه اول ، یکی از هر یک از طبقات دوم و سوم شروع باید قبل از سه سالگی باشد.
ـ طبقه اول: نقص کمی در تبادل اجتماعی
ـ ناتوانی در برقراری ارتباط با همسالان متناسب با سطح رشد
ـ فقدان جستجوی خودانگیز لذت ، علاقه یا پیشرفت با دیگران
ـ فقدان مقابله به مثل یا هیجانی
ـ طبقه دوم: نقص کمی در برقراری ارتباط
تاخیر یا فقدان رشد زبان گفتاری
نقص قابل توجه در شروع یا حفظ مکالمه یا دیگران ، در افرادی که از سطح گفتاری کافی برخوردارند.
استفاده کلیشه ای و تکراری از زبان یا زبان ویژه
فقدان بازی خود انگیخته یا بازی ابتکاری اجتماعی متناسب با سطح سن.
طبقه سوم: الگوی رفتار ، علائق و فعالیتهای محدود ، تکراری و کلیشه ای
مشغولیت با یک یا چند الگوی کلیشه ای و محدود که یا از لحاظ شدت یا از لحاظ کانون غیر عادی است.
چسبیدن ظاهرا اجباری به تشریفات یا کارهای غیر موثر و ناکار آمد
اطوارهای حرکتی کلیشه ای و تکراری مثل بازی با دست یا انگشت ، حرکات بدنی غیر عادی.
اشتغال ذهنی و مشغولیت پایدار با قسمتهایی از اشیا
چند نکته اساسی در مورد کودکان اوتیستیک
به نظر می رسد کودکان اوتیستیک قادر نیستند در هر زمان به بیش از یک نکته راهنما (خصوصیت محرک) توجه کنند. آنچه که وضع را بدتر می کند این است که آنها ممکن است به محرکهایی غیر عادی و غالبا نامربوط توجه کنند. مثلا درمانگر یک تصویر به کودک می دهد تا آن را نگاه کرد و نام آن شکل را که توسط درمان گر گفته می شود، تکرار کند. ولی کودک اوتیستیک به جای توجه به تصویر و تکرار نام آن ، کاغذ را گرفته و لمس می کند. این الگوی توجه ، توانائی آنان در برقراری ارتباط و تعامل با محیط اجتماعی و فیزیکی را با مانع مواجه می سازد.
پردازش و انسجام اطلاعات نیز به عنوان مشکلی برای کودکان اوتیستیک وجود دارد. یعنی در تبدیل یا اداره کردن اطلاعات در ذهن خود مشکل دارند.
کودکان اوتیستیک ، در درک حالات ذهنی خود و دیگران نقص دارند. نظریه ذهن (theory of mind) ، به عنوان توانائی در نظر گرفتن افراد بر حسب حالات درونی ذهنی نظیر عقاید ، مقاصد و هیجانات توضیح داده شده است و به درک محیط اجتماعی و توانائی مشغول شدن به رفتار اجتماعی شایسته گفته می شود.
بعضی از کودکان اوتیستیک ضریب هوشی عادی دارند، برخی توانائی ذهنی قابل توجهی نشان می دهند. اما اکثریت آنها نقایص هوشی در محدوده عقب ماندگی ظاهر می سازند.


● سیر بیماری
گرچه بعضی از افراد مبتلا به اوتیسم بهبودی نشان می دهند، اکثریت کودکان اوتیستیک با نقایص شدید به بزرگسالی وارد می شوند و نمی توانند کاملا از خود مراقبت کنند. در غیاب مداخله به موقع و شدید ، فقط یک تا دو درصد افراد اوتیستیک تا مرحله ای رشد می کنند که تفاوتی بین آنها و کودکانی که اوتیستیک تشخیص داده نمی شوند. وجود ندارد. حدود ۱۰ درصد ، به کارکرد کافی در حیطه های زبان و اجتماعی دست می یابند، در حالی که ۲۰ درصد علیرغم نقص قابل توجه ، نظیر فقر گفتار تا حدودی در مدرسه و از لحاظ اجتماعی پیشرفت می کنند. حدود ۷۰ درصد پیشرفت محدود نشان می دهند و نقایص عمده در آنها دوام می یابد.


● شاخص های بهبودی در بیماران اوتیستیک
چه چیزی پیش بینی می کند که چه کسی تا حدودی بهتر می شود و چه کسی بهتر نمی شود؟ مهارتهای زبانی و نمرات ضریب هوش غالبا بهترین شاخصهای پیش آگهی به شمار می روند. توسعه به موقع زبان و نمرات ضریب هوشی خوب ، حاکی از پیش آگهی بهتر است. گفتار مفید فقط در حدود ۵۰ درصد از اشخاص اوتیستیک توسعه می یابد. در خلال نوجوانی ، مشکلات رفتاری و هیجانی ظاهر می شوند. پرخاشگری ، رفتار مقابله ای و قشقرق ممکن است مشاهده شود و کاملا برای والدین پریشان کننده باشد. تخمینها حاکی از آن است که تقریبا ۷۵% کودکان اوتیستیک ، در محدوده عقب ماندگی متوسط قرار می گیرند و ۲۵% تا بزرگسالی به حملات تشنجی مبتلا می شوند.
http://www.aftabir.com/images/article/break.gif








موسسه روانشناختی کاریزما مشاور ( www.charismaco.com )

[mehraboOon]

سرک کشیدن به دنیای رازآلود اوتیسم


دکتر شکوفه رادفر فوق تخصص روان پزشکی کودکان از بیماری اوتیسم می گوید












http://www.aftabir.com/articles/health_therapy/illness/images/a89561995dc2c51f51c741d5ffbebdc4.jpg











بچه های مبتلا به بیماری اوتیسم که در فارسی به آن «در خود فرورفتگی» گفته می شود، معمولا در دنیای خودشان فرو می روند و با دنیای بیرون زیاد ارتباط ندارند. آنها دچار اختلالات شدید روانی همراه با تاخیر و انحراف در فرآیند رشد هستند و تماس عاطفی شان با دنیای بیرون قطع می شود. درباره این بیماری با دکتر شکوفه رادفر، فوق تخصص روان پزشکی کودکان، به گفتگو نشسته ایم.
▪ آیا آمار دقیقی از تعداد بچه های مبتلا به اوتیسم در ایران داریم؟
ـ خیر. آمار دقیقی در ایران وجود ندارد. آمارها عموما آمارهای جهانی هستند و ما به این آمارهای جهانی دسترسی داریم. اما به طور کلی گفته می شود که در دنیا از میان هر ۱۰ هزار کودک زیر ۱۲ سال، ۲ تا ۵ کودک مبتلا به اوتیسم هستند. از طرفی اگر بخواهیم طیفی از علایم اوتیسم را در نظر بگیریم که همراه با برخی مشکلات عقب افتادگی نام گذاری واحدی دارند، شیوع این آمار به ۲۰ کودک در هر ۱۰ هزار کودک هم می رسد.
▪ در دختربچه ها بیشتر دیده می شود یا در پسربچه ها؟
ـ اوتیسم خردسالی، معمولا در پسرها ۳ تا ۵ برابر بیشتر از دختران است. اما مانند همه بیماری های روان پزشکی اطفال، وقتی در یک جنس شیوع کمتر است، اگر بیماری ایجاد شود، شدت بیشتر می شود. در پسرها شایع تر است ولی اگر در دخترها دیده شود، شدت بیشتر خواهد بود و معمولا احتمال شیوع مسایل شناختی در آنها بیشتر است.
▪ عوامل مستعدکننده اش چه هستند؟
ـ عفونت های سرخجه ای در دوران بارداری زمینه را برای ابتلا به این بیماری بیشتر می کند. عوامل بسیار زیادی به عنوان عوامل مستعدکننده اوتیسم شمرده شده اند. اما هیچ وقت نمی توان قاطعانه گفت اگر کسی دچار اوتیسم است، حتما یکی از این عوامل در مورد وی صادق بوده. این عوامل بسیار متعدد هستند: عوامل ژنتیکی، ایمنولوژیکی، عوامل مربوط به حول و حوش زمان زایمان، عوامل نوروآناتومیکی و عوامل بیوشیمیایی و عضوی و... ژنتیک نقش مهمی در ایجاد این بیماری دارد، یعنی بچه ای که دچار اوتیسم باشد ۲ تا ۴ درصد احتمال دارد که یک خواهر یا برادر دیگرش هم دچار بیماری اوتیسم شود.
▪ درباره برجسته ترین علایم بیماری توضیح می دهید؟
ـ یک سری از علایم مربوط به بی ثباتی خلق و عواطف این کودکان است. برخی از این بچه ها تغییرات ناگهانی خلق، از خود نشان می دهند. حملاتی از خنده و یا گریه بدون دلیل آشکار دارند. گروه دوم از علایم، واکنش هایی است که به محرک های حسی نشان می دهند. نسبت به محرک های حسی مثل صدا و درد واکنش غیرمعمول و متفاوت دارند. این واکنش ممکن است واکنش تضعیف شده یا تشدید شده باشد. حتی ممکن است جایی از بدن شان زخمی شده باشد و درد هم داشته باشد ولی اصلا هیچ واکنشی نشان ندهند یا برعکس، ممکن است به طور انتخابی برخی از صحبت های خطاب به خود را ناشنیده بگیرند و به نظر برسد که اینها اصلا نمی شنوند یا به اشتباه به عنوان افراد ناشنوا تلقی شوند، در حالی که آنها فقط سعی می کنند بعضی از این صداها را ناشنیده بگیرند. ممکن است مسحور صدای خاصی مثل ساعت مچی شوند یا به آلات موسیقی واکنش خاص نشان دهند؛ به این صورت که به آن علاقه دارند و از آن لذت می برند. این کودکان معمولا از تحریک سیستم دهلیزی مغزی و شنیداری لذت می برند. یکی از علایم واضح در این بچه ها این است که دور خود می چرخند. از چرخیدن و حرکات بالا و پایین لذت می برند. همه اینها مربوط به گروه واکنش به محرک های حسی است. یک سری دیگر از علایم رفتارهای کلیشه ای است که آنها دارند.
اسباب بازی ها و اشیای خاص را برای بازی انتخاب می کنند و آنها را به گونه ای غیرقابل انتظار دستکاری می کنند. ممکن است یک رفتار خاص را به طور تکراری انجام دهند. این رفتار گرچه برای بیننده معنی خاصی ندارد اما برای خودشان معنای خاص دارد. دیگر اینکه نسبت به انتقال و تغییر هم مقاوم هستند، یعنی دوست ندارند وارد خانه جدید شوند. دوست ندارند محل مبلمان در اتاق تغییر کند. مثلا اگر همیشه اول صبحانه می خوردند، بعد استحمام می کردند، حالا نمی خواهند که این روند عکس شود. حتی دوست ندارند اسباب بازی ای که همیشه با خود حمل می کنند را تغییر دهند. حتی ممکن است نسبت به تعویض لباس واکنش نشان دهند. یک سری علایم دیگر علایم رفتاری است مثل رفتارهای پرخاشگری و حملات قشقرق، رفتارهای خودآزارانه مثل کوبیدن سر به دیوار یا زمین، خراشیدن یا کندن مو، میزان توجه پایین، کم رویی، تکلیف ، بی خوابی، عدم تغذیه، عدم کنترل ادرار و بی اختیاری مدفوع که همه از علایم رفتاری است. اما واضح ترین علامت در این کودکان مربوط به اختلالات مکالمه یا زبان است. یکی از ملاک های تشخیصی اساسی تأخیر در رشد و تکامل زبان است.
در این کودکان گاه دیده می شود که رشد زبان یا رشد کلامی شان بعد از مدتی که به طور طبیعی رشد کرد، دچار وقفه یا رکود می شود، یعنی چیزهایی که قبلا می دانستند و می توانستند بگویند را دیگر نمی توانند تکرار کنند. به نظر می آید دامنه لغات شان کم یا به تدریج خالی می شود. کلماتی که قبلا می گفتند، الان نمی توانند بیان کنند، بنابراین واضح ترین علامت اختلال در مکالمه و زبان است. به هر حال می توان گفت این بچه ها از نظر تعامل اجتماعی دچار تخریب هستند. لبخند اجتماعی که انتظار داریم در سنین پایین داشته باشند، ندارند. نمی توان انتظار داشت که این بچه ها با ذوق وارد آغوش والدین شوند. تماس چشمی خوبی برقرار نمی کنند. اگر تماس چشمی برقرار کنند در حد کم است. هیچ رفتار وابسته ای نسبت به والدین ندارند. نسبت به دور شدن و جدا شدن مادر واکنشی نشان نمی دهند و وقتی پدر از سر کار می آید، به استقبال او نمی روند و هیچ رفتاری که نشان دهنده وابستگی به والدین باشد از آنها نمی بینیم.
▪ چه چیزی در این بچه ها باعث نگرانی والدین است؟
ـ چیزی که بیشتر از همه سبب نگرانی والدین می شود توقف یا تأخیر رشد کلامی آنها و دیگری مقاومت اجتماعی آنها است. اینها معمولا باعث می شود والدین دنبال علت بروند و برای درمان مراجعه کنند.
▪ در سنین بالاتر، این بچه ها به چه مشکلاتی می خورند؟
ـ وقتی سن بالا می رود، علایم دیگری هم دیده می شود. بچه ای که به سن مدرسه رسیده و دچار اوتیسم است نمی تواند به راحتی رابطه دوستانه برقرار کند یا با بچه های هم سن و سال اش بازی کند. حتی از نظر اجتماعی خیلی ناتوان است؛ مثل بچه های دست و پاچلفتی است چون ناتوانی و عدم هماهنگی حرکتی دارد. احساس هم دلی با هم کلاسی ها ندارد، در نتیجه باعث می شود ارتباط خوبی با بچه های هم سال خود نداشته باشد و وقتی به اواخر نوجوانی می رسد حتی اگر بیشترین پیشرفت درمانی هم داشته باشد، روش مناسب برای برخورد و ابراز علایق و هیجانات و احساسات به دیگران ندارد و برقراری دوستی در وی به سختی انجام شود.


● سندرم ابلهان دانا
در فیلم «مرد بارانی» با بازی داستین هافمن مرد میانسالی به تصویر کشیده می شود که سال هاست دچار اوتیسم است و در آسایشگاه به سر می برد اما با وجود ابتلا به این اختلال رشدی، دارای استعداد ریاضی فوق العاده ای است. در فیلم «موتسارت و وال» نیز که رابطه عاطفی دو شخصیت اوتیستیک را بیان می کند، شخصیت مرد، یک راننده تاکسی معمولی است که توانایی کم نظیری در محاسبه اعداد دارد.
نامی که به مواردی این چنین داده شده است، «سندرم ابلهان دانا» است. شخصی که دچار اختلال رشدی از جمله اوتیسم است اما در یک یا چند حوزه از خود توانایی فوق العاده ای نشان می دهد. برای مثال ممکن است حافظه فوق العاده قوی داشته باشد. البته برخلاف برداشت عمومی، از هر ۱۰ فرد مبتلا به اوتیسم، تنها یکی از آنها ممکن است توانایی های قابل توجهی داشته باشد و موارد بروز استعدادهای فوق العاده در بیماران مبتلا به اوتیسم نادر است.
http://www.aftabir.com/images/article/break.gif








روزنامه سلامت ( www.salamat.ir )