تاریخچه ورزش رزمی جودو

[mohamad.s]

هنر رزمي جودو که بر خاسته از ژاپن است جزء هنر هاي رزمي مثل کاراته ، تکواندو و کونگ فو مي باشد با اين وجود بسيار متفاوت از ساير هنرهاي رزمي مي باشد چرا که در آن مشت زدن و لگد زدن در مسابقات ممنوع است .

جودو هنري رزمي است که اساسا گلاويز شدن در آن زياد بوده و هدف آن زمين زدن ، گير انداختن ، مهار کردن و حتي از کار انداختن بازوان حريف مي باشد به گونه اي که منتهي به تسليم شدن وي شود . تاکيد اصلي جودو روي توانايي به کار بردن نيروي حريف مي باشد به گونه اي که منتهي به تسليم شدن وي شود . جودو تنها يک مبارزه فيزيکي نمي باشد بلکه يک مبارزه فکري نيز هست بدين گونه که يک جودو کار موفق بايد قادر باشد حرکات حريف را از قبل پيش بيني کرده و با عکس العمل خود پاسخ مناسبي به آن بدهد .

بسياري از افراد جودو را از سنين خردسالي و در سنين 5 يا 6 سالگي شروع مي کنند و برخي اين هنر را تا سنين بالا و در حدود سنين 60 يا 70 سالگي ادامه مي دهند . جودو باعث بهبود سطح آمادگي عمومي بدن همراه با افزايش قدرت بدني مي شود . در برخي افراد جودو باعث به وجود آمدن حس اعتماد به نفس ، نظمي دروني و خويشتن داري مي شود که همگي آنها مهارت هاي لازم در زندگي مي باشند . پدر و مادر ها اغلب اين ورزش را دوست دارند چرا که اين ورزش به کودکان آنها انضباط و احترام مي آموزد . اين ورزش علاوه بر اينکه باعث حفظ آمادگي و آراستگي هنر آموزش مي شود مهارت هاي دفاع انفرادي خارق العاده اي را نيز به همراه دارد .

مسابقات جودو براي کسانيکه مايل به مبارزه هستند هر هفته در سطح محلي ، منطقه اي ، کشوري و بين المللي برگزار مي شود . جودو ، ورزشي است که تغييرات در آن وجود ندارد يعني اينکه تمرينات و مبارزه به اين ورزش در همه به نقاط دنيا يک طريق صورت مي گيرد .

جودو اولين هنر رزمي بود که به دليل شهرت جهاني آن براي اولين بار در المپيک توکيو در سال 1964 وارد بازيهاي المپيک شد . در حال حاضر در حدود 175 کشور در اين رقابت ورزشي حضور دارند و اين امر باعث شده تا اين ورزش در بازيهاي المپيک تبديل به دومين ورزش جنجال بر انگيز شود .


http://www.beytoote.com/images/stories/sport/jodo1.jpg

تاريخچه جودو

منشا جودو از هنر رزمي جوجيتسو مي باشد . لغت جوجيتسو در قرن 16 ميلادي در ژاپن به وجود آمد . اين کلمه به همه هنرهاي رزمي که با دست خالي انجام مي گرفت اطلاق مي شد . جودو قبل از آنکه در المپيک سال 1964 به عنوان يک رشته ورزشي پذيرفته شود سيستمي از دفاع شخصي بود که توسط جيگوروکانو بنيانگذاري شده بود .جودو ريشه در هنرهاي رزمي سامورايي دارد که با دست خالي مبارزه مي کردند و بر اساس دست به يقه شدن مي باشد .

در ژاپن اسم هاي زيادي براي هنرهاي رزمي که بدون وسيله و با دست خالي انجام مي گيرد وجود دارد . از ميان آنها مي توان به توريتي ، واتسو ، ياوارا ، گوگوسوگو ، تايوتسو و کمپو اشاره کرد .

در سال 1882 استاد جواني به نام جيگوروکانو باشگاهي را براي آموزش هنر رزمي خود به وجود آورد . وي نام اين باشگاه ( يا مدرسه ) را باشگاه کودوکان و نام هنر رزمي خود را جودو ناميد . همانگونه که جوجيتسو به معناي هنر ملايمت است جودو نيز به معناي روش ملايمت مي باشد . آقاي کانو مي خواست با انتخاب اين کلمه نه تنها به شاگردانش هنرهاي رزمي عالي را نيز بياموزد .

هدف ورزش جودو پرتاب کردن ، گير انداختن ، خفه کردن و قفل مفصل حريف به منظور تسليم کردن وي مي باشد . در اين ورزش ضربه مشت و لگد وجود ندارد و همين باعث تمايز اين ورزش با بسياري ديگر از هنرهاي رزمي شده است . حتي زماني که فرد جودو را به عنوان دفاع شخصي فرا مي گيرد چگونگي دفع مشت ها ، لگد ها و سلاح ها را با پرتاب کردن ، خفه کردن و قفل هاي مفاصل مي آموزد . اين ورزش اگر به درستي تعليم داده شود يکي از بهترين روش هاي دفاع شخصي مي باشد .

بزرگترين ارزش جودو در تاکيد آن روي ملايمت و اعتدال به عنوان يک روش است .جودو به شخص مي آموزد که از درگيري پرهيز کند و به دنبال معتدل ترين راه حل براي همه درگيري ها باشد .

اولين مزيت جودو ايجاد آمادگي جسماني فوق العاده در فرد است . از اين طريق فرد مي تواند هم انعطاف پذيري و هم قدرت بدني خود را بالا ببرد . تمرين فنون مربوط به جودو باعث مي شود بدن قوي تر شده و مقاومت دستگاه هاي قلبي _ عروقي بيشتر گردد .

هنر آموزان جودو مي توانند قدرت تمرکز خود را بالا برده و داراي حافظه قوي شوند . اين قابليت ها نه تنها در تمرين جودو تاثير دارند بلکه در تحصيل و در شغل افراد نيز تاثير مثبت دارند . هنر آموزان از طريق تعليم ذهني جودو ياد مي گيرند چگونه در زير فشار هاي زندگي آرامش خود را حفظ کنند . اين توانايي در همه چيز از رانندگي گرفته تا امتحان و از کسب درآمد گرفته تا ارتقاء سطح زندگي و غيره تاثير مثبت دارند .

ضروري ترين وسيله براي آموزش جودو تشک جودو مي باشد . تشک جودو بايد به اندازه کافي ضخيم باشد تا در موقع پرت شدن حريف صدمه اي به وي نرسد . همه فنون جودو را مي توان روي تشک انجام داد توجه داشته باشيد که هرگز با کفش روي تشک جودو نرويد زيرا ممکن است نوک کفش شما بلوک هاي کوچک تشک را از جا بکند و يا چيزهاي ديگر از کف کفش شما به تشک بچسبد در نتيجه پا يا بدن افرادي که روي تشک تمرين مي کنند را مجروح سازد


http://www.beytoote.com/images/stories/sport/jodo2.jpg


وسيله ديگري که براي آموزش جودو لازم است جودوگي يا همان لباس جودو است . انواع مختلفي از اين لباس ها مورد استفاده قرار مي گيرند لباس جودو بايد به اندازه کافي ضخيم باشد تا در موقع کشيده شدن پاره نشود . نام ژاکت جودو اوواگي و نام شلوار جودو زوبون است .

جودو کار بايد طرف چپ لباس را روي طرف راست آن گذاشته و با کمربند ( ابي ) آن ار محکم کند همان گونه که قبلا گفته شد رنگ کمربند نشان دهنده رتبه جودو کار است . کمربند بايد محکم باشد و به آساني پاره نشود .

همچنين يک ترازوي ماشيني (يا يک باسکول ) در باشگاه جودو مدرن لازم است . هر چند در برابر يک حريف ماهر مهارت بالا ضروري است ولي قدرت بدني بالا و توسعه يافته حرف اول را در برد و باخت مي زند

يه باور غلط در مورد جودو هست که مي خوام در موردش حرف بزنم...خيلي ها فکر مي کنند توي جودو ضربات مشت و لگد وجود نداره.در صورتي که اين حرف 100%اشتباهه....توي جودو ضربات مشت و لگد به تمام نقاط بدن وجود داره اما استفاده از اونها توي مسابقات ممنوعه.چون استفاده ازش خطرناکه.حتي يک سري تکنيک ها مثا کاني باسامي يا قيچي با اينکه مشت و لگد هم نيست اما زدنش توي مسابقه ممنوعه.چون باعث شکستن هر دو زانوي حريف ميشه.يکي ديگه از اين تکنيک ها جوجي کاتامه پرنده هست .چون قالبا زننده تکنيکي نمي تونه اين حرکت رو کنترلي انجام بده و باعث شکستن گردن حريف مي شه

سين سي: استاد جودو
دوجو: زمين جودو
يوکه: کسي که فن روي او اجرا مي شود
توري:اجرا کننده فت
شيدو:اخطار
کوکا...يوکو....وازاري...ايپون:� �متياز هاي جودو