elahe
02-19-2011, 10:22 PM
کیم‌وو چونگ
سختی از این جستار :«با یکدیگر زندگی کردن بسیار فراتر از در کنار یکدیگر زنده بودن است.»
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
آدم‌ها نمی‌توانند تنها زندگی کنند. هر کسی جزئی از جامعه است و مردم، همه به یکدیگر نیاز دارند. مردم، جامعه را می‌سازند و در عین حال، جامعه مردم را می‌سازد. جامعه‌شناسان امریکایی، «پیتر و بریژیت برگر»[1]، در کتاب‌شان تحت عنوان: «رویکردی زندگی‌نامه‌ای به جامعه‌شناسی»، درباره‌ی روند اجتماعی شدن فرد مطالبی را نوشته‌اند و اینکه چگونه زندگی‌نامه‌ی هر فرد واقعاً داستان روابط او با مردم دیگر است. آنها بحث می‌کنند که چگونه اجتماعی شدن به فرد این امکان را می‌دهد که با افراد دیگر ارتباط پیدا کند و سرانجام به کار جهان اجتماعی پیوند بخورد.
مفهوم زندگی در از خودگذشتگی یافت می‌شود، نه درخودخواهی و خودپسندی. اما ما تازگی‌ها به مشکلات اجتماعی بوجود آمده توسط مردمی که فکر می‌کنند آنها، و فقط آنها، بدون در نظر گرفتن دیگران، زندگی خوبی خواهند کرد، برمی‌خوریم. اگر شما حتی ذره‌ای برای دیگران ارزش قائل شوید، هرگز مواد مخدر نخواهید فروخت و یا به موادغذایی آنها مواد خطرناک اضافه نخواهید کرد. اگر شما ذره‌ای به این حقیقت حساس باشید که خانواده‌هایی متشکل از سه نسل وجود دارند که در اتاق‌های تکی اجاره‌ای زندگی می‌کنند، دیگر حتی فکر خریدن پالتو با پوست خز و یا حقه‌بازی در معاملات خانه و زمین نخواهید کرد. چنین رفتاری از کمبود توجه به همسایگان سرچشمه می‌گیرد. باعث تأسف و ناراحتی است که افرادی هستند که اصرار دارند این چنین زندگی کنند. در هر شغلی که هستید نباید به دام خودخواهی بیفتید. باید پایتان را از دایره‌ی حرص[2] و ولع شخصی فراتر گذاشته و به فکر خوشبختی عموم مردم باشید. همیشه باید به خاطر داشته باشید که به تنهایی زندگی نمیکنید، باید به این فکر باشید که در ارتباط با سایر مردم هستید و به آنها به طرق گوناگون وابسته هستید، در حالی که در غالب موارد، این امر را بدیهی فرض کرده و نادیده می‌گیرید. با یکدیگر زندگی کردن بسیار فراتر از در کنار یکدیگر زنده بودن است، با هم زندگی کردن شامل با هم رشد کردن و با هم ترقی کردن است، آنچه ما آن را «با هم به رفاه رسیدن» می‌نامیم و این، بنیان فلسفه‌ی شرکتی من است.
سختی از این جستار :«با یکدیگر زندگی کردن بسیار فراتر از در کنار یکدیگر زنده بودن است.»
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
آدم‌ها نمی‌توانند تنها زندگی کنند. هر کسی جزئی از جامعه است و مردم، همه به یکدیگر نیاز دارند. مردم، جامعه را می‌سازند و در عین حال، جامعه مردم را می‌سازد. جامعه‌شناسان امریکایی، «پیتر و بریژیت برگر»[1]، در کتاب‌شان تحت عنوان: «رویکردی زندگی‌نامه‌ای به جامعه‌شناسی»، درباره‌ی روند اجتماعی شدن فرد مطالبی را نوشته‌اند و اینکه چگونه زندگی‌نامه‌ی هر فرد واقعاً داستان روابط او با مردم دیگر است. آنها بحث می‌کنند که چگونه اجتماعی شدن به فرد این امکان را می‌دهد که با افراد دیگر ارتباط پیدا کند و سرانجام به کار جهان اجتماعی پیوند بخورد.
مفهوم زندگی در از خودگذشتگی یافت می‌شود، نه درخودخواهی و خودپسندی. اما ما تازگی‌ها به مشکلات اجتماعی بوجود آمده توسط مردمی که فکر می‌کنند آنها، و فقط آنها، بدون در نظر گرفتن دیگران، زندگی خوبی خواهند کرد، برمی‌خوریم. اگر شما حتی ذره‌ای برای دیگران ارزش قائل شوید، هرگز مواد مخدر نخواهید فروخت و یا به موادغذایی آنها مواد خطرناک اضافه نخواهید کرد. اگر شما ذره‌ای به این حقیقت حساس باشید که خانواده‌هایی متشکل از سه نسل وجود دارند که در اتاق‌های تکی اجاره‌ای زندگی می‌کنند، دیگر حتی فکر خریدن پالتو با پوست خز و یا حقه‌بازی در معاملات خانه و زمین نخواهید کرد. چنین رفتاری از کمبود توجه به همسایگان سرچشمه می‌گیرد. باعث تأسف و ناراحتی است که افرادی هستند که اصرار دارند این چنین زندگی کنند. در هر شغلی که هستید نباید به دام خودخواهی بیفتید. باید پایتان را از دایره‌ی حرص[2] و ولع شخصی فراتر گذاشته و به فکر خوشبختی عموم مردم باشید. همیشه باید به خاطر داشته باشید که به تنهایی زندگی نمیکنید، باید به این فکر باشید که در ارتباط با سایر مردم هستید و به آنها به طرق گوناگون وابسته هستید، در حالی که در غالب موارد، این امر را بدیهی فرض کرده و نادیده می‌گیرید. با یکدیگر زندگی کردن بسیار فراتر از در کنار یکدیگر زنده بودن است، با هم زندگی کردن شامل با هم رشد کردن و با هم ترقی کردن است، آنچه ما آن را «با هم به رفاه رسیدن» می‌نامیم و این، بنیان فلسفه‌ی شرکتی من است.