اشعار اسپانیایی

[Sara12]

پابلو نرودا _ ادبیات شیلی
(1973_1904)


صد غزل عاشقانه_ سونتوی شماره 1

سونتو شماره[1]1
ماتیلده، نام گیاه، سنگ یا شراب،
یا نام آنچه از زمین رسته و مانا می شود،
کلامی که در رویشش، سپیده می دمد،
در تابستانش نور لیمو ها پراکنده می شود.
کشتی های چوبی، گرفتار ازدحام آتش لاجوردی
بر پهنه این نام، شناور می شوند،
و این حروف، آب رودخانه ای است
که بر قلب سوخته من جاری می شود.
آه نام آشکار در پس پیچک ها
همچون درگاه نقبی ناشناخته
که به شمیم تمامی عالم می رسد!
آه با دهان سوزانت بر من بتاز،
با چشمان شبانگاهیت،
اگر می خواهی مرا بکاو
اما مجالم ده
تا در نام تو ساری شده و بیاسایم.
Soneto I

Matilde, nombre de planta o piedra o vino,
de lo que nace de la tierra y dura,
palabra en cuyo crecimiento amanece,
en cuyo estío estalla la luz de los limones.
En ese nombre corren navíos de madera
rodeados por enjambres de fuego azul marino,
y esas letras son el agua de un río
que desemboca en mi corazón calcinado.
Oh nombre descubierto bajo una enredadera
como la puerta de un túnel desconocido
que comunica con la fragancia del mundo!
Oh invádeme con tu boca abrasadora,
indágame, si quieres, con tus ojos nocturnos,
pero en tu nombre déjame navegar y dormir.

[Sara12]

Mi táctica es mirarte


Aprenderte como sos


Quererte como sos



تدبير من
تو را نگريستن است
آموختن توست، آنگونه كه هستي
خواستن توست، آنگونه كه هستي



Mi táctica es hablarte


Y escucharte


Construir con palabras


Un puente indestructible



تدبير من با تو سخن گفتن است
و به تو گوش فرا دادن است
برپايي پلي است زوال ناپذير از كلمات



Mi táctica es


quedarme en tu recuerdo


No sé cómo ni sé


Con qué pretexto


Pero quedarme con vos



تدبير من
در خاطر تو ماندن است
نمي دانم چگونه
و نه حتي با چه بهانه اي
اما، با تو ماندن است



Mi táctica es ser franco


Y saber que sos franca


Y que no nos vendamos simulacros


Para que entre los dos


No haya telón ni abismos



تدبير من
رادمردي است
و آگاهي از رادمنشي توست
و اينكه ما را در ميانه فريبي نباشد
تا ميان ما دو تن
نه حجابي باشد و نه مغاكي



Mi estrategia es


En cambio


Más profunda y más simple



ترفند من
در عوض
سنجيده تر و ساده تر است



Mi estrategia es


Que un día cualquiera


No sé cómo ni sé


Con qué pretexto


Por fin me necesites



تدبير من آن است كه
يكي از همين روزها
نمي دانم چگونه و
نه حتي با چه بهانه اي
سرانجام دلتنگ من شوي.

[Sara12]

Trueque



معامله پایاپای



Me das tu cuerpo patria y yo te doy mi río
tú noches de tu aroma / yo mis viejos acechos
tú sangre de tus labios / yo manos de alfarero
tú el césped de tu vértice / yo mi pobre ciprés



ای وطن پیکرت را به من می بخشی و من رودخانه ام را به تو می بخشم


تو شبهای عطرآگینت را/ من کمین های کهنه ام را


تو خون لبانت را/ من دستان سفالگرم را


تو چمنزار قله هایت را/ من سرو بیچاره ام را



me das tu corazón ese verdugo
y yo te doy mi calma esa mentira
tú el vuelo de tus ojos / yo mi raíz al sol
tú la piel de tu tacto / yo mi tacto en tu piel



تو قلبت, این جلاد را به من می بخشی


و من آرامش دروغم را به تو می بخشم


تو پرواز چشمانت را/ من ریشه بر خورشیدم را


تو سحرگاهت را به من می بخشی و من دعای سحرگاهیم را



me das tu amanecida y yo te doy mi ángelus
tú me abres tus enigmas / yo te encierro en mi azar
me expulsas de tu olvido / yo nunca te he olvidado
te vas te vas te vienes / me voy me voy te espero.



تو قفل معماهایت را بر من می گشایی/ من قفل تقدیرم را بر زندانت می زنم


مرا از فراموشی ات بیرون می افکنی/ من هرگز فراموشت نکرده ام


می روی می روی می آیی/ می روم می روم به انتظارت می نشینم.

[Sara12]

چراغ را به كناري نهادم
و بر لبه تختِ برهم ريخته نشستم،
ساكت ، غم‌آلوده
خيره به ديوار مردمكانِ مات‌بُرده ؛


Dejé la luz a un lado, y en el borde


de la revuelta cama me senté,


mudo, sombrío, la pupila inmóvil


clavada en la pared.



چه زمان اينگونه بودم؟ نمي‌دانم؛
خَمرِ خوف‌انگيزِ درد كه رهايم كرد
چراغ پِت‌پِت مي‌كرد
و خورشيد بر پنجره‌ام مي‌خنديد؛


¿Qué tiempo estuve así? No sé; al dejarme


la embriaguez horrible (del) dolor,


expiraba la luz y en mis balcones


reía el sol.




نه حتي مي‌دانم كه در آن ساعات دهشت‌خيز
به چه مي‌انديشيدم و بر من چه گذشت؛
همين يادم هست كه گريستم و بد گفتم
و نيك مي‌دانم كه من ...در آن شب پير شدم!


Ni sé tampoco en tan terribles horas


en qué pensaba o qué pasó por mí;


sólo recuerdo que lloré y maldije,


y que en aquella noche envejecí

[Sara12]

(melodía
Es muy triste morir joven, y no contar
Con una sola lágrima de mujer.)

(نغمه
بسيار اندوهناك است جوان مردن
و اشك زني را بدست نياوردن.)



Al ver mis horas de fiebre


El insomnio lentas a pasar,


En la orilla de mi lecho,


¿Quién se sentará?





آنگاه كه به نظاره ي گذر كُند ساعات تَب و بي‌خوابي باشم
بر بالين من،
چه ‌كسي خواهد نشست؟



Cuando la trémula mano


tienda, próximo a expirar,


buscando una mano amiga,


¿quién la estrechará?




آنگاه كه دست لرزانم
- در مرز احتضار-
به جستجوي دستي آشنا دراز شود ،
چه كسي خواهدش فشرد ؟



Cuando la muerte vidríe


de mis ojos el cristal,


mis párpados aún abiertos,


¿quién los cerrará?




آنگاه كه مرگ
چشمانم را بلورآجين كند
پلكهاي گشوده‌ام را
چه‌ كسي خواهد بست؟!



Cuando la campana suene


(si suena en mi funeral)


una oración, al oírla,


¿quién murmurará?




آنگاه كه ناقوس به صدا درآيد ،
(اگر كه در تشييع من نواخته شود)
به شنيدن آن ، يكي فاتحه
چه كسي خواهد خواند؟!


Cuando mis pálidos restos


oprima la tierra ya,


sobre la olvidada foda,


¿quién vendrá a llorar?




آنگاه كه پيكر بيجانم،
سنگيني‌اش بر تن خاك افتد ،
بر مزار فراموش‌شده‌ام
چه كسي خواهد گريست!؟


¿Quién, en fin, al otro día,


Cuando el sol vuelva a brillar,


De que pasé por el mundo,


Quién se acordará?




سرانجام ،
آنگاه كه خورشيد - روز بعد –
دوباره بر تن دنيا درخشيدن آغاز كند ،
از من،
چه كسي ياد خواهد كرد!؟

آثار گوستاوو آدولفو بكر

[Sara12]

Oscuras Golondrinas


Volverán las oscuras golondrinas


en tu balcón sus nidos a colgar,


y otra vez con el ala a sus cristales


jugando llamarán.




پرستوهاي سيه‌بال دوباره
بر بالكن تو لانه خواهند كرد
و بار ديگر بازي‌كنان
بر پنجره‌ات بال خواهند كوفت؛


Pero aquellas que el vuelo refrenaban


tu hermosura y mi dicha a contemplar,


aquellas que aprendieron nuestros nombres...


¡esas… no volverán!





اما آن پرستوها كه از پرواز تُندشان باز‌مي‌ايستادند
تا زيبايي تو را و خوشبختي مرا نظاره كنند،
آنها كه نام تو را و نام مرا از بر شدند،
آنها...ديگر بازنخواهند‌گشت!


volverán las tupidas madreselvas


de tu jardín las tapias a escalar,


y otra vez a la tarde aún más hermosas


sus flores se abrirán.





پيچكهاي پر شاخ و برگ دوباره
از پرچين باغ تو بالا خواهند رفت
و بار ديگر هنگام غروب
گلهايي زيباتر خواهند داد،


Pero aquellas, cuajadas de rocío


cuyas gotas mirábamos temblar


y caer como lágrimas del día…


¡esas… no volverán!




اما آن پيچكهاي آغشته به شبنم
كه قطرات لرزانشان
چون اشك روز فرو مي‌ريختند
آنها... ديگر باز نخواهند گشت!


Volverán del amor en tus oídos


las palabras ardientes a sonar,


tu corazón de su profundo sueño


Tal vez despertará.




كلمات سوزان عاشقانه دوباره
زير گوش تو نجوا خواهند شد،
شايد بار ديگر قلبت از خواب عميق‌اش بيدار شود،


Pero mudo y absorto y de rodillas


como se adora a Dios ante su altar,


como yo te he querido…; desengáñate,


¡así… no te querrán!




اما مُهر برلب و سراپا تسليم و بر زانو ،
آنچنان كه خدا را در محرابش مي‌ستايند،
آنچنان كه من تو را دوست داشته‌ام...
نه، خود را مفريب !
آنچنان كه من... تو را دوست نخواهند داشت!