Behzad AZ
12-30-2010, 01:33 PM
پنج سال تا خروج نهايي "ويه جر 1" از سامانه خورشيدي
به گزارش خبرگزاري مهر، ويه جر كه اكنون 17.4 ميليارد كيلومتر از زمين دور شده است، موفق به رديابي تغييرات مشخصي در جريان ذراتي كه آن را احاطه كرده اند شده است.
اين ذرات كه از خورشيد سرچشمه مي گيرند ديگر به سوي خارج سامانه خورشيدي در حركت نيستند بلكه حركت آنها به اطراف متمايل شده است. اين به آن معني است كه ويه جر تا فضاي بين ستاره اي در خارج از سامانه خورشيدي تنها چند قدم ديگر فاصله دارد.
ادوارد استون، يكي از دانشمندان پروژه ويه جر، اين فضاپيما و اطلاعاتي را كه با گذشت 33 سال از آغاز به كار ويه جر، همچنان به زمين ارسال مي كند را مورد تمجيد قرار داد. وي مي گويد: "زماني كه ويه جر به فضا رفت تنها 20 سال از سن فعاليتهاي فضايي مي گذشت و از اين رو هيچ پايه و اساسي براي اينكه بفهميم اين فضاپيما تا كي دوام خواهد آورد، وجود نداشت. حتي نمي دانستيم دورترين فاصله اي كه ويه جر مي تواند به آن برسد كجاست اما اكنون مي دانيم كه در حدود پنج سال ديگر، از سامانه خورشيدي خارج خواهد شد."
http://www.mehrnews.com/mehr_media/image/2010/12/599999_orig.jpg
ويه جر 1 در تاريخ پنجم سپتامبر 1977 و خواهر اين فضاپيما، ويه جر 2 يك ماه پيش از اين تاريخ، يعني در 20 آگوست همان سال به فضا پرتاب شدند. نهايي ترين هدف ناسا از پرتاب اين دو فضاپيما مطالعه بر روي سياره هاي دور دستي مانند زحل، عطارد، اورانوس، و نپتون بود، ماموريتي كه در سال 1989 يعني 12 سال پس از تاريخ پرتاب به پايان رسيد.
پس از آن اين دو فضاپيما راهي خارج سامانه خورشيدي شدند و تا كنون اين دو فضاپيما به پشتوانه بسته هاي سوختي راديو اكتيوي توانسته اند به فعاليت خود و ارسال اطلاعات به زمين ادامه دهند، فاصله بسيار طولاني اين فضاپيما تا زمين به اين معني است كه از زمان ارسال يك پيام راديويي تا دريافت آن در زمين 16 ساعت زمان سپري خواهد شد.
اطلاعاتي كه به تازگي از اين فضاپيما به زمين رسيده اند نيز نشان مي دهند بادهاي ذرات خورشيدي كه هميشه حركتي مستقيما رو به خارج داشته اند، اكنون به حركت در اين جهت خاتمه داده و به اطراف حركت مي كنند و اين به آن معني است كه ويه جر به انتهاي دنباله "هليوسفير" كه شكلي مشابه ستاره هاي دنباله دار دارد، رسيده است.
بر اساس گزارش بي بي سي، اين پديده در نتيجه مقاومت بادهاي خورشيدي در برابر فوران موادي شكل مي گيرد كه از سوي ستاره هاي ديگر در جريانند. مرز ميان اين دو جريان لبه اصلي سامانه خورشيدي است كه ويه جر با عبور از آن به فضاي بي نهايت بين ستاره اي خواهد رسيد.
به گزارش خبرگزاري مهر، ويه جر كه اكنون 17.4 ميليارد كيلومتر از زمين دور شده است، موفق به رديابي تغييرات مشخصي در جريان ذراتي كه آن را احاطه كرده اند شده است.
اين ذرات كه از خورشيد سرچشمه مي گيرند ديگر به سوي خارج سامانه خورشيدي در حركت نيستند بلكه حركت آنها به اطراف متمايل شده است. اين به آن معني است كه ويه جر تا فضاي بين ستاره اي در خارج از سامانه خورشيدي تنها چند قدم ديگر فاصله دارد.
ادوارد استون، يكي از دانشمندان پروژه ويه جر، اين فضاپيما و اطلاعاتي را كه با گذشت 33 سال از آغاز به كار ويه جر، همچنان به زمين ارسال مي كند را مورد تمجيد قرار داد. وي مي گويد: "زماني كه ويه جر به فضا رفت تنها 20 سال از سن فعاليتهاي فضايي مي گذشت و از اين رو هيچ پايه و اساسي براي اينكه بفهميم اين فضاپيما تا كي دوام خواهد آورد، وجود نداشت. حتي نمي دانستيم دورترين فاصله اي كه ويه جر مي تواند به آن برسد كجاست اما اكنون مي دانيم كه در حدود پنج سال ديگر، از سامانه خورشيدي خارج خواهد شد."
http://www.mehrnews.com/mehr_media/image/2010/12/599999_orig.jpg
ويه جر 1 در تاريخ پنجم سپتامبر 1977 و خواهر اين فضاپيما، ويه جر 2 يك ماه پيش از اين تاريخ، يعني در 20 آگوست همان سال به فضا پرتاب شدند. نهايي ترين هدف ناسا از پرتاب اين دو فضاپيما مطالعه بر روي سياره هاي دور دستي مانند زحل، عطارد، اورانوس، و نپتون بود، ماموريتي كه در سال 1989 يعني 12 سال پس از تاريخ پرتاب به پايان رسيد.
پس از آن اين دو فضاپيما راهي خارج سامانه خورشيدي شدند و تا كنون اين دو فضاپيما به پشتوانه بسته هاي سوختي راديو اكتيوي توانسته اند به فعاليت خود و ارسال اطلاعات به زمين ادامه دهند، فاصله بسيار طولاني اين فضاپيما تا زمين به اين معني است كه از زمان ارسال يك پيام راديويي تا دريافت آن در زمين 16 ساعت زمان سپري خواهد شد.
اطلاعاتي كه به تازگي از اين فضاپيما به زمين رسيده اند نيز نشان مي دهند بادهاي ذرات خورشيدي كه هميشه حركتي مستقيما رو به خارج داشته اند، اكنون به حركت در اين جهت خاتمه داده و به اطراف حركت مي كنند و اين به آن معني است كه ويه جر به انتهاي دنباله "هليوسفير" كه شكلي مشابه ستاره هاي دنباله دار دارد، رسيده است.
بر اساس گزارش بي بي سي، اين پديده در نتيجه مقاومت بادهاي خورشيدي در برابر فوران موادي شكل مي گيرد كه از سوي ستاره هاي ديگر در جريانند. مرز ميان اين دو جريان لبه اصلي سامانه خورشيدي است كه ويه جر با عبور از آن به فضاي بي نهايت بين ستاره اي خواهد رسيد.