Mohamad
04-19-2010, 08:15 PM
بیماری منیر یکی از علل شایع سرگیجه دورانی حمه ای است. در این بیماری علائم سه گانه ای به شرح زیر دیده می شوند: 1- حملات سرگیجه دورانی 2- وزوز گوش 3- کاهش نوسان دار شنوایی از نوع حسی ـ عصبی.
در اوایل بیماری یک یا دو علامت از علائم مذکور ممکن است بدون علامت سوم رُخ بدهند. در دوسوم بیماران سرگیجه علامت اولیه بیماری است. شایعترین گروه سنی در این بیماری، بالغین 30 تا 50 ساله هستند.
حملات سرگیجه دوران شدید بدون حالت گیجی یا عدم تعادل در بین حملات، مشخص ترین نشانه مراحل اولیه بیماری منیر است. هر کدام از حملات به سرعت آغاز می شوند اما این سرعت به حدّی نیست که سبب بر زمین افتادن بیمار شود. در یک حمله مشخص، سرگیجه به مدت 10 دقیقه تا یک ساعت افزایش می یابد چند دقیقه تا چندین ساعت پابرجا می ماند و سپس فروکش می کند. این نکته را باید به خاطر داشت که مدت طول کشیدن سرگیجه چند ساعت و نه چند روز یا چند هفته است. سرگیجه مداوم به مدت چند روز مشخصه این بیماری نیست.
حملات سرگیجه ممکن است چندین هفته یا ماه با هم فاصله داشته باشند. در آغاز بیماری، این فاصله ممکن است چندین سال باشد. اگر بیمار درمان نشود، حملات ممکن است مکررتر و شدیدتر شوند و در نهایت به فاصله چند روز رُخ بدهند. به ندرت در موارد بسیار شدید این حملات به صورت هر روزه رُخ می دهند، اما در این حالت نیز حملات مذکور حالت حمله ای خود را حفظ می کنند و دوره هایی از بهبودی کامل در بین حملات دیده می شوند.
در اواخر بیماری و یا در خلال یک حمله خاص، بیمار ممکن است از مقداری عدم تعادل در بین حملات شکایت داشته باشد. سرگیجه شدید در اغلب موارد با تهوع واستفراغ به مدت چندین ساعت همراه است.
کاهش شنوایی در ارتباط با بیماری منیر به طور مشخص از نوع حسی ـ عصبی با درگیری فرکانس های پائین است. این کاهش شنوایی در آغاز تنها در یک گوش رُخ می دهد. در 25% ـ 40% موارد این بیماری 2 طرفه است و کاهش شنوایی معمولاً نوسانات سریعی دارد و این حملات شنوایی بیمار غالباً به طرف حالت طبیعی باز می گردد. کاهش شنوایی در نهایت به آهستگی به طرف آسیب شدید حلزون پیشرفت می کند. احساس پُری یا فشار در گوش گرفتار، شکایتی شایع در موارد مختل شدن شنوایی است.
وزوز گوش نیز به طور مشخص در آغاز یک صدای آهسته وزوز مانند است که در مراحل بعدی حالت نوسان دار پیدا می کند. این وزوز گوش معمولاً قبل یا در حین حمله سرگیجه بلندتر است. هم کاهش شنوایی وهم وزوز گوش، در بین حملات سرگیجه پابرجا می مانند. در اواخر بیماری وزوز گوش ممکن است یک جزء دارای فرکانس بالا نیز پیدا کند متخصص گوش و حلق و بینی ممکن است با بیمارانی مواجه شود که بدون کاهش شنوایی، وزوز گوش، دچار حملات سرگیجه هستند، در این حالت تا هنگام پدیدار شدن کاهش شنوایی یا سرگیجه تشخیص بیماری منیر نباید مطرح شود.
در این بیماری معاینات فیزیکی و از جمله معاینات عصبیو معینه گوش و گلو و بینی عموماً طبیعی است. برای این بیماری تست های تشخیصی ـ تخصصی خاصّی وجود دارد که متخصص گوش و حلق و بینی می تواند براحتی در مطب آنها را انجام دهد و بیماری و نیز سمت گوش مبتلا را تشخیص دهد.
درمان طبّی:
باید به تمامی بیماران اطمینان داده شود که حملات سرگیجه در نهایت به طور خودبخودی و یا توسط درمان متوقف می شوند. کنترل کردن اضطراب و وحشت حاصل از شدت سرگیجه و رنج بردن سبب مؤثرتر شدن مسیر درمانها می شود.
رژیم غذایی کم نمک هم چنان پایه ای برای درمان محسوب می شود. یک رژیم غذایی با حدود 5/1 گرم نمک بیشترین مقبولیت دارد. برای رعایت این رژیم، بیمار نباید چه در هنگام طبخ غذا و چه در سر میز غذا، به غذای خود نمک اضافه کنند. بیمار باید از مصرف غذاهای حاوی نمک مثل چیپس سیب زمینی، بادام زمینی، فندق، سوپهای کنسرو شده، پرهیز کند. بیماران باید به علت اثرات شناخته شده سیگار بر روی سیستم عروقی از سیگار کشیدن پرهیز کنند. همچنین پیشنهاد می شود از مصرف چای یا مواد کافئین دار نیز خودداری شود.
درمانهای داروی مختلفی برای کنترل سرگیجه ونیز کنترل بیماری وجود دارد که می بایست تحت نظارت پزشک تجویز شوند.
درمان جراحی:
در صورت شکست با درمان طبی در کنترل های بیماری، درمان طبی در کنترل بیماری، درمان جراحی مطرح می گردد. کمتر از 10 درصد بیماران مبتلا به بیماری منیر، در زمانی از مسیر بیماری خود به عمل جراحی نیاز پیدا می کنند. که این افراد عبارتند از: -1 بیمارانی که در آنها حملات همچنان به ایجاد کردن ناتوانی ادامه می دهند -2 بیمارانی که شغل آنها عدم ابتلا به حتی حتی یک حمله را ایجاب می کند -3 بیمارانی که برای آنها پیگیری درمان طبی کاری غیرممکن است.
تقریباً تمامی بیمارانی که برای اقدامات جراحی برگزیده می شوند، به هیچ کدام ارزش های قبلی طبی پاسخ نداده اند. بیماری در این گروه از بیماران ماهیتی بیشتر دارد و شنوایی در گوش مبتلا به سرعت کاهش پیدا می کند.
برای این بیماری جراحی های مختلف وجود دارد که هر کدام برای بیماری خاص می توان انجام داد.
در اوایل بیماری یک یا دو علامت از علائم مذکور ممکن است بدون علامت سوم رُخ بدهند. در دوسوم بیماران سرگیجه علامت اولیه بیماری است. شایعترین گروه سنی در این بیماری، بالغین 30 تا 50 ساله هستند.
حملات سرگیجه دوران شدید بدون حالت گیجی یا عدم تعادل در بین حملات، مشخص ترین نشانه مراحل اولیه بیماری منیر است. هر کدام از حملات به سرعت آغاز می شوند اما این سرعت به حدّی نیست که سبب بر زمین افتادن بیمار شود. در یک حمله مشخص، سرگیجه به مدت 10 دقیقه تا یک ساعت افزایش می یابد چند دقیقه تا چندین ساعت پابرجا می ماند و سپس فروکش می کند. این نکته را باید به خاطر داشت که مدت طول کشیدن سرگیجه چند ساعت و نه چند روز یا چند هفته است. سرگیجه مداوم به مدت چند روز مشخصه این بیماری نیست.
حملات سرگیجه ممکن است چندین هفته یا ماه با هم فاصله داشته باشند. در آغاز بیماری، این فاصله ممکن است چندین سال باشد. اگر بیمار درمان نشود، حملات ممکن است مکررتر و شدیدتر شوند و در نهایت به فاصله چند روز رُخ بدهند. به ندرت در موارد بسیار شدید این حملات به صورت هر روزه رُخ می دهند، اما در این حالت نیز حملات مذکور حالت حمله ای خود را حفظ می کنند و دوره هایی از بهبودی کامل در بین حملات دیده می شوند.
در اواخر بیماری و یا در خلال یک حمله خاص، بیمار ممکن است از مقداری عدم تعادل در بین حملات شکایت داشته باشد. سرگیجه شدید در اغلب موارد با تهوع واستفراغ به مدت چندین ساعت همراه است.
کاهش شنوایی در ارتباط با بیماری منیر به طور مشخص از نوع حسی ـ عصبی با درگیری فرکانس های پائین است. این کاهش شنوایی در آغاز تنها در یک گوش رُخ می دهد. در 25% ـ 40% موارد این بیماری 2 طرفه است و کاهش شنوایی معمولاً نوسانات سریعی دارد و این حملات شنوایی بیمار غالباً به طرف حالت طبیعی باز می گردد. کاهش شنوایی در نهایت به آهستگی به طرف آسیب شدید حلزون پیشرفت می کند. احساس پُری یا فشار در گوش گرفتار، شکایتی شایع در موارد مختل شدن شنوایی است.
وزوز گوش نیز به طور مشخص در آغاز یک صدای آهسته وزوز مانند است که در مراحل بعدی حالت نوسان دار پیدا می کند. این وزوز گوش معمولاً قبل یا در حین حمله سرگیجه بلندتر است. هم کاهش شنوایی وهم وزوز گوش، در بین حملات سرگیجه پابرجا می مانند. در اواخر بیماری وزوز گوش ممکن است یک جزء دارای فرکانس بالا نیز پیدا کند متخصص گوش و حلق و بینی ممکن است با بیمارانی مواجه شود که بدون کاهش شنوایی، وزوز گوش، دچار حملات سرگیجه هستند، در این حالت تا هنگام پدیدار شدن کاهش شنوایی یا سرگیجه تشخیص بیماری منیر نباید مطرح شود.
در این بیماری معاینات فیزیکی و از جمله معاینات عصبیو معینه گوش و گلو و بینی عموماً طبیعی است. برای این بیماری تست های تشخیصی ـ تخصصی خاصّی وجود دارد که متخصص گوش و حلق و بینی می تواند براحتی در مطب آنها را انجام دهد و بیماری و نیز سمت گوش مبتلا را تشخیص دهد.
درمان طبّی:
باید به تمامی بیماران اطمینان داده شود که حملات سرگیجه در نهایت به طور خودبخودی و یا توسط درمان متوقف می شوند. کنترل کردن اضطراب و وحشت حاصل از شدت سرگیجه و رنج بردن سبب مؤثرتر شدن مسیر درمانها می شود.
رژیم غذایی کم نمک هم چنان پایه ای برای درمان محسوب می شود. یک رژیم غذایی با حدود 5/1 گرم نمک بیشترین مقبولیت دارد. برای رعایت این رژیم، بیمار نباید چه در هنگام طبخ غذا و چه در سر میز غذا، به غذای خود نمک اضافه کنند. بیمار باید از مصرف غذاهای حاوی نمک مثل چیپس سیب زمینی، بادام زمینی، فندق، سوپهای کنسرو شده، پرهیز کند. بیماران باید به علت اثرات شناخته شده سیگار بر روی سیستم عروقی از سیگار کشیدن پرهیز کنند. همچنین پیشنهاد می شود از مصرف چای یا مواد کافئین دار نیز خودداری شود.
درمانهای داروی مختلفی برای کنترل سرگیجه ونیز کنترل بیماری وجود دارد که می بایست تحت نظارت پزشک تجویز شوند.
درمان جراحی:
در صورت شکست با درمان طبی در کنترل های بیماری، درمان طبی در کنترل بیماری، درمان جراحی مطرح می گردد. کمتر از 10 درصد بیماران مبتلا به بیماری منیر، در زمانی از مسیر بیماری خود به عمل جراحی نیاز پیدا می کنند. که این افراد عبارتند از: -1 بیمارانی که در آنها حملات همچنان به ایجاد کردن ناتوانی ادامه می دهند -2 بیمارانی که شغل آنها عدم ابتلا به حتی حتی یک حمله را ایجاب می کند -3 بیمارانی که برای آنها پیگیری درمان طبی کاری غیرممکن است.
تقریباً تمامی بیمارانی که برای اقدامات جراحی برگزیده می شوند، به هیچ کدام ارزش های قبلی طبی پاسخ نداده اند. بیماری در این گروه از بیماران ماهیتی بیشتر دارد و شنوایی در گوش مبتلا به سرعت کاهش پیدا می کند.
برای این بیماری جراحی های مختلف وجود دارد که هر کدام برای بیماری خاص می توان انجام داد.