مروری برتاریخ کره(گوگوریو)

[sorna]

پادشاه دانگمیونگ (زاده ۵۸ ق. م. درگذشته ۱۹ ق. م. - پادشاهی ۳۷ تا ۱۹ قبل از میلاد) یا به طور کامل دانگمیونگ سئونگ وانگ که به اسم زمان تولدش جومونگ نیز معروف است، موسس امپراتوری گوگوریو بود. گوگوریو در میان سه امپراطوری کره، شمالی‌ترین آنها محسوب می‌شد و بخش‌هایی از منچوری و کره شمالی امروزین را در بر می‌گرفت.. درلوح سنگی گوانگائتو از او با نام چومووانگ به معنی پادشاه چومو و در ۲ کتاب تاریخی سامگوک ساگی و سامگوک یوسا از او با نام جومونگ و عنوان گو یاد شده‌است. همچنین در کتاب سامگوک ساگی از او با نام چومونگ یا سانگائی نیز نام برده شده‌است. آرامگاه جومونگ در کره شمالی کنونی واقع است. در سایر نوشته‌های بدست آمده او با نام‌های چومونگ، جونگمو یا دومو معرفی شده‌است.

[sorna]

تولد



افسانه تاسیس گوگوریو برگرفته از متون کهن کره از جمله لوح سنگی گوانگائتو می‌باشد. معروفترین متن شناخته شده با اندکی تغییرات از کتاب‌های سامگوک یوسا، سامگوک ساگی و دانگمیونگ سئونگ وانگ پیئون از دانگ گوک ایسانگ گوکجیپ بدست آمده‌است.

بحث‌های مختلفی بر سر آنکه پدر واقعی او چه کسی بوده به وجود آمده‌است، در بعضی از متون کره، جومونگ را پسر هه موسو (解慕漱:به معنی پسر آسمان) و یوها (柳花：به معنی دختر خدای رودخانه هابک) توصیف کرده‌اند.

گفته شده‌است که هموسو با یوها زمانی که او در کنار رودخانه در حال حمام کردن بود آشنا شده‌است، اما خدای رودخانه هه موسو را قبول نکرد و او به آسمان برگشت. خدای رودخانه یوها را به اوبالسو (優渤水) تبعید کرد، مکانی که او با پادشاه دانگ بویو (بویو شمالی)، گوموا آشناشد و ندیمه او گردید. یوهوا که توسط هموسو باردار شده بود، پسری را بدنیا آورد که جومونگ نامیده شد و در زبان کره‌ای به معنی کماندار ماهر است.

[sorna]

جومونگ برای مهارت استثنایی که در تیراندازی داشت، معروف بود. سرانجام به خاطر حسادت پسران گوموا، جومونگ مجبور به ترک دانگ بویو شد. برطبق افسانه‌ای در هنگام فرار با اسبش به رودخانه‌ای خروشان رسید، لاک پشت‌ها و جانوران آبزی بر سطح آب آمدند و یک پل ایجاد کردند. هنگامیکه او به سرزمینی که در جنوب رودخانه قرار داشت وارد شد، مورد استقبال گو موسئو دانگون فرمانروای جولبون (که همان باک بویو بود) قرار گرفت. گو موسئو می‌دانست که جومونگ یک مرد معمولی نیست و دخترش سوسانو را به عقد او درآورد. بعد از مرگ گو موسئو در ۳۷ قبل از میلاد، جومونگ هفتمین دانگون در باک بویو گردید. او تمام ۵ قبیله جولبون را با یکدیگر متحد کرد و یک کشور پادشاهی متمرکز به وجود آورد.

[sorna]

جومونگ در سال ۳۷ قبل از میلاد کشور گوگوریو را تاسیس نمود و اولین پادشاه گوگوریو شد. در همان سال، پادشاه قبیله بیرو که سونگ‌ینگ نام داشت پس از دریافت کمک جهت شکست قبیله مالگال که مورد هجوم آنها قرار گرفته بود، تسلیم جومونگ شد. در سال ۳۴ قبل از میلاد، جولبون سئونگ اولین شهر پایتخت گوگوریو همراه با قصر امپراتوری تکمیل شد. ۴ سال بعد و در سال ۲۸ قبل از میلاد، جومونگ ژنرال بو ویئوم را جهت تسخیر پادشاهی اوکجه فرستاد. در طی همان سال مادر جومونگ، یوها، در قصر دانگ بویو درگذشت و برای او یک مراسم خاکسپاری در حد یک ملکه گرفتند در حالیکه او فقط یک صیغه سلطنتی بود. جومونگ یک فرستاده و هدایای فراوانی جهت قدردانی از سخاوت پادشاه گوموا، برای او ارسال نمود. در سال ۱۹ قبل از میلاد، همسر اول جومونگ، یی سویا همراه پسرش، یوری، دانگ بویو را ترک کردند و وارد گوگوریو شد. یی سویا، ملکه شد و سوسانو همسر دوم جومونگ به علت فشارهای وارده و همچنین ترس از موقعیت پسرانش در آینده گوگوریو تصمیم به ترک آنجا گرفت. سوسانو، گوگوریو را همراه دو پسرش و تعدادی از مردم ترک کرد و آنها را به سمت جنوب شبه جزیره کره، مکانی که در حال حاضر کره جنوبی در آن قرار دارد، رهبری کرد. جومونگ اولین پسرش یوری را به عنوان ولیعهد معرفی نمود و او را وارث تاج و تخت کرد.

[sorna]

مرگ و جانشین

جومونگ در سال ۱۹ قبل از میلاد، در سن ۴۰ سالگی درگذشت. شاهزاده یوری که ولیعهد نیز بود، پدرش را در یک قبر هرمی شکلی دفن نمود و پس از مرگ به او نام چومو سئونگ وانگ را اهدا نمود.

فرضیات زیادی در مورد علت مرگ او مطرح است که از مهمترین آن می‌توان به عفونت دست چپ او اشاره نمود.


میراث


قلمرو پادشاهی گوگوریوی جومونگ، سرانجام توسعه پیدا کرد و به یک قدرت بزرگ منطقه‌ای تبدیل شد. گوگوریو به مدت ۷۰۵ سال باقی‌ماند و در این مدت ۲۸ پادشاه از خانواده سلطنتی گو بر آن حکمرانی کردند تا اینکه توسط نیروهای متحد تانگ-سیلا مورد هجوم قرار گرفت. امروزه فرزندان جومونگ از لقب گو در نام خانوادگی خود استفاده می‌کنند. در سال ۲۰۰۷-۲۰۰۶، شبکه تلویزیونی ام‌بی‌سی کره جنوبی، درام تاریخی و پرطرفدار ۸۱ قسمتی افسانه جومونگ را تولید و پخش نمود.




http://www.worldup.ir/images/v3w1m83zz4l70rhf6tm5.jpg (http://www.worldup.ir/)





مجسمه پادشاه جومونگ در آرامگاه وی در پیونگ‌یانگ پایتخت کره شمالی



پدر: هائه موسو
مادر: یوهوا
پدرخوانده: گوموا، پادشاه بویو
همسر اول: یه سویا

فرزند از همسر اول: پادشاه یوری

همسر دوم: سوسونو

فرزند از همسر دوم: بیریو و پادشاه اونجو

[sorna]

پادشاه یوری (۱۹ قبل از میلاد - ۱۸ میلادی) دومین فرمانروای گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره و بزرگترین پسر پادشاه جومونگ، موسس گوگوریو بود. برخلاف بسیاری از فرمانروایان کهن کره، سرگذشت زندگی او که در کتاب سامگوک ساگی ثبت شده است، بسیار مشهور می‌باشد.



سابقه

یوری پسر پادشاه جومونگ، موسس امپراطوری گوگوریو بود. او همانند پدرش در جایی که او بزرگ شده بود در کنار مادرش بزرگ شد. یوری همراه مادرش، بانویه سویا، در سال ۱۹ قبل از میلاد، برای دیدن پدرش به گوگوریو رفت.

پادشاه جومونگ، یوری را به عنوان ولیعهد گوگوریو معرفی کرد. اونجو و بیریو(پسران سوسونو)، در معرض خطر قرارگرفتند. سوسونو همراه پسرانش گوگوریو را ترک کرد و به سمت جنوب رفت و کشور باکجه را تاسیس نمود، او مدتی بعد در "Michuhol" درگذشت. یوری بعد از مرگ پادشاه جومونگ، پادشاه گوگوریو شد.
سلطنت

یوری، یک پادشاه قدرتمند و جنگجوی موفق توصیف شده‌است. او قبیله "Xiongnu" را در سال ۹ قبل از میلاد، شکست داد. در سال ۳ قبل از میلاد، یوری پایتخت را از قلعه جولبون به قلعهٔ گانگنا منتقل نمود.

همسایه گوگوریو، سلسله هان از چین، توسط وانگ مانگ، موسس سلسله ژین، منقرض گردید.

در سال ۱۲ میلادی، سی و یکمین سال حکومت پادشاه یوری، وانگ مانگ پیکی را به گوگوریو فرستاد و درخواست سرباز و اتحاد جهت غلبه بر "Xiongnu" کرد. شاه یوری درخواست او را نپذیرفت و به جای آن به ژین حمله کرد.

پادشاه یوری ۵ پسر و یک دختر به نام سریو داشت. وی بعد از مرگ بزرگترین پسرش دوجول، هامیونگ را به عنوان ولیعهد معرفی کرد. ولی بعدها یوری برای صلح مصلحتی به بویو می‌رود تا با پادشاه تسو آشتی کند.و همچنین موهیول پسر دیگر یوری در بویو بود و قرار بود که کشته شود به همین خاطر هامیونگ به مرزهای بویو حمله کرد و موهیول را نجات داد وقتی این خبر به گوش تسو رسید.تسو دستور داد تا هامیونگ خودش را جلوی تسو بکشد. و هامیونگ هم نپذیرفت. و دوباره به تسو حمله کرد و بدل تسو را کشت. . بار دیگر تسو دستور داد تا هامیونگ خودش را بکشد وگرنه یوری کشته می‌شود.وهامیونگ هم خودش را جلوی چشمان تسو کشت و پدرش را از مرگ نجات داد.
جانشین

پادشاه یوری در سال ۱۸ میلادی، بعد از ۳۷ سال حکمرانی، درگذشت و موهیول (دائموسین) فرمانروای گوگوریو، گردید.
به قدرت رسیدن شاه یوری
فرضیهٔ اول: پسرجومونگ

نظریه رایج این است که یوری به عنوان پسر پادشاه جومونگ و بانو یه سویا جانشین او گردید. یک توضیح متداول برای تفاوت عنوان پدر و پسر در این است که، عنوان اصلی جومونگ، "Hae" بوده، اما او پس از تاسیس امپراطوری گوگوریو آن را به Go" تغییر داده بود. در کتابهای سامگوک ساگی و سامگوک یوسا به این تغییر عنوان اشاره شده‌است.
فرضیهٔ دوم: غصب تاج و تخت

در مطالعات تازه صورت گرفته، بعضی از تاریخ نویسان، یک سری نظرات، در ارتباط با تاسیس گوگوریو ارائه کردند. آنها فکر می‌کنند که این احتمال وجود دارد که یوری، پسر جومونگ نباشد و فقط یک غاصب تاج و تخت باشد.

نظراتی که منجر به این نتیجه گیری توسط این گروه از تاریخ نویسان شد شامل، مرگ زودهنگام جومونگ، تفاوت عنوان‌ها، رفتار تند یوری نسبت به بعضی از افراد قابل اعتماد جومونگ و تفاوت در روش‌های حکومتی آنها بود.

پادشاه جومونگ، در سن ۴۰ سالگی درگذشت. همچنین تفاوت عنوان‌ها ممکن است به معنی تغییر سلسله از خانواده Go به خانواده Hae باشد.

نکته قابل تامل دیگر، این حقیقت می‌باشد که اغلب افراد مورد اعتماد و نزدیک به جومونگ تبعید و یا مجبور به استعفا شدند. به طور مثال می‌توان از هیوبو نام برد، که در زمره اولین سه پیرو پادشاه جومونگ، برطبق اولین جلد گوگوریو از تاریخچه سه امپراطوری (سامگوک ساگی)، بود. هیوبو، به طور پیوسته با روش پادشاه یوری که پی در پی جهت شکار قصر را ترک می‌کرد، مخالفت می‌ورزید. او با اصرار زیاد از پادشاه در خواست می‌کرد که با دقت بیشتری به مسائل مهم کشوری بپردازد.

اگرچه، خشم یوری افزایش پیدا کرد و هیوبو را مجبور به استعفا نمود، اما این ادعا شاید خنثی شود با اثبات این حقیقت که همه افراد پادشاه جومونگ حذف نشدند. ژنرال بو بان نو و اویی، در بیشتر دوران حکومت پادشاه یوری به گوگوریو خدمت کردند و نقش‌های فعالی را در امپراطوری ایفاد کردند. گوگوریو در زمان حکومت یوری آن سیاست قاطع و گسترده‌ای که در زمان حکومت جومونگ وجود داشت را نتوانست نشان دهد.

نظریهٔ سوم: شمشیر شکسته

آخرین نظریه، به یک شمشر شکسته که در افسانه آمده‌است، اشاره می‌کند. بعضی از مورخین این طور استباط کرده‌اند که، یوری یک قطعه از شمشیر شکسته جومونگ را پیدا کرده و از او جهت فروپاشی حکومت جومونگ و به قدرت رسیدن خود استفاده کرده‌است. روی هم رفته، این حقیقت که جومونگ ۵ ماه پس از رسیدن یوری فوت کرده، دلیل سوء ظن این گروه ار مورخین است.

[sorna]

موهیول (۴۴-۱۸ میلادی)، سومین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود. موهیول، به زودی گوگوریو را به سمت یک دوره توسعه ارضی بزرگ، تسخیر چندین کشور کوچک و امپراطوری قدرتمند بویو(دانگ بویو)، سوق داد.

پرنس موهیول، سومین پسر پادشاه یوری و نوه پادشاه جومونگ بود. او در سن ۲۰ سالگی، در سال ۱۴ بعد از میلاد ولیعهد گوگوریو شد و مدتی بعد، پس از مرگ پدرش، به سلطنت رسید. او در "Daesuchonwon" دفن شده بود.

موهیول، حکومت مرکزی گوگوریو را قوی کرد و قلمرو گوگوریو را گسترش داد. او در سال ۲۳ میلادی، بویو (دانگ بویو) را ضمیمه کشور گوگوریو کرد و پادشاه آن "Daeso"یا تسو، را کشت. موهیول، در سال ۲۶ میلادی «Gaema-guk» و پس از آن «Guda-guk» را تصرف کرد.

پس از دفع حمله چینیها در سال ۲۸ میلادی، او پسرش، پرنس هودونگ، را جهت حمله به مقر فرماندهی "Nangnang«، در سال ۳۲ میلادی فرستادپادشاه نانگ ناگ دو دختر به نام لاهی وجامیونگ داشت که یکی باعث نابودی کشور می شد.پادشاه نانگ نانگ لاهی راکه باعث نا بودی می شد رابه عنوان جانشین خود تعیین کرد وجامیونگ رابه جایی دور افتاده به همراه پسر خدمتکارملکه با قایق فرستاد وپس از مدتها جامیونگ قدرت پیشگویی راتوسط هودونگ به دست می اوردوبه قصر پدرش برمی گردد پادشاه موهیول هودونگ رابه نانگ ناگ برای ازدواج با(لاهی) وبرای گرفتن قصر می فرستدپرنس هودونگ بادخترپادشاه نانگ نانگ (لاهی)ازدواج می کندودراخر هودونگ با اجیر کردن همسرخود(لاهی)برای پاره کردن طبل مقدس (جامیونگ گو)به نانگ نانگ می فرستد وپس از رسیدن به مقبره با کشتن نگهبانان وارد معبدمی شود وپس از جنگ با جامیونگ لاهی طبل را پاره وتوسط پرنده پیغام رابه هودونگ می فرستد وارتش گوگوریو وارد نانگ نانگ شده انجا را تسخیر می کنندوهنوز جامیونگ زنده مونده بود وپس از مدتها موهیول هودونگ را برای کشتن جامیونگ می فرستد.وطی جنگ باشورشی ها اورا دستگیرکرده وشب را کنار دریا می مانند وجامیونگ هودونگ راگول زده .خنجری رادر قلبش فرو می کند وهودونگ زنده می ماند.وهودونگ بادیدن سربازان گوگوریوجامیونگ رابغل کرده وشمشیر را وسط کمر خودوجامیونگ فرو میکند وهردومیمیرندو ..پادشاه دائموسین موهیول،»Nangnang" را در سال ۳۷ میلادی فتح نمود. پادشاه هودوگ پسر بانو یئون یا یون وایونگ بودند که دختر وزیر اعظم بویو(دانگ بویو)بود که دانگوانگ بر اثر ضربه شمشیر کشته شد همسر اول وی پادشاهوهیول و دومین همسر او سردار دوجین بود که خودرادر سن ۲۵سالگی از کوه پرت کردو مرد با مرگ وی که قبل از تسخیر بویو تسو اورا به عنوان ولیعهد قرار داده بود دانگ بویو شرقی سپس تمامی بویو نابود شدو


امروزه، از دائموسین به عنوان یک الگو، برای "مانهوا" مشهور و بازی ویدیویی «Nexon: امپراطوری بادهاً، استفاده می‌شود. درام تاریخی »امپراطوری بادهاً نمایش آن در سپتامبر ۲۰۰۸ آغاز شد. این درام درباره "Manhwa"، همانطور که در بالا ذکر شد و شرح زندگی موهیول، پرنس گوگوریو، است که با یک پیشگویی بدنیا آمد. این پیشگویی بیان می‌کرد که موهیول باعث نابودی گوگوریو می‌شود. یوری پدرش به علت فشارهای مردم و سران حکومت مجبور می‌شود او را بکشد ولی حس پدری اش نمی‌گذارد و ظاهراً او را می‌کشد ولی حس پدری این اجازه را نمی‌دهد او را مخفیانه به میان مردم می‌فرستد و تا ۲۰ سالگی موهیول نمی‌دانست که شاهزاده‌است و سختی‌های زیادی کشید و...

[sorna]

گرچه، دوران فرمانروایی مینجانگ، طولانی نبود، اما او توانست از نبردهای نظامی اجتناب کند و آرامش را در بیشتر امپراطوری حفظ کند.

دوران حکومت او با چندین حادثه بد طبیعی مشخص شده‌است. در دومین سال حکومت مینجانگ، سیلی در استانهای شرقی رخ داد که موجب شد تا تعدادی از مردم خانه‌های خود را از دست بدهند و دچار قحطی شوند. با دیدن این وضعیت، مینجانگ، دستور داد تا در انبارهای غذا را باز کنند و مواد غذایی را به طور مساوی در میان مردم توزیع کنند

در چهارمین سال حکومت او، مینجانگ یک غار سنگی، در ناحیه‌ای در غرب امپراطوری، ساخت و گفته شده‌است که او در آن بعد از یک شکار طولانی استراحت می‌کرده‌است.


مرگ

در سال ۴۸ میلادی، بعد از ۵ سال حکومت، مینجانگ، مریض شد و درگذشت. در بستر مرگ، او درخواست کرد تا او را در مکانی که در آن استراحت می‌کرده‌است، دفن کنند و افراد او خواسته او را برآورده کردند. او در غار سنگی در "Minjung-won"، دفن گردید، بدین گونه از او پس از مرگ با نام مینجانگ، یاد می‌شود.

[sorna]

پادشاه موبون (53-48 میلادی)، پنجمین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود.

بر طبق کتاب سامگوک ساگی، تاریخچه سه امپراطوری کره در قرن 12، موبون بزرگترین پسر سومین پادشاه گوگوریو، پادشاه دائموسین بود. گرچه، موبون در هنگام مرگ دائموسین ولیعهد بود، به علت جوان بودن، برادر کوچکتر دائموسین به سلطنت رسید. موبون بعد از مرگ مینجانگ، پادشاه شد.

هرچند، در کتاب سامگوک یوسا، از موبون به عنوان برادر بزرگتر مینجانگ نام برده شده است. برطبق نوشته‌های کتاب سامگوک ساگی، موبون دارای شخصیتی خشن و خودسر بود. او خشم مردم معمولی را برانگیخت. در سال 49 میلادی، او به کشور هان چندین بار حمله کرد، اما بعد از آن با هان یک معاهده امضاء کرد.

پادشاه موبون توسط یکی از صاحب منصان دربار به نام "Duro" کشته شد. او در "موبون ون" دفن شده است.

پادشاه موبون، پسرش "Ik" را به عنوان ولیعهد معرفی کرده بود. اما پس از مرگ او، منازعاتی برای رسیدن به قدرت و تاج وتخت ایحاد شد. بعضی از محققان معتقد هستند که موبون، آخرین نفر از نسل “Hae” بود که توسط دومین امپراطور گوگوریو، یوری بنا نهاده شده بود و ششمین پادشاه، تائجو سلسله "Go" را ایجاد کرد. با عطف به گذشته، دودمان "Go" را با موسس گوگوریو، پادشاه جومونگ مرتبط دانسته اند.

[sorna]

پادشاه تائجو (۱۴۶-۵۳ میلادی)، ششمین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود. در بعضی از مواقع از او با نام پادشاه تائجو بزرگ نام برده شده است. او پس از قتل پادشاه موبون به سلطنت رسید. در دوران حکومت پادشاه تائجو، بر قلمرو گوگوریو افزوده شد و او یک حکومت مرکزی در امپراطوری ایجاد کرد. دوران حکومت ۹۳ ساله او به نظر می‌رسد، دومین حکومت طولانی (از نظر مدت فرمانروایی) در میان پادشاهان جهان است.


تائجو، نوه دومین فرمانروای گوگوریو، پادشاه یوری، بود. او پسر "Jaesa"، رئیس خاندان “Go” از دودمان “Kyeru”، یکی از ۵ خانواده قدرتمند در دربار سلطنتی، و مادر او اهل بویو بود.

گرچه، موبان منفور، پسرش را بعنوان ولیعهد معرفی کرده بود، بعد از مرگ او در سال ۵۳ میلادی، دربار گوگوریو "Jaesa" را بعنوان پادشاه بعدی کاندید کردن. گفته شده به خاطر سن بالا، "Jaesa" پیشنهاد آنها را رد کرد، و پسر هفت ساله او "Gung"، پادشاه شد. ملکه بیوه به عنوان نایب السلطنه شاه جوان فعالیت نمود.
توسعه و تمرکز

پادشاه تائجو درطی اولین سال حکومتش، امپراطوری را با تبدیل کردن ۵ قبیله به ۵ ایالت که توسط یک حکمران، که از میان یکی از قبایل انتخاب می‌شد و تحت نظارت مستقیم پادشاه بود و بر آنها حکومت می‌کرد، متمرکز کرد. بدین وسیله او اساس کنترل و نظارت خانواده سلطنتی بر کلیه امور نظامی، اقتصادی و سیاسی را بنا نهاد.

پادشاه تائجو در سال ۵۶ میلادی ایالتهای شرقی اوکجی، ۶۸ میلادی "Galsa" و ۷۲ میلادی "Jona" و ۷۴ میلادی “Juna” را تصرف کرد. او جهت انجام امور حکومتی در مرکز، افرادی را از تمام کشور جذب نمود و برای قدرتمند کردن نظارت خانواده سلطنتی در سرتاسر کشور مسافرت کرد.

او چندین بار با سلسله هان چین جنگید و تجارت بین لی لانگ و هان را قطع نمود. در سال ۵۵ میلادی، او دستور ساخت یک قلعه نظامی را در ناحیه "Liaodong" را صادر کرد. پادشاه تائجو در سالهای ۱۰۵، ۱۱۱ و ۱۱۸ میلادی به مناطق مرزی چین حمله کرد. در سال ۱۲۲ میلادی، او با اتحادیه ماهان، در مرکز کره، و قبیله همسایه، Yemaek، جهت حمله به "Liaodong" پیمان بست. پادشاه تائجو با مهارت کشور گوگوریو را توسعه داد، او در سال ۱۴۶ میلادی اقدام به یک حمله بزرگ دیگر کرد.
مرگ

در ۹۴امین سال حکومت پادشاه تائجو، برادر جوانتر تائجو،"Suseong"، به سلطنت رسید و پادشاه چادائه گردید. گرچه مطالب بیشتری در سامگوک ساگی یافت نشده، اما بر اساس سامگوک یوسا، چادائه طولی نکشید که توسط ۲ پسر تائجو کشته شد.فرمانروای بعدی، پادشاه سیندائه، برادر جوانتر و ناتنی تائجو و چادائه، در سال ۱۶۵ میلادی ۲ برادرش را به قتل رساند.

بر طبق سامگوک ساگی و سامگوک یوسا، تائجو در سن ۱۱۹ سالگی فوت کرد. بعد از ۹۳ سال فرمانروایی، از او به عنوان پادشاهی که طولانی‌ترین طول عمر و حکومت را در تاریخ کره کرده، یاد می‌شود.

[sorna]

پادشاه چادائه (۱۶۵-۱۴۶ میلادی)، هفتمین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود.
سابقه و بدست آوردن تخت پادشاهی

بر اساس کتاب سامگوک ساگی، او جوانترین برادر پادشاه سابق، تائجو بزرگ بود. گفته شده، او شجاع و ظالم بوده است.

در طول حکومت برادرش، چادائه به طور موفقیت آمیزی حمله سلسله هان چین را دفع کرد و در دربار گوگوریو، صاحب قدرت شد. او سرانجام پس از حذف مخالفان خود، شامل "U BO" و "Go Bok-jang"، تاج وتخت را از تائجو، که احتمالاً" مجبور به کناره گیری شده بود، دریافت کرد.


حکومت


چادائه، حتی پس از رسیدن به حکومت به تثبیت قدرت خود ادامه داد. در سومین سال حکومتش، به دستور او دو پسر تائجو کشته شدند. او یکی از برادرانش را مجبور به خودکشی کرد و جوانترین برادرش، Baekgo(پادشاه سیندائه)، را اذیت و آزار می‌کرد .

بر اساس کتاب سامگوک ساگی، پیروی چندین حادثه طبیعی و ناآرامی عمومی، او توسط وزیرش "Myeongnim Dap-bu" کشته شد. مطابق سامگوک یوسا، فرمانروای بعدی، پادشاه سیندائه، تائجو و چادائه را به قتل رساند.

[sorna]

پادشاه سیندائه (۱۷۹-۱۶۵ میلادی)، هشتمین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود. بر طبق نوشته‌های سامگوک ساگی، سیندائه برادر ناتنی ششمین فرمانروا، پادشاه تائجو، و هفتمین فرمانروا، پادشاه چادائه، بود. سایر نوشته‌ها، او را پسر تائجو یا چادائه معرفی کرده‌اند.

او در دوران خشن چادائه، گوشه انزوا در کوهستان را اختیار کرد و آرام ماند. بعد از قتل چادائه بدست "Myeongnim Dap-bu"، صاحب منصبان دربار از سیندائه دعوت کردند تا بر تخت سلطنت بنشیند. در آن هنگام او ۷۷ ساله بود. سامگوک یوسا بیان می‌کند که او شخصاً تائجو و چادائه را به قتل رساند تا پادشاه شد.

او سعی کرد با وارد کردن پسر چادائه و سایر مخالفانش به حکومت، دربار را تثبیت کند. او برای قدرتمند کردن خانواده سلطنتی، پست وزیر اعظم را ایجاد کرد و "Myeongnim Dap-bu" را به این مقام، منصوب کرد.

در سال ۱۶۹ و ۱۷۲ میلادی، گوگوریو مورد حمله چینیها قرار گرفت، اما به صورت موفقیت آمیزی در برابر آنها مقاومت کردند. گوگوریو به "Xianbei«پیوست و به نواحی»Yuju«و»Byeongju«از سلسله هان چین، حمله کرد، اما اتحاد آنها پیروزی بزرگی را به ارمغان نیاورد. هان در ۱۱ امین ماه از سال ۱۷۲ میلادی به گوگوریو حمله کرد، اما توسط ارتش»Myeongnim Dap-bu«در»Jwa-Won" شکست خورد.

در سال ۱۷۶ میلادی، او دومین پسرش(پادشاه گگوکچئون)را به عنوان ولیعهد معرفی کرد. سیندائه در دوازدهمین ماه از سال ۱۷۹ میلادی در سن ۹۱ سالگی درگذشت.

[sorna]

گگوکچئون، دومین پسر هشتمین پادشاه گوگوریو، سیندائه بود. با وجود اینکه برادر بزرگتر او، "(Go Balgi(고발기"، ولیعهد اصلی بود، صاحب منصبان دربار از گگوکچئون حمایت کردند، اودر سال 176 میلادی ولیعهد شد.

در سال 180 میلادی، گگوکچئون با بانو "U"، دختر "U So" از "Jena-bu"، جهت نیرومندتر کردن قدرت مرکزی، ازدواج کرد. بانو "U" بعد از مرگ همسرش، با برادر گگوکچئون، پادشاه سانسانگ، ازدواج کرد و ملکه باقی ماند.در مدت سلطنت او، پنج قبیله قدرتمند منطقه که "بو" نامیده می‌شدند، به بخشهایی از امپراطوری مرکزی تبدیل شدند و یاغیان نیز توسط حکومت اشرافی سرکوب گردیدند.

در سال 182 میلادی، گگوکچئون، پرنس “Gye-Su” را برای مقابله با نیروهای مهاجم چینی سلسله هان، که از طرف فرماندار “Liaodong” اعزام شده بودند، فرستاد. با وجود اینکه پرنس “Gye-Su” توانسته بود، جلوی ارتش دشمن را بگیرد، پادشاه گگوکچئون در سال 184 میلادی، رهبری ارتش را مستقیما" برای مقابله با تهاجم نیروهای هان بر عهده گرفت. در سال 191 میلادی، پادشاه گگوکچئون سیستم “meritocratic” را برای انتخاب صاحب منصبان دولت، پیاده کرد. در نتیجه این تصمیم او، تعداد زیادی از افراد با استعداد در سرتاسر گوگوریو کشف شدند، که مشهورترین آنها "Eul Pa-So " بود. او توانست به مقام وزیر اعظم دست پیدا کند.

بر اساس متون کهن سامگوک ساگی گفته شده است که، روزی در سال 194 میلادی، گگوکچئون به شکار رفت و با یک روستای قحطی زده روبرو شد. او مقداری از لباسها و غذاشو به یکی از روستاییها داد، و احساس کرد که او مسئول درد و محنت آن مردم می‌باشد. گگوکچئون، برای اصلاح و بهیود زندگی کشاورزان و روستائیان در امپراطوری، اقدام کرد.
Jindaebup

Jindaebup، یک سیسنم قرض کردن حبوبات می‌باشد که توسط گگوکچئون، در سال 194 میلادی وضع گردید. بر اساس این سیتم مردم می‌توانستند که از ماه مارچ تا جولای، حبوبات قرض بگیرند و در ماه اکتبر قرض خود را پرداخت کنند.این سیستم در طول سلسله جوسون “Hwangok” ادامه پیدا کرد.
مرک و جانشین

هرچند مخالفتها با تغییر جانشینی از پدر_فرزند به برادر به خاطر ارشدیت افزایش پیدا کرد. اما او بواسطه برادرش، سانسانگ، موفق به انجام این کار شد. نام پس از مرگ او ، گگوکچئون وون، برگفته از محل دفن او می‌باشد.

[sorna]

پادشاه سانسانگ (۲۲۷-۱۹۷ میلادی)، دهمین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود. او سومین پسر هشتمین فرمانروا، پادشاه سیندائه، و برادر کوچکتر نهمین فرمانروا، پادشاه گگوکچئون، که بدون وارث فوت کرد، بود.
سابقه و بدست آوردن تخت پادشاهی

به محض مرگ گگوکچئون، ملکه او، بانو "U"، از ادعای سانسانگ برای رسیدن به پادشاهی حمایت کرد و او را بر تخت نشاند. پس از آن، او ملکه سانسانگ شد. این موضوع نمایان ساخت که سنت ازدواج مرد، با زن برادر متوفای خود در گوگوریو هنوز صورت می‌پذیرفت، اما گذشته از این، قدرت بانو"U" را در دربار سلطنتی نشان داد.

بالگی، برادر بزرگتر سانسانگ، نیروهای شورشی را رهبری کرد و به پایتخت حمله کرد. سانسانگ، برادر کوچکتر خود، "Gyesu"، را برای مقابله با نیروهای شورشی فرستاد، و بالگی مجبور شد خود کشی کند. پس از آن، سانسانگ به سلسله هان چین به دلیل همدستی آنها در این شورش حمله کرد. گفته شده است که او، در سال ۲۰۹ میلادی، پایتخت را به "Jain" منتقل کرد. گرچه بعضی از محققین در تاریخ آن تردید دارند. در سال ۲۱۷ میلادی، او به هزاران خانواده از منطقه "Liaodong" پناهندگی داد و آنها را پذیرفت.


جانشین


در یازدهمین ماه از سال ۲۰۸ میلادی، پادشاه در هنگام شکار، گرازنری را تعقیب کرد تا اینکه به روستایی در منطقه "Jutongchon" رسید، او در آن مکان با زن جوانی ملاقات کرد و یک روز را با او گذراند. ملکه در مورد این موضوع شنید و سعی کرد تا او را بکشد، ولی موفق نشد. آن زن، پسری به دنیا آورد، و ملکه دوم شد. آن پسر در سال ۲۱۳ میلادی ولیعهد شد و بعدا" پادشاه دانگچئون گردید.

سانسانگ، پس از ۳۱ سال فرمانروایی در سال ۲۲۷ میلادی فوت کرد، او را در محلی به نام "Sansang-neung" دفن کردند.

[sorna]

پادشاه دانگچئون (248-227 میلادی)، یازدهمین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود.


او نوه هشتمین فرمانروای گوگوریو، پادشاه سیندائه، و پسر دهمین فرمانروای گوگوریو، پادشاه سانسانگ، بود. مادر او ملکه دوم امپراطور سانسانگ بود. او در سال 213 میلادی ولیعهد شد، و پس از مرگ سانسانگ به سلطنت رسید.


حکومت


دانگچئون، در میان رقابت قدرتهای بزرگ چین "Gongsun yuan" و "Wu" شرقی و "Cao Wei"، بازیی را آغاز کرد. در سال 234 میلادی، دانگچئون، یک نماینده به "Wei" برای برقراری صلح فرستاد. در سال 236 میلادی، یک سفیر به نام "Hao Wei"، از "Wu" برای در خواست صلح به گوگوریو رسید. دانگچئون، آن سفیر را برای ماهها نگهداشت و عاقبت سر او را برای "Wei"، قرستاد.

در سال 238 میلادی، دانگچئون توانست با "Wei"، برای نابودی خانواده "Gongsun" و از بین بردن نفوذ آنها بر شبه جزیره "Liaodong" و سایر نواحی مرزی گوگوریو هم پیمان شود. دانگچئون در سال 242 میلادی، یک ارتش برای حمله به قلعه یودانگ فرستاد و خاک گوگوریو را با موفقیت گسترش داد.

جنگ علیه "Gongsun" با موفقیت همراه بود، اما متحد گوگوریو، "Wei"، سرانجام به یک تهدید جدید تبدیل شد، و دانگچئون دستور حمله به "Wei" را صادر کرد. "Wei" یک نیروی 10,000 نفری را برای حمله به گوگوریو فرستاد و پایتخت آن، "Hwando"، را تصرف کرد، و دانگچئون مجبور شد تا پایتخت را به صورت موقت در سال 247 میلادی به "Pyongyang" منتقل کند. از "Pyongyang"، دانگچئون به مقابله با نیروهای "Wei" پرداخت و توانست سرزمینهای اشغال شده را پس بگیرد.

درآن هنگام، یک ژنرال گوگوریو، به نام "유유,紐由)"Yu Yu)، به اردوگاه "Wei" رفت و فرمانده نادان "Wei" تصور کرد که گوگوریو تصمیم به تسلیم شدن گرفته است. "Yu Yu" از فرصت بدست آمده استفاده کرد و فرمانده را به قتل رساند و سپس خودکشی کرد، که سبب اختلاف و آشفتگی بزرگی در میان ارتش "Wei" شد. وقتی که خبر مرگ "Yu Yu" بهپادشاه دانگچئون رسید، او دستور داد که یک بنای یادبود برای "Yu Yu" بسازند. سپس او ارتش را رهبری کرد و به نیروهای "Wei"، حمله کرد و به آنها فشار آورد تا از خاک گوگوریو خارج شوند. ژنرال (Mil U (밀우, 密友 و (Yu Okgu (유옥구,劉屋句، نیروهای "Wei" را مجبور به عقب نشینی کردند. نیروهای گوگوریو در این جنگ پیروز شدند و توانستند تمام سرزمینهایی اشغالی را باز پس بگیرند.

در سال 247 میلادی، پادشاه دانگچئون، پسرش "Yeonbul" را به عنوان ولیعهد و جانشین خود معرفی کرد. او در سال 245 میلادی به سیلا، یکی دیگر از سه امپراطوری کره در جنوب، حمله کرد، اما در سال 248 میلادی با سیلا صلح کرد.


مرگ و جانشین


دانگچئون در سال 248 میلادی، پس از 22 سال حکومت در اثر بیماری در گذشت. گفته شده که قبر او در جنوب استان “Pyongan”، نزدیک "Pyongyang"، واقع در کره شمالی می‌باشد. آمده است که دانگچئون بسیار محبوب بوده، بطوریکه تعداد زیادی از مردم در مراسم تدفین او شرکت کردند. ولیعهد "Yeon-Bul"، بلافاصله پس از مرگ پدرش به سلطنت رسید و پادشاه جونگچئون، گردید.

[sorna]

پادشاه جونگچئون (۲۷۰-۲۴۸ میلادی)، دوازدهمین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود.


سابقه و بدست آوردن تخت پادشاهی

جونگچئون، پسر پادشاه دانگچئون بود و در ۱۷ امین سال حکومت پدرش به عنوان وارث تاج و تخت او معرفی گردید. جونگچئون، در سال ۲۴۸ میلادی پس از مرگ پدرش به سلطنت رسید.


حکومت
مرگ و میر در خانواده سلطنتی


در 11 امین ماه همان سال، برادران کوچکترش، "Go Ye-mul" و "Go-Sa-gu" و سایر افرادی که هویت آنها کشف شد، به او خیانت کردند، اما دستگیر و سپس اعدام شدند.

او با بانو "Yeon"، که احتمالا" از منطقه "Yeonna-bu" بود، ازدواج کرد. در سال 251 میلادی ملکه به دلیل حسادت، همسر مورد علاقه پادشاه، بانو "Gwanna" را در دریای زرد غرق کرد. در سال 255 میلادی، جونگچئون پسرش (پادشاه سئوچئو) را به عنوان وارث تاج وتخت خود معرفی نمود.
جنگ با "Wei"

در سال 259 میلادی ژنرال "Wei Chijie" از کشور "Cao Wei" با ارتش تحت فرمانش به گوگوریو حمله کرد.پادشاه جونگچئون، 5000 سواره نظام را برای مقابله با آنها به منطقه "Yangmaek" اعزام نمود. نیروهای "Wei" شکست خوردند و در حدود 8000 نفر از آنها نیز کشته شدند.


مرگ


پادشاه جونگچئون در سال 270 میلادی و در سن 46 سالگی درگذشت. او در "Jungcheonji-won" به خاک سپرده شد.

[sorna]

پادشاه سئوچئو (۲۹۲-۲۷۰ میلادی)، سیزدهمین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود. او دومین پسر امپراطور جونگچئون بود، سئوچئو در سال ۲۵۵ میلادی به عنوان ولیعهد معرفی گردید. او در سال ۲۷۰ میلادی پس از فوت پدرش به سلطنت رسید. دراولین ماه سال ۲۷۱ میلادی، او "Usu"، دختر "Daesaja" از منطقه "Seo-bo" را به عنوان ملکه خود انتخاب کرد.

در سال ۲۸۰ میلادی، قوم Sushen، حمله کردند و پادشاه سئوچئو برادر کوچکتر خود، "Go Dal-ga"، را برای مقابله با آنها فرستاد. Dal-ga، سرزمین Dallo-seong را تصرف کرد و فرمانروای آن را کشت، او حدود 600 خانوار Sushen را به جنوب بویو منتقل کرد. پادشاه سئوچئو، به Dal-ga عنوان پرنس صلح(Anguk-gun) را اعطا کرد و به او کنترل ارتش و قبایل Sushen و Yangmaek را سپرد.

در سال ۲۸۶ میلادی، برادرهای کوچکتر سئوچئو، "Go Il-u" و "Go So-bal" طغیان کردند، اما شورشیان شکست خوردند و کشته شدند.

پادشاه سئوچئو، در سال ۲۹۲ میلادی، بعد از ۲۳ سال حکومت درگذشت. او در سئوچئو وو، دفن گردید. از اینرو نام معبد سئوچئو را دریافت نمود.

[sorna]

پادشاه بنگسانگ (۳۰۰-۲۹۲ میلادی)، چهاردهمین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود.

گفته شده‌است، که او از دوران جوانی آدم بسیار متکبر و فاسدی بوده، به دیگران اطمینان نداشته و بسیار حسود بوده‌است. به محض رسیدن به سلطنت، بنگسانگ عموی معروفش، «Go Dal-ga» (پرنس An-guk)، را متهم به خیانت کرد و او را کشت. بر طبق کتاب سامگوک ساگی، خشونت او مردم را آشفته و ناراحت کرد.

در هشتمین ماه از سال 293 میلادی، قبیله "Xianbei"، به رهبری "Murong Hui" به گوگوریو حمله کرد و بنگسانگ به کوههای Sinseong فرار کرد. از شمال Sohyeong، شخصی به نام "Go No-ja" با هدایت 500 سواره نظام به ملاقات پادشاه رفت، و سپس برای مقابله با نیروهای "Xianbei" رهسپار شد. پادشاه به "Go No-ja" لقب "daehyeong" را اعطا کرد، پنجمین رتبه در دربار، و "Gongnim" را به عنوان پاداش به او بخشید.

در پیروی همان ماه، پادشاه از ترس اینکه برادر کوچکترش،" Go Dol-go"، نقشه خیانتی علیه او طرح ریزی کرده باشد، او را مجبور به خود کشی کرد. پسر Go Dol-go، فرمانروای بعدی، پادشاه میچئون، فرار کرد و زندگی خود را نجات داد. در هشتمین ماه از سال 296 میلادی، Murong Hui یک بار دیگر به گوگوریو حمله کرد، اما حمله او دفع گردید.

پیروی همان ماه، یخبندان شدید و فر ریختن تگرگ سبب شد تا محصولات کشاورزی نابود گردد، اما پادشاه به بازسازی و تجدید بنای قصر ادامه داد، بطوریکه مردم به صورت بزرگ و عمده اعتراض کردند. پادشاه بنگسانگ، به توصیه وزیرانش گوش نداد، و به مردم توجه نکرد.

در پایان، در طی کودتایی که وزیرانش در هشتمین ماه از سال 300 انجام دادند، بنگسانگ و دو پسرش مجبور به خودکشی شدند. او در در "بنگسانگ-وون" دفن گردید.

وزیرانش، پرنس فراری را پیدا کردند، و او را به عنوان پادشاه میچئون به سلطنت رساندند.

[sorna]

پادشاه میچئون (۳۳۱-۳۰۰ میلادی)، پانزدهمین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود.



سابقه و بدست آوردن تخت پادشاهی

او نوه سیزدهمین پادشاه گوگوریو، پادشاه سئوچئو، و پسر "gochuga Go Dol-go" بود، که توسط برادرش چهاردهمین فرمانروا، پادشاه بنگسانگ، کشته شد.

میچئون درخفا مدتی، به عنوان یک خدمتکار و بازرگان نمک زندگی کرد، اما بعد از بنگسانگ که توسط صاحب منصبان دربار برکنار شد، به پادشاهی رسید. داستان زندگی میچئون در دورانی که مخفی شده بود و قبل از اینکه به پادشاهی برسد در کتاب سامگوک ساگی ثبت شده است. گفته شده است که او به عنوان خدمتکار یک فرماندار محلی مجبور بوده است که در طول شب به تالابی سنگ پرتاب کند تا قورباغه‌ها ساکت بمانند، سپس او فرار کرد و با یک بازرگان نمک ملاقات کرد، و در هنگام سفر برای فروش نمک با سختیهای بسیار بیشتری روبرو شد.

در این بین، نفرت از پادشاه بنگسانگ افزایش پیدا کرد، و صاحب منصبان دربار با هدایت وزیر اعظم "Chang Jo-Ri"، کودتا کردند و پادشاه بنگسانگ را از قدرت برکنار کرده و پادشاه میچئون، را به سلطنت رساندند.
حکومت

میچئون به تدریج ارتش گوگوریو را گسترش داد و به یک نیروی قدرتمند تبدیل کرد. در طی تجزیه سلسله jin چین، او مرزهای گوگوریو را تا شبه جزیره "Liaodong" و فرمانداریهای چین، گسترش داد.

اولین لشکرکشی او در سال ۳۰۲ میلادی، بر ضد فرمانداری "Xuantu" صورت گرفت. او فرمانداری " Lelang" را در سال ۳۱۳ و فرمانداری "Daifang" را در سال ۳۱۴ میلادی بعد از حمله به Seoanpyeong در Liaodong ضمیمه خاک گوگوریو کرد.

در دوران حکومت او، گوگوریو با افزایش نفوذ Xianbei در غرب، علی الخصوص حملات Murong Bu به Liaodong، مواجه شد. میچئون با سایر قبایل Xianbei در برابر Murong Bu متحد شد، اما موفقیت آمیز نبود. در سال ۳۱۹ میلادی، یکی از ژنرالهای گوگوریو به نام Yeo Noja توسط نیروهای Murong Bu دستگیر شد. در تمام این مدت، گوگوریو و Murong Bu به مواضع یکدیگر حمله کردند، اما هیچکدام پیروزی با دوام و پایایی بدست نیاوردند. شاه میچئون بارها به بکجای امپراطوری جنوبی کره حمله کرد.در طی این جنگها با 11 دهمین پادشاه باکجه شاه بیرو توانست بیش از سی هزار سرباز او را نابود کند شاه میچئون بیش از 72 بار با مهاجمین xianbi و باکجه جنگید و در اغلب انها پیروز شد او در ان زمان بسیار محبوب بود و مردم به او به عنوان نماد ملی نگاه میکردند.


مرگ و عواقب آن


پادشاه میچئون در سال ۳۳۱ میلادی درگذشت و در میچئون وون دفن گردید. ۱۲ سال بعد در دوران حکومت پادشاه پادشاه گگوگوون، بقایای جسد او توسط مهاجمان "Former Yan" از قبر بیرون آورده و به عنوان خون بها نزد آنها نگه داشته شد.

[sorna]

پادشاه گگوگوون (۳۷۱-۳۳۱ میلادی)، شانزدهمین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود. او پسر پادشاه میچئون و بانو Ju بود. گگوگوون در سال ۳۱۴ میلادی ولیعهد شد و پس از مرگ پدرش به سلطنت رسید. در متون تاریخی چینی Suishu از او با نام امپراطور (Soyeol (Soyeol-je, 소열제, 昭烈帝 یاد شده است. اما مشخص شد که این یک اشتباه نسخه برداری از کتاب قدیمی Weishu بوده، برای اینکه در همان زمان، Tuoba Yihuai، امپراطور lie از Dai State بود.

او در زمانی به سلطنت رسید که امپراطوری بسیار ضعیف شده بود، و حکومت سستی داشت. او به یکی از ایالتهای Xianbei به نام Former Yan باج داد، بعد از اینکه آنها در سال ۳۴۲ میلادی به پایتخت حمله کردند و ملکه وصیغه‌های سلطنتی را به اسارت بردند، و برای اینکه جسد پادشاه میچئون را بازگرداند.

پایتخت به طور موقت به پیونگ یانگ، که در حال حاضر پایتخت کره شمالی است، منتقل گردید. در واکنش به گسترش امپراطوری جنوبی کره، باکجی، گگوگوون یک حمله ناموفق را در سال ۳۶۹ میلادی رهبری کرد. پادشاه باکجه،Geunchogo ، در سال ۳۷۱ میلادی به گوگوریو حمله کرد و پسرGeungusu ،Geunchogo گگوگوون را در میدان جنگ و در قلعه پیونگ یانگ کشت. او در گگوگوون دفن شده است.

[sorna]

پادشاه سوسوریم (۳۸۴-۳۷۱میلادی)، هفدهمین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود. او پسر پادشاه گگوگوون بود.

سوسوریم در سال ۳۵۵ میلادی ولیعهد شد و پس از مرگ پدرش، پادشاه گگوگوون، که در حمله پادشاه باکجی،Geunchogo، به قلعه پیونگ یانگ کشته شد، به سلطنت رسید.

او با فکر باز و صحیح توانست تا قدرت مرکزی در گوگوریو را، بوسیله تاسیس نهادهای مذهبی جهت برتری یافتن بر فرقه بازی طوایف، تقویت کند. دز سال ۳۷۲ میلادی، او تمام راهبان بودای که از "former Qin" امده بودن را پذیرفت و معابدی را برای اقامت انها ساخت.

همچنین در سال ۳۷۲ میلادی، او موسسات کنفیوسیوسی (Taehak(태학 ,太學 را برای اموزش فرزندان اشراف تاسیس نمود.

در سال ۳۷۳ میلادی او، مجموعه‌ای از قوانین که (율령, 律令) نامیده می‌شد را منتشر کرد، و به طور مرکزی قوانینی جهت ادارات گمرک منطقه‌ای وضع کرد و آنها را به عنوان قانون اساسی ملی، اجرا نمود.

پادشاه سوسوریم در سالهای ۳۷۴، ۳۷۵ و ۳۷۶ میلادی به امپراطوری باکجی در جنوب حمله کرد، و در سال ۳۷۸ میلادی از طرف شمال توسط " Khitan " مورد حمله قرار گرفت.

او در سوسوریم دفن شده است.

[sorna]

پادشاه گگوگ یانگ (۳۹۱-۳۸۴ میلادی)، هجدهمین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود.در دوران حکومت او موازنه قدرت در بین ۳ امپراطوری کره در نتیجه حمله گوگوریو به باکجه و اتحاد با سیلا شروع یه تغییر کرد.



سابقه و بدست آوردن تخت پادشاهی



پادشاه گگوگ یانگ، پسر شانزدهمین فرمانروا، پادشاه گگوگوون، بود که توسط فرمانروای باکجه، پادشاه Geunchogo، کشته شد. او، همچنین برادر هفدهمین فرمانروا، پادشاه سوسوریم، و پدر نوزدهمین فرمانروا، پادشاه گوآنگ گائتو بزرگ، بود.

گگوگ یانگ، بعد از مرگ پادشاه سوسوریم که پسری نداشت به سلطنت رسید.
حکومت

در دومین سال حکومت پادشاه گگوگ یانگ، او ۴۰٫۰۰۰ سرباز برای حمله به ایالت یوان چین در شبه جزیره Liaodon اعزام کرد. ارتش گوگوریو، Liaodon و Xuantu را تصرف کرد و ۱۰٫۰۰۰ زندانی گرفت. در همان زمستان، یوان در یک ضد حمله هر دو ایالتش را باز پس گرفت.

در سال ۳۸۶ میلادی پرنس Go Dam-deok، فرمانروای بعدی پادشاه گوآنگ گائتو بزرگ، به عنوان وارث تاج و تخت تعیین شد.

گوگوریو در سال ۳۸۶ میلادی به امپراطوری جنوبی کره، باکجه، حمله کرد. در سال‌های ۳۸۹ و ۳۹۰ میلادی این حمله‌ها رو تکرار کرد. در بهار سال ۳۹۱ میلادی، گوگوریو یک معاهده دوستی با فرمانروای سیلا، یکی دیگر از سه امپراطوری کره، پادشاه Naemul، امضاء کرد، و پسر خواهر پادشاه Naemul ٫ Kim Sil-seong را به عنوان گروگان پذیرفت.شاه گگوک یانگ بارها مورد حمله xianbiکه همان کشور هویان که توسط مورونگ هوان تاسیس شده بود مورد حمله قرار گرفت ریشه کینه بین گوگوریو و هویان بر سر برده شدن بقایای جسد شاه میچئون توسط قوم xianbi که کشور هویان را ساخته بودند بود از این رو دومین پسر شاه گگوک یانگ دام دوک/پادشاه گوانگتو اینده/به میدان جنگ رفت و پیروزی بزرگی بدست اورد.در زمان حکومت گگوک یانگ /ایریون/توسط نخست وزیر او شورشی به راه افتاد که با کمک ولیعهد دام دوک که بعد از مرگ برادرش دامانگ ولیعهد شده بود و همچنین فرمانده ارشد کومو سرکوب شد.


مرگ و جانشین


او به پذیرش تفکرات کنفسیوسمی و مذهب بودا کمک کرد، یک معبد ملی ساخت و معبد اجدادی را بازسازی نمود.

پادشاه گگوگ یانگ در هشتمین سال سلطنتش در پنجمین ماه قمری از سال ۳۹۱ میلادی در گذشت. پس از مرگ، به او نام گگوگ یانگ داده شد.

[sorna]

پادشاه کانگ گه تو بزرگ (۴۱۳-۳۹۱ میلادی)، نوزدهمین امپراطور کوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراتوری کره، بود.

نام کامل بعد از مرگ او بطور کلی به معنی "پادشاه بزرگ، گسترش دهنده خاک کشور، دفن شده در Gukgangsang" می‌باشد. و در بعضی از مواقع نیز به صورت اختصار Hotaewang یا Taewang (پادشاه بزرگ) نامیده می‌شد. او Yeongnak رو به عنوان نام era خود انتخاب کرد و در طول دوران حکومتش به عنوان پادشاه بزرگ Yeongnak نامیده می‌شد.

در دوران حکومت کانگ گه تو بزرگ، کوگوریو بار دیگر قدرت اصلی شرق آسیا شد، و از وضعیتی همانند، وضعیت قرن دوم میلادی برخوردار شد. در هنگام مرگ پادشاه کانگ گه تو بزرگ در سن ۳۹ سالگی و در سال ۴۱۳ میلادی، کوگوریو کنترل تمام سرزمینهای بین رودخانه‌های هان و آمور را در دست داشت(دو سوم کره‌ای مدرن، منچوری، قسمت‌هایی از استان ساحلی روسیه و مغولستان داخلی)

همینطور، شیلا به کوگوریو در سال ۳۹۹ میلادی، به خاطر حمله پِکجِه به کوگوریو تسلیم شد.

کانگ گه تو بزرگ پایتخت پِکجِه رو که در حال حاضر سئول می‌باشد تصرف کرد و پِکجِه را خراجگزار کوگوریو کرد.

تحت حکومت کوگوریو، سه امپراطوری کره به صورت واقعی یک پارچه شد.

فضایل پادشاه کانگ گه تو بزرگ، در Gwanggaeto Stele ثبت شده‌است. مقبره او در سال ۴۱۴ میلادی در Ji'an که در حال حاضر در مرز کره شمالی و چین واقع شده، بزرگترین مقبره حکاکی شده در جهان است.

اومالگال,بیریویا همان کران و کشور هویون تحت تصرف خوددراورد. واعلام کرد مراپادشاه نخوانید من کسی هستم که از کشور محافظت میکنم

[sorna]

یانگسو در سال ۳۹۴ متولد شد و فرزند ارشد امپراتور گوآنگ گائتو بزرگ بود. او در ۴۰۸ میلادی ولیعهد شد، و بعد از مرگ پدرش در سال ۴۱۳، در سن ۱۹ سالگی به تخت نشست. نام او به معنی "زندگی طولانی است." در ابتدا، یانگ سو خیلی از تلاش‌های خود را نسبت به ثبات در یک پادشاهی بزرگ اختصاص داد که، در نتیجه مستقیم فتوحات پدرش را تجربه کرده بود. بعضی از مورخان اورا به عنوان مقتدر ترین امپراتور گوگوریو پس از امپراتور جومونگ میدانند زیرا که در زمان او وپدرش فتوحات زیادی رخ داد ودر زمان او گوگوریو به بیشترین حد وسعت خود رسید. یانگ سو یک مقبره با شکوه را برای پدر، ساخته بود. در سال ۴۲۷، او پایتخت راتغییرنداد بلکه تجارت رادر شهر گوگنه گسترش داد

او در سال ۴۹۰میلادی ودر سن ۹۶سالگی ودرحالتی عادی درگذشت ونوهٔ او به جای او به تخت نشت.

[sorna]

پادشاه مونجامیونگ (۴۹۱ م تا ۵۱۹ م) بیست و یکمین پادشاه گوگوریو شمالی‌ترین امپراتوری از میان سه امپراتوری بود.
به قدرت رسیدن

پادشاه یانگ سو بیستمین پادشاه گوگوریو تک پسرش گوچودائه گاجودا را به عنوان ولیعهد معرفی کرد اما طولی نگذشت که او مرد در حالیکه یانگسو دیگر پسری نداشت در این زمان بود که مونجامیئونگ نوهٔ یانگسو به عنوان ولیعهد انتخاب شد اما مونجامیئونگ فقط ۴ سال داشت که این عنوان را به دست آورد و همین باعث هرج و مرج در قصر گوگوریو می شد که اگر پادشاه یانگسو بمیرد یک بچه امپراتور خواهد شد به همین دلیل پادشاه یانگ سو هیچ وقت به مناطق جنگی نمی رفت و از نبرد خودداری می کرد تا این که او در سال ۴۹۱ میلادی مرد و مونجامیئونگ به تخت نشست.
مرگ

در سال ۵۱۹ میلادی او به دلایل نامعلومی مرد اما در کتابچه سنگی سامگوک ساگی آمده است او در جنگ با باکجه کشته شده است.

[sorna]

پادشاه آنجانگ (۵۱۹ میلادی تا ۵۳۱ میلادی) بیست و دومین پادشاه گوگوریو شمالی‌ترین امپراتوری از سه امپراتوری کره بود.
پادشاه آنجانگ

آنجانگ پسر بزرگ بیست و یکمین امپراتور گوگوریو پادشاه مونجامیونگ بود. او در سال ۵۱۹ میلادی پس از مرگ پدرش به تخت رسید و مراسمی برای او در کوهستان بونگی برگزار کرد و خاکستر او را به محل دفن جومونگ موسس امپراتوری گوگوریو برد و خاکستر او را با نام مونجامیونگ اهدا نمود.


مرگ

پادشاه آنجانگ در سال ۵۳۱ میلادی در حالیکه هیچ پسری نداشت فوت کرد و تاج و تخت به برادر کوچکترش آن وون داده شد.

[sorna]

پادشاه آن وون (۵۳۱ م-۵۴۵م) بیست و سومین پادشاه گوگوریو بود. گوگوریو شمالی‌ترین امپراتوری از میان سه امپراتوری کره بود. او برادر کوچک پادشاه آن جانگ بیست و دومین پادشاه گوگوریو بود. او در سال ۵۳۱ پس از مرگ برادرش به قدرت رسید و بعد از ۱۵ سال حکومت در سال ۵۴۵م مرد.

[sorna]

پادشاه یانگ وون (۵۴۵ میلادی تا ۵۵۹ میلادی) بیست و چهارمین پادشاه گوگوریو شمالی‌ترین امپراتوری از میان سه امپراتوری کره بود.

او پسر بزرگ بیست و سومین امپراتور گوگوریو پادشاه آن وون بود.

در مورد او اطلاعات زیادی موجود نیست فقط از مهمترین اتفاقات در زمان او می توان به این اشاره کرد که او با نیروهایش قسمتی از باکجه را تصرف کرد.

[sorna]

پادشاه پیونگ وون (پادشاهی:۵۵۹ میلادی تا ۵۹۰ میلادی) بیست و پنجمین امپراتور گوگوریو شمالی‌ترین امپراتوری از میان سه امپراتوری کره بود.

زمان تولد او دقیقا مشخص نیست او بزگترین پسر پادشاه یانگ وون بیست و پنجمین امپراتور گوگوریو بود.

او در سال ۵۵۹ میلادی به قدرت رسید و در سال ۵۹۰ میلادی در گذشت.

[sorna]

پادشاه یئونگ یانگ (۵۹۰م - ۶۱۸م) بیست و ششمین فرمانروای گوگوریو شمالی‌ترین امپراتوری از سه امپراتوری کره بود

یئونگ یانگ پسر بیست و پنجمین پادشاه گوگوریو پیونگ وون بود.

او در سال ۶۱۸ میلادی بعد از این که تخت را به برادرش یئونگ نیو سپرد فوت کرد.

[sorna]

پادشاه یئونک نیو(۶۱۸ م تا ۶۴۲)بیست و هفتمین پادشاه گوگوریو شمالی‌ترین امپراتوری از سه امپراتوری در کره بود.

او برادر کوچک بیست و ششمین پادشاه گوگوریو یئونگ یانگ و پسر بیست و پنجمین پادشاه گوگوریو پیئونگ ون بود.

او در سال ۶۱۸ میلادی پس از مرگ یئونگ یانگ به قدرت رسید.

و در جنگ با سیلا کشته شد.

[sorna]

پادشاه بوجانگ ۲۸مین پادشاه گوگوریو و آخرین و یکی از ضعیف‌ترین پادشاهان بود.

در دوران او و آخرین دوران گوگوریو طی جنگ‌های مکرر ۷ ساله با تانگ چین بالاخره گوگوریو بعد از ۷۰۵ سال حکومت نابود شد.

البته گفتنی است که در بسیاری از جنگ‌ها ارتش ۱ میلیونی تانگ با کلک فرماندهان شجاع گوگوریو شکست خورد و حتی لی شیمین پادشاه تانگ به وسیله لرد قلعه لیودانگ یانگ مانچون کشته شد.

اما توطئه‌های وزیران کشور و گردن کلفت‌های گوگوریو و اتحاد تانگ و شیلا، گوگوریو را نابود کرد.

باید اشاره کردکه با وجود ضعف پیونگ یانگ قلعه لیداگ که آنشی نام داشت تا لحظه آخر مقاومت کرد. همان قلعه‌ای که دائه جویونگ در آن بود و خود بعدها بالهی را ساخت.

و بدین ترتیب امپراطوری جومونگ نیز از صفحه روزگار محو شد .