s.rozekabood
10-01-2013, 01:33 PM
در کتاب صحایف‌الاعمال مسطور است که شخصی مریض شده بود به بیماری سختی، چنان که از حیات وی قطع‌امید شده بود.
امام‌جعفر‌صادق(ع) به عیادت آن مرد رفت. مادر او را دید که در کنار فراش او نشتسته و گریه‌زاری و جزع می‌کند. آن حضرت فرمود:
ای مارد! وضو بساز و دورکعت نماز بخوان و در سجده بگو: (اللّهُمَّ اَنْتَ وَهَبْتُه لی وَ لَمْ یَکُ شَیْئاً فَهِبْهُ لی هِبَهً جَدیدَهً) چون آن زن نماز را خواند، مرض آن پسر به صحّت پیوست به نوعی که طعامی در آن روز طبخ شده بود آن پسر با مادر خود از آن طعام میل کرد.
امام‌جعفر‌صادق(ع) به عیادت آن مرد رفت. مادر او را دید که در کنار فراش او نشتسته و گریه‌زاری و جزع می‌کند. آن حضرت فرمود:
ای مارد! وضو بساز و دورکعت نماز بخوان و در سجده بگو: (اللّهُمَّ اَنْتَ وَهَبْتُه لی وَ لَمْ یَکُ شَیْئاً فَهِبْهُ لی هِبَهً جَدیدَهً) چون آن زن نماز را خواند، مرض آن پسر به صحّت پیوست به نوعی که طعامی در آن روز طبخ شده بود آن پسر با مادر خود از آن طعام میل کرد.