fatema
04-09-2012, 11:57 PM
تیم‌هایی از پژوهشگران که به صورت مستقل کار می‌کرده‌اند، برای اولین بار موفق به شناسايي چندین ژن شدند که به عقیده آنها جهش در این ژن‌ها خطر احتمال بروز اوتیسم در کودکان را به شدت افزایش می‌دهد.
به گزارش سرويس پژوهشي ايسنا، آنها همچنین مستندات بیشتری یافته‌اند که نشان می‌دهد این خطر با افزایش سن پدر و مادر، به ویژه با پدران بالای 35 سال، فزونی می‌گیرد.
این جهش‌های ژنی، فوق‌العاده نادر بوده و در مجموع عامل بخش بسیار کوچکی از موارد اوتيسم است كه در مطالعات انجام شده فقط چند کودک را شامل مي‌شود.
محققان مي‌گويند: با این حال، این پژوهش‌ها راهبرد مشخصی برای درک مبانی زیست شناسانه این بیماری را در اختیار دانشمندان قرار داده است که تا پیش از این از آن برخوردار نبودند.
دانشمندان برای دهه‌ها بر سر تاثیر عوامل وراثتی و محیطی در بروز اوتیسم بحث می‌کرده‌اند و امروزه تنها شمار اندکی از آنها هستند که در مورد وجود یک عامل قدرتمند ژنتیک تردید دارند.
اما زیست شناسان بیهوده تلاش می‌کرده‌اند تا راه قابل اعتمادی برای معین کردن عوامل ژنتیک زیربنایی آنچه که اصطلاحا با عنوان طیف اختلالات اوتیسم نامیده می‌شود، بیابند. این طیف شامل سندرم اسپرگر و مشکلات اجتماعی است که با نرخ بالای هشداردهنده‌ای مشاهده می‌شود و بر پایه تخمین‌های دولت آمریکا، به طور میانگین یک کودک از هر 88 کودک را در بر می‌گیرد.
پژوهش‌های پیشین عوامل ژنتیک پراکنده‌ای را شناسایی كرد، اما اجماع یا اعتماد اندکی در مورد چگونگی برداشتن گام‌های پس از آن وجود داشت.
پژوهش تازه گزارش شده در سه مقاله انتشار یافته در پایگاه آنلاین مجله علمی «نیچر»، میزانی از اجماع و اعتماد به این یافته‌ها را تولید کرده است. احتمالا در صدها، شاید بیش از یک هزارنفر تفاوت ژنتیک وجود دارد که می‌تواند مسیر رشد مغز را به اندازه کافی دچار اختلال كرده تا موجب درنگ يا عقب ماندگی‌های اجتماعی شود.
به گزارش سرويس پژوهشي ايسنا، آنها همچنین مستندات بیشتری یافته‌اند که نشان می‌دهد این خطر با افزایش سن پدر و مادر، به ویژه با پدران بالای 35 سال، فزونی می‌گیرد.
این جهش‌های ژنی، فوق‌العاده نادر بوده و در مجموع عامل بخش بسیار کوچکی از موارد اوتيسم است كه در مطالعات انجام شده فقط چند کودک را شامل مي‌شود.
محققان مي‌گويند: با این حال، این پژوهش‌ها راهبرد مشخصی برای درک مبانی زیست شناسانه این بیماری را در اختیار دانشمندان قرار داده است که تا پیش از این از آن برخوردار نبودند.
دانشمندان برای دهه‌ها بر سر تاثیر عوامل وراثتی و محیطی در بروز اوتیسم بحث می‌کرده‌اند و امروزه تنها شمار اندکی از آنها هستند که در مورد وجود یک عامل قدرتمند ژنتیک تردید دارند.
اما زیست شناسان بیهوده تلاش می‌کرده‌اند تا راه قابل اعتمادی برای معین کردن عوامل ژنتیک زیربنایی آنچه که اصطلاحا با عنوان طیف اختلالات اوتیسم نامیده می‌شود، بیابند. این طیف شامل سندرم اسپرگر و مشکلات اجتماعی است که با نرخ بالای هشداردهنده‌ای مشاهده می‌شود و بر پایه تخمین‌های دولت آمریکا، به طور میانگین یک کودک از هر 88 کودک را در بر می‌گیرد.
پژوهش‌های پیشین عوامل ژنتیک پراکنده‌ای را شناسایی كرد، اما اجماع یا اعتماد اندکی در مورد چگونگی برداشتن گام‌های پس از آن وجود داشت.
پژوهش تازه گزارش شده در سه مقاله انتشار یافته در پایگاه آنلاین مجله علمی «نیچر»، میزانی از اجماع و اعتماد به این یافته‌ها را تولید کرده است. احتمالا در صدها، شاید بیش از یک هزارنفر تفاوت ژنتیک وجود دارد که می‌تواند مسیر رشد مغز را به اندازه کافی دچار اختلال كرده تا موجب درنگ يا عقب ماندگی‌های اجتماعی شود.