doulton
03-09-2012, 05:18 PM
فيلم‌هاي گمشده‌ي «اندي وارهول» ـ نقاش، نويسنده، و فيلم‌ساز پيشرو آمريکايي ـ کشف شدند.
با آنکه اندي وارهول از بنيان‌گذاران هنر پاپ دهه 1950 در ايالات متحده به شمار مي رود، براي نقاشي هايش شهرت پيدا کرده است.
وارهول حدود پنج سال از عمر خود را به ساختن فيلم پرداخته اما بر اساس اطلاعات تازه اي که اخيرا در کتابي درباره اين هنرمند منتشر شده، دهه ها است که کسي اين فيلم‌ها را نديده است. اندي وارهول در ابتداي كارش يعني سال 1963، يک کارخانه کلاه سازي را در نيويورک اجاره و آن را تبديل به استوديو کرد. اين استوديو مدت هاست که ديگر وجود ندارد اما به نام «کارخانه» معروف شد. بعضي ها آن را کارخانه نقره اي ناميدند زيرا همه چيز يا با کاغذ آلومينيومي پوشيده شده بود يا با رنگ نقره اي رنگ شده بود. «کارخانه»، پاتوق دوستان اندي وارهول و هرکس ديگري که مي خواست از شهرت او بهره ببرد و به نحوي خود را در جامعه مطرح کند، بود. آنجا، محل کار هم بود، جايي که تصاوير و نقاشي هايش خلق شد و اندي وارهول را در سراسر جهان به شهرت رساند. اما جدا از آن اندي وارهول در 37 سالگي فيلمسازي را نيز تجربه کرد.
«داگلاس کريمپ» در دانشگاه «روچستر» آمريکا، به بررسي 50 «فيلم کارخانه اي» که توسط موزه هنرهاي مدرن در نيويورک ترميم شده، پرداخته است. هنوز حدودا همين تعداد فيلم باقي مانده که بايد ترميم و حفاظت شود. او نتيجه مطالعات خود را در کتاب «فيلم هاي مورد علاقه ما» در آمريکا منتشر کرده است. وي مي گويد: «حتي اگر مردم فيلم هاي وارهول را نديده باشند، فکر مي کنند که مي دانند فيلم هاي او داراي چه سبکي است. اما فيلم هاي او سبک خاصي ندارند. شما مي توانيد بگوييد که وارهول اصولا فيلم‌هايش را تدوين نمي کرد اما به غير از اين نکته تفاوت هاي بسياري در فيلم هايش وجود دارد؛ مثلا در بين فيلم هاي او، چندين فيلم صامت سياه و سفيد کوتاه وجود دارد. اما فيلمي با عنوان «خواب» هم هست که فيلمي بسيار طولاني و سياه و سفيد و صامت است. در اين فيلم «جان جيورنو»، هنرمند حوزه هنرهاي نمايشي را در حال خواب نشان مي دهد. يا فيلم «امپاير» که نماي ثابتي از ساختمان «امپاير استيت» در نيويورک را به مدت 8 ساعت نشان مي دهد.»
«آلن ميدجت»، يکي از بازيگران جواني بود که بارها در فيلم هاي اوليه وارهول حضور داشت. او درباره كارش در«كارخانه» مي گويد:« من به کارخانه تلفن کردم تا ببينم چه خبر است و وارهول گفت که ما به فيلادلفيا مي رويم تا يک فيلم بسازيم، چرا همراه ما نمي آيي. بالاخره ما را به طريقي، بعد از بسته شدن موزه ها، وارد موزه هنرهاي مدرن کرد. اما اصلا ايده اي براي ساختن فيلم نداشت. بعد به من يک پارچه کوچک دادند که آن را به گرده خودم ببندم. در وسط اتاق يک مجسمه بزرگ ابوالهول قرار داشت و من به بالاي آن رفتم و سوارش شدم. اندي فورا شروع به فيلمبرداري کرد.»
ميدجت در فيلم «رستوران عريان» که به گفته او ايده خودش بوده هم بازي کرده است. در فيلم هايي که درباره اندي وارهول ساخته شده است نظير «من به اندي وارهول شليک کردم» و «دختر کارخانه» که در آن سينا ميلر، بازيگر هاليوود نقش آفريني مي کند، کارخانه به عنوان مکاني هيجان انگيز نشان داده شده است. «چلسي گرلز» فيلمي که وارهول در 1967 ساخت از موفقيت نسبي برخوردار شد و به نظر مي رسد که ممکن است فيلم هاي او پولساز شوند. اما در اين برهه از زمان زمام امور در دست «پول ماريسي»، شريک وارهول افتاد. در ژوئن 1968 «والري سولاناس» با اسلحه به اندي وارهول شليک کرد ولي او از اين حمله جان سالم به در برد. بعد از آنکه حالش بهتر شد علاقه اش به فيلمسازي افول کرد. اما «ماريسي» به کارگرداني فيلم هاي بلندي نظير «پوست و حرارت» تحت نام تجاري «برند وارهول» ادامه داد.
با آنکه بيش از نيمي از «فيلم هاي کارخانه » ترميم شده اند، دسترسي به آنها دشوار است. موزه هنرهاي مدرن نيويورک فقط نسخه هاي 16 ميليمتري آنها را اجاره مي دهد و گالري ها گاهي اوقات اجازه اکران ديجيتالي آنها را پيدا مي کنند. هنوز رسما اجازه توليد و توزيع دي وي دي فيلم هاي وارهول صادر نشده است. اما شايد همين ناياب بودن آنهاست که فيلم هاي وارهول را در تاريخ دهه 60 آمريکا به مقام اسطوره رسانده است.
وارهول شناخته شده‌ترين چهره هنر پاپ و داراي انديشه‌هاي بسيار آوانگارد بود. يکي از شناخته شده‌ترين کارهاي او، قوطي‌هاي سوپ کمپبل است که در سال 1962 ميلادي ترسيم شده است. او در 22 فوريه 1987 در نيويورک درگذشت و آنجا به خاک سپرده شد.
ایسنا
با آنکه اندي وارهول از بنيان‌گذاران هنر پاپ دهه 1950 در ايالات متحده به شمار مي رود، براي نقاشي هايش شهرت پيدا کرده است.
وارهول حدود پنج سال از عمر خود را به ساختن فيلم پرداخته اما بر اساس اطلاعات تازه اي که اخيرا در کتابي درباره اين هنرمند منتشر شده، دهه ها است که کسي اين فيلم‌ها را نديده است. اندي وارهول در ابتداي كارش يعني سال 1963، يک کارخانه کلاه سازي را در نيويورک اجاره و آن را تبديل به استوديو کرد. اين استوديو مدت هاست که ديگر وجود ندارد اما به نام «کارخانه» معروف شد. بعضي ها آن را کارخانه نقره اي ناميدند زيرا همه چيز يا با کاغذ آلومينيومي پوشيده شده بود يا با رنگ نقره اي رنگ شده بود. «کارخانه»، پاتوق دوستان اندي وارهول و هرکس ديگري که مي خواست از شهرت او بهره ببرد و به نحوي خود را در جامعه مطرح کند، بود. آنجا، محل کار هم بود، جايي که تصاوير و نقاشي هايش خلق شد و اندي وارهول را در سراسر جهان به شهرت رساند. اما جدا از آن اندي وارهول در 37 سالگي فيلمسازي را نيز تجربه کرد.
«داگلاس کريمپ» در دانشگاه «روچستر» آمريکا، به بررسي 50 «فيلم کارخانه اي» که توسط موزه هنرهاي مدرن در نيويورک ترميم شده، پرداخته است. هنوز حدودا همين تعداد فيلم باقي مانده که بايد ترميم و حفاظت شود. او نتيجه مطالعات خود را در کتاب «فيلم هاي مورد علاقه ما» در آمريکا منتشر کرده است. وي مي گويد: «حتي اگر مردم فيلم هاي وارهول را نديده باشند، فکر مي کنند که مي دانند فيلم هاي او داراي چه سبکي است. اما فيلم هاي او سبک خاصي ندارند. شما مي توانيد بگوييد که وارهول اصولا فيلم‌هايش را تدوين نمي کرد اما به غير از اين نکته تفاوت هاي بسياري در فيلم هايش وجود دارد؛ مثلا در بين فيلم هاي او، چندين فيلم صامت سياه و سفيد کوتاه وجود دارد. اما فيلمي با عنوان «خواب» هم هست که فيلمي بسيار طولاني و سياه و سفيد و صامت است. در اين فيلم «جان جيورنو»، هنرمند حوزه هنرهاي نمايشي را در حال خواب نشان مي دهد. يا فيلم «امپاير» که نماي ثابتي از ساختمان «امپاير استيت» در نيويورک را به مدت 8 ساعت نشان مي دهد.»
«آلن ميدجت»، يکي از بازيگران جواني بود که بارها در فيلم هاي اوليه وارهول حضور داشت. او درباره كارش در«كارخانه» مي گويد:« من به کارخانه تلفن کردم تا ببينم چه خبر است و وارهول گفت که ما به فيلادلفيا مي رويم تا يک فيلم بسازيم، چرا همراه ما نمي آيي. بالاخره ما را به طريقي، بعد از بسته شدن موزه ها، وارد موزه هنرهاي مدرن کرد. اما اصلا ايده اي براي ساختن فيلم نداشت. بعد به من يک پارچه کوچک دادند که آن را به گرده خودم ببندم. در وسط اتاق يک مجسمه بزرگ ابوالهول قرار داشت و من به بالاي آن رفتم و سوارش شدم. اندي فورا شروع به فيلمبرداري کرد.»
ميدجت در فيلم «رستوران عريان» که به گفته او ايده خودش بوده هم بازي کرده است. در فيلم هايي که درباره اندي وارهول ساخته شده است نظير «من به اندي وارهول شليک کردم» و «دختر کارخانه» که در آن سينا ميلر، بازيگر هاليوود نقش آفريني مي کند، کارخانه به عنوان مکاني هيجان انگيز نشان داده شده است. «چلسي گرلز» فيلمي که وارهول در 1967 ساخت از موفقيت نسبي برخوردار شد و به نظر مي رسد که ممکن است فيلم هاي او پولساز شوند. اما در اين برهه از زمان زمام امور در دست «پول ماريسي»، شريک وارهول افتاد. در ژوئن 1968 «والري سولاناس» با اسلحه به اندي وارهول شليک کرد ولي او از اين حمله جان سالم به در برد. بعد از آنکه حالش بهتر شد علاقه اش به فيلمسازي افول کرد. اما «ماريسي» به کارگرداني فيلم هاي بلندي نظير «پوست و حرارت» تحت نام تجاري «برند وارهول» ادامه داد.
با آنکه بيش از نيمي از «فيلم هاي کارخانه » ترميم شده اند، دسترسي به آنها دشوار است. موزه هنرهاي مدرن نيويورک فقط نسخه هاي 16 ميليمتري آنها را اجاره مي دهد و گالري ها گاهي اوقات اجازه اکران ديجيتالي آنها را پيدا مي کنند. هنوز رسما اجازه توليد و توزيع دي وي دي فيلم هاي وارهول صادر نشده است. اما شايد همين ناياب بودن آنهاست که فيلم هاي وارهول را در تاريخ دهه 60 آمريکا به مقام اسطوره رسانده است.
وارهول شناخته شده‌ترين چهره هنر پاپ و داراي انديشه‌هاي بسيار آوانگارد بود. يکي از شناخته شده‌ترين کارهاي او، قوطي‌هاي سوپ کمپبل است که در سال 1962 ميلادي ترسيم شده است. او در 22 فوريه 1987 در نيويورک درگذشت و آنجا به خاک سپرده شد.
ایسنا