doulton
02-09-2012, 12:23 AM
فیلم سینمایی «پل چوبی» به کارگردانی «مهدی کرم پور» که امروز ظهر در برج میلاد به نمایش درآمد، فیلمی ستاره محور و بی محتوا بود که حرفی برای گفتن نداشت.
به گزارش خبرنگار فارس، امروز همزمان با برگزاری پنجمین روز از سی امین جشنواره فیلم فجر، فیلم سینمایی «پل چوبی» چهارمین فیلم بلند و سینمایی «مهدی کرم پور» به نمایش درآمد.
این فیلم با بازی کوتاه «مهران مدیری»، «مهناز افشار» و «آتیلا پسیانی» و محوریت «بهرام رادان» و «هدیه تهرانی» فیلمی کاملا ستاره محور بود که به نظر می رسید این بازیگران نه برای توانایی شان در بازی که تنها برای کشاندن مخاطب به سالن سینما گرد هم آمده باشند.
«کرم پور» سعی کرده بود تا در فیلم خود، عشقی قدیمی با حال و هوای تهران قدیم را به تصویر بکشد، اگرچه انتخاب نام «پل چوبی»، برای چنین فیلمی خوب و به جا به نظر می رسد ولی «کرم پور» در این راه خودش را کاملا ناتوان نشان داد، عشقی که مجبور شد برای تصویر و شاید توجیه آن همسر مرد را 6 ماه روانه دبی و همسر زن را روانه زندان کند.
این فیلم نه تنها در ژانر عشقی ناتوان می نمود بلکه در ژانر سیاسی هم حرفی برای زدن نداشت، آنچنان که آنان که در شلوغی های زمان انتخابات 88 حضور داشتند و چه آنان که نبودند، نمی توانستند با دیدن این فیلم به درک درستی از فضای آن زمان برسند.
اگرچه «کرم پور» سعی کرده بود تا در چند سکانس فیلم برخی انتقادهای سیاسی را با شوخ طبعی عنوان کند ولی در این مقوله نیز حرف خاصی برای گفتن نداشت که همه برخواسته از ضعف در فیلمنامه و کارگردانی بود.
از محتوای فیلم که بگذریم، شخصیت پردازی ها نیز در این فیلم به هیچ وجه قابل قبول نبود، شخصیت هایی که نه تکلیف شان با زندگی فعلی شان مشخص بود و نه با عشق قدیمی شان، شخصیت هایی که نه امروزی بودند و نه سنتی، شخصیت هایی که نه درک درستی از تهران قدیم داشتند و نه درک درستی از تهران جدید.
«پل چوبی» گذشته از همه این نواقص نه تنها آغاز چندان جالبی نداشت بلکه در پایان نیز نتوانست جوابگوی مخاطب باشد و بیشتر تماشاگران سالن را با ناراحتی ترک کردند.
به گزارش خبرنگار فارس، امروز همزمان با برگزاری پنجمین روز از سی امین جشنواره فیلم فجر، فیلم سینمایی «پل چوبی» چهارمین فیلم بلند و سینمایی «مهدی کرم پور» به نمایش درآمد.
این فیلم با بازی کوتاه «مهران مدیری»، «مهناز افشار» و «آتیلا پسیانی» و محوریت «بهرام رادان» و «هدیه تهرانی» فیلمی کاملا ستاره محور بود که به نظر می رسید این بازیگران نه برای توانایی شان در بازی که تنها برای کشاندن مخاطب به سالن سینما گرد هم آمده باشند.
«کرم پور» سعی کرده بود تا در فیلم خود، عشقی قدیمی با حال و هوای تهران قدیم را به تصویر بکشد، اگرچه انتخاب نام «پل چوبی»، برای چنین فیلمی خوب و به جا به نظر می رسد ولی «کرم پور» در این راه خودش را کاملا ناتوان نشان داد، عشقی که مجبور شد برای تصویر و شاید توجیه آن همسر مرد را 6 ماه روانه دبی و همسر زن را روانه زندان کند.
این فیلم نه تنها در ژانر عشقی ناتوان می نمود بلکه در ژانر سیاسی هم حرفی برای زدن نداشت، آنچنان که آنان که در شلوغی های زمان انتخابات 88 حضور داشتند و چه آنان که نبودند، نمی توانستند با دیدن این فیلم به درک درستی از فضای آن زمان برسند.
اگرچه «کرم پور» سعی کرده بود تا در چند سکانس فیلم برخی انتقادهای سیاسی را با شوخ طبعی عنوان کند ولی در این مقوله نیز حرف خاصی برای گفتن نداشت که همه برخواسته از ضعف در فیلمنامه و کارگردانی بود.
از محتوای فیلم که بگذریم، شخصیت پردازی ها نیز در این فیلم به هیچ وجه قابل قبول نبود، شخصیت هایی که نه تکلیف شان با زندگی فعلی شان مشخص بود و نه با عشق قدیمی شان، شخصیت هایی که نه امروزی بودند و نه سنتی، شخصیت هایی که نه درک درستی از تهران قدیم داشتند و نه درک درستی از تهران جدید.
«پل چوبی» گذشته از همه این نواقص نه تنها آغاز چندان جالبی نداشت بلکه در پایان نیز نتوانست جوابگوی مخاطب باشد و بیشتر تماشاگران سالن را با ناراحتی ترک کردند.